.
Το Σχέδιο Δαίδαλος ήταν μια μελέτη για τη δυνατότητα πραγματοποίησης ενός διαστρικού ταξιδιού που έκανε η Βρετανική Πλανητική Εταιρία. Η μελέτη ξεκίνησε το 1973 από ομάδα επιστημόνων και μηχανικών και ολοκληρώθηκε το 1978.
Βασική ιδέα
Οι βασικές απαιτήσεις για το αποτέλεσμα της μελέτης ήταν:
Να σχεδιαστεί ένα σκάφος που να μπορούσε να κατασκευαστεί με τεχνολογία του τέλους του 20ου ή των αρχών του 21ου αιώνα.
Το ταξίδι να διαρκέσει λιγότερο από μια ανθρώπινη ζωή, 50 χρόνια κατά προτίμηση, έτσι ώστε οι κατασκευαστές να μπορέσουν να δουν τα αποτελέσματα της προσπάθειάς τους.
Στόχος του ταξιδιού θα ήταν το Άστρο του Μπάρναρντ σε απόσταση 5,9 ετών φωτός, γύρω απ' το οποίο εκείνη την εποχή πιστευόταν ότι περιστρέφονται πλανήτες (κάτι που αποδείχτηκε λάθος αργότερα).
Το σκάφος να μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλα κοντινά αστέρια-στόχους.
Το σκάφος
Το τελικό σχέδιο ήταν για ένα μη επανδρωμένο σκάφος δυο σταδίων και βάρους 54.000 τόνων. 450 τόνοι θα ήταν τα επιστημονικά όργανα και οι υπολογιστές και σχεδόν όλο το υπόλοιπο καύσιμα. Θα προωθούνταν με πυρηνική σύντηξη, χρησιμοποιώντας σαν καύσιμο Δευτέριο και Ήλιο-3. Τα δυο αυτά στοιχεία θα "συσκευάζονταν" σε σφαιρίδια και θα συντήκονταν σε έναν κεντρικό χώρο καύσης, με ρυθμό 250 αντιδράσεις το δευτερόλεπτο. Ένα υπεραγώγιμο πλέγμα γύρω από το χώρο καύσης θα έσπρωχνε το παραγόμενο πλάσμα προς τα έξω, εξασφαλίζοντας έτσι την απαιτούμενη ώθηση. Το σκάφος θα διέθετε ρομπότ που θα έκαναν αυτόματα τις επισκευές, μια και η μεγάλη απόσταση από τη Γη απέκλειε την έγκαιρη επικοινωνία για διάγνωση και επιδιόρθωση. Ένα τεχνητό νέφος σωματιδίων που θα προπορευόταν διακόσια χιλιόμετρα από το σκάφος θα εξαΰλωνε αντικείμενα που πιθανόν να συναντούσε στην πορεία του. Ακόμα, ένας δίσκος από Βηρύλλιο πάχους εφτά χιλιοστών και βάρους 450 τόνων θα λειτουργούσε σαν θωράκιση για το χώρο οργάνων και υπολογιστών, μια και στις ταχύτητες που θα κινούνταν το σκάφος μια σύγκρουση ακόμα και με μικροσκοπικά σωματίδια θα μπορούσε να είναι καταστροφική.
Η αποστολή
Το σκάφος θα κατασκευαζόταν σε τροχιά γύρω από τη Γη, όπου θα ανεφοδιαζόταν με Δευτέριο. Μετά θα μεταφερόταν σε τροχιά γύρω από το δορυφόρο του Δία Καλλιστώ. Εκεί θα συμπληρωνόταν ο ανεφοδιασμός με το Ήλιο-3, που θα εξαγόταν από την ατμόσφαιρα του Δία, όπου υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες, από ειδικά αερόστατα. Μετά τη φάση της κατασκευής και ανεφοδιασμού, που θα διαρκούσε περίπου είκοσι χρόνια, θα ακολουθούσε η ανάφλεξη του πρώτου σταδίου του σκάφους. Αυτό θα λειτουργούσε για δυο χρόνια και θα έδινε ταχύτητα 7% της ταχύτητας του φωτός και κατόπιν θα απορριπτόταν. Το δεύτερο στάδιο θα λειτουργούσε για 1,8 χρόνια και θα έδινε μια τελική ταχύτητα περίπου 12% αυτής του φωτός (38.400 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο). Εφτά χρόνια πριν να φτάσει στον προορισμό του, το σκάφος θα απελευθέρωνε 18 ερευνητικές συσκευές που θα μελετούσαν από πιο κοντά τυχόν πλανήτες γύρω από το άστρο-στόχο. Το ίδιο το μητρικό σκάφος θα ήταν εξοπλισμένο με δυο οπτικά τηλεσκόπια διαμέτρου πέντε μέτρων και δυο ραδιοτηλεσκόπια, που θα άρχιζαν να παρατηρούν το στόχο 25 χρόνια πριν την άφιξη, αφού το σκάφος θα προσπερνούσε με την τελική του ταχύτητα του αστέρι-στόχο (δεν θα υπήρχε καύσιμο για επιβράδυνση). Τα δεδομένα των ερευνών θα αναμεταδίδονταν πίσω στη Γη χρησιμοποιώντας το ακροφύσιο του δεύτερου στάδιου σαν παραβολική κεραία.
Βιβλιογραφία
Bond, A., Martin, A. R., Buckland, R. A., Grant, T. J., Lawton, A. T., et al. "Project Daedalus." Journal of the British Interplanetary Society, 31 (Supplement, 1978).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Daedalus
Helicon
Project Daedalus, The Encyclopedia of Astrobiology Astronomy and Spaceflight
Starship Daedalus
Project Daedalus - Origins
The Daedalus Starship
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
