.
Ο Νίκος Περαντινός (Αθήνα 1910 – Αθήνα 1991) ήταν Έλληνας γλύπτης, Παριανής καταγωγής, γεννημένος στην Αθήνα το 1910. Θεωρείται ένας από τους σημαντικούς εκπροσώπους της κλασικιστικής αντίληψης της γλυπτικής του 20ού αιώνα στην Ελλάδα, επηρεασμένος βαθύτατα από την αρχαία ελληνική γλυπτική και τον ευρωπαϊκό κλασικισμό.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Νίκος Περαντινός, οι γονείς του οποίου κατάγονταν από την Πάρο, γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας από το 1928 έως το 1933, με καθηγητή του τον Θωμά Θωμόπουλο. Κατά τα έτη 1935 – 1940 εργάστηκε στο εργαστήριο γλυπτικής του Μιχάλη Τόμπρου.
Το 1941, ο Περαντινός διορίστηκε μόνιμος γλύπτης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Αθήνας, εγκατέλειψε όμως τη θέση αυτή το 1947 για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Παρίσι. Παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής στην Ακαδημία Ζυλιάν (Αcademie Julian) και στη Σχολή Καλών Τεχνών (Ecole Superiere des Beaux Arts) του Παρισιού, με καθηγητές τον Μαρσέλ Ζιμόν, τον Αλφρέ Ζαννιώ και τον Ανρί Ντροπσύ. Το 1949, το έργο του «Ολυμπία» βραβεύθηκε με χάλκινο μετάλλιο στο Παρισινό Σαλόνι των Γάλλων Καλλιτεχνών.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1951 και ανέλαβε και πάλι την παλιά θέση του στο Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου εργάστηκε για την αναστήλωση αρχαίων γλυπτών. Το 1974 ίδρυσε ιδιωτική σχολή γλυπτικής στην Πάρο, απ’ όπου είλκε την καταγωγή του, και στην οποία μαθήτευαν δωρεάν οι νέοι του νησιού.
Το 1972 ο Περαντινός τιμήθηκε με το Α΄ Εθνικό Βραβείο Εικαστικών Τεχνών, ενώ το Μάρτιο του 1991, λίγους μήνες πριν το θάνατό του, η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το Αριστείο Καλών Τεχνών. Ο Περαντινός συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (π. χ. Μπιενάλε Βενετίας 1936 και 1955, Μπιενάλε Αλεξανδρείας 1955).
Εργογραφία Περαντινού
Προτομή Διονυσίου Κόκκινου
1967
Α΄Νεκροταφείο Αθήνας
Γλύπτης : Νίκος Περαντινός
Ο Νίκος Περαντινός σ’ όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής πορείας του παρέμεινε ανθρωποκεντρικός καλλιτέχνης, ο οποίος, ακολουθώντας τα εξειδανικευμένα πρότυπα της αρχαιοελληνικής γλυπτικής, προσέδιδε με ρεαλιστικό δυναμισμό στις ανθρώπινες μορφές του το πνεύμα της αρχαίας ελληνικής πλαστικής.
Καταπιάστηκε με επιτυχία με τη μνημειακή ανδριαντοποιία, φιλοτεχνώντας τον ανδριάντα «Έλληνας τσολιάς των Βαλκανικών Πολέμων» (1963), που έχει στηθεί στην κεντρική πλατεία της Λαμίας, καθώς και τον ανδριάντα του Εμμανουήλ Παππά (1966) στις Σέρρες.
Στις προτομές του, από μάρμαρο ή ορείχαλκο, παραμένει στα πλαίσια μιας ιδεαλιστικής νοοτροποίας, με χαρακτηριστικά δείγματα τις προτομές: «Μανώλης Καλομοίρης» (1973, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων) και «Πλάτων» (1974, Ακαδημία Πλάτωνος, οδός Πλάτωνος και Τηλεφάνους).
Ανάμεσα σε μια πληθώρα άλλων έργων περιλαμβάνονται και τα ακόλουθα:
• «Κεφάλι Εφήβου» (1934, Εθνική Πινακοθήκη)
• Αναπαυόμενη Αθλήτρια» (1936), που κοσμεί σήμερα το κτήριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο.
• «Κεφάλι κόρης της Πάρου» (1936)
• «Τοξότις» (1937, Υπουργείο Πολιτισμού)
• «Ολυμπία» (1949)
• «Μνήμη Σπύρου Λούη» (1989, ορείχαλκος, Πεζόδρομος Ευφορίωνος, Παγκράτι)
• «Μνήμη» (1989, ορείχαλκος, Αθήνα, Λεωφ. Αμαλίας & Βασιλίσσης Όλγας)
Μετά το 1955, ο Περαντινός, ο οποίος ήταν δεινός μεταλλιοπλάστης, ασχολήθηκε και με την κατασκευή μεταλλίων, όπως οι μορφές των Ν. Καζαντζάκη, Ν. Γύζη, Κ. Καβάφη, Αγγ. Σικελιανού, Μαρίας Κάλλας κ. ά. Το 1979, φιλοτέχνησε αναμνηστικό χρυσό κέρμα των 10.000 δραχμών, με την ευκαιρία της ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ. Έργα του Νίκου Περαντινού βρίσκονται στην Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας (Εθνική Πινακοθήκη, Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ακαδημία Αθηνών, Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου, Πινακοθήκη Ιωαννίνων, Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας, Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης και σε ιδιωτικές συλλογές), καθώς και στο Υπουργείο Παιδείας της Γαλλίας, το Ινστιτούτο Καλών Τεχνών Τζων Κένεντυ στην Ουάσινγκτον κλπ.
Πηγές
• Στέλιος Λυδάκης: «Οι Έλληνες Γλύπτες – Η νεοελληνική γλυπτική: ιστορία – τυπολογία – λεξικό γλυπτών», τόμ. 5ος, σελ. 432 - 433, Εκδοτικός οίκος «ΜΕΛΙΣΣΑ», Αθήνα, 1981.
• Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάνικα, λήμμα «Περαντινός, Νίκος», τόμ.48, σελ. 366, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996.
• Ζέττα Αντωνοπούλου: « Τα γλυπτά της Αθήνας: Υπαίθρια Γλυπτική 1834 – 2004», σελ. 134, 178, 183 & 184, α΄ έκδοση, Εκδόσεις «Ποταμός», Αθήνα, 2003.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
