.
Ο Διονύσιος Σταυριανόπουλος (1875 - 1960) ήταν Έλληνας στρατιωτικός.
Βιογραφικά Στοιχεία
Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1875 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Αποφοίτησε από την σχολή υπαξιωματικών το 1904 και κατετάγη στο πεζικό ως ανθυπολοχαγός. Αρχικά υπηρέτησε στην χαρτογραφική υπηρεσία του Γενικού Επιτελείου Στρατού ενώ το 1909 συμμετείχε στην επανάσταση του Γουδιού ως μέλος του στρατιωτικού συνδέσμου. Την ίδια χρονιά προήχθη σε υπολοχαγό. Έλαβε μέρος στους πολέμους του 1912 - 1913 ως διοικητής του 3ου λόχου του 21ου συντάγματος Πεζικού. Ως διοικητής του λόχου συμμετείχε στην άμυνα της πόλεως Νιγρίτας τον Φεβρουάριο του 1913 καταφέροντας να απωθήσει τις βουλγαρικές δυνάμεις. Στις 19 Ιουνίου 1913 τραυματίσθηκε στην μάχη Σουλάβου ενώ τρία χρόνια αργότερα προήχθη σε ταγματάρχη. Στις 11 Αυγούστου του ιδίου έτους, ως Ταγματάρχης μαζί με 8 άλλους αξιωματικούς μετακινήθηκε από την Καβάλα στην απέναντι Νήσο Θάσο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη όπου μετά ομοφρόνων αξιωματικών της φρουράς και έγκριτων πολιτών κήρυξαν την επανάσταση της Εθνικής Αμύνης. Κατόπιν τούτου μετέβη στη Θάσο όπου τη νύκτα της 29ης Αυγούστου ορμώμενος από τη Γαλλική ναυτική βάση και βοηθούμενος από άλλους αξιωματικούς έσωσε την 6η Μεραρχία από την αιχμαλωσία των Βουλγάρων (2.000 στρατιώτες και 150 αξιωματικοί). Για αυτή του την πράξη τιμήθηκε από τους 'Εφέδρους αξιωματικούς της "Εθνικής 'Αμύνης" με χρυσό μετάλλιο.
Το Φεβρουάριο του 1916 ως διοικητής του πρώτου Τάγματος "Κρητών" εξήλθε από τους πρώτους στο μέτωπο όπου και έλαβε μέρος στην πρώτη φάση της μάχης του Σκρα, την 23η Απριλίου 1917. Κατά την περίοδο αυτή προήχθη στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη και ανέλαβε τη διοίκηση του 8ου Συντάγματος Κρητών (Ρεθύμνης).[1] Στις 2 Μαΐου 1919 ως διοικητής του 1/38 συντάγματος Ευζώνων αποβιβάστηκε τη Σμύρνη και ύστερα από μικρή συμπλοκή συνέτριψε τάχιστα την Τουρκική αντίσταση.[2] Το ίδιο έτος προήχθη στο βαθμό του Συνταγματάρχη. Κατόπιν, διοικών το 6ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους καταλαμβάνει την πόλη Σόμα κατά τις επιχειρήσεις του Ιουνίου του 1920 και συμπληρώνει τις επιχειρήσεις αυτές με την κατάληψη της Προύσας.[2]
To Δεκέμβριο του 1920 διοικών την «δεξιά φάλαγγα» (6ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους και 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων, τεσσάρων μοιρών ορειβατικού πυροβολικού) εκδιώκει τους Τούρκους μετά από σκληρό αγώνα από την κωμόπολη Καβαλίτσα. Το 1921 αποστρατεύθηκε για πολιτικούς λόγους επαναφερόμενος το 1922, οπότε και ανέλαβε τη διοίκηση της 12ης Μεραρχίας της Στρατιάς του Έβρου.[3] Στις 6 Αυγούστου 1926 προήχθη στο βαθμό του Υποστρατήγου και το ίδιο έτος ανέλαβε καί οργάνωσε την νεοσυσταθείσα τότε «Επιθεώρηση Πεζικού» όπου και παρέμεινε για αρκετό καιρό. Το 1931 τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, ως διευθυντής του τότε τμήματος της πολεμικής εκθέσεως όπου και συνέταξε την «έκθεση των πολέμων 1912-1913», έργο με το οποίο ασχολήθηκε επί τριετία.
Το 1935 αποστρατεύθηκε καταληφθείς υπό του ορίου ηλικίας ώς Αντιστράτηγος ε.α. Έχει τιμηθεί διά πλείστων μεταλλίων των συμμαχικών στρατών ως και των πολεμικών σταυρών 'Ελλάδος, Γαλλίας και Βελγίου. Επί πλέον δε, φέρει το Γαλλικό παράσημο του αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής.
Απεβίωσε στην Αθήνα το 1960.
Πηγές
1. ↑ Αριστείδης Ομηρίδης Σκυλίτσης, Η συμμετοχή της Ελλάδας εις τον πόλεμο 1918, Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού (ΓΕΣ), τόμος 2ος, Αθήνα 1961, σελ. 267
2. ↑ 2,0 2,1 Πολεμικά Φύλλα από την Μικρασιατική Εκστρατεία, από τον πολεμικό ανταποκριτή Κώστα Μισταηλίδη
3. ↑ Φωτογραφία Σταυριανόπουλου, από το ψηφιακό αρχείο του Ιδρύματος Ελευθέριος Βενιζέλος
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
