Ο Ορέστης Μάλτος (Οδησσός, 1908 - Αθήνα, 1999) ήταν Έλληνας αρχιτέκτονας.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα στα 10 του χρόνια. Οι γονείς του, Μαρία και Αναστάσιος Μάλτος ήταν από το Μεγάροβο της Μακεδονίας (σήμερα στην ΠΓΔΜ). Ο πατέρας του, Αναστάσιος Μάλτος (1851 - 1927) ήταν διδάκτωρ φιλολογίας και μουσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.[1] Φοίτησε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου την περίοδο 1925-1930 και αμέσως μετά εργάστηκε στο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας για την ανέγερση νέων σχολικών κτιρίων μετά από προτροπή του Ernest Hébrard, ο οποίος υπήρξε καθηγητής του. Δούλεψε για περίπου τρεις μήνες στο Μαράσλειο με τον Θουκυδίδη Π. Βαλεντή, όπου είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τους πρωτεργάτες αυτού του προγράμματος: τον Πάτροκλο Καραντινό, τον Νίκο Μητσάκη, τον Κυριακούλη Παναγιωτάκο κ.ά.
Με την ευκαιρία της υποτροφίας «Κοργιαλένειον Άθλον» που του χορηγήθηκε πέρασε δύο χρόνια στο Παρίσι (1930-1932) και ένα στο Βερολίνο (1933). Στη γαλλική πρωτεύουσα ο Μάλτος παρακολούθησε μαθήματα στο atelier του καθηγητή Patouillard μαζί με το συνάδελφό του Πολύβιο Μιχαηλίδη, ενώ μαζί εργάστηκαν αμισθί και στο γραφείο του Le Corbusier (της Rue de Sevres). Στο Βερολίνο παρακολούθησε μαθήματα νοσηλευτικών εγκαταστάσεων, ένα θέμα με το οποίο θα ασχοληθεί συστηματικά τα επόμενα χρόνια στην Υπηρεσία Αρχιτεκτονικών Μελετών του Υπουργείου Υγιεινής.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εντάχθηκε στον κύκλο των οπαδών του Μοντέρνου Κινήματος, που συγκεντρωνόταν τακτικά και συζητούσαν σε πατάρι της οδού Σκουφά. Το 1933 συμμετείχε ενεργά στο Δ' Διεθνές Συνέδριο Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής (CIAM), τόσο στις εργασίες του συνεδρίου όσο και στην περιβόητη εκδρομή των συνέδρων στα νησιά του Αιγαίου. Το επόμενο διάστημα διεύρυνε τις γνώσεις του με αλλεπάλληλα επαγγελματικά και ενημερωτικά ταξίδια σε Αμερική και Αγγλία, όπου επισκεπτόταν νοσηλευτικά ιδρύματα και κατέγραψε όλη αυτή τη νοσοκομειακή τεχνογνωσία σε τρεις χειρόγραφους τόμους.
Άνθρωπος ήρεμος και αποφασισμένος να μην αναλωθεί στις ειδικές συνθήκες αναζήτησης πελατών και αναθέσεων, στράφηκε συνειδητά προς την υπαλληλική καριέρα.Διορίστηκε στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας και υπηρέτησε στην ειδική Τεχνική Υπηρεσία του μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Απείχε από επαγγελματικές και ακαδημαϊκές φιλοδοξίες, καθώς προτιμούσε να διοχετεύει το ταλέντο και την πείρα του στις εκάστοτε απαιτήσεις της υπηρεσίας του Υπουργείου, επιδιδόμενος ειδικότερα στις μελέτες νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Έχει εκπονήσει μελέτες για τον Οίκο Αδελφών και τη Σχολή Νοσοκόμων Πειραιώς, για το Μαιευτήριο - Νοσοκομείο «Μαρίκα Ηλιάδη» (σήμερα Γενικό Περιφερειακό Νοσοκομείο Έλενας Ε. Βενιζέλου, πλατεία Έλενας Βενιζέλου 2), για το Γενικό Κρατικό Νίκαιας και το Σανατόρειο Ιωαννίνων.
Έζησε στο σπίτι του στη Φιλοθέη, το οποίο έκτισε ο ίδιος. Στη σύνθεσή του και τη μορφολογική του επεξεργασία χρησιμοποίησε στοιχεία που μαρτυρούν τη γόνιμη θητεία στο μεσοπολεμικό Μοντέρνο Κίνημα και την ενημέρωσή του πάνω στις νεώτερες εξελίξεις. Απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών στην Αθήνα (1999).
Βιβλιογραφία
Δημήτρης Φιλιππίδης, Νεοελληνική αρχιτεκτονική, Αθήνα: Μέλισσα, 1984.
Ελένη Φεσσά- Εμμανουήλ, Θεωρητικά : Ζητήματα αρχιτεκτονικής ιστορίας και κριτικής, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 2001
Ελληνική Αρχιτεκτονική Εταιρία, Αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα, εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα 2009
Παραπομπές
170 χρόνια Πολυτεχνείο, Οι μηχανικοί και η τεχνολογία στην Ελλάδα, ΕΜΠ, Αθήνα 2012
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
