Ο Προκόπιος Παπαδημητρακόπουλος, (Ζυγοβίτσι 1801 - Πάτρα 1890), ήταν Έλληνας αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και πολιτικός. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες στην επανάσταση του 1821 και μετά την απελευθέρωση διορίσθηκε σε πολλές πολιτικές θέσεις, νομάρχης, έπαρχος κι εκλέχτηκε και βουλευτής.
Γεννήθηκε στο Ζυγοβίτσι Γορτυνίας το 1801 και μαθήτευσε στην Χίο κοντά στον Νεόμφυτο Βάμβα[1]. Τιμήθηκε με το αργυρό αριστείο του αγώνος και το χρυσό παράσημο του τάγματος του Σωτήρος[1]. Πέθανε και τάφηκε στην Πάτρα το 1890 όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Στρατιωτικός βίος
Με την κήρυξη της επανάστασης το 1821 γύρισε στην Πελοπόννησο και πήρε μέρος στην Άλωση της Τριπολιτσάς , έπειτα υπό τις διαταγές του Σέκερη πήρε μέρος στην αποτυχημένη έφοδο για την κατάληψη του Ναυπλίου[1]. Στα τέλη του 1821 με το σώμα του Θ. Κολοκοτρώνη παίρνει μέρος στην πολιορκία της Πάτρας και ήταν στο σώμα που κατέλαβε το ληνό του Σαΐτ Αγά[1]. Πάντα στο στρατιωτικό σώμα του Κολοκοτρώνη πήρε μέρος στη Μάχη στα Δερβενάκια και στην πολιορκία και πτώση του Ναυπλίου[1]. Μετά την πτώση του Ναυπλίου στα χέρια των Ελλήνων μπήκε στο στρατιωτικό σώμα του Π. Κεφαλά και πολέμησε στη Μάχη στο Μανιάκι όπου σώθηκε, καθότι, ως ιδιαιτέρως μορφωμένος και φερέγγυος ήταν γραμματέας του Παπαφλέσσα και ακολουθώντας πιστώς τις διαταγές του, αποχώρησε με το άλογο και τα έγγραφα του Παπαφλέσσα. Η σέλα του Παπαφλέσσα παρέμεινε στην οικογένεια του, και κατόπιν μιας κλοπής, προσφέρθηκε ως δωρεά απο το Γεώργιο Δ. Παπαδημητρακόπουλο, στη Βιβλιοθήκη της Δημητσάνας οπου φυλάσσεται μέχρι και σήμερα και είναι απο τα πιο δημοφιλή εκθέματα της Λαογραφικής Συλλογής.
Πολιτικός βίος
Το 1828 διορίσθηκε από την Κυβέρνηση Καποδίστρια γραμματέας κι έπειτα έπαρχος Μεθώνης, Κορώνης και Νεοκάστρου, στη συνέχεια διορίσθηκε γραμματέας στη νομαρχία Μεσσηνίας κι έπειτα έπαρχος Τριφυλίας[1]. Το 1836 διορίσθηκε από την Κυβέρνηση Άρμανσπεργκ γραμματέας αρχικά και μετά τμηματάρχης του υπουργείου εσωτερικών[1]. Μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 διορίσθηκε στη σειρά έπαρχος Ηλείας, Τριφυλίας, Πύλου, Λιβαδειάς, Παρνασσίδος, Οιτύλου κι έπειτα νομάρχης Λακωνίας[1]. Το 1856 διορίσθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 21/02/1856, νομάρχης Κυκλάδων, αλλά το 1857,με Βασιλικό Διάτγμα της 6/12/1857, απολύθηκε για την όλη στάση του στην υπόθεση Οθωμανού υπηκόου όταν κατέφυγε στη Σύρο με τη συνοδεία μιας Μουσουλμάνας την οποία είχε απαγάγει. Τότε παρενέβη ο Τούρκος πρόξενος στη Σύρο προκειμένου να λύσει την διαφορά ανάμεσα στις δικαστικές και διοικητικές αρχές. Αυτό εξέθετε την ανεξαρτησία του Ελληνικού κράτους.[2] Έπειτα Νομάρχης Μεσσηνίας και Αχαΐας και Ήλιδος[1].
Το 1868 η κυβέρνηση Βούλγαρη τον διόρισε νομάρχη Λακωνίας αλλά δεν δέχτηκε τη θέση, κατέβηκε υποψήφιος βουλευτής στις εκλογές του 1872 καταφέρνοντας να εκλεγεί.
Παραπομπές
Φορολογούμενος, 16 Φεβρουαρίου 1890, από το μουσείο τύπου Πατρών
Λεωνίδας Μπίστης, «Οι Νομάρχαι Κυκλάδων», Επετηρίς Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών, τομ.8(1969-1970), σελ.206
Πηγή
Λεωνίδας Μπίστης, «Οι Νομάρχαι Κυκλάδων», Επετηρίς Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών, τομ.8(1969-1970), σελ.201-238, ιδ.206
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
