Το Πρυτανείο ήταν κτίριο στην Ακρόπολη των Αθηνών. Βρισκόταν στους βόρειους πρόποδες της Ακρόπολης προς την αγορά[1] κάτω από τον ναό της Πολιάδος Αθηνάς, πιο κάτω από το Ανάκειο και κοντά στο Αγλαύρειο. Υπήρχε μέσα στο κτήριο άγαλμα της Εστίας και της Ειρήνης και η άσβεστος λύχνος απ΄ όπου έπαιρναν φωτιά οι αποικιζόμενοι.[2] Από εδώ άρχιζε η οδός των Τριπόδων, η οποία έφερε στον ιερό περίβολο του Διονυσίου κοντά στο θέατρο.

Το Πρυτανείο χρονολογείται από μερικούς μέχρι και στους χρόνους του Θησέα, ο οποίος όρισε τους δώδεκα δήμους της Αττικής και διόρισε ως πρωτεύουσα την Κεκροπία. Ως μέσο συναθροίσεως των αντιπροσώπων όρισε το Πρυτανείο. Αργότερα, όταν η πόλη επεκτάθηκε προς τα δυτικά και νότια, οι πρυτάνεις συνέρχονταν στο Βουλευτήριο, ενώ το Πρυτανείο μεταφέρθηκε από την Ακρόπολη μαζί με την ιερή εστία του έθνους και την έδρα του βασιλιά των Αθηνών στο άστυ.

Ήταν αφιερωμένο στην Πολιάδα Αθηνά και χρησίμευε ως Αρχείο. Εδώ δειπνούσαν πρέσβεις και επίσημοι πολίτες, καθώς και οι αείσιτοι, οι οποίοι ήταν δημόσιοι της Βουλής και του Δήμου, και λόγω της θέσης τους είχαν το δικαίωμα της διαρκούς σιτίσεως στο Πρυτανείο καθ' όλη την διάρκεια της θητείας τους. Ο Σωκράτης στην απολογία του αντέτεινε αντί της θανατικής του καταδίκης την σίτισή του στο Πρυτανείο.[3] Στο Πρυτανείο ήταν ανηρτημένοι οι νόμοι του Σόλωνα. Εκεί εκδικάζονταν οι δίκες περί αψύχων. Εκτός από τα αγάλματα της Εστίας και της Ειρήνης υπήρχε και πλήθος άλλων αγαλμάτων επισήμων ανδρών, του Θεμιστοκλή, Μιλτιάδη, και άλλων, καθώς και αγάλματα των νικητών των αγώνων.

Δεν είναι γνωστό που ακριβώς βρίσκονταν το κτίριο αυτό. Πιστεύεται ότι βρέθηκε η τοποθεσία του σε ένα ψηλό και εκτεταμένο επίπεδο ανάμεσα στους ναούς του Σωτήρα και του Αγίου Συμεώνος.
Παραπομπές

↑ Παυσανίας, Γεωγραφικά Α., 18
↑ Αθήναιος, Δειπνοσοφιστές 187, Στράβων, Θ 416
↑ Πλάτων, Απολογία Σωκράτους, 37 «... τούτου τιμῶμα, ἐν πρυτανείῳ σιτήσεως»

Πηγές

Παναγιώτης Καστριώτης (1859-1931) (1893). Τα Μνημεία των Αθηνών : Ιστορική και αρχαιολογική αυτών περιγραφή κατά τας νέας πηγάς και επιγραφάς. Αθήνησι: Εκ του Τυπογραφείου των Νέων Ιδεών. σελ. 93-95. Ανακτήθηκε την 2 Φεβρουαρίου 2011.