Ο Λουί Αντουάν Λεόν ντε Σαιν-Ζυστ (Louis Antoine Léon de Saint-Just, 25 Αυγούστου 1767 – 28 Ιουλίου 1794), γνωστός συνήθως ως Σαιν-Ζυστ, ήταν Γάλλος στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και συνεργάτης του Ροβεσπιέρου.
Βίος
Ο Λουί Αντουάν Λεόν ντε Σαιν Ζυστ γεννήθηκε στην Ντεσίζ (Decize) στις 25 Αυγούστου 1767 από τον Λουδοβίκο Ιωάννη, ανθυπασπιστή της χωροφυλακής και έπειτα λοχαγό του ιππικού, κι από την κόρη του Ρομπινό, βασιλικού συμβολαιογράφου στην ίδια πόλη. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο Νανσέλ συρ Ουάζ, και μετά στο Μπλερανκούρ (Blérancourt) στην Αιν όπου μετατέθηκε ο πατέρας του. Όταν πέθανε ο πατέρας του πήγε να σπουδάσει στο κολλέγιο των Ορατοριανών στη Σουασσόν. Όταν αποφοίτησε επέστρεψε στο Μπλερανκούρ όπου είχε συνάψει σχέσεις με την Τερέζα Ζελέ, κόρη ενός ευυπόληπτου συμβολαιογράφου του τόπου. Πιέζεται από τον πατέρας της να την παντρευτεί όταν μένει έγκυος, αλλά εκείνος αρνείται και φεύγει παίρνοντας μαζί του τα ασημικά της οικογένειας. Τελικά κλείνεται σε ένα αναμορφωτήριο του Παρισιού από τον Σεπτέμβριο του 1786 ως τον Μάρτιο του 1787. Κάνει πρακτική εξάσκηση σε έναν εισαγγελέα της Σουασσόν και εγγράφεται στη Νομική της Ρενς.[6] Στις 15 Απριλίου 1788 αναγορεύεται διδάκτωρ της νομικής. Επιστρέφει στην Μπλερανκούρ και μέσα στον Επαναστατικό αναβρασμό δημοσιεύει ένα ποίημα με τίτλο, Οργκάντ, όπου ασκεί κριτική στη θρησκεία, τη μοναρχία, και τους ευγενείς. Ο Σαιν Ζυστ γίνεται γραμματέας του Δήμου και συνταγματάρχης της Εθνοφυλακής του Μπλερανκούρ και με αυτόν τον βαθμό συμμετέχει στις 14 Ιουλίου 1790, πρώτη επέτειο της καταλήψεως της Βαστίλλης. Το 1791 εξέδωσε το έργο του Το πνεύμα της Επανάστασης και του Συντάγματος της Γαλλίας, το οποίο εκδόθηκε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και εξαντλήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα[7]. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1792 εξελέγη πέμπτος αντιπρόσωπος της Αιν στην Συμβατική Εθνοσυνέλευση και ήταν από τους πρώτους που ψήφισε τη θανατική καταδίκη του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ'[8].
Το 1793 έγινε μέλος της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας και προσπάθησε, μαζί με τον Ροβεσπιέρο, να διαφυλάξει τη Επανάσταση από τους παντοειδείς εχθρούς. Για το σκοπό αυτό στήριξε την Τρομοκρατία και εξουδετέρωσε με τη γκιλοτίνα πολλούς από τους αντιφρονούντες. Αγωνίστηκε εναντίον των Γιρονδίνων και πέτυχε την ανατροπή τους, το 1793. Ανέλαβε τη διοργάνωση της στρατιάς του Ρήνου και ύστερα της στρατιάς του Βορρά, και συνετέλεσε στη νίκη στο Φλερύ (1794).
Φανατικός δημοκράτης, ονειρευόταν μια δημοκρατία που να στηρίζεται στους μικρούς ιδιοκτήτες, τεχνίτες και χωρικούς. Μερικές από τις πολιτικές απόψεις του είχαν περιληφθεί στο Σύνταγμα του 1793.
Ήταν γνωστός ως ο «ωραίος Σαιν-Ζυστ» και μαζί με τους Ροβεσπιέρο και Κουτόν αποτελούσε την «Τριανδρία». Στις 27 Ιουλίου 1794, συνελήφθη μαζί με τους οπαδούς του Ροβεσπιέρου και την επομένη αποκεφαλίστηκε στη γκιλοτίνα[9].
Παραπομπές
(Γαλλικά) BNF authorities. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11887450p. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
(Γαλλικά) Sycomore. www.assemblee-nationale.fr/sycomore/index.asp. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Αγγλικά) SNAC. w6pz65g9. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Louis-de-Saint-Just. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Great Russian Entsiklopedia, JSC. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
Luciano Secchi,«Σαιν Ζυστ. Ο Αρχάγγελος του θανάτου», Ιστορία Εικονογραφημένη,τχ. 56 (Φεβρουάριος 1973), σελ.67
Luciano Secchi,«Σαιν Ζυστ. Ο Αρχάγγελος του θανάτου», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ. 56 (Φεβρουάριος 1973), σελ. 68
Luciano Secchi,«Σαιν Ζυστ. Ο Αρχάγγελος του θανάτου», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ. 56 (Φεβρουάριος 1973), σελ. 69
Luciano Secchi,«Σαιν Ζυστ. Ο Αρχάγγελος του θανάτου», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ. 56 (Φεβρουάριος 1973), σελ. 75
Βιβλιογραφία
Hamel Ernest, «Histoire de Saint - Just», Paris, 1859
Μάριος Βερέττας, Μαρά - Σεν-Ζιστ - Ροβεσπιέρος, Κείμενα, 1989, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή
Ρασσιάς Βλάσης, Λαιμητόμος Αρετή. Ροβεσπιέρος, Σαιν Ζυστ, Κουτόν, Αθήνα, 2007 (εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη) ISBN 978-960-7748-39-5
Luciano Secchi,«Σαιν Ζυστ. Ο Αρχάγγελος του θανάτου», Ιστορία Εικονογραφημένη,τχ.56 (Φεβρουάριος 1973), σελ.66-75
Η εγκυκλοπαίδεια του 1911 Encyclopaedia Britannica δίνει τις ακόλουθες πηγές:
Œuvres de Saint-Just, précédés d'une notice historique sur sa vie (Paris, 1833-1834).
Fleury, Édouard, Études révolutionnaires (2 vols., 1851), with which cf. articles by Sainte Beuve (Causeries du lundi, vol. v), Cuvillier-Fleury (Portraits politiques et révolutionnaires).
Hamel, Ernest, Histoire de Saint-Just (1859).
Aulard, François-Alphonse, Les Orateurs de la Législative et de la Convention (2nd ed., Paris, 1905).
The Œuvres complètes de Saint-Just , διασκευή με σημειώσεις του C Vellay (Paris, 1908).
Théorie politique, edited by Alain Liénard, Seuil, Paris, 1976.
Vinot, Bernard, Saint-Just, Fayard, Paris, 1985.
Camus, Albert, The Rebel, 1951.
de Saint-Just, Louis, Œuvres choisies, με πρόλογο του Jean Gratien και επίλογο από τον Dionys Mascolo, Gallimard, Paris, 1968.
Bruun, Geoffrey, Saint-Just: Apostle of the Terror, Hamden, Connecticut, Archon Books, 1966. 1-154.
Béraud, Henri, Twelve Portraits of the French Revolution, Freeport, New York: Books for Libraries P, Inc., 1928. pp. 89-113.
Curtis, Eugene N., Saint-Just Colleague of Robespierre, Octagon Books, New York, 1973. 1-358.
Hazani, Moshe, "The Duel That Never Was": Political Psychology (1989): pp. 111-133. JSTOR. Terteling Library, Caldwell. 12 February 2008. Keyword: Saint-Just.
Soboul, A., "Robespierre and the Popular Movement of 1793-4" Past and Present (1954): 1-70. JSTOR. Terteling Library, Caldwell. 2 February 2008. Keyword: Saint-Just colleague of Robespierre.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία του Σαιν Ζυστ
Οι κοινωνικές ιδέες του Σαιν Ζυστ (Αγγλικά)
Σύνδεσμοι σε δεκάδες πορτρέτα και σκίτσα του επαναστάτη
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
