Πείραμα Hammar
αγγλικά : Hammar experiment
γαλλικά :
γερμανικά :
Το πείραμα Hammar ήταν ένα πείραμα που σχεδιάστηκε και διεξήχθη από τον Gustaf Wilhelm Hammar (1935) για να δοκιμάσει την υπόθεση έλξης αιθέρα. Το αρνητικό αποτέλεσμα αντέκρουσε ορισμένα συγκεκριμένα μοντέλα υπόθεση έλξης και επιβεβαίωσε την ειδική σχετικότητα.
Η υπόθεση έλξης του αιθέρα ασχολήθηκε με το ερώτημα εάν ο φωτεινός αιθέρας σύρεται ή όχι από την κινούμενη ύλη.
Πειράματα όπως το πείραμα Michelson – Morley του 1887 (και αργότερα άλλα πειράματα όπως το πείραμα Trouton – Noble το 1903 ή το πείραμα Trouton – Rankine το 1908), παρουσίασαν στοιχεία ενάντια στη θεωρία ενός μέσου διάδοσης φωτός γνωστού ως του φωτεινού αιθέρα ; μια θεωρία που ήταν καθιερωμένο μέρος της επιστήμης για σχεδόν εκατό χρόνια εκείνη την εποχή. Αυτά τα αποτελέσματα δημιούργησαν αμφιβολίες για το τι ήταν τότε μια πολύ κεντρική υπόθεση της σύγχρονης επιστήμης και αργότερα οδήγησε στην ανάπτυξη ειδικής σχετικότητας. Σε μια προσπάθεια εξήγησης των αποτελεσμάτων του πειράματος Michelson – Morley στο πλαίσιο του υποτιθέμενου μέσου, αιθέρας, εξετάστηκαν πολλές νέες υποθέσεις. Μία από τις προτάσεις ήταν ότι, αντί να περνούν από έναν στατικό και μη κινούμενο αιθέρα, τα τεράστια αντικείμενα στην επιφάνεια της Γης μπορεί να σύρουν μαζί τους μερικούς από τον αιθέρα, καθιστώντας αδύνατη την ανίχνευση ενός "ανέμου". Ο Oliver Lodge (1893–1897) ήταν ένας από τους πρώτους που πραγματοποίησαν ένα τεστ αυτής της θεωρίας χρησιμοποιώντας περιστρεφόμενα και ογκώδη μπλοκ μολύβδου σε ένα πείραμα που προσπάθησε να προκαλέσει έναν ασύμμετρο άνεμο αιθέρα. Οι δοκιμές του δεν απέδωσαν αξιόλογα αποτελέσματα που να διαφέρουν από τις προηγούμενες δοκιμές για τον άνεμο του αιθέρα. [1] [2]
Στη δεκαετία του 1920, ο Ντέιτον Μίλερ πραγματοποίησε επαναλήψεις των πειραμάτων Michelson – Morley, τα οποία φέρεται να έδωσαν θετικό αποτέλεσμα. Ωστόσο, αρκετά πειράματα που πραγματοποιήθηκαν μετά από άλλους έδωσαν αρνητικά αποτελέσματα. Ο Μίλερ ισχυρίστηκε ότι αυτό οφείλεται στην αναχαίτιση του αιθέρα, επειδή τα άλλα πειράματα χρησιμοποίησαν πολύ κλειστό εξοπλισμό. Για να δοκιμάσει τον ισχυρισμό του Μίλερ, ο Χάμαρ πραγματοποίησε ένα πείραμα χρησιμοποιώντας ένα ιντερφερόμετρο κοινής διαδρομής το 1935. [3] [4]
Την 1η Σεπτεμβρίου 1934, ο Χαμάρ έστησε τη συσκευή στην κορυφή ενός ψηλού λόφου δύο μίλια νότια της Μόσχας συο Αϊντάχο, και έκανε πολλές παρατηρήσεις με τη συσκευή στραμμένη προς όλες τις κατευθύνσεις αζιμουθίου κατά τις θερινές ώρες της 1ης - 3ης Σεπτεμβρίου . Δεν είδε μετατόπιση του μοτίβου συμβολής, που αντιστοιχούσαν σε ανώτερο όριο \( {\displaystyle \Delta v<0.074} \) km / s. [3] Αυτά τα αποτελέσματα θεωρούνται απόδειξη ενάντια στην υπόθεση έλξης του αιθέρα, όπως προτάθηκε από τον Miller. [4]
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
