Δεύτερη Σταυροφορία
Τέλη άνοιξης – Μια αποστολή σταυροφόρων, Άγγλων μαζί με δυνάμεις από τη Φλάνδρα, τη Φρισία, τη Σκωτία και ορισμένες γερμανικές πολιτείες, φεύγει από το Ντάρτμουθ της Αγγλίας για τους Αγίους Τόπους. Ηγεσία παρέχεται από τον Hervey de Glanvill, έναν Νορμανδό ευγενή και αστυφύλακα του Suffolk, ο οποίος ηγείται ενός στόλου περίπου 200 πλοίων. Η κακοκαιρία τους αναγκάζει να καταφύγουν στις εκβολές του ποταμού Douro, στις πορτογαλικές ακτές, στις 16 Ιουνίου.
Μάιος – Ιούλιος – Ένα γερμανικό εκστρατευτικό σώμα (περίπου 20.000 άνδρες) υπό τον βασιλιά Κόνραντ Γ΄ φεύγει από το Ρέγκενσμπουργκ και περνά στην Ουγγαρία. Επικεφαλής της γερμανικής αριστοκρατίας είναι ο ανιψιός και κληρονόμος του Κόνραντ, Φρειδερίκος Α', δούκας της Σουηβίας. Στις 20 Ιουλίου, ο Κόνραντ περνά στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και φτάνει στη Σόφια – όπου ο Μιχαήλ Παλαιολόγος (ανιψιός του αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄) καλωσορίζει επίσημα τον Κόνραντ και παρέχει στους Σταυροφόρους φαγητό.[1]
Ιούνιος - Ένα γαλλικό εκστρατευτικό σώμα (περίπου 18.000 άνδρες) με επικεφαλής τον βασιλιά Λουδοβίκο Ζ' αναχωρεί από το Μετς και ταξιδεύει μέσω της Βαυαρίας. Ο Λουδοβίκος συνοδεύεται από τους Γάλλους ευγενείς και τη σύζυγό του, βασίλισσα Ελεονώρα της Ακουιτανίας, κληρονόμο της Γαλλίας. Στο Ρέγκενσμπουργκ, όπου η δύναμη φτάνει στις 29 Ιουνίου, οι Σταυροφόροι ταξιδεύουν ειρηνικά για δεκαπέντε ημέρες μέσω της Ουγγαρίας και φτάνουν στα βυζαντινά σύνορα στα τέλη Αυγούστου.[2]
1 Ιουλίου – 25 Οκτωβρίου – Πολιορκία της Λισαβόνας: Ο βασιλιάς Afonso I της Πορτογαλίας κατακτά τη Λισαβόνα από την Taifa του Badajoz μετά από τετράμηνη πολιορκία, με την υποστήριξη Άγγλων, Φλαμανδών και Γερμανών Σταυροφόρων.[3] Η φρουρά παραδίδεται με την εγγύηση ότι θα τους σωθεί η ζωή. Οι Σταυροφόροι παραβιάζουν τους όρους και συμμετέχουν σε μια αιματηρή σφαγή.[4] Ο Αφόνσο κυβερνά από την πρωτεύουσά του στην Κοΐμπρα, καταλαμβάνει τη Σίντρα και τον Σανταρέμ και λεηλατεί την Παλμέλα.[5]
7 Σεπτεμβρίου - Οι Γερμανοί σταυροφόροι υφίστανται μια φυσική καταστροφή κοντά στην Κωνσταντινούπολη, όταν μέρος του στρατοπέδου τους παρασύρεται από μια ξαφνική πλημμύρα με σημαντικές απώλειες ζωών. Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Α΄ Κομνηνός διατάζει τους Σταυροφόρους να περάσουν στη Μικρά Ασία από τον Ελλήσποντο. Ο Κόνραδος Γ' αγνοεί τη συμβουλή του Μανουήλ και μετά από μικρές συγκρούσεις με τους Βυζαντινούς σπρώχνει προς την Κωνσταντινούπολη.[6]
10 Σεπτεμβρίου - Οι Γερμανοί σταυροφόροι υπό τον Conrad III φτάνουν στην Κωνσταντινούπολη, όπου υπάρχει μια παγωμένη ανταλλαγή επιστολών μεταξύ του Conrad και του Manuel I. Οι γερμανικές δυνάμεις στρατοπεδεύουν στο Γαλατά στη βόρεια ακτή του Κόλπου. Ο Μανουήλ διατάζει ότι πρέπει να γίνει μεγάλη προσπάθεια για τη μεταφορά των Γερμανών, που προκαλούν προβλήματα λεηλατώντας το Φιλοπάτιο, μέσω του Βοσπόρου.[7]
Φθινόπωρο — Ο Κόνραντ Γ' αποφασίζει να μην περιμένει τους Γάλλους και διασχίζει τον Βόσπορο στη Μικρά Ασία. Οδηγεί τον γερμανικό σταυροφορικό στρατό στη Νικομήδεια, και χωρίζει τις δυνάμεις του σε δύο τμήματα. Ο Κόνραντ μεταφέρει τους ιππότες και τους επαγγελματίες στρατιώτες του σε όλη την κεντρική επικράτεια των Σελτζούκων, ενώ το τρένο για τις αποσκευές, οι προσκυνητές και μια αμυντική δύναμη υπό τον επίσκοπο Όθωνα του Φράιζινγκ ταξιδεύουν κατά μήκος της ακτής του Αιγαίου.[8]
4-5 Οκτωβρίου - Ο Λουδοβίκος Ζ' φτάνει στην Κωνσταντινούπολη και ενώνεται με δυνάμεις από τη Σαβοΐα υπό τον Αμαντέους Γ' (θείο του) - που έχουν πάρει τη χερσαία διαδρομή μέσω Ιταλίας. Ο Λουδοβίκος διασχίζει τον Βόσπορο και οδηγεί τον γαλλικό σταυροφορικό στρατό στη Μικρά Ασία – όπου ακούει στη Νίκαια την ήττα του Κόνραντ στα τέλη Οκτωβρίου. Ο Λούις στέλνει μια στρατιωτική συνοδεία για τον Κόνραντ και συμφωνεί στο ραντεβού στο Λοπάρντιου.[9] Οι Γερμανοί σταυροφόροι υπό τον Όθωνα του Φράιζινγκ ακολουθούν τον παραλιακό δρόμο πριν στρίψουν στην ενδοχώρα, μέχρι την κοιλάδα του ποταμού Γκεντίζ προς τη Φιλαδέλφεια. Η δύναμη του Όθωνα δέχεται ενέδρα από τους Σελτζούκους Τούρκους, λίγο έξω από τη Λαοδίκεια, χάνοντας πολλούς άνδρες που σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν. Ο Όθωνας και οι επιζώντες αγωνίστηκαν προς την Αδαλιά, από όπου πλέουν για τους Αγίους Τόπους. Άλλοι επιχειρούν να συνεχίσουν κατά μήκος της νότιας ακτής της Ανατολίας.[10]
25 Οκτωβρίου – Μάχη του Δορυλαίου: Οι Γερμανοί σταυροφόροι υπό τον Conrad III ηττούνται από τους Σελτζούκους Τούρκους με επικεφαλής τον σουλτάνο Mesud I. Ο Conrad αναγκάζεται να γυρίσει πίσω και τραυματίζεται από βέλη κατά την υποχώρηση στη Νίκαια. Στην επικράτεια των Σελτζούκων οι Σταυροφόροι παρενοχλούνται σε όλη τη διαδρομή και αποθαρρύνονται από τις εντεινόμενες επιθέσεις. Πολλοί από τους πιο αδύναμους ανθρώπους μένουν πίσω και αιχμαλωτίζονται από τους μουσουλμάνους.[11]
Νοέμβριος – Οι ενωμένες δυνάμεις του Λουδοβίκου Ζ΄ και του Κόνραντ Γ΄ συναντώνται στο Λοπάρδιο και βαδίζουν κατά μήκος της παραλιακής οδού μέσω Περγάμου και Σμύρνης προς την Έφεσο, όπου γιορτάζουν τα Χριστούγεννα. Ο Κόνραντ, υποφέροντας ακόμα από τις πληγές του, πλέει πίσω στην Κωνσταντινούπολη για να τεθεί υπό τη φροντίδα των γιατρών του ίδιου του Μανουήλ. Εν τω μεταξύ, το στρατόπεδο των Σταυροφόρων δέχεται επίθεση από Τούρκους επιδρομείς κοντά στην Έφεσο.[12]
24 Δεκεμβρίου - Μάχη της Εφέσου: Οι Γάλλοι σταυροφόροι υπό τον Λουδοβίκο Ζ' εγκαταλείπουν την Έφεσο και ανεβαίνουν στην κοιλάδα του Μαιάνδρου. Ο Λούις προειδοποιείται από τους αγγελιοφόρους του Μανουήλ ότι οι δυνάμεις των Σελτζούκων και των Δανισμενιδών συγκεντρώνονται δυτικά της Αδαλίας. Ο Λουδοβίκος αγνοεί τη συμβουλή και αποκρούει με επιτυχία μια ενέδρα λίγο έξω από την Έφεσο.[13]
Ευρώπη
13 Απριλίου - Ο Πάπας Ευγένιος Γ' εκδίδει έναν ταύρο (γνωστό ως Divina dispensatione), επιτρέποντας στον Κόνραντ Γ' να επιτεθεί στους Πολάβιους Σλάβους (ή Βεντ) υπό την πνευματική καθοδήγηση του επισκόπου Άνσελμ του Χάβελμπεργκ. Οι Σταυροφόροι επιτρέπεται να φορούν ιερούς σταυρούς και ο Bernard of Clairvaux καθοδηγεί τους Γερμανούς πώς να συμπεριφέρονται στους Σλάβους υπό τον έλεγχό τους. «Με τη βοήθεια του Θεού», λέει ο ηγούμενος, «ή θα μεταστραφούν ή θα σφάξουν».[14]
Ιούνιος - Η Ουηδική Σταυροφορία: Μια αποστολή Σταυροφόρων - αποτελούμενη από Γερμανούς, Σάξονες και Δανούς - διώχνει τους Οβοτρίτες από τη Βάγκρια (Σλέσβιχ-Χολστάιν). Δύο δανικοί στόλοι με επικεφαλής τον βασιλιά Canute V σε συμμαχία με τον συγκυβερνήτη Sweyn III, λεηλατούν τη βόρεια ακτή. Η ύπαιθρος του Μεκλεμβούργου και της Πομερανίας λεηλατείται και ερημώνεται με πολύ αίμα, ειδικά από τις γερμανικές δυνάμεις υπό τον Ερρίκο τον Λέοντα.[15]
17 Ιουλίου - Ο βασιλιάς Αλφόνσο Ζ΄ της Λεόν και της Καστίλλης, ηγείται μιας εκστρατείας επικεφαλής μικτών στρατών της Καταλονίας, της Γένοβας, της Πίζας και της Γαλλίας. Νίκησε την Αλμερία στο νότιο Al-Andalus (σύγχρονη Ισπανία). ένας γενουατικός στόλος με 63 γαλέρες και 163 άλλα σκάφη, αποκλείει το λιμάνι που κατείχε η Αλμοραβίδα, το οποίο καταλαμβάνεται μετά από πολιορκία 2 μηνών στις 17 Οκτωβρίου.[16]
Ένας στόλος της Σικελίας (περίπου 70 πλοία) υπό τον Γεώργιο της Αντιοχείας επιτίθεται στην Κέρκυρα, το νησί παραδίδεται και υποδέχεται τους Νορμανδούς ως απελευθερωτές τους. Αφήνοντας μια φρουρά 1.000 ανδρών, ο Γεώργιος πλέει στην Πελοπόννησο. Λεηλατεί τις πόλεις της Κορίνθου, της Αθήνας και της Θήβας. Ο βασιλιάς Ρότζερ Β' ξεκινά έναν πόλεμο 11 ετών μεταξύ της Σικελίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Η πρώτη γνωστή αναφορά στη Μόσχα ως τόπο συνάντησης των Ρουρικιδών πριγκίπων Γιούρι Ντολγκορούκι και Σβιάτοσλαβ Όλγκοβιτς.
Εγγύς Ανατολή
Μάιος–Ιούνιος – Ο Nur al-Din, Σελτζούκος ηγεμόνας (atabeg) του Χαλεπίου, υπογράφει συνθήκη ειρήνης με τον Mu'in al-Din Unur. Ως μέρος της συμφωνίας, παντρεύεται την κόρη του Mu'in al-Din, Ismat al-Din Khatun. Μαζί ο Mu'in al-Din και ο Nur al-Din νικούν τα φρούρια Bosra και Salkhad, τα οποία έχουν καταληφθεί από επαναστατικές μουσουλμανικές δυνάμεις.[17]
Μάχη της Bosra: Μια δύναμη σταυροφόρων υπό τον βασιλιά Baldwin III δίνει μια ατελέσφορη μάχη εναντίον των δυνάμεων των Σελτζούκων από τη Δαμασκό με επικεφαλής τον Mu'in al-Din με τη βοήθεια των δυνάμεων του Nur al-Din από το Χαλέπι και τη Μοσούλη. Ο Βαλδουίνος υποχωρεί στην Ιερουσαλήμ, ενώ οι Σελτζούκοι Τούρκοι επιτίθενται στην οπισθοφυλακή του και στους στρατιώτες που επιστρέφουν στην Παλαιστίνη.[18]
Αφρική
Άνοιξη — Οι Αλμοχάντ υπό τον Αμπντ αλ-Μουμίν καταστρέφουν την Αυτοκρατορία των Αλμοραβιδών. Καταλαμβάνουν το Μαρακές και σκοτώνουν τον τελευταίο εμίρη, Ishaq ibn Ali. Ο Abd al-Mu'min διατάζει την εξάλειψη 30.000 Almoravids σε μια εκκαθάριση.[19]
Οι Siculo-Normans παίρνουν τον έλεγχο του Gabes (σημερινή Τυνησία).[20]
Ανά θέμα
θρησκεία
Άνοιξη – Ο Ευγένιος Γ΄ αφήνει το Βιτέρμπο και ταξιδεύει στη Γαλλία. Στις αρχές Απριλίου συναντά τον Λουδοβίκο Ζ' στη Ντιζόν. Συμφωνείται ότι ο Abbot Suger, σύμβουλος του Louis, κυβερνά τη Γαλλία όσο ο Louis λείπει.
Το Congregation of Savigny είναι συνδεδεμένο με τους Κιστερκιανούς.
γεννήσεις
9 Μαΐου - Minamoto no Yoritomo, ιαπωνικό σογκούν (π. 1199)
30 Σεπτεμβρίου - Γκουάνγκ Ζονγκ, Κινέζος αυτοκράτορας (π. 1200)
Abd al-Haqq I, ηγεμόνας του σουλτανάτου των Μαρινιδών (π. 1217)
Garnier de Nablus, Μέγας Μάγιστρος από τη Συρία (π. 1192)
Haakon II Sigurdsson, βασιλιάς της Νορβηγίας (π. 1162)
Hugh de Kevilioc, 5ος κόμης του Τσέστερ (π. 1181)
Ibn Qudamah, θεολόγος των Ομαγιάδων (π. 1223)
Jetsun Dragpa Gyaltsen, Θιβετιανός πνευματικός ηγέτης (π. 1216)
Νικόλαος της Αμιένης, Γάλλος θεολόγος (π. 1200)
Raimbaut d'Aurenga, Γάλλος τροβαδούρος (π. 1173)
Στέφανος Γ΄, βασιλιάς της Ουγγαρίας και της Κροατίας (π. 1172)
Σουκέκο, Ιαπωνική πριγκίπισσα και αυτοκράτειρα (π. 1216)
Taira no Munemori, Ιάπωνες σαμουράι (π. 1185)
Wada Yoshimori, Ιάπωνας σαμουράι (π. 1213)
William Marshal, 1ος κόμης του Pembroke (π. 1219)
θάνατοι
13 Ιανουαρίου - Robert de Craon, Γάλλος Μεγάλος Μάγιστρος
6 Απριλίου - Φρειδερίκος Β', Γερμανός ευγενής (γεν. 1090)
9 Απριλίου – Conrad I, αρχιεπίσκοπος του Σάλτσμπουργκ (γεν. 1075)
31 Ιουλίου - Hugh of Crecy, Γάλλος ευγενής
19 Σεπτεμβρίου - Ιγκόρ Β' Όλγκοβιτς, πρίγκιπας του Κιέβου
31 Οκτωβρίου - Ρόμπερτ ΦιτζΡόι, Άγγλος ευγενής
25 Δεκεμβρίου — Γκυ Β', Γάλλος ευγενής
Αγκάθα της Λωρραίνης, Γαλλίδα αρχόντισσα
Alan I, Viscount of Rohan (Alain le Noir), Γάλλος ευγενής (γεν. 1084)
Comita II (ή III), Ιταλός ηγεμόνας της Arborea
Eleanor of Blois, Γαλλίδα αρχόντισσα
Fannu, πριγκίπισσα και πολεμίστρια των Αλμοραβίδων
Guido de Castro Ficeclo, Ιταλός καρδινάλιος
Hériman of Tournai, Γάλλος χρονικογράφος
Ibn Bassam, Ανδαλουσιανός ποιητής και ιστορικός
Ibrahim ibn Tashfin, Almoravid Sultan
Τζον Καπελάνους, Καγκελάριος της Σκωτίας
Martim Moniz, Πορτογάλος ευγενής
Satake Masayoshi, Ιάπωνας σαμουράι (γεν. 1081)
Ουίλιαμ Φιτζ Ντάνκαν, πρίγκιπας της Σκωτίας
|
◄ | 11ος αιώνας | 12ος αιώνας | 13ος αιώνας | ► ◄◄ | ◄ | 1143 | 1144 | 1145 | 1146 | 1147 | 1148 | 1149 | 1150 | 1151 | ► | ►► |
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
