Το ρίξιμο του δίσκου είναι αγώνισμα πανάρχαιο. Το αγώνισμα αυτό το αναφέρει ο Όμηρος (Ιλιάδα και Οδύσσεια). Οι άντρες του Αχιλλέα είχαν σαν διασκέδαση τη δισκοβολία και έριχναν στην ακρογιαλιά της Τροίας δίσκους και ακόντια.

Στην αρχή έριχναν μία μεγάλη πέτρα ή ένα μεγάλο κομμάτι από σίδερο. Αργότερα ο δίσκος πήρε τη σημερινή του μορφή που έχει το σχήμα φακής και ορισμένο βάρος, διαφορετικό για τους άντρες και διαφορετικό για τις γυναίκες.

Στην αρχαία Ελλάδα ο αθλητής αυτού του αθλήματος ήταν υποχρεωμένος να ρίχνει το δίσκο από ένα μικρό κύκλο χαραγμένο στο έδαφος που ο αθλητής μόλις χωρούσε. Σήμερα ο κύκλος, όπου ο αθλητής θα προετοιμαστεί για το ρίξιμο του δίσκου και θα το ρίξει, έχει διάμετρο 2,50 μ.

Η νεοελληνική αγωνιστική διατήρησε τον τρόπο της αρχαίας δισκοβολίας με το όνομα "ελληνική δισκοβολία". "Ελεύθερη δισκοβολία" λέγεται ο διεθνής τρόπος που ρίχνεται ο δίσκος.

Στην "ελεύθερη δισκοβολία" το μέρος απ' όπου ο αθλητής ρίχνει το δίσκο είναι, όπως είπαμε, κύκλος που έχει διάμετρο 2,50 μ. Το μέρος αυτό λέγεται "βαλβίδα". Στην ελληνική δισκοβολία το σχήμα της βαλβίδας αλλάζει. Είναι ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο με μήκος 80 εκατ. και πλάτος 70. Η μπροστινή πλευρά της βαλβίδας έχει ύψος 5 εκατ., η πίσω 15.

Στην ελληνική δισκοβολία η βαλβίδα διαιρείται κατά μήκος σε δύο ίσα μέρη με ένα ξύλινο πήχυ που έχει πλάτος 2 εκατ. και χρώμα λευκό. Για να θεωρηθεί έγκυρο το ρίξιμο του δίσκου, δεν πρέπει τα πόδια του αθλητή να αγγίξουν τη διαχωριστική γραμμή της βαλβίδας ούτε και τις πλευρές της. Ακόμη δεν πρέπει ν' αναπηδήσει ή να μετατοπίσει τα πόδια του. Μόνο το πίσω πόδι μπορεί να στρέψει επί τόπου.

Στην ελληνική δισκοβολία ο αθλητής με το άλμα που κάνει βγαίνει έξω από τη βαλβίδα, αλλά πρέπει ν' ακουμπήσει πρώτα το πόδι που βρίσκεται μπροστά, αλλιώς θεωρείται αντικανονική και ακυρώνεται.

Στους ιστορικούς χρόνους η δισκοβολία ήταν αγώνισμα του πεντάθλου. Λέγεται ότι το παιχνίδι αυτό που πρωτοεπινόησε ο Περσέας και μάλιστα με την πρώτη φορά που έριξε τον δίσκο σκότωσε τον παππού του Ακρίσιο κι έτσι επαληθεύτηκε η προφητεία που έλεγε ότι ο Ακρίσιος θα σκοτωθεί από τον εγγονό του, τον Περσέα.

Στην αρχαία Ελλάδα έγιναν αρκετά τέτοια ατυχήματα που αποδίνονται στο ρίξιμο του δίσκου. Ο Απόλλωνας σκότωσε μ' αυτόν τον τρόπο τον Υάκινθο. Ακόμη ο Πηλέας και ο Τελαμώνας σκότωσαν τον αδελφό τους Φώκο.

Ο Φιλόστρατος κατατάσσει τη δισκοβολία στις βαρύτερες ασκήσεις. Για να μπορούν να εκτιμήσουν τη βολή του κάθε αθλητή, μόλις έριχνε αυτός το δίσκο βάζανε ένα σημάδι που έδειχνε ακριβώς το σημείο που είχε πέσει ο δίσκος. Τα σημάδια αυτά ήταν κυρίως πάσσαλοι ή βέλη κι έτσι ήταν δυνατό να συγκρίνουν δύο βολές μεταξύ τους.

Δεν είναι δυνατό να έχουμε ακριβώς πληροφορίες για τις επιδόσεις της δισκοβολίας στην αρχαιότητα, γιατί δεν ξέρουμε ούτε το βάρος του δίσκου ούτε και τις συνθήκες κάτω απ' τις οποίες γινότανε η δισκοβολία.

Η αρχαιοελληνική μέθοδος για το ρίξιμο του δίσκου ήταν η εξής: Πρώτα ο δισκοβόλος τοποθετούσε μπροστά το δεξί πόδι. Αιωρούσε το δίσκο μπροστά και πάνω, ενώ συγχρόνως εκτός από το αριστερό τον συγκρατούσε και με το δεξί του χέρι. Σημαντικό γι' αυτόν ήταν να φέρει σε ισορροπία το σώμα του. Μετά έφερνε και τα δυο του χέρια με το δίσκο αργά - αργά πάνω από το κεφάλι του. Από κει απότομα έστρεφε το σώμα του και το έκαμπτε προς τα κάτω και δεξιά.

Τότε άφηνε πια το δίσκο στο δεξί χέρι και με το βάρος του δίσκου τώρα το έφερνε τεντωμένο όσο γινότανε περισσότερο προς τα πίσω και λύγιζε τα γόνατα. Χωρίς να σταματήσει άρχιζε ν' αντιστρέφει την αιώρηση του χεριού, έκανε μια γρήγορη ανάκυψη και στροφή προς τα μπροστά και άφηνε το δίσκο να φύγει προς τα εμπρός και κάτω.

Στη σημερινή όμως ελεύθερη δισκοβολία ο αθλητής έχει το δικαίωμα να αιωρήσει το δίσκο με οποιοδήποτε τρόπο. Ο δισκοβόλος σήμερα διαγράφει ένα ολόκληρο κύκλο μέσα στη βαλβίδα. Ενώ ο δίσκος θα βρίσκεται προς τα πίσω, ο δισκοβόλος θα τον ρίξει περίπου όπως ο ψαράς ξαγκιστρώνει τα ψάρια. Ο δισκοβόλος δεν έχει το δικαίωμα να βγει έξω από τη βαλβίδα παρά μόνο όταν ο δίσκος έχει ακουμπήσει στη γη και μάλιστα από το πίσω μέρος της.

Ολυμπιακοί Αγώνες, Αρχαία Εποχή