Ευρώπη
1 Αυγούστου – Ομοσπονδιακός Χάρτης του 1291: Τα «τρία δασικά καντόνια» (Waldstätte) της Ελβετίας (Schwyz, Uri και Unterwalden) σχηματίζουν μια αμυντική συμμαχία για να προστατευτούν από τον Οίκο των Αψβούργων, αυτό είναι ένα σημείο εκκίνησης για την ανάπτυξη της Παλαιάς Ελβετίας Ομοσπονδία. Φέτος είναι επίσης η παραδοσιακή ημερομηνία του Rütlischwur, της ορκωμοσίας από τους τρεις εκπροσώπους των καντονιών στο λιβάδι Rütli.[1]
6 Αυγούστου - Ένας συνδυασμένος στόλος Γενοβέζης-Σεβίλλης με επικεφαλής τον ναύαρχο Benedetto Zaccaria κερδίζει μια νίκη επί 27 γαλέρων Μαρινιδών στο Alcácer Seguir -12 γαλέρες καταλαμβάνονται και οι υπόλοιπες τίθενται σε φυγή. Την επόμενη μέρα, ο Μπενεντέτο σέρνει τα αιχμαλωτισμένα πλοία κατά μήκος της ακτής εν όψει του Αμπού Γιακούμπ Γιουσούφ αν-Νασρ, Μαρινιδών ηγεμόνα του Μαρόκου, ο οποίος, «νικημένος και ατιμασμένος», αποσύρει τον στόλο του στη Φεζ.[2]
Τέλη Σεπτεμβρίου - Ο Abu Yaqub Yusuf an-Nasr διασχίζει το στενό του Γιβραλτάρ από το Alcácer Seguir στην Tarifa. Τους επόμενους τρεις μήνες, οι δυνάμεις των Μαρινιδών πολιορκούν το Vejer de la Frontera και πραγματοποιούν καθημερινές επιδρομές γύρω από το Ferez. Εν τω μεταξύ, άλλα συμβαλλόμενα μέρη επιδρομών Μαρινιδών καταστρέφουν την ύπαιθρο μέχρι το Βορρά ως το Alcalá del Río, κοντά στη Σεβίλλη.[3]
Νοέμβριος–Δεκέμβριος – Οι βασιλιάδες Sancho IV (ο Γενναίος) και ο James II (ο Δίκαιος) συμφωνούν να συμμετάσχουν στον πόλεμο κατά των Μαρινιδών και να συνάψουν μια συνθήκη φιλίας. Ο Μωάμεθ Β', Νασρίντ ηγεμόνας της Γρανάδας, δίνει την υποστήριξή του στον Σάντσο για να πάρει τον Ταρίφα από τους Μαρινίδες. Στη συμφωνία, η Καστίλλη και η Αραγονία θα σέβονται τα δικά τους όρια.[4]
Το Κάστρο Klenová είναι χτισμένο στη νότια Βοημία κοντά στην πόλη Klatovy (σημερινή Τσεχική Δημοκρατία) ως μέρος ενός αμυντικού συστήματος συνόρων.
Η βενετική παραγωγή γυαλιού επικεντρώνεται στο νησί Murano (βρίσκεται στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας), για την πρόληψη πυρκαγιών στην ίδια τη Βενετία.
Ο βασιλιάς Ανδρέας Γ' (ο Ενετός) δίνει προνόμια βασιλικής πόλης στη Μπρατισλάβα, τη σύγχρονη πρωτεύουσα της Σλοβακίας.
Αγγλία
Άνοιξη – Αρκετοί ανεπιτυχείς ευγενείς διεκδίκησαν τον θρόνο της Σκωτίας (μια διαδικασία γνωστή ως Μεγάλη Αιτία), συμπεριλαμβανομένων των John Balliol, Robert V (de Bruse), John Hastings και William de Vesci. Φοβούμενοι τον εμφύλιο πόλεμο, οι Φύλακες της Σκωτίας ζητούν από τον βασιλιά Εδουάρδο Α' (Longshanks) να διαιτητεύσει. Πριν συμφωνήσει, παίρνει παραχωρήσεις για να αναβιώσει την αγγλική κυριαρχία στους Σκωτσέζους.
10 Μαΐου - Ο Εδουάρδος Α' (Longshanks) συναντά τους διεκδικητές για το στέμμα της Σκωτίας στο Κάστρο Norham και τους ενημερώνει ότι θα κρίνει τις διάφορες αξιώσεις για τον θρόνο. Αλλά πρέπει να τον αναγνωρίσουν ως άρχοντα της Σκωτίας και, για να εξασφαλίσουν την ειρήνη, να παραδώσουν τα Βασιλικά Κάστρα του βασιλείου στην φύλαξη του.[5]
13 Ιουνίου - Οι φύλακες και οι Σκωτσέζοι ευγενείς αναγνωρίζουν τον Εδουάρδο Α' (Longshanks) ως κυρίαρχο της Σκωτίας. Συμφωνούν ότι το βασίλειο θα παραδοθεί στον Εδουάρδο μέχρι να βρεθεί ένας νόμιμος διάδοχος.[6]
Λεβάντες
18 Μαΐου - Πολιορκία της Άκρας: Οι δυνάμεις των Μαμελούκων υπό τον σουλτάνο Αλ-Ασράφ Χαλίλ καταλαμβάνουν την Άκρα μετά από πολιορκία έξι εβδομάδων. Οι Μαμελούκοι καταλαμβάνουν το εξωτερικό τείχος της πόλης μετά από σκληρές μάχες. Οι Στρατιωτικές Διαταγές τους διώχνουν προσωρινά πίσω, αλλά τρεις μέρες αργότερα το εσωτερικό τείχος παραβιάζεται. Ο βασιλιάς Ερρίκος Β' δραπετεύει, αλλά ο κύριος όγκος των υπερασπιστών και οι περισσότεροι πολίτες χάνονται στις μάχες ή πωλούνται ως σκλάβοι. Οι επιζώντες ιππότες πέφτουν πίσω στους οχυρούς πύργους και αντιστέκονται για δέκα ημέρες μέχρι την επανάσταση των Μαμελούκων στις 28 Μαΐου.[7] Η πτώση της Άκρας σηματοδοτεί το τέλος του Σταυροφορικού Βασιλείου της Ιερουσαλήμ. Καμία αποτελεσματική Σταυροφορία δεν γίνεται για να ανακαταλάβει τους Αγίους Τόπους στη συνέχεια.[8]
Ιούνιος – Ο Αλ-Ασράφ Χαλίλ εισέρχεται θριαμβευτικά στη Δαμασκό με τους Σταυροφόρους αλυσοδεμένους στα πόδια τους και τα αιχμαλωτισμένα πρότυπα των Σταυροφόρων – τα οποία μεταφέρονται ανάποδα ως σημάδι της ήττας τους. Μετά την κατάληψη της Άκρας, ο Χαλίλ και οι Μαμελούκοι στρατηγοί του προχωρούν στον έλεγχο των εναπομεινάντων φρουρίων που κατείχαν οι Σταυροφόροι κατά μήκος της συριακής ακτής. Μέσα σε εβδομάδες, οι Μαμελούκοι κατακτούν την Τύρο, τη Σιδώνα, τη Βηρυτό, τη Χάιφα και την Ταρτούς.[9]
Ιούλιος – Ο Thibaud Gaudin φτάνει με τους επιζώντες ιππότες, με τον θησαυρό του Τάγματος, στη Σιδώνα. Εκεί, εκλέγεται Μέγας Διδάσκαλος των Ναϊτών Ιπποτών, για να διαδεχθεί τον Γουλιέλμο του Μποζέ (ο οποίος τραυματίζεται θανάσιμα κατά την πολιορκία της Άκρας). Λίγο μετά, οι δυνάμεις των Μαμελούκων επιτίθενται στη Σιδώνα και ο Γκαουντίν (που δεν είχε αρκετούς ιππότες για να υπερασπιστεί) εκκενώνει την πόλη και μετακομίζει στο Κάστρο της Θάλασσας στις 14 Ιουλίου.[10]
Αύγουστος – Οι δυνάμεις των Μαμελούκων κατακτούν το τελευταίο φυλάκιο των Σταυροφόρων στη Συρία, το φρούριο των Ναϊτών του Άτλιτ νότια της Άκρας στις 14 Αυγούστου. Το μόνο που έχει απομείνει τώρα στους Ναΐτες Ιππότες είναι το νησιωτικό φρούριο Ruad. Ο Αλ-Ασράφ Χαλίλ επιστρέφει θριαμβευτικά στο Κάιρο ως «νικητής στον μακροχρόνιο αγώνα ενάντια στα κράτη των Σταυροφόρων».[11]
Ασία
Στην Ιαπωνία ο ναός του Nanzen-ji στο Κιότο ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Kameyama. Αυτός ο ναός γίνεται ένα από τα πιο σημαντικά θρησκευτικά σχολεία εντός της αίρεσης Rinzai του βουδισμού Ζεν και περιλαμβάνει πολλούς υποναούς.
Ο Guo Shoujing, Κινέζος μηχανικός και αστρονόμος, κατασκευάζει την τεχνητή λίμνη Kunming, η οποία εξελίσσεται σε μια δεξαμενή με καλοκαιρινούς κήπους για το Khanbaliq (ή Dadu του Yuan), την πρωτεύουσα της Μογγολίας του αυτοκράτορα Kublai Khan.
Ανά θέμα
εξερεύνηση
Άνοιξη – Τα αδέρφια Vandino και Ugolino Vivaldi, Ιταλοί εξερευνητές και έμποροι από τη Γένοβα, επιβιβάζονται με δύο γαλέρες που σκοπεύουν να φτάσουν στην Ινδία και να δημιουργήσουν έναν εμπορικό δρόμο προς την Ιταλία. Πλέουν κατά μήκος της ακτής του σημερινού Μαρόκου αφού περάσουν από το στενό του Γιβραλτάρ. Μπορεί να ακολούθησαν την αφρικανική ακτή μέχρι το ακρωτήριο Νον πριν χαθούν στη θάλασσα.[12]
αγορές
Τέσσερις πόλεις της κομητείας της Ολλανδίας (Dordrecht, Haarlem, Leiden και Alkmaar) και δύο της κομητείας του Zeeland (Middelburg και Zierikzee) συμφωνούν συλλογικά να εξασφαλίσουν ένα δάνειο από τον κυρίαρχό τους, Count Floris V. Αυτό δίνει σημαντικούς τίτλους στους δανειστές, και επιτρέπει στον Floris να έχει πρόσβαση στα ίδια χαμηλά επιτόκια με τις κυβερνήσεις των πόλεων.[13]
Θρησκεία
Ο Πάπας Νικόλαος Δ' επιβεβαιώνει την ανεξαρτησία του Αγίου Μαρίνου με παπικό ταύρο.
Γεννήσεις
8 Φεβρουαρίου - Afonso IV (ο γενναίος), βασιλιάς της Πορτογαλίας (π. 1357)[14]
9 Μαρτίου - Cangrande I della Scala, Ιταλός ευγενής (π. 1329)
10 Μαΐου - Gilbert de Clare, Άγγλος ευγενής και ιππότης (π. 1314)
12 Αυγούστου – Ichijō Uchitsune, Ιάπωνας ευγενής (kugyō) (π. 1325)
23 Σεπτεμβρίου - Bolesław III, Πολωνός ευγενής και ιππότης (π. 1352)
31 Οκτωβρίου – Philippe de Vitry, Γάλλος μουσικός και ποιητής (π. 1361)
15 Δεκεμβρίου - Aymon (ο ειρηνικός), ευγενής των Σαβογιών (π. 1343)
20 Δεκεμβρίου - Μαργαρέτα Έμπνερ, Γερμανίδα μοναχή και μύστης (π. 1351)
Hugh de Audley, Άγγλος ευγενής, ιππότης και διπλωμάτης (π. 1347)
Luis de la Cerda, Γάλλος ευγενής, πρίγκιπας και ναύαρχος (π. 1348)
Luitgard of Wittichen, Γερμανίδα μοναχή, ηγουμένη και μύστης (π. 1348)
Μαρία του Αρτουά, Γαλλίδα αρχόντισσα (Οίκος του Αρτουά) (π. 1365)
Shah Kamal Quhafah, Άραβας φιλάνθρωπος και μυστικιστής (π. 1385)
Tōin Kinkata, Ιάπωνας αξιωματούχος, ιστορικός και συγγραφέας (π. 1360)
Θάνατοι
5 Μαρτίου – Sa'ad al-Dawla, Πέρσης γιατρός και βεζίρης (γεν. 1240)
10 Μαρτίου - Arghun Khan, Μογγόλος ηγεμόνας του Ilkhanate (γεν. 1258)
16 Μαρτίου – Alauddin Sabir Kaliyari, Ινδός ιεροκήρυκας των Σούφι (γεν. 1196)
11 Μαΐου - Thomas Ingoldsthorpe, Άγγλος αρχιδιάκονος και επίσκοπος
18 Μαΐου - Ματθαίος του Κλερμόν, Γάλλος ευγενής και Στρατάρχης
25 Μαΐου – Βενέδικτος, Σουηδός ευγενής, πρίγκιπας και ιππότης (γεν. 1254)
5 Ιουνίου – Ιωάννης Α΄, Γερμανός ευγενής (Οίκος της Ασκάνιας) (γεν. 1260)
18 Ιουνίου - Αλφόνσο Γ' (ή Β') (ο Φιλελεύθερος), βασιλιάς της Αραγονίας (γεν. 1265)[15]
25 Ιουνίου - Ελεονόρα της Προβηγκίας, βασίλισσα σύζυγος της Αγγλίας (γεν. 1223)
27 Ιουνίου – Tanhum of Jerusalem, λεξικογράφος Outremer (γεν. 1220)
12 Ιουλίου - Χέρμαν Ζ΄ (ο ξεσηκωτής), Γερμανός ευγενής (γεν. 1266)
15 Ιουλίου - Ροδόλφος Α', βασιλιάς της Γερμανίας (Οίκος των Αψβούργων) (γεν. 1218)
16 Αυγούστου – Φρειδερίκος Τούτα, Γερμανός ευγενής και αντιβασιλέας (γεν. 1269)
8 Οκτωβρίου – Ερρίκος Α΄, Γερμανός ευγενής, πρίγκιπας και ιππότης (γεν. 1245)
11 Δεκεμβρίου – Φραντσέσκο Λίπι, Ιταλός μοναχός και ερημίτης (γεν. 1211)
Αλφόνσο της Καστίλλης, Ισπανός ευγενής και πρίγκιπας (infante) (γεν. 1286)
Badr al-Din Solamish, Μαμελούκοι ηγεμόνας της Αιγύπτου και της Συρίας (γεν. 1272)
Γκυ ντε Μονφόρ, Άγγλος ευγενής και Γενικός Βικάριος (γεν. 1244)
Hong Dagu (ή Jun-gi), Κορεάτης ηγέτης και στρατιωτικός ηγέτης (γεν. 1244)
Muzaffar al-Din Hajjaj, Κουτλουγκχανίδης πρίγκιπας και συγκυβερνήτης (γεν. 1247)
Niall Culanach O'Neill (ή Culanagh), βασιλιάς του Tír Eoghain (γεν. 1231)
Nuño González II, Ισπανός ευγενής και ιππότης (Οίκος της Lara)
Philip Marmion, Πρωταθλητής του Norman King, Ύπατος Σερίφης και ιππότης
William de Braose, Νορμανδός ευγενής (House of Braose) (γεν. 1224)
Γουλιέλμος του Μποζέ, Γάλλος ευγενής και Μέγας Διδάσκαλος (γεν. 1230)
|
◄ | 12ος αιώνας | 13ος αιώνας | 14ος αιώνας | ► ◄◄ | ◄ | 1287 | 1288 | 1289 | 1290 | 1291 | 1292 | 1293 | 1294 | 1295 | ► | ►► |
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
