.
Η προτροπή Ελλήνων δυτών σπογγαλιέων στις αμερικανικές θάλασσες χρονολογείται επίσημα από το 1902, όταν ο τότε αρχιναυπηγός του Ισπανικού Βασιλικού Ναυτικού δον Χοζέ Καστελλότε υ Πινάσο αποτάθηκε στον Έλληνα, τότε υποπλοίαρχο του ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού Σ. Λυκούδη, δια του Ισπανού ναυάρχου Θερβάντες, προς υπόδειξη ικανών δυτών για επιχειρούμενη σπογγαλιεία στις Βαλεαρίδες νήσους. Οι υποδειχθέντες τότε Αιγινίτες και Υδραίοι πήγαν και διαπίστωσαν επί τόπου την άριστης ποιότητας των εκεί σπόγγων αλλά σε μικρή όμως ποσότητα. Κατά το στάδιο αυτό των ερευνών εντοπισμού σπογγαλιευτικών περιοχών πληροφορήθηκαν από τους Κουβανούς συνεργάτες τους ότι οι περιοχές Φλόριντας (των ΗΠΑ) και Γιουκατάν στο Μεξικό βρίθουν από σπόγγους που δεν αλιεύονται λόγω έλλειψης πεπειραμένων δυτών.Ανεξάρτητα όμως των παραπάνω περιοχών που καθορίσθηκαν κατά το είδος των αλιευμάτων, σήμερα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) του ΟΗΕ έχει καθορίσει αριθμητικά όλες τις θαλλάσιες ζώνες αλιευτικών δραστηριοτήτων όπου και με τον αντίστοιχο αριθμό αναφαίρονται και παρακολουθούνται σήμερα τα αλιεύματα σε παγκόσμια βάση.
Μετά την λήξη της εξάμηνης σύμβασης, εκείνης της αποστολής, τρεις Αιγινήτες δύτες ξεκίνησαν από μόνοι τους μαζί με τον Άγγλο Γ. Μπράουν, (διευθυντή του σπογγεμπορικού οίκου Γκρέαγουελ Μπράουν Κόμπανυ στην Αίγινα) που ήθελε και ο ίδιος να σχηματίσει ανάλογη γνώμη και αντίληψη και πήγαν στη Φλόριντα και στο Μεξικό. Έκτοτε ακολούθησε ο εκπατρισμός πολλών Ελλήνων δυτών που πράγματι είχαν σαγηνευτεί από το εξαιρετικά υψηλό κέρδος από την ευχερή και άνετη σπογγαλιεία σ΄ εκείνους τους τόπους.
Στους Έλληνες επίσης εκείνους ανήκει και η τιμή της πρώτης έκτοτε (1903-1904) εισαγωγής και χρήσης του σκάφανδρου ως σπογγαλιευτικό μέσο στις μακρινές εκείνες θάλασσες, που ως τότε η σπογγαλιεία γινόταν είτε με καμάκι, είτε με ελεύθερη κατάδυση περιορισμένου κάθε φορά χρόνου.
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
