Ο σερ Τζον Αντωνιάδης (Κορνός Λήμνου 1818 - Αλεξάνδρεια 1895) υπήρξε Έλληνας πάμπλουτος έμπορος και τραπεζίτης της Αιγύπτου, μέγας ευεργέτης των Ελλήνων της Αιγύπτου αλλά και της γενέτειράς του, της Λήμνου.
Ο Αντωνιάδης ξεκίνησε πάμφτωχος στις αρχές του 19ου αιώνα από τη Λήμνο, έγινε πάμπλουτος στην Αίγυπτο, υπήρξε συνδαιτυμόνας ηγεμόνων, βασιλέων και πατριαρχών, τιμήθηκε με τον τίτλο του σερ από τη βασίλισσα Βικτόρια της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά παρά την οικονομική του ανέλιξη δεν ξέχασε ούτε το πατρογονικό νησί, το οποίο ευεργέτησε με πολλούς τρόπους αλλά ούτε και τη χώρα όπου πλούτισε, την Αίγυπτο, στην οποία άφησε σπουδαία κληροδοτήματα.
Το ξεκίνημα
Ο Ι. Αντωνιάδης γεννήθηκε το 1818 στο χωριό Κορνός Λήμνου. Γονείς του ήταν ο Αντώνιος (;-1856) και η Διασυνούδα (;-1884), οι οποίοι του ενέπνευσαν την αγάπη για την πατρίδα και για την οικογένεια. Εκείνα τα χρόνια, τα αγόρια των φτωχών οικογενειών της Λήμνου συνήθιζαν να μεταναστεύουν στην Αίγυπτο, προς αναζήτηση τύχης, αφού στο νησί δεν είχαν άλλη προοπτική, παρά να γίνουν "κεχαγιάδες", όπως ονομάζονταν στην τοπική κοινωνία οι δουλοπάροικοι των Τούρκων ή των Ελλήνων γαιοκτημόνων.
Στην Αίγυπτο, στα «Μισίρια», όπως τα αποκαλούσαν, δούλευαν κάποια χρόνια, συνήθως ως μικροέμποροι, αποκτούσαν μία μικρή περιουσία και ήταν σε θέση να ενισχύσουν τις οικογένειές τους, να προικίσουν τις αδερφές τους και αν οι δουλειές πήγαιναν καλά, να καλέσουν και τα υπόλοιπα αδέρφια τους εκεί. Αυτό έπραξε και ο νεαρός Αντωνιάδης, που αναφέρεται ότι εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο το 1833, σε ηλικία μόλις 15 ετών.
Αρχικά εργάστηκε ως λιμενεργάτης. Το 1843, τον βρίσκουμε στην Αλεξάνδρεια να ασκεί το εμπορικό επάγγελμα, πιθανότατα με επιτυχία, αφού την ίδια χρονιά το όνομά του αναφέρεται ανάμεσα στους δωρητές του σχολείου και του νοσοκομείου της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας. Στη συνέχεια οι επαγγελματικές του δραστηριότητες παρουσιάζουν συνεχή ανοδική πορεία.
Διηγούνται ότι υπήρξε ευνοούμενος του ηγεμόνα της Αιγύπτου Μεχμέτ-Αλί, ο οποίος παλιότερα είχε ευεργετηθεί από τον πατέρα του Αντώνιο. Συγκεκριμένα, στα τέλη του 18ου αιώνα, γύρω στο 1890, ο Μεχμέτ-Αλί, πού καταγόταν από την Καβάλα, κατέφυγε στη Λήμνο διωκόμενος από το Σουλτάνο. Εκεί φιλοξενήθηκε από τον Αντώνιο Αντωνιάδη, ο οποίος τον έκρυψε σε μία μάντρα που διατηρούσε στην περιφέρεια του χωριού Κάσπακας. Στη συνέχεια τον φυγάδεψε στη Σμύρνη, από όπου διέφυγε στην Αίγυπτο, για να γίνει μετέπειτα μέγας και τρανός. Έτσι, όταν ο υιός Αντωνιάδης πήγε στην Αίγυπτο, ο Μεχμέτ-Αλί τον υποστήριξε στα πρώτα του βήματα. Από το 1857-58 ο Ιωάννης Αντωνιάδης γίνεται επιφανές δημόσιο πρόσωπο στην Αίγυπτο, ως ευνοούμενος του Σαΐντ-Πασά.
Την περίοδο αυτή ταξίδευε συχνά. Σε κάποιο από τα ταξίδια του, ενώ βρισκόταν ανοικτά του ακρωτηρίου Πύργος της Ίμβρου, κινδύνεψε να βουλιάξει. Ήταν 9 Δεκεμβρίου, της Αγίας Άννας, κι έκανε τάμα αν σωθεί να της κτίσει ένα εκκλησάκι. Πράγματι, το 1860-61 κτίζει ένα μεγάλο ξωκλήσι της Αγίας Άννας στο παραπάνω ακρωτήριο. Το ξωκλήσι αυτό σωζόταν ως το 1980 περίπου και αποτελούσε τόπο προσκυνήματος για τους Έλληνες της Ίμβρου. Όμως, ο φανατισμός κάποιων Τούρκων εποίκων το κατέστρεψε και σήμερα δεν υπάρχει πια. Στην επιγραφή του έγραφε:
«ΟΥΤΟΣ Ο ΝΑΟΣ ΕΠ’ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ ΑΝΗΓΕΡΘΗ ΕΚ ΘΕΜΕΛΙΩΝ ΔΙ ΙΔΙΟΙΣ ΔΑΠΑΝΗΣ ΤΟΥ ΚΚ ΙΩ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ ΛΗΜΝΙΟΥ. 1860 ΔΕΚ 10».
Σήμερα, στο χωριό Πλάκα που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ίμβρο, ο Σύλλογος Ιμβρίων Λήμνου έχει χτίσει ένα νέο ναό της Αγίας Άννας, ο οποίος αποτελεί τόπο προσέλευσης των Ιμβρίων. Το ναό θεμελίωσε το 2003 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Η επιχειρηματική ανέλιξη
Ο Αντωνιάδης ασχολείται με το εμπόριο, με τις ναυτικές μεταφορές και πρακτορεύει την εταιρεία ατμόπλοιων Σμύρνης - Δεδέαγατς (της σημερινής Αλεξανδρούπολης), η οποία στάθμευε και στη Λήμνο.
Συνδέει την εμπορική του δράση με τα βρετανικά συμφέροντα και προσφέρει σημαντική βοήθεια στις μεταφορές και στην τροφοδοσία του βρετανικού στρατού κατά την εισβολή του στο Σουδάν καθώς και κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο. Εκτιμώντας αυτή και άλλες υπηρεσίες του, όπως την περίθαλψη που πρόσφερε σε Άγλους τραυματίες και ασθενείς, το 1865 η βασίλισσα Βικτόρια του απένειμε τον τίτλο του ιππότη, γι’ αυτό από τότε αναφέρεται ως σερ Τζον Αντωνιάδης. Επίσης, το 1887 τον παρασημοφόρησε.
Τα κέρδη του από το εμπόριο και από τις μεταφορές τα επενδύει στον τραπεζικό τομέα, τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στην Ευρώπη, στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Το 1872, μαζί με άλλους κεφαλαιούχους ιδρύει την Τράπεζα Αλεξανδρείας, η οποία έμεινε γνωστή κυρίως ως Τράπεζα Αντωνιάδη, αφού εκείνος ήταν ο κύριος μέτοχος. Σύντομα εξελίσσεται σε μία από τις πιο δυναμικές αιγυπτιακές τράπεζες. Φθάνει στο σημείο να δανειοδοτεί τον ίδιο τον Αιγύπτιο ηγεμόνα, ύστερα από τη χρεοκοπία του Αιγυπτιακού κράτους, το 1879.
Δραστηριοποιείται οικονομικά και στο ελληνικό κράτος, ειδικά στην Ερμούπολη της Σύρου, διότι το 1876 ζούσε εκεί η οικογένειά του. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια κάποιας απουσίας του στο Παρίσι για επαγγελματικούς λόγους, απεβίωσε και ετάφη στην Ερμούπολη ο εφτάχρονος γιος του, Βλαδίμηρος. Η εντυπωσιακή σαρκοφάγος του, στην οποία έχει χαραχτεί με ανάγλυφους στίχους το χρονικό του θλιβερού γεγονότος, σώζεται μέχρι σήμερα στην είσοδο του νεκροταφείου της πόλης.
Η κοινωνική παρουσία
Η οικονομική επιφάνεια και η δύναμη του Αντωνιάδη ήταν τεράστια. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν απουσίαζε, επίτροπος των επιχειρήσεών του στην Αίγυπτο ήταν ο Γεώργιος Αβέρωφ, ο μέγας εθνικός ευεργέτης. Ήδη από το 1865, είχε αγοράσει μία τεράστια έκταση 478 στρεμμάτων έξω από την Αλεξάνδρεια, δίπλα στο δημόσιο πάρκο της Νούζχας. Εκεί έκτισε την εξοχική του κατοικία, πού ήταν ένα σωστό παλάτι, στο οποίο φιλοξενούσε όσους ξένους ευγενείς και ηγεμόνες επισκέπτονταν την Αλεξάνδρεια. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα εξής:
Το 1869, όταν η βασίλισσα της Γαλλίας Ευγενία φθάνει στην Αίγυπτο για τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ, φιλοξενείται στο μέγαρο Αντωνιάδη.
Το 1888, οι διάδοχοι του ρωσικού θρόνου περιηγούνται με τρένο την Αφρική. Αφού τους υποδέχεται ο ίδιος στο σιδηροδρομικό σταθμό, τους μεταφέρει και τους ξεναγεί με τις προσωπικές του άμαξες και τους φιλοξενεί στο μέγαρό του. Εκεί τους επισκέπτονται οι επίσημες αρχές της Αιγύπτου!
Ο κήπος, πού περιέβαλλε το μέγαρό του, ήταν γεμάτος με μαρμάρινα αγάλματα. Το 1922, ο γιος του, Αντώνιος, τον δώρισε στον βασιλιά της Αιγύπτου και αργότερα στο Δήμο Αλεξανδρείας, με τον όρο να αποκαλείται Κήπος Αντωνιάδη. Την ονομασία αυτή διατηρεί μέχρι σήμερα και αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο της πόλης. Η έπαυλή του έχει συντηρηθεί και προορίζεται να στεγάσει το «Κέντρο Μεσογειακών Ερευνών Αλεξανδρείας».
Υπήρξε από τα ηγετικά στελέχη της Ελληνικής Κοινότητος Αλεξανδρείας, μαζί με το Γεώργιο Αβέρωφ και διετέλεσε αντιπρόεδρός της ως το θάνατό του.
Με τις πολλές γνωριμίες του, ο Ι. Αντωνιάδης επηρέαζε πολλές, σημαντικές για τη Λήμνο, αποφάσεις. Για παράδειγμα το 1888 με προσωπική του παρέμβαση στον Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο, ματαίωσε την επιδίωξη κάποιου αρχιμανδρίτη Ιεροθέου να γίνει μητροπολίτης Λήμνου. Τον Ιερόθεο οι Λημνιοί δεν τον ήθελαν, διότι είχε κάνει καταχρήσεις, όσο υπηρετούσε στο νησί. Στη θέση του απεστάλη ο δραστήριος μητροπολίτης Κύριλλος, ο οποίος άφησε σημαντικό έργο στα δύο χρόνια πού έμεινε στο νησί.
Το 1887 πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Λημνιακής Αδελφότητας Αλεξανδρείας, στην οποία παραχώρησε δωρεάν στέγη σε ένα από τα γραφεία των επιχειρήσεών του. Υπήρξε ισόβιος πρόεδρός της και ο βασικός χρηματοδότης της.
Η φήμη και η ισχύς του Αντωνιάδη ήταν τέτοια, ώστε όταν επισκεπτόταν τη Λήμνο τον υποδεχόταν σύσσωμη η πολιτική και η πνευματική ηγεσία του νησιού, οι δημογέροντες, ο μητροπολίτης κ.λπ. Οι δάσκαλοι με τους μαθητές τον προσφωνούσαν και τον επευφημούσαν. Ο Αργύριος Μοσχίδης, ο μετέπειτα επιφανής ιστορικός, είχε εκφωνήσει μία τέτοια ομιλία σε υποδοχή του Αντωνιάδη, τον καιρό πού ήταν μαθητής του Σχολαρχείου, στα 1882-1885.
Το 1890, αν και ηλικωμένος πλέον, εξελέγη στο 12μελές πρώτο δημαρχιακό συμβούλιο της Αλεξάνδρειας.
Ο ευεργέτης
Το Μέγαρο Αντωνιάδη στη Μύρινα Λήμνου
Ο σερ-Τζων Αντωνιάδης ανήκει στην κατηγορία των πάμπλουτων μεταναστών του 19ου αιώνα, οι οποίοι δεν λησμόνησαν την ταπεινή καταγωγή τους και φρόντισαν να ευεργετήσουν τον τόπο πού γεννήθηκαν. Ξεχωριστή σημασία έδιναν στη μόρφωση της νέας γενιάς, μόρφωση πού συχνά οι ίδιοι είχαν στερηθεί, γι αυτό ενίσχυαν με ζήλο τα σχολεία και τα γράμματα.
Ο Αντωνιάδης υπήρξε χορηγός του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου για την έκδοση του 3ου τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, το 1872. Την ίδια περίπου εποχή χρηματοδότησε την έκδοση του μνημειώδους έργου Παράλληλοι Βίοι του Αναστασίου Γούδα.
Ήταν ο πλουσιότερος Λημνιός της Αιγύπτου. Μαζί με τον βαμβακοβιομήχανο Ιωάννη Δημητρίου και τον εφοπλιστή Στυλιανό Γαροφάλλου, από το 1860 αποτελούσαν την ηγετική τριανδρία των αιγυπτιωτών Λημνίων. Ευεργέτησαν ποικιλοτρόπως το νησί της καταγωγής τους, τόσο κατά την ανέγερση του μητροπολιτικού ναού, όσο και για τη λειτουργία των σχολείων.
Για την ανέγερση του μητροπολιτικού ναού της Αγίας Τριάδος στο Κάστρο, την πρωτεύουσα της Λήμνου, ο Αντωνιάδης έστειλε 500 λίρες Αγγλίας, το 1863 κι άλλες 150 λίρες, το 1864. Αργότερα χρηματοδότησε με 300 χρυσά εικοσόφραγκα την ανέγερση του ναού της Κοιμήσεως Θεοτόκου στον Κορνό, χωριό της καταγωγής του.
Από το 1861, μαζί με τους τρεις παραπάνω πλούσιους Λημνιούς, αποτελούσαν μίαν άτυπη επιτροπή, η οποία συγκέντρωνε τις εισφορές των Αιγυπτιωτών για τα σχολεία του νησιού. Η τριμελής αυτή επιτροπή θα καθοδηγήσει τους Λημνιούς, ώστε γύρω στα 1870 να ιδρύσουν τον Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο η «Ομόνοια» εν Λήμνω, ο οποίος θα συγκεντρώνει τις οικονομικές εισφορές των αποδήμων μέχρι το 1884 περίπου, οπότε διαλύθηκε.
Το 1868 ο Αντωνιάδης έκτισε ένα τεράστιο δίπατο αρχοντικό με έντεκα δωμάτια στο Ρωμαίικο Γιαλό της Μύρινας, τοποθεσία όπου όλοι οι πλούσιοι Αιγυπτιώτες έκτιζαν τις επαύλεις τους. Είναι το πολυτελέστερο από όσα κτίρια βρίσκονται εκεί. Εκεί κατοικούσε όταν επισκεπτόταν τη Λήμνο. Τον υπόλοιπο καιρό αποτελούσε την κατοικία της μητέρας του, ως το θάνατό της, καθώς και της οικογένειας μιας αδερφής του, της οποίας ο σύζυγος, ο Ιωάννης Β. Λαμπίρης, ήταν πρόξενος της Ελλάδος στη Λήμνο για πολλά χρόνια, ως το 1890 περίπου.
Συχνά η λημνιακή κοινότητα κατέφευγε σε αυτόν ως σανίδα σωτηρίας και εκείνος πάντα πρόθυμα ευεργετούσε, αν και πολλές φορές τα χρήματα που έστελνε σπαταλιόντουσαν άσκοπα. Από το 1881, είχε αναλάβει την πλήρη χρηματοδότηση της λειτουργίας του Σχολαρχείου Κάστρου (Μύρινας), το οποίο προς τιμήν του οι Λημνιοί αποκαλούσαν Αντωνιάδειο Σχολαρχείο. Η χρηματοδότηση της λειτουργίας του σχολαρχείου συνεχίστηκε μέχρι το θάνατό του.
Το 1882 κατά το βομβαρδισμό της Αλεξάνδρειας και την πυρκαγιά που ακολούθησε η ελληνική παροικία μεταφέρθηκε με πλοία στην Ελλάδα, από όπου επέστρεψε σε λίγο για να ανοικοδομήσει τα σπίτια και τις εργασίες της. Όμως η Ελληνική Κοινότητα βρέθηκε καταχρεωμένη, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Ο πρόεδρός της Γεώργιος Αβέρωφ ζήτησε από τους πρόκριτους της παροικίας και τον πατριάρχη να βοηθήσουν. Γενναιόδωρος ο Ιωάννης Αντωνιάδης πρόσφερε 40.000 λίρες για την απόσβεση του χρέους.
Μία από τις τελευταίες ευεργεσίες του ήταν η γενναία οικονομική ενίσχυση της νεοσύστατης τότε Αρχαιολογικής Εταιρείας Αλεξανδρείας, το 1895, για τη διενέργεια ανασκαφών και για την ίδρυση Μουσείου, το οποίο ιδρύθηκε τότε και μέχρι σήμερα φέρει τον ελληνικό τίτλο: ΜΟΥΣΕΙΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ. Προς τιμήν του μια από τις αίθουσες του Μουσείου ονομάστηκε Salle Antoniadis.
Οι απόγονοί του
Μετά το θάνατό του, πού συνέβη στις 27 Ιουλίου 1895, η σύζυγός του Χαρίκλεια (Ευστρατίου, ;-1907), η οποία ήταν επίσης Λημνιά -πιθανόν από το Μούδρο-, παρακίνησε τον γιο τους Αντώνιο να παραχωρήσει την περιουσία που είχαν στη Λήμνο, στην εκεί ελληνική κοινότητα. Έτσι, το σπίτι του στο Ρωμαίικο Γιαλό, με τον τεράστιο κήπο το δώρισε στη μητρόπολη Λήμνου. Σε αυτό, από το 1915 περίπου, στεγάζεται το μητροπολιτικό μέγαρο καθώς και το Εκκλησιαστικό Μουσείο Λήμνου. Τα οικόπεδα και τα κτήματα πού είχε στη Μύρινα και στο Μούδρο, τα δώρισε στα σχολεία της Λήμνου. Επίσης το 1925, μετά το θάνατό του, δόθηκαν 6.300 λίρες από την περιουσία του για την ανέγερση κοινοτικού γηροκομείου στην Αλεξάνδρεια, το οποίο ονομάστηκε: "Αντωνιάδειο Γηροκομείο". Μέγαλες δωρεές έκανε και η θυγατέρα του Ι. Αντωνιάδη, η Μαρία Μουσούρου. Οι απόγονοι του Ι. Αντωνιάδη είχαν από χρόνια εγκαταλείψει την Αίγυπτο.
Απόγονοι
Η Όλγα (Σμύρνη 1858 – Λονδίνο 2/3/1886) πήρε τον Ευστράτιο-Ηρακλή Μιχ. Σπάρταλη (Λονδίνο 30/4/1854 – Λονδίνο 4/4/1933), χρηματιστή με καταγωγή από τη Σμύρνη. Ο γάμος έγινε στις 22/4/1879 στο Λονδίνο, στην οικία Δημητρίου Σπάρταλη, αδερφού του γαμπρού. Έμεινε άτεκνη.
Η Μαρία (1860- ;) πήρε το διπλωμάτη Στέφανο Κων. Μουσούρο (1841-1907), Ηγεμόνα της Σάμου (1896-1899), πρέσβη της Οθωμανικής Τουρκίας στη Ρώμη (1903-1907). Ο γάμος τους έγινε στις 7/8/1884 στο ναό Αγ. Σοφίας στο Λονδίνο. Το 1908 ήταν χήρα, αφού ο Στεφ. Μουσούρος είχε αποβιώσει στο Λονδίνο στις 20/12/1907. Την ακίνητη περιουσία τους στην Αλεξάνδρεια δώρισαν στην Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, με αποτέλεσμα να ανακηρυχτούν μεγάλοι ευεργέτες της. Μέχρι σήμερα λειτουργεί εκεί το Αντωνιάδειο Γηροκομείο, το οποίο ιδρύθηκε το 1925.
Η Ελένη (Αλεξάνδρεια 2/10/1861 - Παρίσι 10/4/1893) παντρεύτηκε τον Παντελή Μιχ. Σαλβάγο (1847-1895), χιακής καταγωγής επιχειρηματία γεννημένο στη Σύρο, γιο του βουλευτή Σύρου Μιχαήλ Σαλβάγου. Ο γάμος έγινε στις 3/8/1881 στο Παρίσι. Έζησαν στην Αλεξάνδρεια και στο Παρίσι. Απέκτησε τρία παιδιά:
Μιχαήλ (Μικέ) Σαλβάγο (Μασαλία 1882 - Ελβετία 1933) σύζ. Σοφίας Πολυμέρη (1901-;). Απέκτησε τον Ιωάννη Σαλβάγο (Αλεξάνδρεια 28/3/1929) που έμεινε άγαμος.
Αιμιλία (Αλεξάνδρεια 1883 - ;) σύζ. Παντελή Ψύχα (1873-1921). Άτεκνη
Χαρίκλεια (Αλεξάνδρεια 1888 - Παρίσι 1971) σύζ. α) Πέτρου Ροδοκανάκη (1884-1923) και β) Θεόδωρου Ροδοκανάκη (1873-1927). Από τον α΄ σύζυγο απέκτησε δύο παιδιά: την Ελένη-Μαρία (1911-1939) και το διπλωμάτη Ανδρέα-Πέτρο (André Pierre, 1914-1999;).
Ο Αντώνιος (186; - 1925), είχε εγκατασταθεί στο Παρίσι.
Η Ευτέρπη (1866;-;) είχε παντρευτεί τον Άγγλο λόρδο Χένρι Γουόλτερ Κινγκσμπέρι (Henry Walter Kingsbury) (1862-1900). Ο γάμος έγινε στις 26/6/1884 στην αμερικανική εκκλησία του Παρισιού. Στη συνέχεια έζησαν στην Αγγλία, όπου γεννήθηκε ο γιος τους Τζον Μακλίν (John McLean Kingsbury) το 1885. Ακολούθως εγκαταστάθηκαν στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, όπου πέθανε ο Χένρι το 1900 και επέστρεψαν στην Αίγυπτο. Είναι μεγάλη ευεργέτης της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξάνδρειας.
Ο Βλαδίμηρος (1869 - Σύρος 1876) πέθανε παιδί στη Σύρο.
Η Ευγενία (18/10/1874-1917), η μικρότερη θυγατέρα του Ιω. Αντωνιάδη, έκανε δύο γάμους. Στις 16/4/1896, στην Αλεξάνδρεια, πήρε το γλύπτη Μιχαήλ Ιακ. Νεγρεπόντε (Michel Negroponte, 1872-1914), με τον οποίο είχε χωρίσει πριν τον Αϋγουστο του 1906, χωρίς να κάνει παιδιά. Το 1909 στο Παρίσι έκανε δεύτερο γάμο με τον Γάλλο-Ρουμάνο πρίγκιπα της Βεσσαραβίας Κωνσταντίνο Μπρανκοβεάνου-Μπιμπέσκο (Constantin Brancoveanu-Βibesco) (1875-1967), ανιψιό του Στέφανου Μουσούρου, αφού μητέρα του ήταν η Ραλλού Κων. Μουσούρου. Απέκτησε ένα γιο, τον Ματθαίο (Matei Βibesco) (1913-2002), ο οποίος το 1943 παντρεύτηκε στο Βουκουρέστι τη Γαλλίδα Ελέν Αριόν (Hélène Arion) (1909-89) και απέκτησαν τα δίδυμα Grigore (Αλεξάνδρεια 1947- Παρίσι 1949) και Ευγενία (1947- ), συγγραφέα.
Πηγές
Θ. Μπελίτσου, «Ιωάννης ή σερ Τζον Αντωνιάδης, ο μεγάλος ευεργέτης της Λήμνου», Ημερολόγιο του Αρχιπελάγους τόμ. Ε΄ (2003), σελ. 177-184.
Stephanos (Constantine) Musurus Prince of Samos.
Prince Constantine (Gregory) Bibescu de Brancovan of Romania.
Michel (Jacques) Negroponte.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
