.
Ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος (1955-2010) ήταν Έλληνας πολιτικός επιστήμονας και πανεπιστημιακός που διατέλεσε Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Οκτωβρίου 1955, γόνος μεγάλης δικηγορικής οικογένειας.[1][2] Tο 1973 αφού τελείωσε το γυμνάσιο πήγε στη Φλωρεντία, στη Σχολή Καλών Τεχνών, την οποία όμως και εγκατέλειψε σε σύντομο χρονικό διάστημα για να σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, φιλοσοφία και επιστημολογία στο πανεπιστήμιο Facolta di Scienze Politiche "Cesare Alfieri". Συνέχισε τις σπουδές του στη Σορβόνη (Universite de Paris I - Pantheon) όπου και αρίστευσε.[1][3]
Το 1987, όταν ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον τομέα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στους φοιτητές για το διαλεκτικό του ύφος.[4]
Το διδακτικό του έργο συνδέθηκε κυρίως με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου διατέλεσε δύο φορές αντιπρύτανης (την πρώτη φορά σε ηλικία 35 ετών) και από το 1995 πρύτανης (τότε ο νεότερος πρύτανης στην Ευρώπη σε ηλικία 40 ετών).[1][2] Την εκλογή του στη θέση αυτή είχαν στηρίξει από κοινού ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και Πολιτική Άνοιξη.[5] Στις 15 Απριλίου 1995, όντας πρύτανης της Παντείου και ενώ η σχολή τελούσε υπό κατάληψη, δέχθηκε επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής.[6]
Πέρα από την ακαδημαϊκή του καριέρα, ορίστηκε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Pαδιοτηλεόρασης, αλλά και γενικός γραμματέας του Iδρύματος Eλληνικού Πολιτισμού.[1] Ήταν εκδότης και διευθυντής του περιοδικού «Θεωρία και Κοινωνία», ενώ συχνή ήταν η συνεισφορά του στην αρθρογραφία του ημερήσιου και περιοδικού τύπου. Δημοσίευσε τέσσερα βιβλία, επιστημονικές μονογραφίες και πολυάριθμα άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, σε τέσσερις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά). [3][1][7] Ακόμη για 10 περίπου χρόνια είχε εκπομπή στο ραδιόφωνο με θέμα το βιβλίο.
Φανατικός εστέτ και λάτρης των ηδονών, εμπνεόταν από τον υλισμό του 18ου αιώνα, τον οποίο είχε μελετήσει σε βάθος, και φερόταν αναλόγως: το αλκοόλ ήταν ο σταθερός του σύντροφος,[8] αντίθετα από τις γυναίκες που εναλλάσσονταν στο πλευρό του. Παράλληλα, τα έβαζε δημόσια με την κατεστημένη Εκκλησία και τη Δικαιοσύνη.[4]
Παντρεύτηκε δύο φορές ενώ από τον πρώτο του γάμο είχε αποκτήσει ένα γιο. Επίσης έτρεφε πολύ μεγάλη αγάπη για τα σκυλιά.
Φιλοσοφία
" [...] Ως ξεροκέφαλο απομεινάρι της κουλτούρας του ’68, ως προς τα «ήθη», αλλά και τον πολιτικό λενινισμό, ως ύψιστη τεχνική σύλληψη του Πολιτικού, έχω εγκολπωθεί και επιχειρώ να συνθέσω, στην καθέκαστη ροή του προσωπικού χρόνου, ως εμπράγματα βιωμένη κοσμοαντίληψη, τις «διδαχές» και το «φιλοσοφούν βλέμμα» τριών διακριτών πνευματικών και πολιτικών παραδόσεων, που σπάνια συμπορεύθηκαν, αλλά δεν είναι αναμεταξύ τους λογικά και πολιτικά ασύμβατες.
Το πρώτο ρεύμα ιδεών, από τα τρία, είναι ο ελευθεριακός, εικονοκλαστικός και άθεος –με την αντιυπερβατική έννοια του αθεϊσμού– ριζοσπαστισμός των υλιστών του Διαφωτισμού, αλλά και ορισμένων κινημάτων του ’68, ιδιαίτερα όσων συνδέθηκαν με το μαζικό, εργατικό, αντικαπιταλιστικό κίνημα. Αφορά δε πρωτίστως προσανατολισμούς συνδεδεμένους με την κοινωνική συμπεριφορά, όπως η άρνηση του πουριτανικού καθωσπρεπισμού και των παραγωγιστικών συνδρόμων του, η κατάφαση στη νομιναλιστική απόλαυση του συγκυριακού και του εφήμερου (ακόμα και το libertinage), η περιφρόνηση για τη «σύνεση» και την «πραότητα» των φιλισταίων και των οπαδών της «μεσότητας», η ευμένεια προς τον υψιπετή ηδονισμό των επικούρειων, των αναγεννησιακών, ιδίως δε των «ελευθεροφρόνων», η αναγνώριση της οντολογικής σπουδαιότητας της ανεντόπιστης σεξουαλικότητας – σπουδαιότητα που διαγιγνώσκεται υπό τας γραμμάς τόσο στην εξαντικειμενίκευση των ηθικών προταγμάτων όσων, συντηρητικών, τη μεταχειρίζονται ως επικίνδυνο μπουρλοτιέρη και στέκουν ενώπιόν της περιδεείς, έμφοβοι και αιδήμονες, όσο και στις αυταπάτες όσων, δήθεν «απελευθερωμένων», της αποδίδουν, καταχρηστικά, «λυτρωτικές» ιδιότητες. Σε κάθε περίπτωση η πιο απωθητική και επικίνδυνη μορφή της παγκόσμιας Iστορίας δεν είναι, για μένα, ο Τζένγκις Χαν. Είναι ο Benjamin Franklin και οι επίγονοί του. Δεν είναι ο αλκοολικός ποιητής ή ζωγράφος, ο «απογειωμένος» επιστήμονας, ο σερέτης, η πόρνη, ο αμαθής ανθρωπάκος της γωνίας, ο τρελός, η θρησκόληπτη γιαγιά ή, έστω, ο κομάντο αυτοκτονίας. Είναι ο χρηματιστής – ως ιδιότητα, όχι ως κάθε συγκεκριμένο πρόσωπο ξεχωριστά.[9]
Τα κύματα των μεταναστών που κατακλύζουν, νόμιμα ή παράνομα, τις δυτικές κοινωνίες αποτελούν μια υπόσχεση εκρηκτικής παραβατικότητας, μια ελπίδα μόλυνσης αυτού του απονεκρωμένου από την υγιεινολογία, την ιατρική, τον μαζικό απαλφαβητισμό, τον κερδώο Ερμή και το άγχος «ασφάλειας» σώματος των «ισχυρών». Βλέποντας τους περιφρονημένους λαθρεπιβάτες μιας πλαστής ευημερίας, τέκνα άλλων ηπείρων και πολιτισμών, να αυξάνονται και να πληθύνονται, αναπνέω καλύτερα και περπατάω ανετότερα, ακόμα και αργά τα βράδια, στους δρόμους της πόλης. Με την ευχή όλη τούτη η ζωντάνια να μην καταντήσει «πολυπολιτισμικότητα».
To δεύτερο ρεύμα αποτελεί πάγια πυξίδα πολιτικού προσανατολισμού: Διαπιστώνω, με κάποια κατάπληξη, πως είναι αδύνατο να απεμπολήσω –δεν προσπαθώ άλλωστε– τις θεμελιακές κομουνιστικές πεποιθήσεις, ακόμα και αν διόλου δεν σχετίζονται με την έλευση μιας αταξικής μελλοντικής Αρκαδίας ή με οποιαδήποτε τελολογική ή επιστημονιστική εκδοχή του ιστορικού υλισμού – τον οποίο θεωρώ εξειδίκευση της κοινωνικής οντολογίας σε ένα ιστορικά προσδιορισμένο επίπεδο. Θα περιορισθώ εδώ να επαναλάβω την προτροπή για «ξεχέρσωμα», έστω και «κατά τόπους», της καπιταλιστικής διαστροφής. Που συνάπτει αποκλειστικά την ανθρωπολογική ενόρμηση κατίσχυσης, τη βούληση για δύναμη, τον αναπόδραστο και ατελεύτητο αγώνα για την ισχύ, δηλαδή το οντολογικό πρότερο μαζί με την αρχή της ηδονής, στην εμπορευματοποίηση κάθε στρώματος και υποστρώματος της ανθρώπινης ύπαρξης. Αντιλαμβάνομαι τον κομουνισμό περισσότερο ως επιβεβαίωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας ή έστω ελέγχου των μέσων παραγωγής, σε κάποια ιστορικά εφικτή μορφή, παρά ως ολοκληρωμένο σχέδιο ανθρωπολογικής παλιγγενεσίας – δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν παράδεισοι σε τούτη τη ζωή και η άλλη ζωή δεν θα δωρηθεί ούτε στους χριστιανούς ούτε σε εμάς τους υπόλοιπους. Πιθανώς και ως κόσμο δίχως εμπορεύματα και αγορές, πλην αενάως ερίζοντα και, φευ, κατακρεουργούμενο. Καμία μορφή κοινωνικής οργάνωσης άλλωστε δεν θα εξαλείψει τις συγκρούσεις και τον πόλεμο ως αποφασιστική στιγμή του πολιτικού πράττειν, όσο τα υποκείμενά της είναι άνθρωποι και όχι γλάστρες θερμοκηπίου ή νοητικά γλυπτά της Hanna Arendt. Παραμένω λοιπόν ανερυθρίαστα, δίχως την παραμικρή αίσθηση ενοχής για ένα παρελθόν που ομολογουμένως δεν υπήρξε πάντα λαμπρό, όσο κομουνιστής ήμουν και πριν από την κατεδάφιση ενός θλιβερού φράγματος στο Βερολίνο. Ο τοίχος αυτός συμβόλιζε την ισχνή αυτοπεποίθηση καθεστώτων που ελάχιστη σχέση είχαν με το ελευθεριακό κομουνιστικό φρόνημα και, κυρίως, τον πολιτικό ρεαλισμό. Από την ώρα που γκρεμίσθηκε στήθηκε στη θέση του άλλος, αόρατος και απειλητικότερος.
Το τρίτο ρεύμα, που δεν έχει πια καθόλου «ρεύμα», μπορεί να ορισθεί, εντελώς γενικά, ως «σεβαστική προσήλωση» στον πλούτο της κλασικής κουλτούρας, αρχαίας και νεώτερης, αντάμα με την ιστορική κατανόηση και ίσως «λελογισμένη καχυποψία» –αλλά όχι, ελπίζω, προκατειλημμένη αποστροφή– για τα ενδιαφέροντα, ενίοτε, καλλιτεχνικά προϊόντα του μαζικοδημοκρατικού πολιτισμού. Δεν διστάζω να αποδεχθώ ότι πρόκειται για τυπική μορφή αισθητικού ελιτισμού, που πάνω απ’ όλα αρνείται να ταυτίσει το «καινούριο» με το «υπέρτερο», την καινοτομία με την απλή πρόκληση. Αλλά προτιμώ να διαβάζω Goethe ή Flaubert, αντί να αναγιγνώσκω μεταμοντέρνες πραγματείες περί του γράφειν τη γραφή. Μου είναι τελείως αδιάφορο αν ο συγγραφέας γράφει τη γραφή ή η γραφή γράφει τον συγγραφέα. Αρκεί όποιος γράφει να γράφει καλά και να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Καθένα από τα τρία ρεύματα σκέψης που ανέφερα, ως αγκυροβόλια στοχασμού, θεωρείται σήμερα, ιδωμένο ξεχωριστά, βαθύτατα αναχρονιστικό, σκανδαλωδώς passé, απαρχαιωμένο και τυφλό μπροστά στο μεγαλείο της προόδου και του εκσυγχρονισμού. Τα τρία μαζί, αν συνταιριασθούν, αποτελούν ό,τι πιο «ντεμοντέ» θα μπορούσε να φιλοτεχνήσει κανείς. Το γεγονός αυτό, ακριβώς, με καθιστά εξαιρετικά υπερήφανο που εξακολουθώ να πλέω στην κοίτη τους και με πείθει απολύτως για τη δραματική επικαιρότητά τους. Στην Iστορία το πραγματικά επίκαιρο ποτέ δεν ήταν της μόδας. [...]"
Από το Επίμετρο του τελευταίου του βιβλίου "Αυτοσυντήρηση πόλεμος πολιτική" με τίτλο "Μηδενιστού εξομολόγηση", Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη. 2005.
Σκάνδαλο Παντείου
Η υπόθεση ξεκίνησε με μήνυση που κατέθεσε ο πρώην πρύτανης της Παντείου Ηλίας Σιδηρόπουλος, βασιζόμενος σε πόρισμα ορκωτού λογιστή, στο οποίο είχε διαπιστωθεί έλλειμμα στα ταμεία του Παντείου Πανεπιστημίου, ύψους τότε δύο δις δραχμών (7,9 εκατ. ευρώ).[5] Το έλλειμμα αφορούσε την περίοδο 1992-1998 και κατηγορούμενος βρέθηκε τόσο ο Μεταξόπουλος, όσο και άλλα στελέχη του Πανεπιστημίου, διοικητικά και ακαδημαϊκά.[5] Σύμφωνα με εκτιμήσεις επιφανούς νομικού, η υπόθεση πήρε κακουργηματικό χαρακτήρα λόγω κινδύνου παραγραφής των αδικημάτων, ενώ θα έπρεπε, τουλάχιστον για τους πρυτάνεις, να περιορίζεται σε πλημμέλημα και στην απόδοση πολιτικών ευθυνών, ως δημοσίων λειτουργών που δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Εξάλλου, σύμφωνα με την ίδια πηγή, το πρυτανικό συμβούλιο του Παντείου κατ’ ουσίαν επικύρωνε δαπάνες που είχαν εγκριθεί προηγουμένως από το Ελεγκτικό Συνέδριο.[10]
Στην πρώτη φάση της ανάκρισης ο Μεταξόπουλος χρειάστηκε να καταβάλλει εγγύηση 400.000 ευρώ ώστε να μην προφυλακιστεί.[11][12] Ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη που ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2005, κατέθεσαν, μεταξύ άλλων, οι (τότε βουλευτές) του ΠΑΣΟΚ Θόδωρος Πάγκαλος, Ανδρέας Λοβέρδος, όσο και του ΣΥΝ Φώτης Κουβέλης.[5][13] Ο Μεταξόπουλος στην απολογία του υποστήριξε ότι τα οικονομικά του Πανεπιστημίου δεν ήταν μέρος των αρμοδιοτήτων του καθώς και ότι «ένας πρύτανης δεν μπορεί να ελέγχει τεφτέρια, δεν είναι λογιστής...». Από την πλευρά του ο εισαγγελέας υποστήριξε ότι οι κατηγορούμενοι είχαν εκδώσει νόμιμα εντάλματα πληρωμής για πλαστά ή εικονικά τιμολόγια, πράξη που υποδείκνυε δόλο. Τελικά ο Μεταξόπουλος καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 25 χρόνια κάθειρξη «για υπεξαίρεση ύψους 1 δισ., 105 εκατομμυρίων δρχ., απάτη σε βάρος του Δημοσίου και ψευδή βεβαίωση» και φυλακίστηκε στις 6 Ιουνίου 2007, καθώς δεν του αναγνωρίστηκε το ανασταλτικό της έφεσης.[14] Απορρίφθηκαν επίσης από τον εισαγγελέα οι λόγοι υγείας που προέβαλε, λέγοντας ότι «λόγοι συνείδησης δεν του επιτρέπουν να κάνει δεκτό το αίτημα για αναστολή», καθώς, όπως είπε, «εν προκειμένω ζημιώθηκε το ελληνικό Δημόσιο».[13] Συνολικά καταδικάστηκαν 10 από τους 18 κατηγορούμενους, ενώ η ποινή του Μεταξόπουλου ήταν η δεύτερη βαρύτερη, μετά την καταδίκη σε τρις ισόβια του προϊσταμένου λογιστηρίου Αναστάσιου Κουτσοδημητρόπουλου.[15] Εν γένει οι ποινές κρίθηκαν πολύ σκληρές και αιφνιδίασαν, καθώς σπανίως επιβάλλονταν τόσο υψηλές ποινές για οικονομικά αδικήματα.[13][16] Σύμφωνα πάντως με την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα, ο Μεταξόπουλος υπήρξε θύμα των πολιτικών συγκυριών που επικρατούσαν εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, σε μία προσπάθεια να κατευναστεί η οργή της κοινωνίας για θέματα διαφθοράς.[17]
Θάνατος
Μετά τη φυλάκισή του άρχισε τις προσπαθειές για αθώωσή του σε δεύτερο βαθμό εκδίκασης.[2] Πριν όμως γίνει η δευτεροβάθμια δίκη παρουσιάστηκε ανάγκη να προχωρήσει σε μεταμόσχευση ήπατος εξαιτίας της κίρρωσης από την οποία έπασχε.[18] Λόγω μάλιστα της κακής κατάστασης της υγείας του αποφυλακίστηκε, με παράλληλη καταβολή εγγύησης 100.000 ευρώ, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και αφού είχαν απορριφθεί προηγουμένως άλλες δύο αιτήσεις αποφυλάκισης.[12][16][18] Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι στις δύο από τις τρεις αιτήσεις του, συνέπεσε στην έδρα του δικαστηρίου να βρίσκεται η Πρόεδρος που τον είχε καταδικάσει.[19] Ο όρος όμως,της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, καθιστούσε αδύνατη την μεταμόσχευση καθώς ο Μεταξόπουλος έπρεπε να μεταβεί στη Γερμανία για την εκτέλεσή της[20].[1] Τελικά το δικαστήριο αποφάσισε στις 19 Νοεμβρίου 2010 αφενός να άρει τον περιορισμό εξόδου και αφετέρου να αναβάλλει τη δίκη ώστε να μπορέσει να προχωρήσει στην επέμβαση.[1][21][22] Αυτό τελικά δεν έγινε ποτέ καθώς ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος πέθανε μια μέρα αργότερα στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση λόγω της κίρρωσης, στις 20 Νοεμβρίου 2010 και σε ηλικία 55 ετών.[1][2][18][12] Η κηδεία του τελέσθηκε πολιτική, όπως άλλωστε, ο ίδιος επιθυμούσε.
Βιβλιογραφία
Αυτοσυντήρηση, πόλεμος, πολιτική. Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη. 2005.[3]
Περιπλανήσεις και εμμονές. Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη. 1997.
Πολιτικός σκεπτικισμός. Οδυσσέας. 1991.
Σύμβαση και αλήθεια. Εκδόσεις Παπαζήση. 1988.
Μεταφράσεις
Hobbes, Thomas (2006). Λεβιάθαν ή Ύλη, μορφή και εξουσία μιας εκκλησιαστικής και λαϊκής πολιτικής κοινότητας. Γνώση.
(Συλλογικό έργο) (1997). Επιστημολογία. Νήσος.
Lakatos, Imre (1986). Μεθοδολογία των προγραμμάτων επιστημονικής έρευνας. Σύγχρονα Θέματα.
Κείμενα
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (21/05/2000). "Η αμηχανία της καπιταλιστικής αυταρέσκειας". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (05/03/2000). "Ο ευτελισμός της ιδιωτικής ζωής". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (7/1/2000). "Ἀόρατη ἰδεολογία ἢ ἀφασία ἰδεῶν". Ἐλευθεροτυπία σσ. 10-11.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (19/12/1999). "Τηλεοπτικές «εκτελέσεις» και κράτος δικαίου". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (28/11/1999). "Ποιους ωφέλησε η επινόηση της «νεολαίας»". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (26/09/1999). "Ποια είναι τα όρια της πρόβλεψης". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (20/06/1999). "Η ολέθρια μακαριότητα των ίσων αποστάσεων". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (04/04/1999). "Οι εθνικιστές γελωτοποιοί". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (10/01/1999). "Το 2000 και η άνθηση των δεισιδαιμονιών". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (01/11/1998). "Η «φωτογράφιση» του καπιταλισμού - καζίνου". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (03/05/1998). "Η μανία της «απορροφητικότητας»". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (08/02/1998). "Οι μύθοι της παγκοσμιοποίησης". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (23/11/1997). "Το πρότυπο του κατευνασμού". Το Βήμα.
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (23/11/1995). "Πολιτικὴ σημαίνει πόλεμος". Τὰ Νέα σσ. 10.
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1992). "Ἔθνος, κράτος, ἐθνότητα: σχόλια σὲ μιὰ «δυτικὴ μυθολογία»", Θεωρία καὶ Κοινωνία, 6, σσ. 101-113
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1992). "Ἀπάντηση στὸν κ. Γ. Παπαμιχαήλ", Θεωρία καὶ Κοινωνία, 6, σσ. 321-322
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1991). "Πολιτικὸς σκεπτικισμός. Ὁ μύθος τοῦ θεμελίου", Ἀθήνα, Ὀδυσσέας, 303 σ.
Κριμπᾶς, Κώστας Β., Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, Νικολακόπουλος, Παντελῆς, Γαβρόγλου, Κωνσταντῖνος, Μαρκῆς, Δημήτριος Κ., Παπαστάμου, Σ.,(1991). "Συζήτηση γιὰ τὴν ἔννοια τῆς «ἐπιστημονικότητας»", Θεωρία καὶ Κοινωνία, 4, σσ. 211-269
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1991). "Νίκος Πουλαντζᾶς: Πρώιμες φιλοσοφικὲς προσεγγίσεις τοῦ δικαίου", Δωδώνη, 20, σσ. 77-88
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1990-). "Ὀρὲμ (Oresme), Νικὸλ ντ'", στό: Ἐκπαιδευτικὴ Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, Τόμος Η΄, Ἀθήνα, Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, σσ. 17-18
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (29/1/1990). "«Ἀνθρωπισμὸς» χωρὶς… ἀνθρώπους", Ἐπικαιρότητα, σ. 9
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1990). "Ν. Πουλαντζᾶς: πρώιμες φιλοσοφικὲς προσεγγίσεις τοῦ δικαίου", Θεωρία καὶ Κοινωνία, 3, σσ. 59-76
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, Βέλτσος Γιῶργος, (1990). "Ἡ διαμάχη - Κείμενα γιὰ τὴ νεοτερικότητα", Ἀθήνα, Πλέθρον, Θεωρία καὶ Κοινωνία, 1, σσ. 211-213
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (7/5/1990). "Εἰς τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴν “ἰδιώτης” σημαίνει “βλάξ”", Ἐπικαιρότητα, σ. 9
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1990). "Moderno, postmoderno. Sogetto, tempo, sapere nella società attuale. A cura di Giovanni Mari. Milano, Feltrinelli, 1987", Θεωρία καὶ Κοινωνία, 1, σσ. 209-211
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1990). "Πολιτικὲς θεολογίες καὶ πραγματισμός: ἡ σκεπτικιστικὴ ἀποδιάρθρωση τῶν θεμελίων", Θεωρία καὶ Κοινωνία, 1, σσ. 88-244
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1989). "A critical consideration of the lakatosian concepts: “Mature” and “Immature” science", στό: Imre Lakatos and the Theories of Scientific Change, Kluwer Academic Publishers, σσ. 203-214
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1989). "Σκέψεις μὲ ἀφορμὴ τὸ ἔργο τῆς Rosa Luxemburg", Δωδώνη, 18, σσ. 171-190
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1988). "Οἱ ἐπιστῆμες στὴν κοινωνία", Ἀθήνα, Gutenberg
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1988). "Ἡ ἀπόλαυση τῆς ἀπραγίας", στό: Τηλεόραση καὶ ἐπι-κοινωνία, Θεσσαλονίκη, Παρατηρητὴς, σσ. 41-72
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1988). "Ἡ ἑνότητα ἐπιστήμης - τέχνης κατὰ τὴν Ἀναγέννηση: ἀναθεώρηση μιᾶς παραδοσιακῆς ἱστοριογραφικῆς προοπτικῆς", Ἐπιθεώρηση κοινωνικῶν ἐρευνῶν, 69, σσ. 177-224
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1988). "Gramsci: Ἐπιστήμη-τεχνική-φιλοσοφία", στό: Πρακτικά, Antonio Gramsci. Πενήντα χρόνια ἀπὸ τὸ θάνατό του, Ἰωάννινα,σσ. 33-42
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1988). "Ἐπιστήμη - Τεχνική - Φιλοσοφία", Δωδώνη, 35, σσ. 23-42
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1988). "Συνέχεια καὶ ἀσυνέχεια στὶς ἐπιστῆμες", στό: Οἱ ἐπιστῆμες στὴν κοινωνία, Ἀθήνα, Gutenberg, σσ. 63-88
Νοῦτσος, Παναγιώτης Χρ., Νοῦτσος, Χαράλαμπος Χρ., Παπαδημητρίου, Εὐθύμης, Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (18-19/05/1987). Πρακτικά, "Antonio Gramsci. Πενήντα χρόνια ἀπὸ τὸ θάνατό του", Ἰωάννινα, Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων, 1988, 52 σ.
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1987). "Da Ferguson a Kant: Un dialogo sulla morale, il progresso, e la storia", Δωδώνη, 16, σσ. 59-85
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1987). "Ἀντόνιο Γκράμσι: Ἐπιστήμη - Τεχνική - Φιλοσοφία" , Ἀντί, 347, σσ. 40-43
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1986). "Métaphysique mécaniste - Matérialiste et empirisme scientifique chez Hobbes: Étude d' une explication astronomique", Δωδώνη, 15, σσ. 25-47
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1986). "Metaphysique Mécaniste - Matérialiste et empirisme scientifique chez Hobbes: Étude d' une explication astronomique. [Ἑλλην. Περίληψη]", Δωδώνη, 3, σ. 47
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1986). "Μαρξιστικὴ ἱστοριογραφία τῆς ἐπιστήμης: Προβλήματα καὶ προοπτικές", Ἐπιθεώρηση κοινωνικῶν ἐρευνῶν, 62, σσ. 45-66
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1985). "Ἡ ἐπίδραση τοῦ μεσαιωνικοῦ νομιναλισμοῦ καὶ τῆς ἀναγεννησιακῆς φυσικῆς φιλοσοφίας στὴ διαμόρφωση τῆς νεώτερης μηχανιστικῆς ἐπιστήμης", Δωδώνη, 14, σσ. 87-111
Κάλφας, Βασίλης, Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1985). "Conceptions préscientifiques de la casualité", στό: Determinism in Physics, Ἀθήνα, Gutenberg, σσ. 33-50
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1984). "Φυσικαλισμὸς καὶ ὑλισμός: Ἡ ἐξέλιξη ὁρισμένων ἰδεῶν στὸ πλαίσιο τῆς νεοθετικιστικῆς φιλοσοφίας", Ἐπιθεώρηση κοινωνικῶν ἐρευνῶν, 52, σσ. 15-56
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1984). "Jones Howard, “Pierre Gassendi 1592-1655: An Intellectual Biography”, Nieuwkoop, B. De Graaf, 1981. Un vol. de 320 p.", Revue d' Histoire Littéraire de la France, 3, σσ. 600-603
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1982). "À la suite de F. A. Yates: Débats sur le rôle de la tradition hermétiste dans la révolution scientifique des XVIe et XVIIe siècles", Revue de synthése, 5, 105, σσ. 53-65
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1981). "Οἱ φιλοσοφικὲς θεωρίες τοῦ Φυσικοῦ Δικαίου καὶ τὸ πρόβλημα τῆς ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας. Τόμας Χόμπς καὶ Τζὼν Λόκ", Ὁ Πολίτης, 45, σσ. 46-57
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1980). "Τὸ πρόβλημα τῆς ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας στὶς θεωρίες τοῦ φυσικοῦ δικαίου καὶ στὴ νεώτερη φιλελεύθερη φιλοσοφία: Hobbes, Locke, Kant", Ἐπιθεώρηση κοινωνικῶν ἐρευνῶν, 39-40, σσ. 414-432
Μεταξόπουλος, Αἰμίλιος, (1978-1979). "Kant: Politica, storia e scienza nella formazione dell' universo filosofico moderno", τ. Α΄+Β', Firenze, 915 σ.
Διδακτορική διατριβή
Μεταξόπουλος, Αιμίλιος (1982). "L'epistemologie de Hobbes: Materialisme et conventionnalisme positiviste apres 1650". Universite de Paris I Pantheon Sorbonne, Γαλλία. Ανακτήθηκε την 5 Ιουλίου 2012.(Γαλλικά)
Παραπομπές
Commons logo
Τα Κοινά έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Αιμίλιος Μεταξόπουλος
↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 "Πέθανε ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος". Πρώτο Θέμα. 20 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 "Υπέκυψε στα 55 του ο Αιμ. Μεταξόπουλος". Ελευθεροτυπία. 22 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ 3,0 3,1 3,2 "Μεταξόπουλος, Αιμίλιος". BiblioNet. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ 4,0 4,1 "Το Πάντειο σκάνδαλο - θρίλερ με τρεις νεκρούς". Πρώτο Θέμα. 4 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε την 5 Ιουλίου 2012.
↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 "Στη φυλακή οι καταδικασθέντες". Ριζοσπάστης. 8 Ιουνίου 2007. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ "Οι μελανοχίτωνες της ΕΛ.ΑΣ.". Ιός Ελευθεροτυπίας. 10 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ "Οι "φιμωμένοι" της εξουσίας". Ιός Ελευθεροτυπία. 18 Ιανουαρίου 1997. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ Μέχρι τη στιγμή που διαπιστώθηκε η ασθένειά του. Από τότε δεν ξαναήπιε ποτέ, χωρίς να χρειαστεί κάποια ιατρική βοήθεια. Γεγονός που εξέπληξε τους γιατρούς του, καθότι έπινε συστηματικά από πολύ μικρή ηλικία
↑ Sombart, Ο Αστός... Στον κατάλογο των αρετών του καλού καπιταλιστή και οικογενειάρχη (About industry and frugality), σ. 129, του Benjamin Franklin, μπορεί με την ίδια θεωρητική αυθαιρεσία να προστεθεί ο ακόλουθος αντικατάλογος, απολύτως θεμιτός σε μια διαφορετικού τύπου κοινωνία ή ως επισφαλής, έστω, ιδιωτική επιλογή: 1. Tρώγε όσο το γλεντάς, πίνε όσο χαίρεσαι τη μέθη σου και δεν ξυπνάς με τύψεις ή μηνυτήριες αναφορές από συνανθρώπους που κακομεταχειρίσθηκες. 2. Σιωπή: προνόμιο των φοβισμένων, των μουγγών και όσων αδυνατούν κάτι να πουν. Εκτός αν δουλεύεις στον διπλωματικό κλάδο ή στις μυστικές υπηρεσίες. Σε κάθε άλλη περίπτωση μην αποφεύγεις καμία πρακτικά άχρηστη συνομιλία αν τη διασκεδάζεις ή είναι απαραίτητη για το φλερτ (εδώ πολλές φορές η πολυλογία κουράζει αφόρητα). Μην ανησυχείς αν πεις ανοησίες: Kάνουν οι πάντες το ίδιο, ιδιαίτερα οι κατηφείς σοφοί. Την επόμενη μέρα επανέρχεσαι με άλλες βλακείες, αναθεωρώντας, και όλοι αναγνωρίζουν την ωριμότητά σου και το αυτοκριτικό σου πνεύμα. Γενικώς οτιδήποτε χρήσιμο είναι κατ’ αρχήν περιφρονητέο. 3. Τίποτα δεν έχει ακριβώς την ώρα του, επειδή τα σπουδαία ποτέ δεν συμβαίνουν στην ώρα τους, εκτός αν είναι πραξικοπήματα ή στρατιωτικές ενέργειες – γεγονός κατανοητό, αλλά και ιστορικώς αμφισβητούμενο. 4. ... (Aς αφεθεί ως έχει, και οι φιλοπερίεργοι ας το αναζητήσουν προμηθευόμενοι το υπέροχο αυτό βιβλίο.) 5. Mόνο το περιττό είναι απόλαυση, τα αναγκαία είναι οι εχθροί των ηδονών και η λιτότητα είναι χαρακτηριστικό των απόλυτα σοφών ή των εντελώς ηλίθιων – ο μέσος άνθρωπος δεν ανήκει σε καμία από τις δύο κατηγορίες, αν και ερωτοτροπεί με τη δεύτερη. 6. Mην εργάζεσαι, παρά μόνο αν είναι απολύτως απαραίτητο για την επιβίωση ή δημιουργικό, δηλαδή εξ ορισμού κοινωνικά άχρηστο ή και επικίνδυνο σε μια νεοκαπιταλιστική κοινωνία. 7. H φιλαλήθεια είναι αδύνατη και η επίκλησή της ψευδολόγος. 8. H δικαιοσύνη είναι χίμαιρα και μάλιστα εκ των αφελεστέρων – όταν δικάζουν άνθρωποι, δίκαιο είναι ό,τι οι ίδιοι θεωρούν πως είναι δίκαιο, ερμηνεύοντας νόμους και περιστατικά με ορθό ή λανθασμένο τρόπο. 9. Mην είσαι μετριοπαθής, εκτός αν είσαι βλαξ ή δειλός ή παθολογικά οκνηρός. 10. ... (Δεκτόν, επίσης, ως έχει.) 11. Nα θορυβείσαι μόνο για τα μικροπράγματα, αφού αν θορυβηθείς για τα σπουδαία θα τα θαλασσώσεις, όταν αυτό είναι καταστροφικό. 12. Nα κάνεις όσο σεξ μπορείς, με όσους δύνασαι ή ποθείς, δίχως ποτέ να σου περάσει από το μυαλό ότι το σεξ έχει την οποιαδήποτε σχέση με τον έρωτα ή πολύ περισσότερο την αγάπη ή έτι μάλλον την τεκνοποιία – σεξ για τεκνοποιία είναι δημοσιοϋπαλληλική σχέση. 13. Nα μη μιμείσαι ποτέ τον Σωκράτη, υπήρξε ένας από τους κατασκευασμένους (από τον Πλάτωνα) «σοφούς», η σκληρή τύχη του οποίου προδίδει ανθρώπινο μεγαλείο, αλλά δεν αποτελεί απαραίτητα τεκμήριο εύρωστης σκέψης. Προσπάθησε καλύτερα να μιμηθείς τον Ναπολέοντα, είναι δυσχερέστερο... Ο παραλληλισμός του Sombart μεταξύ του παππού του Leonardo και του Franklin είναι εκπληκτικός. Ας αναλογισθούμε, φερ’ ειπείν, πώς θα ήταν ο κόσμος αν όλοι οι Leonardo ακολουθούσαν τις συμβουλές του παππού τους. Θα είχαμε έλλειψη δύστροπων και ιδιοφυών εκκεντρικών, με ιδιοτροπίες και κακό χαρακτήρα, απόλυτη ανυπαρξία καλλιτεχνών. Αντιθέτως θα απολαμβάναμε πληθωρισμό τελωνειακών ή εφοριακών υπαλλήλων.
↑ "Το Πάντειο σκάνδαλο - θρίλερ με τρεις νεκρούς". Πρώτο Θέμα. 4 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε την 5 Ιουλίου 2012.
↑ "Νέα στοιχεία για την κακοδιαχείριση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο". in.gr. 23 Δεκεμβρίου 2004. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ 12,0 12,1 12,2 "Πέθανε σε ηλικία 55 ετών, ο πρώην πρύτανης του Παντείου Αιμίλιος Μεταξόπουλος". Το Βήμα. 22 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ 13,0 13,1 13,2 Γκέλυ Αλμαλιώτου - Καλαμπαλίκη (7 Ιουνίου 2007). "Στη φυλακή πρώην πρυτάνεις του Παντείου!". Έθνος. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ "Βαριές ποινές σε 10 κατηγορούμενους". Ριζοσπάστης. 7 Ιουνίου 2007. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ "Αρχισαν οι απολογίες". Ριζοσπάστης. 12 Ιανουαρίου 2007. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ 16,0 16,1 Καραμανώλη, Εύα (13 Απριλίου 2008). "Τυφλή Δικαιοσύνη με... οξεία ακοή!". Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ "GREECE: Disgraced former Rector dies". World University News. 5 December 2010. Ανακτήθηκε την 7 Ιουλίου 2012.
↑ 18,0 18,1 18,2 "Ο µποέµ πρύτανης µε την ταραχώδη ζωή". Τα Νέα. 22 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ Λιάτσου, Ολυμπία (27 Δεκεμβρίου 2007). "ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΕΤΑΞΟΠΟΥΛΟΥ: καθηγητές και νομικοί κάνουν λόγο για ακραία αυστηρότητα της δικαιοσύνης". Ελευθεροτυπία. Ανακτήθηκε την 6 Ιουλίου 2012.
↑ Ο Μεταξόπουλος είχε στη διάθεσή του μόσχευμα από ζώντα δότη, καθότι δεν ήταν δυνατό να του παραχωρηθεί από πτωματικό, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασής του. Το 2010 τέτοιου είδους μεταμοσχεύσεις δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν σε κανένα νοσοκομείο στην Ελλάδα.
↑ ""Εφυγε" ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος". Η Αυγή. 23 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
↑ "Πέθανε ο καθηγητής Αιμίλιος Μεταξόπουλος". madata.gr. 20 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε την 16 Ιουνίου 2012.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
