.
Το Σχέδιο Ωρίων (Project Orion) ήταν μια μελέτη που διεξήχθη μεταξύ της δεκαετίας του 1950 και του 1960 από την Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών, την DARPA και τη NASA με σκοπό τη μέτρηση της αποτελεσματικότητας ενός αστροπλοίου που προωθείται απευθείας από μια σειρά εκρήξεων ατομικών βομβών πίσω από το σκάφος — πυρηνική παλμική πρόωση. Οι πρώτες εκδόσεις αυτού του οχήματος προτάθηκαν για απογείωση από το έδαφος. μεταγενέστερες εκδόσεις παρουσιάστηκαν για χρήση μόνο στο διάστημα. Έξι μη πυρηνικές δοκιμές διεξήχθησαν χρησιμοποιώντας μοντέλα. Το έργο τελικά εγκαταλείφθηκε για πολλούς λόγους, συμπεριλαμβανομένης της Συνθήκης Μερικής Απαγόρευσης Δοκιμών, η οποία απαγόρευε τις πυρηνικές εκρήξεις στο διάστημα, και ανησυχίες σχετικά με τις πυρηνικές επιπτώσεις.
Η ιδέα της πρόωσης πυραύλων με καύση εκρηκτικής ουσίας προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Ρώσο ειδικό στα εκρηκτικά Nikolai Kibalchich το 1881 και το 1891 παρόμοιες ιδέες αναπτύχθηκαν ανεξάρτητα από τον Γερμανό μηχανικό Hermann Ganswindt. Ο Robert A. Heinlein αναφέρει την τροφοδοσία διαστημόπλοιων με πυρηνικές βόμβες στο διήγημά του του 1940 «Blowups Happen». Οι πραγματικές προτάσεις για την πυρηνική πρόωση έγιναν για πρώτη φορά από τον Stanislaw Ulam το 1946, και οι προκαταρκτικοί υπολογισμοί έγιναν από τους F. Reines και Ulam σε ένα υπόμνημα του Los Alamos με ημερομηνία 1947.[1] Το πραγματικό έργο, που ξεκίνησε το 1958, καθοδηγήθηκε από τον Ted Taylor στη General Atomics και τον φυσικό Freeman Dyson, ο οποίος μετά από αίτημα του Taylor πήρε ένα χρόνο μακριά από το Institute for Advanced Study στο Princeton για να εργαστεί στο έργο.
Η ιδέα του Ωρίων προσέφερε ταυτόχρονα υψηλή ώθηση και υψηλή ειδική ώθηση ή απόδοση προωθητικού. Οι άνευ προηγουμένου ακραίες απαιτήσεις ισχύος για να γίνει αυτό θα καλυπτόταν από πυρηνικές εκρήξεις, τέτοιας ισχύος σε σχέση με τη μάζα του οχήματος που θα μπορούσε να επιβιώσει μόνο με τη χρήση εξωτερικών εκρήξεων χωρίς να επιχειρήσει να τις συγκρατήσει σε εσωτερικές δομές. Ως ποιοτική σύγκριση, οι παραδοσιακοί χημικοί πύραυλοι - όπως ο Saturn V που οδήγησε το πρόγραμμα Apollo στη Σελήνη - παράγουν υψηλή ώθηση με χαμηλή ειδική ώθηση, ενώ οι κινητήρες ηλεκτρικών ιόντων παράγουν μικρή ποσότητα ώσης πολύ αποτελεσματικά. Ο Ωρίων θα είχε προσφέρει απόδοση μεγαλύτερη από τους πιο προηγμένους συμβατικούς ή πυρηνικούς κινητήρες πυραύλων που εξετάζονταν τότε. Οι υποστηρικτές του Έργου Ωρίων θεώρησαν ότι είχε δυνατότητες για φθηνά διαπλανητικά ταξίδια, αλλά έχασε την πολιτική έγκριση λόγω ανησυχιών σχετικά με τις επιπτώσεις από την πρόωσή του.[2]
Η Συνθήκη Μερικής Απαγόρευσης Δοκιμών του 1963 αναγνωρίζεται γενικά ότι τερμάτισε το έργο. Ωστόσο, από το Project Longshot στο Project Daedalus, το Mini-Mag Orion και άλλες προτάσεις που φθάνουν σε μηχανική ανάλυση στο επίπεδο της εξέτασης της απαγωγής θερμικής ισχύος, η αρχή της εξωτερικής πυρηνικής παλμικής πρόωσης για τη μεγιστοποίηση της επιβιώσιμης ισχύος έχει παραμείνει κοινή μεταξύ των σοβαρών αντιλήψεων για διαστρική πτήση. χωρίς εξωτερική δέσμη ισχύος και για διαπλανητική πτήση πολύ υψηλών επιδόσεων. Τέτοιες μεταγενέστερες προτάσεις έτειναν να τροποποιήσουν τη βασική αρχή, οραματιζόμενοι τον εξοπλισμό που οδηγεί σε έκρηξη πολύ μικρότερων σφαιριδίων σχάσης ή σύντηξης, σε αντίθεση με τις μεγαλύτερες μονάδες πυρηνικών παλμών του Project Orion (πλήρες πυρηνικές βόμβες) που βασίζονται σε λιγότερο θεωρητική τεχνολογία.
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
