Ιωάννης Σοφιανόπουλος

 

 

.

Ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος (1887 - 1951) ήταν Έλληνας δικηγόρος, πολιτικός και κομματάρχης, έχοντας συμμετάσχει σε πολλές διεθνείς συσκέψεις.
Πρώιμα χρόνια

Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα Αχαΐας και ήταν απόγονος του ιατρού και αγωνιστή του 1821 Π. Σοφιανόπουλου. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και διακρίθηκε ως νομικός και πολιτειολόγος. Κατά τους Βαλκανικούς πολέμους που ξέσπασαν στη συνέχεια προσλήφθηκε στο ιδιαίτερο γραφείο του Ε. Βενιζέλου όπου και ανέλαβε διευθυντής του γραφείου τύπου καθώς και νομικός σύμβουλος στη χάραξη των ελληνοσερβικών συνόρων.

Το 1914, μετά τη λήξη των πολέμων, ανέλαβε γενικός γραμματέας του Δήμου Αθηναίων και το 1916 ομοίως του υπουργείου Εσωτερικών, ενώ τον επόμενο χρόνο διορίστηκε γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών, όπου και αναδιοργάνωσε τη διεύθυνση Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας εισηγούμενος νομοθεσία βασιζόμενη στη ρύθμιση των σχέσεων κεφαλαίου και εργασίας.
Το 1918 διετέλεσε γενικός σύμβουλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο Ειρήνης του 1918 και το 1919 ήταν ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής στο διεθνές συμβούλιο Εργασίας στην Ουάσιγκτον ενώ τον επόμενο χρόνο συμμετείχε στο Συνέδριο της Γενεύης. To 1924 επισκέφθηκε τη Σοβιετική Ένωση δημοσιεύοντας στη συνέχεια σειρά άρθρων από τις εκεί εντυπώσεις του, καθώς και βιβλίο με τον τίτλο "Πως είδα την Βαλκανικήν" αναφερόμενος στις επισκέψεις που επιχείρησε στη συνέχεια στις βαλκανικές χώρες.
Πολιτική σταδιοδρομία

Μετά τα παραπάνω αποφάσισε να ασχοληθεί περισσότερο δυναμικά στην ελληνική πολιτική σκηνή όπου το 1930, σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία εμφανίζεται δημιουργός και αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος και το 1932 εισέρχεται στη Βουλή ως αρχηγός ομάδας αγροτικών βουλευτών. Το 1933 επανεξελέγη βουλευτής Σερρών μετέχοντας στο υπό τον Ε. Βενιζέλο "Εθνικό Συνασπισμό Κομμάτων"

Στο κίνημα 1ης Μαρτίου 1935 κατηγορήθηκε ως ένας εκ των οργανωτών και καταδικάστηκε ερήμην σε ισόβια δεσμά. Μετά όμως την γενική αμνηστία που δόθηκε από τον Βασιλέα Γεώργιο Β', το 1936, συνέπτυξε μαζί με άλλους του αριστερού χώρου το "Λαϊκόν Μέτωπον" στο οποίο και ανέλαβε αρχηγός. Όταν όμως εγκαθιδρύθηκε η δικτατορία του Μεταξά συνελήφθη και εξορίσθηκε σε νησιά του Αιγαίου απ΄ όπου και διέφυγε στη Γαλλία, παραμένοντας εκε μέχρι το 1940. ΄Με την νέα γενική αμνηστία που δόθηκε από την κυβέρνηση Ε. Τσουδερού στη μαχόμενη Κρήτη, τον Μάιο του 1941 επέστρεψε στην Ελλάδα πλην όμως συνελήφθη από τις γερμανικές αρχές και φυλακίστηκε για κάποιο διάστημα.
Μετά τη αποφυλάκισή του ανέπτυξε νέα πολιτική οργάνωση με τον τίτλο "Νεοδημοκρατική Ένωσις Αριστερών". Στη συνέχεια το 1943 προσκλήθηκε και μετέβη στη Μέση Ανατολή στο Συνέδριο του Λιβάνου. Εκεί υποστήριξε την ανάγκη δημιουργίας εθνικού στρατού και τη συνδιαλλαγή όλου του ελληνικού πολιτικού κόσμου για την εξασφάλιση ομαλού πολιτικού βίου και της δημοκρατικής εξέλιξης. Στη συνέχεια δεν συμμετείχε στη νέα υπό τον Γ. Παπανδρέου σχηματισθείσα κυβέρνηση αφού οι βασικές του απόψεις δεν έγιναν δεκτές.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας επανήλθε στην Αθήνα, τον Ιανουάριο του 1945, μετά τα Δεκεμβριανά όπου και ανέλαβε στη κυβέρνηση Πλαστήρα υπουργός Εξωτερικών. Ακολούθως προέδρευσε στο συνέδριο της Βάρκιζας στο οποίο και συνομολογήθηκε η ομώνυμη συμφωνία. Όταν συνήλθε η πρώτη διάσκεψη του ΟΗΕ στον Άγιο Φραγκίσκο ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος μετέβη ως αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας όπου και προέδρευσε της επιτροπής στη σύνταξη του καταστατικού χάρτη. Τασσόμενος όμως ενάντια της εισδοχής της Αργεντινής στον Παγκόσμιο Οργανισμό ήλθε σε ρήξη με την τότε κυβέρνηση του Βούλγαρη όπου και αναγκάσθηκε να παρατηθεί.
Στο τέλος όμως του 1945 επί κυβερνήσεως Σοφούλη ανέλαβε και πάλι υπουργός των Εξωτερικών, όπου και πάλι αναγκάσθηκε να παραιτηθεί όταν υποστήριξε ενώπιον της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ αντίθετη άποψη του πρωθυπουργού που αφορούσε τη θέση που θα έπρεπε να λάβει η κυβέρνηση επί της ρωσικής πρότασης περί αποχώρησης των Άγγλων από την Ελλάδα.

Τέλος στις εκλογές του Μαρτίου του 1950 συνεργάστηκε με τους αρχηγούς των αριστερών ομάδων δημιουργώντας εκλογικό συνασπισμό υπό τον τίτλο "Δημοκρατική Παράταξις" όπου και εξελέγη πρώτος βουλευτής Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Πέθανε το επόμενο έτος (1951) καταβληθείς από βαριά ανίατη νόσο.
Πηγές

"Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.17ος, σελ.130.