Ο Γιαννάκης Σουλτάνης (Μοναστηράκι Αιτωλοακαρνανίας, 18ος αιώνας - Δομβραίνα Βοιωτίας, 16 Οκτωβρίου 1826) υπήρξε οπλαρχηγός της Επανάστασης του ’21.
Βιογραφία
Ο Γιαννάκης Σουλτάνης γεννήθηκε στο Μοναστηράκι της Βόνιτσας του Νομού Αιτωλοακαρνανίας. Ο ίδιος υπέγραφε ολογράφως ως «Γιαννάκης Σουλτάνης Μοναστηρακιώτης». Δεν είναι γνωστή η ακριβής ημερομηνία γέννησης του[1], όπως δεν είναι γνωστό σήμερα ούτε το όνομα του πατέρα του. Έμεινε ορφανός από πολύ μικρός. Η μητέρα του λεγόταν Σουλτάνα και είχε τρία αγόρια, τον Αναστάση ή Αναγνώστη, που έπεσε μαχόμενος το 1822 στη μάχη του Αιτωλικού, το Γιωργάκη, που έφτασε μέχρι το βαθμό του υποστρατήγου, και τον τελευταίο τον Γιαννάκη. Σύμφωνα με τη συνήθεια της εποχής πολλοί αγωνιστές έπαιρναν το επώνυμο από το όνομα του πατέρα τους, ενώ εδώ ο Γιαννάκης παίρνει το επώνυμο Σουλτάνης από το όνομα της μητέρας του, Σουλτάνας[2].
Η μητέρα του ήταν όμορφη, αντρογυναίκα σφυρηλατεί τα παιδιά της, αρχίζοντας από την ανυπακοή στον κατακτητή, για να φτάσουν στον ένοπλο αγώνα και αν χρειαστεί, στο ολοκαύτωμα. Τα παιδιά της πήραν απ΄την αρχή του αγώνα τα όπλα, κάτω από τις οδηγίες του γνωστού οπλαρχηγού Γεωργίου Τσόγκα, που είχε τότε το αρματωλίκι της Βόνιτσας.
Πήρε μέρος στην δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου επικεφαλής 48 ανδρών και σώθηκε κατά την Έξοδο. Ξεχώρισε για την παλικαριά που φανέρωσε στην έξοδο. Κατόπιν ανασχημάτισε το σώμα του από Ακαρνάνες και κατέβηκε στο Ναύπλιο, όπου πήρε μέρος στο συμβούλιο των στρατηγών. Ενώθηκε με τον Καραϊσκάκη, και πήρε μέρος στην μάχη της Δόμβραινας, όπου και φονεύθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1826[3] ή 12 Νοεμβρίου 1826[4]. Αν και στη μάχη αυτή καμία άλλη απώλεια δεν είχαν οι Έλληνες, ενώ προξένησαν πολλές στους εχθρούς, ο θάνατος του Σουλτάνη λύπησε όλους κατάκαρδα[5].
O Σουλτάνης κηδεύτηκε στο νεκροταφείο του Κακοσίου, από όπου διακομίστηκαν τα οστά του επί Δημάρχου Θίσβης Αλέξανδρου Κόλλια και παραδόθηκαν στον πρόεδρο του Ελεγκτικού συνεδρίου Σουλτάνη μαζί με το χρυσοστόλιστο μεταξωτό τσαμαντάνι του, που σωζόταν ακόμη. Στο κρανίο του διακρινόταν ένα γιγαντιαίο χάσμα, απομεινάρι απ' το θανάσιμο τραύμα που προξενήθηκε από το σπαθί[6].
Η εικόνα του είναι αναρτημένη στο Εθνολογικό Μουσείο, ενώ το όνομα του δόθηκε και σε οδό στην Αθήνα.
Παραπομπές
Αινιάνος, Δημήτριος (1956). Απομνημονεύματα αγωνιστών του 21. ΑΘΗΝΑΙ: Γ. ΤΣΟΥΚΑΛΑ. σελίδες 87–88.
Σύλλογος, Μοναστηρακιωτών (1994). Γιαννάκης Σουλτάνης & άλλοι Μοναστηρακιώτες Αγωνιστές. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙΩΤΩΝ. σελίδες 5–20.
ΠΑΠΥΡΟΣ, ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ (2007). ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ. ΑΘΗΝΑ: ΠΑΠΥΡΟΣ. σελ. 456. ISBN 978-960-6715-18-1.
ΦΩΤΙΑΔΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (1977). Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21. ΑΘΗΝΑ: Ν. ΒΟΤΣΗΣ. σελίδες 295–298.
ΠΕΠΠΑΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ. ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ. ΑΘΗΝΑ: ΑΣΚΡΗΘΕΝ. σελίδες 430–431. ISBN 978-960-93-3410-5.
ΤΣΕΒΑΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ (2006). ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ. ΘΗΒΑ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΘΗΒΑΙΩΝ. σελ. 502. ISBN 960-89256-0-6.
Πηγές
Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος 6, Σ-Ω. Αθήνα: Έκδοσις Μεγάλης Στρατιωτικής και Ναυτικής Εγκυκλοπαιδείας. 1929. σελίδες 120 (pdf). Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2012.
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica. 2007.σελ.456
Η ιστορία της Θήβας και της Βοιωτίας του Γεωργίου Τσεβά. Έκδοση του Πνευματικό Κέντρο Δήμου Θηβαίων, 2006, σελ. 502
Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
