Ο Μάικλ Κόλινς (Michael Collins, 31 Οκτωβρίου 1930) είναι Αμερικανός πρώην αστροναύτης και πιλότος δοκιμών. Ταξίδεψε δύο φορές στο διάστημα, την πρώτη φορά με το διαστημόπλοιο Gemini 10 και τη δεύτερη ως πιλότος του οχήματος διακυβερνήσεως της αποστολής Απόλλων 11. Ενώ ο Κόλινς παρέμεινε σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη, οι Νηλ Άρμστρονγκ και Μπαζ Όλντριν προσεδαφίσθηκαν με τη σεληνάκατο και έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που περπάτησαν πάνω στη Σελήνη. Ακόμα και χωρίς να πατήσει ποτέ πάνω στην επιφάνειά της, ο Κόλινς παραμένει ένας από τους μόλις 24 ανθρώπους στην Ιστορία της ανθρωπότητας που έχουν ταξιδέψει μέχρι τη Σελήνη. Υπήρξε επίσης ο 4ος άνθρωπος στην ιστορία (ο τρίτος Αμερικανός) που εκτέλεσε «περίπατο στο διάστημα» (δραστηριότητα εκτός σκάφους, EVA) και ο πρώτος που εκτέλεσε περισσότερους από έναν.
Μετά την αποχώρησή του από τη NASA το 1970 έγινε βοηθός υπουργός Εξωτερικών για τις Δημόσιες Υποθέσεις και μετά διευθυντής στο Εθνικό Μουσείο Αέρα και Διαστήματος, μέχρι το 1978.
Παιδική ηλικία και εκπαίδευση
Ο Μάικλ Κόλινς γεννήθηκε στη Ρώμη, στις 31 Οκτωβρίου 1930. Πατέρας του ήταν ο υποστράτηγος Τζέιμς Λώτον Κόλινς (1882-1963), που υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό επί 38 χρόνια. Μέχρι να φθάσει 17 ετών, ο Μάικλ είχε ζήσει στη Ρώμη, στην Οκλαχόμα, στη Νήσο των Κυβερνητών, στη Νέα Υόρκη, στο Πουέρτο Ρίκο, στο Σαν Αντόνιο και στην Αλεξάντρια της Βιρτζίνια.
Μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Ουάσινγκτον, όπου ο Κόλινς έβγαλε το γυμνάσιο της Σχολής St. Albans. Η μητέρα του επιθυμούσε ο Μάικλ να μπει στη διπλωματική υπηρεσία, αλλά ο ίδιος αποφάσισε να ακολουθήσει τη σταδιοδρομία του πατέρα του, δύο θείων του, του αδελφού του και ενός εξαδέλφου του στις ένοπλες δυνάμεις, φοιτώντας στη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ, μία επιλογή που είχε το πλεονέκτημα ότι δεν πλήρωνε δίδακτρα. Απεφοίτησε από εκεί στην 185η θέση ανάμεσα σε 527 δόκιμους το 1952, όντας στο ίδιο έτος με τον αστροναύτη Εντ Χουάιτ. Η απόφασή του να επιλέξει να υπηρετήσει στην Πολεμική Αεροπορία βασίσθηκε στην προσμονή τού τι προόδους θα έφερναν τα επόμενα 50 χρόνια στην αεροναυτική, αλλά και στην επιθυμία του να αποφύγει κατηγορίες για νεποτισμό στον στρατό ξηράς, όπου ο θείος του, ο στρατηγός Τζ. Λώτον Κόλινς, ήταν Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου[16].
Θητεία στην αεροπορία
Ο Κόλινς ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του ως ιπτάμενος στην Αεροπορική Βάση του Κολόμπους, στο Μισισίπι, και μετά μετατέθηκε στη βάση του αεροδρομίου του Σαν Μάρκος και στην Αεροπορική Βάση «James Connally», αμφότερες στο Τέξας. Επιλέχθηκε για προχωρημένη ημερήσια εκπαίδευση μαχητικού στην Αεροπορική Βάση Νέλις, στη Νεβάδα, όπου πέταξε με F-86 Sabre. Ακολούθησε εκπαίδευση στην 21η Πτέρυγα Μαχητικών-Βομβαρδιστικών, στην Αεροπορική Βάση Τζωρτζ της Καλιφόρνια, όπου έμαθε να ρίχνει πυρηνικές βόμβες και ακολούθησε την πτέρυγα όταν εγκαταστάθηκε στη Βάση Σωμόν-Σεμουτιέ (σήμερα Quartier Général d'Aboville), στη Γαλλία, τον Ιούνιο του 1954.
Κατά τη διάρκεια μιας ασκήσεως του NATO το θέρος του 1956, ο Κόλινς υποχρεώθηκε να εκτιναχθεί από ένα F-86 μετά την εκδήλωση πυρκαγιάς δίπλα στο κόκπιτ. Διασώθηκε και επέστρεψε στη βάση του Σωμόν.
Ο Κόλινς γνώρισε τη μελλοντική του σύζυγο Πατρίτσια Μαίρη Φίνεγκαν σε ένα γεύμα αξιωματικών, καθώς εκείνη εργαζόταν στη λέσχη της αεροπορίας. Αφού αρραβωνιάστηκαν, έπρεπε να υπερβούν μία διαφορά στο θρήσκευμα, καθώς ο Κόλινς ήταν Επισκοπιανός, ενώ η οικογένεια της Φίνεγκαν ήταν αυστηρά Ρωμαιοκαθολική. Ο πατέρας του Κόλινς ωστόσο ήταν επίσης Ρωμαιοκαθολικός αρχικά και έγινε Προτεστάντης όταν νυμφεύθηκε. Αφού ο Κόλινς πήγε με τη μονάδα του στη Δυτική Γερμανία κατά την Ουγγρική Επανάσταση του 1956, τέλεσαν τους γάμους τους το καλοκαίρι του 1957.[17]
Πιλότος δοκιμών
Ο Κόλινς συμπλήρωσε περισσότερες από 1500 ώρες πτήσεως, το ελάχιστο απαιτούμενο για την εισδοχή στη Σχολή Πιλότων Δοκιμών Πειραματικών Πτήσεων (Experimental Flight Test Pilot School) της Πολεμικής Αεροπορίας, στην Αεροπορική Βάση Έντουαρντς της Καλιφόρνια, οπότε έκανε τη σχετική αίτηση και παρουσιάσθηκε εκεί στις 29 Αυγούστου 1960, εντασσόμενος στην Τάξη 60-C (η οποία περιελάμβανε τους μελλοντικούς αστροναύτες Φρανκ Μπόρμαν και Τζιμ Ίργουιν).
Ο Μάικλ Κόλινς αποφάσισε να γίνει αστροναύτης μετά την πτήση του Mercury Atlas 6 με τον Τζων Γκλεν στις 20 Φεβρουαρίου 1962, οπότε τον γοήτευσε η σκέψη τού να μπορεί να γυρίσει γύρω από τη Γη μέσα σε 90 λεπτά. Αμέσως υπέβαλε αίτηση για τη δεύτερη ομάδα αστροναυτών. Μετά από ιατρικές και ψυχιατρικές εξετάσεις, καθώς και προσωπικές συνεντεύξεις στο Τέξας, στα μέσα Σεπτεμβρίου έμαθε ότι δεν είχε γίνει δεκτός. Ωστόσο, την ίδια χρονιά η Σχολή Πιλότων Δοκιμών Πειραματικών Πτήσεων μετονομάσθηκε σε «Σχολή Πιλότων Αεροδιαστημικών Ερευνών» (Aerospace Research Pilot School), καθώς η Πολεμική Αεροπορία προσπαθούσε να μπει στον χώρο των διαστημικών ερευνών. Ο Κόλινς υπέβαλε αίτηση να παρακολουθήσει ένα νέο μάθημα για τα βασικά της διαστημικής πτήσεως, κατά το οποίο, εκτός από τη θεωρητική διδασκαλία, πέταξαν σε ύψος 90.000 ποδών με F-104 Starfighter. Εκτελώντας παραβολικές τροχιές, στο ανώτατο σημείο, μπορούσαν να αισθανθούν ένα σύντομο χρονικό διάστημα συνθηκών ελλείψεως βαρύτητας. Τελειώνοντας το μάθημα, ο Κόλινς επέστρεψε στην επιχειρησιακή δράση με μαχητικά τον Μάιο του 1963.
Λίγες εβδομάδες αργότερα η NASA ανακοίνωσε ότι δέχεται και πάλι αιτήσεις για υποψήφιους αστροναύτες. Ο Κόλινς πέρασε από την ίδια διαδικασία (χωρίς την ψυχιατρική εξέταση). Βρισκόταν στην Αεροπορική Βάση Ράντολφ, στο Τέξας, στις 14 Οκτωβρίου 1963 όταν Ντεκ Σλέιτον τον ζήτησε στο τηλέφωνο και τον ρώτησε αν ενδιαφερόταν ακόμα να γίνει αστροναύτης. Ο Κόλινς είχε φθάσει τότε περί τις 5 χιλιάδες ώρες πτήσεως.
Στο διαστημικό πρόγραμμα
Ο Μάικλ Κόλινς φορά τη στολή του για την πτήση του Απόλλων 11.
Η εκπαίδευση άρχισε με 240 ώρες διδασκαλίας, οι 58 από τις οποίες ήταν αφιερωμένες στη γεωλογία, την οποία ο Κόλινς δεν καταλάβαινε και για την οποία δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ ιδιαίτερα[18]. Μετά τη φάση αυτή, ο επικεφαλής του γραφείου αστροναυτών Άλαν Σέπαρντ ρώτησε τον καθένα από τους 14 εκπαιδευόμενους να κατατάξει τους άλλους με τη σειρά που θα ήθελε να πετάξει μαζί με τον καθένα τους στο διάστημα. Ο Κόλινς έβαλε τον Ντέιβιντ Σκοτ στην πρώτη θέση.
Μετά τη βασική εκπαίδευση, ο Κόλινς πήρε την ειδίκευση που είχε επιλέξει, την εργασία με διαστημική στολή και τη δραστηριότητα εκτός σκάφους («διαστημικό περίπατο»).
Πρόγραμμα Τζέμινι
Κύριο λήμμα: Τζέμινι 10
Οι Μάικλ Κόλινς και Τζων Γιανγκ
Ο Κόλινς ορίσθηκε να είναι το πλήρωμα της αποστολής Τζέμινι 10 μαζί με τον Τζων Γιανγκ. Η τριήμερη αποστολή τους σκόπευε στη διαστημική συνάντηση με δύο διαφορετικά σκάφη-στόχους Agena (μη επανδρωμένα), τη διεξαγωγή δύο «διαστημικών περιπάτων» και 15 διαφορετικών πειραμάτων. Η ειδική εκπαίδευση έγινε ομαλά. Για τον μόλις τέταρτο διαστημικό περίπατο στην ιστορία δεν έλαβε χώρα υποβρύχια εκπαίδευση, κυρίως επειδή ο Κόλινς δεν είχε τον χρόνο. Προπονήθηκε απλώς στη χρήση του εκτοξευτήρα αζώτου για την προώθησή του.
Για την πρώτη του «δραστηριότητα εκτός σκάφους» ο Κόλινς δεν άφησε εντελώς το σκάφος, απλώς στάθηκε στο άνοιγμα με μία συσκευή που έμοιαζε με εξάντα. Στη βιογραφία του γράφει ότι αισθάνθηκε για μια στιγμή σαν ένας Ρωμαίος θεός που έτρεχε στα ουράνια με το άρμα του[19].
Πρόγραμμα Απόλλων
Λίγο μετά την πτήση του Gemini 10, ο Κόλινς ορίσθηκε ως αναπληρωματικό μέλος της δεύτερης επανδρωμένης αποστολής του προγράμματος «Απόλλων», μαζί με τους Φρανκ Μπόρμαν και Τόμας Στάφορντ. Εκτός από την εκπαίδευση στο νέο όχημα διακυβερνήσεως (Apollo Command/Service Module, CSM) και τη σεληνάκατο (Apollo Lunar Module, LM), ο Κόλινς εκπαιδεύθηκε στην οδήγηση ελικοπτέρου, καθώς αυτός πιστευόταν ότι ήταν ο καλύτερος τρόπος για να προσομοιωθεί η προσέγγιση του LM στη σεληνιακή επιφάνεια. Μετά την ολοκλήρωση του «Προγράμματος Gemini», αποφασίσθηκε να ακυρωθεί η αποστολή Απόλλων 2, καθώς θα επανελάμβανε απλώς την πτήση του Απόλλωνα 1. Με την αναδιάταξη των πληρωμάτων, ο Κόλινς μετακινήθηκε στο κύριο πλήρωμα της αποστολής Απόλλων 8, με τους Μπόρμαν και Γουίλιαμ Άντερς. Ο Ντεκ Σλέιτον είχε αποφασίσει ότι ο κυβερνήτης θα έπρεπε να έχει κάποια εμπειρία στο διάστημα, κάτι που δεν διέθετε ο Άντερς. Τρία χρόνια αργότερα αυτή η μεταβολή θα ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Μάικλ Κόλινς θα περιφερόταν γύρω από τη Σελήνη ενώ οι `Αρμστρονγκ και `Ολντριν περπατούσαν στην επιφάνειά της[17]:267–268.
Οι συναντήσεις του προσωπικού γίνονταν πάντα τις Παρασκευές στο Γραφείο Αστροναυτών και στις 27 Ιανουαρίου 1967 ο Κόλινς ήταν εκεί όταν ο Ντον Γκρέγκορυ απάντησε στο κόκκινο τηλέφωνο και πληροφορήθηκε ότι είχε σημειωθεί πυρκαγιά στις δοκιμές του οχήματος διακυβερνήσεως της αποστολής Απόλλων 1. Κι όταν επιβεβαιώθηκε ότι το πλήρωμα είχε απανθρακωθεί, ο κλήρος έπεσε στον Κόλινς να πάει στο σπίτι της οικογένειας Τσάφη και να ανακοινώσει στη Μάρθα Τσάφη ότι ο σύζυγός της ήταν νεκρός. (Το Γραφείο Αστροναυτών ήταν ευαίσθητο στο να σπεύδει να ενημερώνει από κοντά τις οικογένειες των αστροναυτών για ένα θάνατο το ταχύτερο δυνατό, εξαιτίας του θανάτου του Θήοντορ Φρήμαν σε αεροπορικό δυστύχημα το 1964, οπότε ένας ρεπόρτερ εφημερίδας ήταν ο πρώτος που έφθασε σπίτι του[20].)
Μετά τις καθυστερήσεις στην εκπαίδευση, καθώς ο Μπόρμαν έλαβε μέρος στη διερεύνηση της πυρκαγιάς, το υποψήφιο πλήρωμα για το Απόλλων 8 άρχισε από την αρχή. Θα ήταν η πρώτη επανδρωμένη πτήση του νέου πυραύλου Saturn V. Στο ενδιάμεσο ο Κόλινς και ο Ντέιβιντ Σκοτ στάλθηκαν από τη NASA στην Αεροπορική Έκθεση των Παρισίων τον Μάιο του 1967. Εκεί συνάντησαν τους Σοβιετικούς αστροναύτες Πάβελ Μπελυάγιεφ και Κονσταντίν Φεοκτίστοφ, με τους οποίους μάλιστα ήπιαν βότκα μέσα στο σοβιετικό Tupolev Tu-134. Ο Κόλινς βρήκε ενδιαφέρον ότι κάποιοι Σοβιετικοί αστροναύτες εκπαιδεύονταν και αυτοί με ελικόπτερα και ο Μπελυάγιεφ είπε ότι έλπιζαν να πραγματοποιήσει μία πτήση γύρω από τη Σελήνη σύντομα.
Πρόβλημα υγείας
Κατά τη διάρκεια του 1968 ο Κόλινς αντιλήφθηκε ότι τα πόδια του δεν τον υπάκουαν πάντα, πρώτα σε αγώνες αμερικανικής χειροσφαιρίσεως, μετά όταν κατέβαινε σκάλες, οπότε το γόνατό του σχεδόν θα υποχωρούσε. Επίσης, το αριστερό του πόδι παρουσίαζε ασυνήθιστες αισθήσεις όταν βυθιζόταν σε ζεστό και κρύο νερό. Απρόθυμα, αναζήτησε ιατρική συμβουλή και η διάγνωση ήταν κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου οσφύος, μια κατάσταση που χρειαζόταν σπονδυλοδεσία δύο σπονδύλων. Η επέμβαση αυτή έγινε στο Νοσοκομείο Γουίλφορντ στην Αεροπορική Βάση Λάκλαντ του Τέξας και ο Κόλινς επί τρεις μήνες μετά φορούσε κολάρο αυχένα.
Απόλλων 8
Κύριο λήμμα: Απόλλων 8
Εξαιτίας του προβλήματος υγείας, ο Κόλινς δεν πέταξε στην αποστολή Απόλλων 8, οπότε, έχοντας εκπαιδευθεί για αυτή, έγινε «επικοινωνός θαλάμου» (capsule communicator, CAPCOM), ένας αστροναύτης δηλαδή αποσπασμένος στο Κέντρο Ελέγχου Αποστολής, που είναι υπεύθυνος για την απευθείας επικοινωνία με το πλήρωμα κατά τη διάρκεια της αποστολής. Ως μέλος της «Πράσινης Ομάδας», κάλυψε τη φάση από την εκτόξευση μέχρι την προώθηση που έθεσε το σκάφος σε πορεία προς τη Σελήνη. Την επιτυχημένη ολοκλήρωση της πρώτης επανδρωμένης πτήσεως γύρω από τη Σελήνη, ακολούθησε η ανακοίνωση του πληρώματος της αποστολής Απόλλων 11: θα ήταν οι Νηλ `Αρμστρονγκ, Μπαζ Όλντριν και Μάικλ Κόλινς. Εκείνη την ημέρα, τον Ιανουάριο του 1969, δεν ήταν βέβαιο ότι αυτό θα ήταν το πλήρωμα για την πρώτη προσσελήνωση, αυτό θα εξαρτάτο από την επιτυχία των δοκιμών των Απόλλων 9 και Απόλλων 10 ως προς τη σεληνάκατο.
Απόλλων 11
Ο Κόλινς στον προσομοιωτή του οχήματος διακυβερνήσεως κατά τη διάρκεια προσομοιώσεων ελιγμών συναντήσεως και προσδέσεως, στις 19 Ιουνίου 1969
Κύριο λήμμα: Απόλλων 11
Ως πιλότος του οχήματος διακυβερνήσεως, ο Κόλινς είχε μία τελείως διαφορετική εκπαίδευση από αυτή για τη σεληνάκατο και την έξοδο στη σεληνιακή επιφάνεια. Εκτός από την εκπαίδευση σε προσομοιωτές πτήσεως, έγιναν μετρήσεις για τις διαστημικές στολές, εκπαίδευση σε φυγόκεντρο μηχανή για την προσομοίωση των 10 g κατά την επανείσοδο στην ατμόσφαιρα, και πολλά άλλα. Ως ο ενεργός διαχειριστής της συναντήσεως με τη σεληνάκατο στο διάστημα, ο Κόλινς συμπλήρωσε ένα τετράδιο με 18 διαφορετικά σχετικά σενάρια, όπως το να μην έχει προσσεληνωθεί η σεληνάκατος, να έχει ξεκινήσει υπερβολικά νωρίς ή αργά. Αυτό το «βιβλίο» κάλυπτε 117 σελίδες.
Το γνωστό υφασμάτινο σηματάκι της αποστολής ήταν σχέδιο του Κόλινς. Κατά το εκπαιδευτικό στάδιο για την αποστολή αυτή ο Κόλινς είπε στον Ντεκ Σλέιτον ότι δεν θα ήθελε να πετάξει πάλι μετά το «11». Ο Σλέιτον προσφέρθηκε να τον βάλει πιο πίσω στην ακολουθία των πληρωμάτων μετά την πτήση.
Κατά την ημέρα που περιφερόταν ολομόναχος γύρω από τη Σελήνη, ο Κόλινς ποτέ δεν αισθάνθηκε μοναξιά, έγραψε, παρότι ειπωθηκε ότι «από την εποχή του Αδάμ κανένας άνθρωπος δεν γνώρισε τέτοια μοναξιά»[21], με την έννοια ότι κανείς δεν είχε βρεθεί τόσο μακριά σε χωρική απόσταση από όλους τους άλλους ανθρώπους: ο Κόλινς αισθανόταν πάρα πολύ ως μέρος της αποστολής. Στην αυτοβιογραφία του γράφει ότι «αυτό το εγχείρημα δομήθηκε για τρεις ανθρώπους, και θεωρώ το δικό μου 1/3 ήταν το ίδιο απαραίτητο με το καθένα από τα άλλα δύο». Κατά τα 48 λεπτά της κάθε τροχιάς κατά τα οποία δεν είχε τηλεπικοινωνία με τη Γη, το αίσθημα που ανέφερε δεν ήταν μοναξιάς, αλλά μάλλον «ετοιμότητα, αναμονή, ικανοποίηση, εμπιστοσύνη, σχεδόν θριαμβικό συναίσθημα» (Collins 2001).
Μετά τη διαβίωσή του για τόσο πολύ χρόνο στο όχημα διακυβερνήσεως, ο Κόλινς ένιωσε υποχρεωμένος να αφήσει το σημάδι του σε αυτό, οπότε τη δεύτερη νύχτα μετά την επιστροφή τους από τη Σελήνη, μπήκε στον κάτω χώρο εξοπλισμού του οχήματος και έγραψε:
«Διαστημόπλοιο 107 — άλλως Απόλλων 11 — άλλως Κολούμπια: Βγήκε το καλύτερο πλοίο. Ο Θεός να το ευλογεί. Μάικλ Κόλινς, CMP».
Σε μία συνέντευξη στην εφημερίδα The Guardian τον Ιούλιο του 2009 ο Κόλινς απεκάλυψε ότι ανησυχούσε για την ασφάλεια των Άρμστρονγκ και Όλντριν. Τον απασχολούσε επίσης το ότι σε περίπτωση θανάτου τους στη Σελήνη, θα ήταν υποχρεωμένος να επιστρέψει στη Γη μόνος του και, ως ο μοναδικός επιζών της αποστολής, θα τον θεωρούσαν «σημαδεμένο για όλη του τη ζωή»[22].
Δραστηριότητες μετά τη NASA
Μετά την επιστροφή του στη Γη, και αφού βγήκε από μία καραντίνα 18 ημερών, το πλήρωμα του Απόλλων 11 άρχισε περιοδεία 45 ημερών σε όλες τις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες. Πριν από την περιοδεία, ο διοικητής της NASA Τόμας Πέιν είχε ενημερώσει τον Κόλινς ότι ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Γουίλιαμ Π. Ρότζερς ενδιαφερόταν να τον διορίσει στη θέση του βοηθού υπουργού Εξωτερικών για τις Δημόσιες Υποθέσεις. Μετά την επιστροφή του πληρώματος στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο, ο Κόλινς συναντήθηκε με τον Ρότζερς και δέχθηκε τη θέση μετά από πιέσεις του Προέδρου των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον.
Ο Κόλινς συνταξιοδοτήθηκε από τη NASA το 1970.[23]. Το επόμενο έτος διορίσθηκε διευθυντής στο Εθνικό Μουσείο Αέρα και Διαστήματος[24]. Παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1978 και μετά έγινε βοηθός γραμματέα στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν[25]. Το 1974 ολοκλήρωσε ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα Advanced Management και το 1980 έγινε αντιπρόεδρος της LTV Aerospace στο Άρλινγκτον της Βιρτζίνια. Παραιτήθηκε το 1985 για να ξεκινήσει τη δική του εταιρεία συμβούλων, τη «Michael Collins Associates»[26].
Αποστρατεύθηκε από το Σώμα Εφέδρων Αεροπορίας με τον βαθμό του υποπτεράρχου[23][25].
Ο Κόλινς ως συγγραφέας
Ο Κόλινς και τα άλλα μέλη της αποστολής Απόλλων 11 σε συνάντηση με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα κατά τους εορτασμούς της τεσσαρακοστής επετείου της
Ο Κόλινς έγραψε μία αυτοβιογραφία το 1974 με τίτλο Carrying the Fire: An Astronaut's Journeys (= «Μεταφέροντας τη φωτιά: Τα ταξίδια ενός αστροναύτη»). Για το βιβλίο αυτό γράφτηκε ότι «θεωρείται γενικώς ως η καλύτερη περιγραφή τού πώς είναι το να είσαι αστροναύτης»[27]. Επίσης έχει γράψει τα βιβλία:
Liftoff: The Story of America's Adventure in Space (= «Εκτόξευση:΅Η ιστορία της Αμερικής στο Διάστημα», 1988), μία ιστορία του αμερικανικού διαστημικού προγράμματος
Mission to Mars (= «Αποστολή στον Άρη», 1990), μία πραγματεία για τη διαστημική πτήση ανθρώπων μέχρι τον πλανήτη Άρη
Flying to the Moon and Other Strange Places (= «Πετώντας στο φεγγάρι και σε άλλα παράξενα μέρη», 1976), που αναθεωρήθηκε και επανακυκλοφόρησε με τον τίτλο Flying to the Moon: An Astronaut's Story (1994), ένα βιβλίο για παιδιά με τις εμπειρίες του.
Εκτός από τη συγγραφική του δραστηριότητα, ο Κόλινς έχει ζωγραφίσει υδατογραφίες, με θέμα κυρίως τους βάλτους της Φλόριντα ή αεροσκάφη με τα οποία είχε πετάξει. Μέχρι πρόσφατα δεν τις υπέγραφε για να αποφύγει την αύξηση της τιμής τους μόνο και μόνο επειδή θα είχαν το «αυτόγραφό» του[28]. Υπήρξε επί αρκετά χρόνια έφορος της National Geographic Society. Είναι εταίρος της «Εταιρείας Πιλότων Δοκιμών» (Society of Experimental Test Pilots) και του Αμερικανικού Ιδρύματος Αεροναυτικής και Αστροναυτικής. Εξάλλου, έχει εισαχθεί στο «Hall of Fame Αμερικανών Αστροναυτών».
Τιμητικές διακρίσεις
Ο Κόλινς έχει τιμηθεί με το Μετάλλιο Διακεκριμένης Υπηρεσίας της NASA, το παράσημο «Διακεκριμένος Ιπτάμενος Σταυρός» (Distinguished Flying Cross) της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας και το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου. Από κοινού με τους `Αρμστρονγκ και Όλντριν τιμήθηκαν με το Collier Trophy το 1969, με το Μετάλλιο Hubbard της National Geographic Society το 1970 και με το Χρυσό Μετάλλιο Langley του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν το 1999.
Η Διεθνής Αστρονομική Ένωση τον τίμησε δίνοντας στον αστεροειδή 6471 Κόλινς το όνομά του. Επίσης, όπως συνέβη και με τα άλλα δύο μέλη της αποστολής Απόλλων 11, το όνομά του δόθηκε σε έναν μικρό κρατήρα στην ορατή πλευρά της επιφάνειας της Σελήνης.
Οικογενειακή ζωή
Ο Μ. Κόλινς τον Φεβρουάριο του 2009
Ο Μάικλ Κόλινς και η Πατρίτσια («Πατ») παρέμειναν παντρεμένοι μέχρι τον θάνατο της Πατρίτσια στις 9 Απρίλιου 2014. Απέκτησαν μαζί τρία παιδιά: την Κέιτ (γενν. 6 Μαΐου 1959), που έγινε ηθοποιός, την Ανν (γενν. 31 Οκτωβρίου 1961) και τον Μάικλ (γενν. 23 Φεβρουαρίου 1963). Διέμεναν στη μικρή πόλη Μάρκο Άιλαντ της νότιας Φλόριντα και στο χωριό `Ειβον της Βόρειας Καρολίνας[29]. Το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Κόλινς Carrying the Fire είναι αφιερωμένο στην Πατρίτσια.
Ο Κόλινς στον λαϊκό πολιτισμό
Το βρετανικό ροκ συγκρότημα Jethro Tull έχει ένα τραγούδι με τίτλο «For Michael Collins, Jeffrey and Me» στον δίσκο τους Benefit (1970).
Στην τηλεταινία του 1996 Apollo 11 ο ρόλος του Κόλινς παίζεται από τον Τζιμ Μέτζλερ, ενώ στη μίνι σειρά του 1998 Από τη Γη στη Σελήνη παίχθηκε από τον Κάρυ Έλγουις και στην τηλεταινία του 2009 Moon Shot από τον Άντριου Λίνκολν.
Το αμερικανικό ροκ συγκρότημα The Byrds έχει ένα τραγούδι με τίτλο «Armstrong, Aldrin, and Collins», μία μπαλάντα για την προσσελήνωση του Απόλλων 11, στο άλμπουμ τους Ballad of Easy Rider.
Στο 6ο κεφάλαιο της σειράς μάνγκα του Ναόκι Ουρασάβα 20th Century Boys, οι ήρωες εκφράζουν συμπάθεια για το ότι ο Κόλινς έκανε όλο το ταξίδι μέχρι τη Σελήνη χωρίς ποτέ να πατήσει το πόδι του πάνω στη σεληνιακή επιφάνεια.
Το 2013 το μουσικό συγκρότημα της indie pop «The Boy Least Likely To» κυκλοφόρησε το τραγούδι «Michael Collins» στο άλμπουμ τους The Great Perhaps.
Δείτε επίσης
Κατάλογος ρεκόρ διαστημικών πτήσεων
Παραπομπές
Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014.
«Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Great Russian Entsiklopedia, JSC. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2015.
www.nndb.com/people/348/000023279/.
(Αγγλικά) SNAC. w6001b5k. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Michael-Collins-American-astronaut. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2014.
«Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Great Russian Entsiklopedia, JSC. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
news.bbc.co.uk/cbbcnews/hi/newsid_8150000/newsid_8150100/8150199.stm.
www.biography.com/people/michael-collins-9253724.
www.thefamouspeople.com/october-31st.php.
www.panoramio.com/photo/27722340.
(Γαλλικά) BNF authorities. data.bnf.fr/ark:/12148/cb120864250. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
www.telegraph.co.uk/news/obituaries/science-obituaries/9499820/Neil-Armstrong.html.
www.angelfire.com/moon2/xpascal/MoonHoax/TransmissionDelay/TransmissionDelay.HTM.
www.blu-ray.com/Michael-Collins/79743/.
Collins, Michael & Charles Lindbergh (2001): Carrying the Fire: An Astronaut's Journeys, Cooper Square Press, σσ. 8–13
Hansen, James (2005). First Man: The Life of Neil A. Armstrong. Simon & Schuster, σελ. 346–347. ISBN 0-7432-5631-X.
Collins 2001, σσ. 72-73
Collins, Michael & Charles Lindbergh (2001): Carrying the Fire: An Astronaut's Journeys, Cooper Square Press, σελ. 78
Collins, M. & C. Lindbergh: Carrying the Fire: An Astronaut's Journeys, Cooper Square Press, 2001, σσ. 269–274
«log». Spaceflight.nasa.gov. 1969-07-21. Ανακτήθηκε στις 2012-04-27.
McKie, Robin (19 Ιουλίου 2009). «How Michael Collins became the forgotten astronaut of Apollo 11». The Guardian (London). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2010.
«Biographical Data». Lyndon B. Johnson Space Center. National Aeronautics and Space Administration. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2015.
«National Air and Space Museum, Office of the Director - Agency History». Siarchives.si.edu. 29 Αυγούστου 2002. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2015.
Congressional Gold Medal to Astronauts Neil A. Armstrong, Buzz Aldrin, and Michael Collins, 20 Ιουνίου 2000. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2015.
«A Guide to the Michael Collins Papers 1907-1989». Ead.lib.virginia.edu. Ανακτήθηκε στις 2012-04-27.
John Noble Wilford: «The Health Care Debate: The Astronauts», New York Times, 17/7/1994
NovaSpace biography. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2006.
http://www.legacy.com/obituaries/bostonglobe/obituary.aspx?n=patricia-mary-collins-finnegan&pid=170592025&fhid=12802 Obituary Patricia Mary (Finnegan) Collins
Βιβλιογραφία
Collins, Michael. Charles Lindbergh (2001). Carrying the Fire: An Astronaut's Journeys. Cooper Square Press. ISBN 0-8154-1028-X.
Hansen, James (2005). First Man: The Life of Neil Armstrong. Simon & Schuster. ISBN 0-7432-5631-X.
Butler, Carol L. (1998). NASA Johnson Space Center Oral History Project Biographical Data Sheet (PDF). Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2006.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη βιογραφία του Κόλινς από τη NASA
Michael Collins Papers, 1907-2004 στη βιβλιοθήκη του Virginia Polytechnic Institute and State University
Δήλωση του αστροναύτη Michael Collins, NASA Public Release no. 09-164. δήλωση του Κόλινς για την 40ή επέτειο της αποστολής Απόλλων 11, 9 Ιουλίου 2009
Βιογραφία στο Astronautix
Βιογραφία στο Spacefacts
Το λήμμα του στην Encyclopedia of Science
At the helm - Michael Collins
Ο Κόλινς στο National Aviation Hall of Fame
Ο Κόλινς στο Spaceacts
Βραβεία Iven C. Kincheloe
Ο Κόλινς στο International Space Hall of Fame
Εγκυκλοπαίδεια Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
