Ο μυθικός βασιλέας και ιδρυτής, καθώς λέει η μυθολογία, των Φερών της Θεσσαλίας, γιος του Φέρητα και της Κλυμένης.

Καλόκαρδος, ευγενικός και μεγαλόψυχος βασιλιάς φιλοξένησε στα παλάτια του το Θεό Απόλλωνα, όταν διωγμένος από τα θεϊκά ανάκτορα του πατέρα του Δία ζήτησε καταφύγιο και φιλοξενία από τον Άδμητο.

Ο Απόλλωνας έζησε εννιά ολόκληρα χρόνια στη δούλεψη του βασιλιά βόσκοντας τις αγελάδες του και του χάρισε τη φιλία του γιατί ο Άδμητος του φέρθηκε πάντα με σεβασμό και προσπάθησε να κάνει τη διαμονή του στο παλάτι του πιο άνετη.

Εκείνο τον καιρό, ο Πελίας, ο βασιλιάς της Ιωλκού, θέλοντας να βρει τον κατάλληλο σύζυγο για την όμορφη κόρη του Άλκηστη, που τη ζητούσαν όλα τα ομορφότερα και πλουσιότερα παλικάρια της Ελλάδας, κήρυξε ότι θα την έπαιρνε γυναίκα του εκείνος που θα έζευε στο γαμήλιο άρμα δύο αγρίμια διαφορετικού γένους.

Αυτό, βέβαια, ήταν αδύνατο για τον άνθρωπο, όχι όμως και για τον Απόλλωνα, που εξημέρωσε έναν αγριόχοιρο και ένα λιοντάρι και βοήθησε τον Άδμητο να κερδίσει το χέρι και την καρδιά της Άλκηστης. Ο γάμος έγινε με αφάνταστη μεγαλοπρέπεια. Προσφέρθηκαν θυσίες σ' όλους τους θεούς, αλλά λησμονήθηκε η θεά Άρτεμη, που εξοργισμένη καταδίκασε τον Άδμητο σε θάνατο.

Ο Απόλλωνας προσπάθησε να καταλαγιάσει την οργή της αδελφής του και να την πείσει να πάρει πίσω την κατάρα της και την κατάφερε να τροποποιήσει τη θανατική καταδίκη του Άδμητου. Δε θα πέθαινε, αν κάποιος άλλος βρισκόταν, που να τον αγαπούσε τόσο πολύ, ώστε με την θέλησή του να πέθαινε στη θέση του.

Κανένας φίλος του Άδμητου, απ' αυτούς που πριν ορκίζονταν στη φιλία τους, ούτε ακόμη κι αυτοί οι γέροι γονείς του, δέχτηκαν να πεθάνουν για χάρη του.

Μόνο η γυναίκα του, η πιστή και αφοσιωμένη συντρόφισσά του πήρε την απόφαση να πεθάνει για το σύζυγό της. Αποχαιρέτησε τα παιδιά της, τον άντρα της, το σπίτι της, τον κόσμο και τη γλυκιά ζωή, που τόσο λίγο είχε χαρεί και ξάπλωσε στη νεκρική κλίνη της, αμετάπειστη, παρά τις προσπάθειες του Άδμητου να της αλλάξει την απόφαση.

Ο Άδης την πήρε στα σκοτεινά υγρά παλάτια του κι όλο το παλάτι έκλαψε την ηρωική κι αγαπημένη του βασίλισσα.

Άλκηστη, Ηρακλής

Η μυθολογία λέει ότι εκείνη την ώρα έφτασε στο παλάτι ο Ηρακλής, που πηγαίνοντας στη Θράκη, πέρασε να επισκεφτεί τον παλιό, επιστήθιο φίλο του Άδμητο. Αυτός τον δέχτηκε με χαρά, κρύβοντας το βαρύ πένθος του, για να μην τον στενοχωρήσει. Ο Ηρακλής ρίχτηκε στο φαγοπότι και στο τραγούδι. Από κάποιο δούλο, όμως έμαθε τη συμφορά που είχε βρει το βασιλιά και, χωρίς να χάνει καιρό. έτρεξε για να προλάβει το Χάρο που από στιγμή, σε στιγμή, θα περνούσε με την ψυχή της Άλκηστης στον ποταμό Αχέροντα, και παλεύοντας μαζί του, τον νίκησε κι έδωσε πίσω στον άντρα της τη βασίλισσα.

Άλλος μύθος λέει ότι η ίδια η Περσεφόνη, η γυναίκα του Πλούτωνα, συγκινημένη από την αυτοθυσία της Άλκηστης, της ξανάδωσε το φως της ζωής.

Σύμβολο της συζυγικής αγάπης, αφοσίωσης και αυταπάρνησης θα παραμένει για πάντα η Άλκηστη. Αρχαίοι και νεότεροι συγγραφείς και ποιητές έψαλαν την αυτοθυσία της και θαύμασαν σ' αυτήν τη δύναμη της αγάπης.

Ο τραγικός ποιητής Φρύνιχος κι ο μεγάλος Ευριπίδης έγραψαν γι' αυτήν στις ομώνυμες τραγωδίες τους. Στην " Άλκηστη" του Ευριπίδη, που σώθηκε μέχρι τις μέρες μας, ο από σκηνής φιλόσοφος ασχολήθηκε με το πρόβλημα του γυναικείου χαρακτήρα και εξαίροντας την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία της Άλκηστης εξύψωσε τη γυναίκα στα μάτια όλων των Αθηναίων.

Σ' αυτήν την τραγωδία, θέτει το πρόβλημα της χειραφέτησης της Αθηναίας γυναίκας. Πρέπει να σημειωθεί, ότι η "Άλκηστη" δεν ήταν μια τραγωδία σαν όλες τις άλλες του Ευριπίδη.

Χωρίς να είναι ούτε τραγωδία ούτε κωμωδία, ήταν κάτι ενδιάμεσο. Ήταν μια ιλαροτραγωδία, που αντικαθιστούσε το σατυρικό δράμα και το οποίο παιζόταν μαζί με τρεις τραγωδίες που είχαν εσωτερική ενότητα.

Γιατί τοποθετώντας μέσα στο δράμα τον Ηρακλή, που ήταν ο πιο δημοφιλής, σατυρικός ήρωας, εισήγαγε πολλά ελαφρά και κωμικά στοιχεία που δεν είχαν καμιά θέση σε μια τραγωδία.

Και παρ' όλο που η παρεμβολή των ανάλαφρων σκηνών δεν έκανε το έργο να χάσει ούτε στιγμή, το τραγικό ύφος που του έδινε η σοβαρότητα της γλώσσας και η αυστηρότητα της δομής, η καινοτομία αυτή δεν άρεσε στους Αθηναίους, αναγκάζοντας τον Ευριπίδη να μην επαναλάβει το πείραμά του, άλλη φορά.

Ο Άδμητος στην Τέχνη

Πέρα από την παράσταση στον θρόνο του Aμυκλαίου Απόλλωνα στην Ολυμπία, που παριστάνει τον Άδμητο πάνω σε άρμα συρόμενο από ένα αγριογούρουνο και ένα λιοντάρι (η παράσταση αυτή σε κάπως διαφορετική μορφή σώζεται και σε ρωμαϊκό τάφο), άλλες παραστάσεις από γεγονότα της ζωής του υπάρχουν στη Λάρνακα του Κυψέλου στην Ολυμπία, όπου αγωνίζεται σε άρμα στους νεκρικούς αγώνες στη μνήμη του Πελία (σε αυτούς έλεγαν ότι ο Άδμητος είχε αντίπαλο στην πυγμαχία τον Μόψο). Επίσης, στο λεγόμενο «αγγείο Φρανσουά», που εικονίζει τον βασιλιά να μάχεται με τον Καλυδώνιο κάπρο, και στη Βίλα Αλμπάνι, όπου σώζονται σκηνές εμπνευσμένες από το δράμα του Ευριπίδη Άλκηστις.

Από τη LivePedia.gr