.
Φιλιππίνες
| Εθνικό σύνθημα: ''Maka-Diyos,
Maka-Tao, Makakalikasan, at Makabansa[1] ("Για το Θεό, το Λαό, τη Φύση και τη Χώρα") |
|
| Εθνικός ύμνος: Lupang Hinirang (Επιλεγμένη χώρα) | |
|
|
|
| Πρωτεύουσα • Συντεταγμένες |
Μανίλα 14°35′0″N 120°58′0″E |
| Μεγαλύτερη πόλη | Κέσον |
| Επίσημες γλώσσες | Φιλιππινέζικα, Αγγλικά |
| Πολίτευμα | Προεδρική Δημοκρατία |
|
Πρόεδρος
Αντιπρόεδρος |
Μπενίνιο Ακίνο Χέχομαρ Μπινάι |
|
Ανεξαρτησία |
|
| Έκταση • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή |
300.000 km2 (72η) 0,61 36.289 km |
| Πληθυσμός • Εκτίμηση 2012 • Απογραφή 2010 • Πυκνότητα |
103.775.002[2] (12η) 92.337.852[3] 326,59 κατ./km² (37η) |
| Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή |
326,134 δισ. $[4] (35η) 3.536 $[4] (127η) |
| Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή |
158,702 δισ. $[4] (48η) 1.721 $[4] (122η) |
| ΔΑΑ (2013) |  0,654 (114η) – μεσαία |
| Νόμισμα | Πέσο Φιλιππίνων (PHP) |
| Ζώνη ώρας | Σταθερή Ώρα Φιλιππίνων (UTC +8) |
| Internet TLD | .ph |
|
Κωδικός κλήσης |
+63 |
Οι Φιλιππίνες (επίσημα Δημοκρατία των Φιλιππίνων, Φιλιππινέζικα Repúbliká ng̃ Pilipinas, Αγγλικά: Republic of the Philippines) είναι νησιωτική χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το αρχιπέλαγος των Φιλιππίνων αποτελείται από 7.107 νησιά στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό, συνολικής έκτασης 300.000 km² και πληθυσμό 92.337.852[3] σύμφωνα με την απογραφή του 2010. Πρωτεύουσα είναι η Μανίλα και μεγαλύτερη πόλη το προάστιό της Κεζόν.
Οι Φιλιππινέζοι έχουν πολυεθνική καταγωγή. Η πλειονότητα κατάγεται από τους αυστρανήσιους αυτόχθονες. Υπάρχουν μειονότητες κινεζικής ισπανικής, βρετανικής, αμερικάνικης, ινδικής, κορεάτικης, αραβικής και ινδονησιακής καταγωγής.
Η χώρα ήταν, παλαιότερα, αποικία της Ισπανίας και των ΗΠΑ και έχει στενούς δεσμούς με τη Δύση. Ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι η επίσημη θρησκεία, τα Φιλιππινέζικα (ή Φιλιπίνο, τυποποιημένη διάλεκτος των Ταγκαλόγκ) και τα Αγγλικά είναι οι επίσημες γλώσσες.
Ετυμολογία
Το όνομα των Φιλιππίνων προέρχεται από το ισπανικό Filipinas και το όνομα του Βασιλιά της Ισπανίας κατά τον 16ο αιώνα Φίλιππο Β' (στα Ισπανικά Felipe). Ο Ισπανός εξερευνητής Ρουί Λόπεθ ντε Βιλαλόμπος (Ruy Lopez de Villalobos) χρησιμοποίησε το όνομα "Las Islas Filipinas" προς τιμή του τότε διάδοχου του θρόνου, αρχικά αναφερόμενος στα νησιά Λέιτε και Σαμάρ. Το όνομα τελικά κατέληξε να αναφέρεται σε ολόκληρο το αρχιπέλαγος.
Ιστορία
Αρχαιολογικές ανακαλύψεις υποδεικνύουν ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή από το 50.000 π.Χ. Η αυτόχθονη φυλή Νεγκρίτο είναι αυστραλο-μαλαισιανής καταγωγής και έφτασε στις Φιλιππίνες τουλάχιστον πριν 30.000 χρόνια. Αυστρονήσιοι πληθυσμοί, που προέρχονται από αυτόχθονες της Ταϊβάν που μετανάστευσαν από την ηπειρωτική Ασία πριν 6.000 χρόνια, αποίκησαν τις Φιλιππίνες και στη συνέχεια μετανάστευσαν στην Ινδονησία, τη Μαλαισία καθώς και στην Πολυνησία και τη Μαδαγασκάρη.[5]
Οι Φιλιππίνες είχαν πολιτιστικούς δεσμούς με τη Μαλαισία, την Ινδονησία και την Ινδία από την αρχαιότητα και εμπορικές σχέσεις με την Κίνα και την Ιαπωνία ήδη από τον 9ο αιώνα.
Το Ισλάμ έφτασε στις Φιλιππίνες από έμπορους και προσηλυτιστές από τη Μαλαισία και την Ινδονησία. Τον 13ο αιώνα το Ισλάμ εδραιώθηκε στο αρχιπέλαγος Σούλου, από εκεί εξαπλώθηκε στο Μιντανάο και έφτασε στη Μανίλα το 1565. Οι τοπικοί πληθυσμοί που ασπάστηκαν το Ισλάμ δημιούργησαν μουσουλμανικές κοινότητες, δεν υπήρξε όμως ένα ενιαίο κράτος κυρίαρχο στην περιοχή. Όταν έφτασαν οι Ισπανοί τον 16ο αιώνα, η πλειονότητα των 500.000 κατοίκων ζούσαν σε ανεξάρτητους οικισμούς.
Πλέοντας για λογαριασμό της Ισπανίας, ο Πορτογάλος εξερευνητής Φερδινάνδος Μαγγελάνος και το πλήρωμά του ήταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έφθασαν στο αρχιπέλαγος το 1521. Ο Μαγγελάνος σκοτώθηκε από τους γηγενείς πολεμιστές στο νησί Μακτάν. Ο στρατηγός Μιγκέλ Λόπεθ ντε Λεγκάθπι (Miguel López de Legazpi) έφθασε από το Μεξικό το 1565 και διαμόρφωσε τις πρώτες ισπανικές κτήσεις στο Κεμπού και προετοίμασε το έδαφος για την αποίκιση. Το 1571 καθιέρωσε τη Μανίλα ως πρωτεύουσα της νέας ισπανικής αποικίας.
Ρωμαιοκαθολικοί ιεραπόστολοι βάφτισαν τους περισσότερους από τους κατοίκους. Στα επόμενα 333 έτη, οι Ισπανοί στρατιώτες καταστέλλουν τις διάφορες τοπικές επαναστάσεις και αποκρούουν διάφορες εξωτερικές απειλές κατά της αποικίας. Τέτοιες απειλές προήλθαν από τους Βρετανούς, τους Κινέζους, τους Ολλανδούς, τους Γάλλους, τους Ιάπωνες και τους Πορτογάλους. Η σημαντικότερη απώλεια για την Ισπανία ήταν η προσωρινή κατάκτηση της πρωτεύουσας Μανίλα, από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου των επτά ετών. Οι Φιλιππίνες κυβερνήθηκαν ως περιοχή της Νέας Ισπανίας από το 1565 έως το 1821. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Μανίλα με το Aκαπούλκο στο Μεξικό πραγματοποιούνταν μια φορά ή δύο φορές το χρόνο, αρχίζοντας προς το τέλος του 16ου αιώνα.
Στην Ισπανία αναπτύχθηκε το Κίνημα Προπαγάνδας, στο οποίο μετείχε ο Φιλιππινέζος εθνικιστής Χοσέ Ριθάλ (Jose Rizal), τότε φοιτητής στην Ισπανία. Σκοπός ήταν να ενημερωθεί η κυβέρνηση για τις αδικίες της διοίκησης στις Φιλιππίνες καθώς επίσης και τις κακοποιήσεις του γηγενούς πληθυσμού. Στο 1880 και το 1890, οι προπαγανδιστές διεκδίκησαν πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και απαίτησαν μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στην Ισπανία. Ανήμπορος να πετύχει τις μεταρρυθμίσεις, ο Ριθάλ επέστρεψε στη χώρα για να τις διεκδικήσει τοπικά. Στη συνέχεια συνελήφθη και εκτελέσθηκε για προδοσία στις 30 Δεκεμβρίου 1896. Νωρίτερα εκείνο το έτος, είχε ήδη ξεκινήσει ένα επαναστατικό κίνημα από τον Αντρές Μπονιφάτσιο (Andrés Bonifacio) και συνεχίστηκε από τον Εμίλιο Αγκουϊνάλδο (Emilio Aguinaldo), ο οποίος εγκαθίδρυσε μια επαναστατική κυβέρνηση.
Ο Ισπανοαμερικανικός πόλεμος άρχισε στην Κούβα το 1898 και έφθασε σύντομα στις Φιλιππίνες, όταν ο Τζόρτζ Ντιούι (George Dewey) επικράτησε των Ισπανών στη ναυμαχία του κόλπου της Μανίλα. Ο Αγκουϊνάλδο κήρυξε την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων στις 12 Ιουνίου 1898 και έγινε αρχηγός του κράτους. Ως συνέπεια της ήττας της στον πόλεμο, η Ισπανία παραχώρησε τις Φιλιππίνες, μαζί με την Κούβα, το Γκουάμ και το Πουέρτο Ρίκο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από το 1899, ο πόλεμος συνεχίστηκε μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και των Φιλιππινέζων επαναστατών, οι οποίοι συνέχισαν τη βία των προηγούμενων ετών. Οι ΗΠΑ κήρυξαν το τέλος του πολέμου, όταν συνελήφθη ο Αγκουϊνάλδο από τα αμερικανικά στρατεύματα στις 23 Μαρτίου 1901, αλλά η εξέγερση συνεχίστηκε έως το 1913 και κόστισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Φιλιππινέζους.[6] Η θέση της χώρας ως αποικίας άλλαξε, όταν ιδρύθηκε η Κοινοπολιτεία των Φιλιππίνων, το 1935, η οποία παρείχε μεγαλύτερη αυτοδιοίκηση. Τα σχέδια για την αύξηση της ανεξαρτησίας κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας διακόπηκαν κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, όταν εισέβαλε η Ιαπωνία και κατέλαβε τα νησιά, παρότι ηγέτης των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας ήταν ο Στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ. Στην περιοχή των Φιλιππίνων διεξήχθησαν μερικές από τις σφοδρότερες μάχες και ναυμαχίες του Πολέμου. Αφότου νικήθηκαν οι Ιάπωνες το 1945, οι Φιλιππίνες επέτυχαν ανεξαρτησία από τις Ηνωμένες Πολιτείες στις 4 Ιουλίου 1946.
Από το 1946, το πρόσφατα ανεξάρτητο Φιλιππινέζικο κράτος έχει να αντιμετωπίσει την πολιτική αστάθεια με τις διάφορες επαναστατικές ομάδες. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στην αρχή της δεκαετίας του '70 γνώρισε οικονομική ανάπτυξη που ήταν η δεύτερη στην Ασία, μετά την Ιαπωνία. Ο Φερδινάντο Μάρκος ήταν τότε εκλεγμένος Πρόεδρος. Ο Μάρκος κήρυξε στρατιωτικό νόμο στις 21 Σεπτεμβρίου 1972 και κυβέρνησε τη χώρα δικτατορικά.
Στις 21 Αυγούστου 1983 δολοφονήθηκε ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Νινόι Ακίνο κατά την επιστροφή του από εξορία στις ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 1986, ο Μάρκος επέτρεψε να γίνουν αιφνιδιαστικές εκλογές, μετά από μεγάλες διαμαρτυρίες. Η αντιπολίτευση κατήγγειλε νοθεία και ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ στρατιωτικών στασιαστών και στρατιωτικών που έμειναν πιστοί στο Μάρκος. Οι στασιαστές υποστηρίχθηκαν από διαδηλωτές και ακολούθησαν παραιτήσεις κυβερνητικών αξιωματούχων. Η Κορασόν Ακίνο, η χήρα του Νινόι Ακίνο, αναγνωρίστηκε ως νικήτρια των αιφνιδιαστικών εκλογών. Ανέλαβε την κυβέρνηση και ξεκίνησε τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης. Ο Μάρκος, η οικογένειά του και μερικοί από τους συμμάχους του κατέφυγαν στη Χαβάη.[7]
Μετά τα γεγονότα του 1986 και την επιστροφή στη δημοκρατία, τις προσπάθειες μεταρρυθμίσεων δυσχεραίνουν το υπέρογκο εθνικό χρέος, η διαφθορά, προσπάθειες πραξικοπήματος και ένα ισλαμικό αυτονομιστικό κίνημα. Η οικονομία βελτιώνεται κατά τη διάρκεια της θητείας του Φιντέλ Ράμος, ο οποίος εκλέχτηκε το 1992. Στη συνέχεια όμως η οικονομία επλήγη από την ασιατική οικονομική κρίση του 1997. Ένα νέο επαναστατικό κίνημα οδήγησε στην πτώση του επόμενου Προέδρου, Τζόζεφ Εστράδα. Η κυβέρνηση της Προέδρου Γκλόρια Αρόγιο κατηγορήθηκε για διαφθορά και νοθεία στις εκλογές. Το 2009 πέθανε η Κορασόν Ακίνο και τον επόμενο χρόνο ο γιος της, Μπενίνιο, εξελέγη στο ύπατο αξίωμα.
Διακυβέρνηση
Το πολίτευμα των Φιλιππίνων είναι προεδρική δημοκρατία, στην οποία ο Πρόεδρος είναι ο αρχηγός του κράτους, επικεφαλής της κυβέρνησης και διοικητής-προϊστάμενος των ενόπλων δυνάμεων. Ο Πρόεδρος εκλέγεται από άμεση και καθολική ψηφοφορία για μία εξαετή θητεία, κατά τη διάρκεια της οποίας διορίζει τους υπουργούς και προεδρεύει στο υπουργικό συμβούλιο. Πρόεδρος της χώρας από τις 30 Ιουνίου του 2010 είναι ο Μπενίνιο Ακίνο. Αντιπρόεδρος είναι ο Χέχομαρ Μπινάι.
Νομοθετική εξουσία
Το Κοινοβούλιο περιλαμβάνει δύο σώματα, τη Γερουσία και τη Βουλή των αντιπροσώπων. Τα μέλη της Γερουσίας είναι 24, εκλέγονται σε εθνικό επίπεδο και υπηρετούν εξαετείς θητείες. Εκλογές γίνονται κάθε τρία χρόνια και αντικαθιστούν τα μισά μέλη του σώματος. Η Βουλή των αντιπροσώπων έχει 250 μέλη που υπηρετούν τριετείς θητείες και εκλέγονται από γεωγραφικά κατανεμημένες εκλογικές περιφέρειες.
Δικαστική εξουσία
Τη δικαστική εξουσία ασκεί το Ανώτατο Δικαστήριο, τα μέλη του οποίου (αρχιδικαστής και 14 αναπληρωτές δικαστές) διορίζονται από τον Πρόεδρο. Άλλα δικαστήρια είναι το Εφετείο, τα περιφερειακά δικαστήρια, και τα μητροπολιτικά δικαστήρια.
Η κυβέρνηση της χώρας είναι ενιαία (με εξαίρεση μιας περιφέρειας με αυξημένη αυτονομία, το Αυτόνομο Μουσουλμανικό Μιντανάο). Έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες για αναθεώρηση του Συντάγματος (για τη δημιουργία ομοσπονδίας ή ενιαίου κοινοβουλίου), όλες όμως έχουν αποτύχει.
Οι Φιλιππίνες, μαζί με τη Μάλτα, είναι ένα από μόνο δύο κράτη στον κόσμο όπου όλοι οι πολιτικοί γάμοι είναι ισόβιοι, επειδή το διαζύγιο (για τις παραβιάσεις που έρχονται μετά από το γάμο) απαγορεύεται, αν και η ακύρωση επιτρέπεται.
Εκλογές
Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω[2].
Προεδρικές εκλογές 2010
Στις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 10 Μαΐου 2010 κέρδισε ο γιος του Μπενίνιο Ακίνο, ο Μπενίνιο Ακίνο ο Τρίτος, με ποσοστό 51,32%, έναντι του αντιπάλου του Χιλμπέρτο Τεόντορο με 13,78% και 11,62% του πρώην Προέδρου Τζόζεφ Εστράδα[8]. Ο Ακίνο ανέλαβε καθήκοντα στις 30 Ιουνίου 2010.
| Υποψήφιος | Κόμμα | Αποτελέσματα | ||
|---|---|---|---|---|
| Ψήφοι | % | |||
| Νόινοϊ Ακίνο | Κόμμα Φιλελευθέρων | 61.742 | 51,32% | |
| Χιλμπέρτο Τεόντορο | Λάκας Κάμπι (Lakas Kampi CMD) | 16.574 | 13,78% | |
| Τζόζεφ Εστράδα | Pwersa ng Masang Pilipino (PMP) | 13.982 | 11,62% | |
| Μάνι Βιγιάρ | Νασιοναλίστα | 11.421 | 9,49% | |
| Έντι Βιγιανουέβα | Μπανγκόν Πιλιπίνας | 10.863 | 9,03% | |
| Ρίτσαρντ Γκόρντον | Μπαγκουμπαγιάν-Εθελοντές για Νέες Φιλιππίνες (Bagumbayan-VNP) | 5.052 | 4,20% | |
| Χαμπί Μαδριγκάλ | Ανεξάρτητος | 207 | 0,17% | |
| Τζον Κάρλος ντε λος Ρέγιες | Ανγκ Καπατιράν | 203 | 0,17% | |
| Νικάνορ Πέρλας | Ανεξάρτητος | 190 | 0,16% | |
| Βετεγιάνο Ακόστα (ακυρώθηκε η συμμετοχή του) | Kilusang Bagong Lipunan (KBL) | 74 | 0,06% | |
| Σύνολο (έγκυρα) | 120.307 | 100,00% | ||
| Εγγεγραμμένοι/συμμετοχή | 51.292.465 | 0,23% | ||
| COCs canvassed | 131 επί συνόλου 278 | 47,12% | ||
Αντιπρόεδρος
Στις εκλογές για Αντιπρόεδρο, που έγιναν την ίδια ημέρα με τις προεδρικές, εξελέγη ο Χεχόμαρ Μπινάι από το κόμμα PDP-Laban, με 41,65% έναντι 39,58% για το Φιλελεύθερο Μαρ Ρόξας.
Βουλευτικές εκλογές 2010
Οι εκλογές για την ανάδειξη των μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων διενεργήθηκαν στις 10 Μαΐου 2010. Η κατανομή των εδρών έγινε με το σύστημα της παράλληλης ψηφοφορίας.
Στις εκλογές στις επαρχίες, ένα μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων εκλέγεται σε 231 μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Ο υποψήφιος με τις περισσότερες ψήφους κερδίζει την έδρα της επαρχίας. Στις εκλογές με το σύστημα της λίστας κομμάτων, διεκδικούνται 57 ή 58 έδρες. Μία έδρα κερδίζουν οι λίστες των κομμάτων που εξασφαλίζουν ποσοστό τουλάχιστον 2%. Το 15ο Κογκρέσο θα έχει 286 - 288 μέλη , με 144 ή 145 ψήφοι να είναι η πλειοψηφία.
Εκλογές Γερουσίας Μάιος 2010
Στις εκλογές για το μισό της Γερουσίας (10 Μαΐου 2010).[9] σημειώθηκαν τα εξής αποτελέσματα ανά κόμμα:
| Κόμμα | Ψήφοι | Ποσοστό | Έδρες | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Σύνολο | % | Εισήλθαν | Άνοδος | Όχι άνοδος | Εξελέγησαν | 2007 | 2010 | +/− | ||
| Κόμμα Φιλελευθέρων | 10 | 2 | 2 | 3 | 4 | 5 | +1 | |||
| Ανεξάρτητοι | 5 | 1 | 3 | 1 | 5 | 5 | 0 | |||
| Κόμμα Νασιοναλίστα | 7 | 1 | 2 | 2 | 3 | 4 | +1 | |||
| Lakas-Kampi-CMD | 6 | 2 | 2 | 2 | 4 | 4 | 0 | |||
| Pwersa ng Masang Pilipino (PMP) | 5 | 2 | 0 | 2 | 2 | 2 | 0 | |||
| Εθνικιστικός Συνασπισμός του Λαού (NPC) | 2 | 0 | 1 | 1 | 1 | 2 | +1 | |||
| Λαϊκό Κόμμα Εκσυγχρονισμού (PRP) | 1 | 1 | 0 | 1 | 1 | 1 | 0 | |||
| Laban ng Demokratikong Pilipino (LDP) | 0 | 0,0% | 0 | 0 | 1 | 0 | 1 | 1 | 0 | |
| Ανγκ Καπατίραν | 7 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | |||
| Κόμμα Bangon Pilipinas | 9 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | |||
| Bayan Muna | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | |||
| Μέγας Συνασπισμός για Πρόοδο | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | |||
| Kilusang Bagong Lipunan (KBL) | 4 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | |||
| Partido Demokratiko Pilipino-Lakas ng Bayan (PDP-LABAN) | 2 | 1 | 0 | 0 | 1 | 0 | −1 | |||
| Αναπτυξιακή Πρωτοβουλία Probinsya Muna (PROMDI) | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | |||
| Bagumbayan-VNP | 0 | 0.0% | 0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 0 | −1 | |
| Σύνολα | 100.0% | 61 | 12 | 12 | 12 | 23 | 24 | +1 | ||
Διεθνείς σχέσεις και οργανισμοί
Οι Φιλιππίνες είναι ιδρυτικό μέλος των Ηνωμένων Εθνών από τις 24 Οκτωβρίου 1945 και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης των Χωρών Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN). Οι Φιλιππίνες είναι επίσης μέλος της Συνόδου Κορυφής της Ανατολικής Ασίας (East Asia Summit - EAS), του Οργανισμού για Οικονομική Συνεργασία Ασίας-Ειρηνικού (Asia-Pacific Economic Cooperation - APEC), στη Λατινική Ένωση (Latin Union), καθώς επίσης μέλος του G24. Η χώρα είναι σημαντικός σύμμαχος των ΗΠΑ, παρόλο που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ.
Δημογραφία
Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 71,09 χρόνια (68,17 χρόνια οι άνδρες και 74,15 οι γυναίκες).[2]
Διοικητική διαίρεση
Οι Φιλιππίνες χωρίζονται σε τρεις ομάδες νησιών: Λουζόν, Βιζάγιας και Μιντανάο. Υπάρχουν 17 διοικητικές περιφέρειες που διαιρούνται σε 81 επαρχίες, 117 πόλεις, 1501 δήμους και 41.982 τοπικά διαμερίσματα (barangay).
Οι περιφέρειες δεν είναι διοικητικά αυτόνομες, με εξαίρεση την Αυτόνομη Περιφέρεια του Μουσουλμανικού Μιντανάο.
Μεταφορές
Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.
Θρησκεία
Οι Φιλιππίνες είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο, μαζί με το Βατικανό, όπου απαγορεύεται το διαζύγιο.
A History of the Philippines, David P. Barrows
Philippine Mats, Hugo H. Miller and John F. Minier and U. S. Andes and Theodore Muller and Alice Brezina
The American Occupation of the Philippines 1898-1912, James H. Blount
The Inhabitants of the Philippines, Frederic H. Sawyer
Παραπομπές
↑ "Πράξη της Δημοκρατίας No. 8491". Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο on 05-12-2007. Ανακτήθηκε την 30-09-2008.
↑ 2,0 2,1 2,2 Φιλιππίνες CIA World Factbook
↑ 3,0 3,1 Απογραφή 2010
↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 "World Economic Outlook Database". ΔΝΤ. Οκτώβριος 2009. Ανακτήθηκε την 18-10-2009.
↑ http://web.kssp.upd.edu.ph/linguistics/plc2006/papers/FullPapers/I-2_Solheim.pdf
↑ E. San Juan, Jr.: U.S. Genocide in the Philippines
↑ Ferdinand Marcos, Ousted Leader Of Philippines, Dies at 72 in Exile - The New York Times
↑ Ριζοσπάστης, Προηγείται ο Μπ. Ακίνο, 11-05-2010.
↑ Osmeña, Lapid, Guingona take last Senate seats - INQUIRER.net, Philippine News for Filipinos
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Wikitravel: Φιλιππίνες (ταξιδιωτικός οδηγός)
Επίσημη ιστοσελίδα (Αγγλικά)
Ιστορία των Φιλιππίνων (στα Αγγλικά από το Project Gutenberg)
|
Χώρες της Ασίας Αίγυπτος1 | Αζερμπαϊτζάν | Ανατολικό Τιμόρ | Αρμενία2 | Αφγανιστάν | Βιετνάμ | Βιρμανία | Βόρεια Κορέα | Γεωργία2 | Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα | Ιαπωνία | Ινδία | Ινδονησία | Ιορδανία | Ιράκ | Ιράν | Ισραήλ | Καζακστάν | Καμπότζη | Κατάρ | Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας | Κιργιστάν | Κουβέιτ | Κύπρος2 | Λάος | Λίβανος | Μαλαισία | Μαλδίβες | Μογγολία | Μπαγκλαντές | Μπαχρέιν | Μπουτάν | Μπρουνέι | Νεπάλ | Νότια Κορέα | Ομάν | Ουζμπεκιστάν | Πακιστάν | Παλαιστίνη | Ρωσία3 | Σαουδική Αραβία | Σιγκαπούρη | Σρι Λάνκα | Συρία | Δημοκρατία της Κίνας | Ταϊλάνδη | Τατζικιστάν | Τουρκία3 | Τουρκμενιστάν | Υεμένη | Φιλιππίνες 1. Τμήμα της χώρας ανήκει στην Αφρική. 2. Συνήθως γεωγραφικά θεωρείται Ασιατική χώρα, αλλά ωστόσο για πολιτισμικούς και ιστορικούς λόγους εντάσεται συχνά στην Ευρώπη. 3. Τμήμα της χώρας ανήκει στην Ευρώπη. |
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
