.

Ο ιατρός Ιωάννης Λυκούδης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1910 καταγόμενος από πολύτεκνη αγροτική οικογένεια. Από την ηλικία των τεσσάρων ετών έμμεινε ορφανός και αναγκάζεται από πολύ μικρός να εργαστεί σε τσαγκαράδικο και καπνοκοπτήριο, παράλληλα με το σχολείο, όπου μελετώντας τα βράδια με λάμπα πετρελαίου διακρίνεται για την ευφυΐα και τις επιδόσεις του. Το 1926 εισάγεται από τους πρώτους στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή Αθηνών. Χτυπημένος από την αρρώστια της εποχής, την φυματίωση, αποστρατεύεται με τον βαθμό του υπιάτρου και επιστρέφει στο Μεσολόγγι όπου ασκεί πλέον την Ιατρική, σε δύσκολους χρόνους, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, δείχνοντας ιδιαίτερη αγάπη και φροντίδα στους φτωχούς συμπατριώτες του. Ακόμη και σήμερα ζουν άνθρωποι στο Μεσολόγγι που θυμούνται ότι ο ιατρός Ιωάννης Λυκούδης, όχι μόνο δεν έπαιρνε χρήματα από τους φτωχούς ασθενείς του αλλά με δικό του σημείωμα οι ασθενείς αυτοί έπαιρναν τα φάρμακα τους από το φαρμακείο, πληρώνοντας αργότερα ο ίδιος τον λογαριασμό. Αλλά και οι συμπατριώτες του τον τίμησαν εκλέγοντας τον δύο φορές στην θέση του Δημάρχου της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογίου, από το 1952 έως το 1959. Ο Ιωάννης Λυκούδης υπήρξε ανήσυχο πνεύμα στην Ιατρική και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι την δεκαετία του ΄30, όταν η ελονοσία είχε ενδημική μορφή στην περιοχή, εκείνος είχε βρει τρόπο με τα πενιχρά μέσα που διέθετε να μετατρέψει τα ανθελονοσιακά φάρμακα από δισκία σε ενέσιμη μορφή αυξάνοντας σημαντικά την δραστικότητα και την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου έναντι της κινίνης. Το 1957, πάσχοντας ο ίδιος από έλκος με πολλά επεισόδια γαστρορραγίας, παρατήρησε ότι όταν πήρε αντιβιοτικά φάρμακα για ένα επεισόδιο αιμορραγικής γαστρίτιδας, υποχώρησαν τα συμπτώματα και αραίωσαν οι κρίσεις από το έλκος. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε να χορηγήσει την ίδια αντιμικροβιακή αγωγή και σε άλλους ελκοπαθείς με τα ίδια καλά αποτελέσματα, αρχίζοντας πλέον να πιστεύει ότι το έλκος του στομάχου οφείλεται σε μικροβιακό παράγοντα. Το 1960 έχοντας πλέον βοηθήσει χιλιάδες ελκοπαθείς να ανακουφιστούν από τα συμπτώματα τους, έρχεται στην Αθήνα και προσπαθεί απευθυνόμενος σε Επιστημονικούς φορείς και την Πολιτεία να πείσει για το βάσιμο της παρατήρησης του και να λάβει έγκριση για την κυκλοφορία του ιδιοσκευάσματος που ο ίδιος κατασκεύαζε με την ανάμειξη διαφόρων αντιβιοτικών. Αντί αυτού όμως αντιμετώπισε τα ειρωνικά σχόλια των υπευθύνων φορέων και την απόρριψη της αίτησης του με την απόφαση του Ανωτάτου Υγειονομικού Συμβουλίου της εποχής ότι « …ως γνωστόν τα αντιμικροβιακά φάρμακα όχι μόνον δεν ωφελούν αλλά βλάπτουν το έλκος του στομάχου». Παρά τις απορριπτικές αποφάσεις όλων των αρμοδίων φορέων ο Ιωάννης Λυκούδης, σίγουρος ότι έχει δίκιο, συνεχίζει στο ιατρείο του στην Αθήνα πλέον να παρασκευάζει και να χορηγεί το ιδιοσκεύασμα του σε ελκοπαθείς, φτάνοντας να παρασκευάζει και να χορηγεί καθημερινά 100 – 150 κουτιά του σκευάσματος. Είναι εντυπωσιακό ότι στο αρχείο του που διαφυλάσσει μέχρι σήμερα ο υιός του επίσης ιατρός Νίκος Λυκούδης περιλαμβάνονται 50.000 ασθενείς που έλαβαν το σκεύασμα! Παράλληλα στρέφει πλεόν τις προσπάθειες του να πείσει μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, να προχωρήσουν την έρευνα που ο ίδιος στερούμενος των αναγκαίων μέσων δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει. Μάλιστα με την γερμανική πολυεθνική φαρμακοβιομηχανία Bayer έφθασε στο σημείο να υπογράψει συμβόλαιο για την έρευνα και την παρασκευή του σκευάσματος, αλλά την τελευταία στιγμή ματαιώθηκε η συμφωνία, γιατί σύμφωνα με τους υπεύθυνους της εταιρείας, η υπόθεση του άλλαζε άρδην την παθογένεια του έλκους και η εταιρεία δίσταζε να αναλάβει τα έξοδα για την έρευνα και την παγκόσμια κυκλοφορία του σκευάσματος. Επειδή μάλιστα τυπικά απαγορεύεται η διακίνηση φαρμάκων από τους ιατρούς, διώχτηκε από τα τακτικά δικαστήρια και του επιβλήθηκε πρόστιμο από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών. Ο Ιωάννης Λυκούδης πέθανε στο Μεσολόγγι το 1980, πικραμένος για την αντιμετώπιση που είχε από την πολιτεία και τους συναδέλφους του, αλλά σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα θα αποδειχτεί ότι είχε δίκιο, λίγα μόλις χρόνια πριν από την πρώτη παγκόσμια ανακοίνωση των Αυστραλών ερευνητών John Warren και Barry Marshal, οι οποίοι τιμήθηκαν με την ανώτατη διάκριση, το βραβείο Nobel Ιατρικής το 2005, για την ανακάλυψη τους ότι το πεπτικό έλκος οφείλεται σε μικρόβιο, το οποίο κατάφεραν να απομονώσουν στο εργαστήριο και το ονόμασαν ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού (Helicobacter pylori). Λίγο πριν πεθάνει με το παράπονο ότι αντιμετωπίσθηκε ως κομπογιαννίτης και τσαρλατάνος, απευθυνόμενος στους δικούς του ανθρώπους είπε «…να μου το φέρετε στον τάφο μου όταν ανακαλυφθεί ότι είχα δίκιο».

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License