.
Η Τζούλια Αϊλήν Γκίλαρντ (Julia Eileen Gillard, 29 Σεπτεμβρίου 1961)[1]) είναι Αυστραλή πολιτικός. Ήταν η 27η πρωθυπουργός της Αυστραλίας, από τον Ιούνιο του 2010 ως τον Ιούνιο του 2013.
Η Γκίλαρντ εκλέχθηκε στις ομοσπονδιακές εκλογές του 1998 στην έδρα της Βουλής των Αντιπροσώπων του Λάλορ στη Βικτόρια για το Αυστραλιανό Εργατικό Κόμμα. Μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2001, η Γκίλαρντ εκλέχθηκε στην σκιώδη κυβέρνηση με τα χαρτοφυλάκια του Πληθυσμού και της Μετανάστευσης. Τα Ιθαγενή και Διευθετικά Ζητήματα και η Υγεία προστέθηκαν το 2003. Τον Δεκέμβριο του 2006, ο Κέβιν Ραντ εκλέχθηκε Εργατικός ηγέτης και Αρχηγός της Αντιπολίτευσης, με την Γκίλαρντ ως αναπληρώτρια ηγέτιδα.[2]
Η Γκίλαρντ έγινε η Αναπληρώτρια Πρωθυπουργός με την νίκη των Εργατικών στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2007, επίσης υπηρετώντας ως Υπουργός Εκπαίδευσης, Εργασίας και Σχέσεων στο Χώρο Εργασίας. Στις 24 Ιουνίου 2010, αφότου ο Ραντ έχασε την υποστήριξη του κόμματος του και παραμέρισε, η Γκίλαρντ, ως ομοσπονδιακή ηγέτιδα του Αυστραλιανού Εργατικού Κόμματος και άρα Πρωθυπουργός,[3] έγινε η πρώτη γυναίκα κάτοχος του αξιώματος.
Οι ομοσπονδιακές εκλογές του 2010 έδειξαν την κάτοχο εργατική κυβέρνηση της Γκίλαρντ να εκλέγεται για μια δεύτερη θητεία επί του Συνασπισμού, με ηγέτη τον Τόνυ Άμποτ, δημιουργώντας μια κυβέρνηση μειοψηφίας με υποστήριξη από έναν βουλευτή των Αυστραλιανών Πρασίνων και τρεις ανεξάρτητους βουλευτές.[4][5]
Πρώιμη ζωή
Η Γκίλαρντ γεννήθηκε το 1961 στο Μπάρρυ, κοιλάδα του Γκλάμοργκαν, στην Ουαλία.[2] Αφότου υπέφερε από βρογχοπνευμονία ως παιδί, οι γονείς της είχαν πάρει συμβουλές ότι θα βοηθούσε την ανάκαμψη της αν ζούσε σε ένα θερμότερο κλίμα.[6] Η οικογένεια μετοίκησε στην Αυστραλία το 1966, εγκαθιστάμενη στην Αδελαΐδα.[7] Οι γονείς της, Τζον και Μόιρα, ζουν στην Πασαντένα, στην Νότια Αυστραλία.[8] Έχει μια αδελφή, την Άλισον, η οποία είναι τρία χρόνια μεγαλύτερη.[6]
Ο πατέρας της Γκίλαρντ εργαζόταν ως ψυχιατρικός νοσοκόμος, ενώ η μητέρα της εργαζόταν στην τοπική έδρα του Στρατού Σωτηρίας.[6] Αυτή και η αδελφή της φοιτούσαν στο Mitcham Demonstration School, και η Τζούλια συνέχισε στο Unley High School.[9] Αυτή τότε σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας αλλά σταμάτησε σύντομα τις σπουδές το 1982 και μετακόμισε στην Μελβούρνη για να αργασθεί με την Αυστραλιανή Ένωση Μαθητών.[10] Αποφοίτησε από το της Μελβούρνης με πτυχία Μελβούρνη,Bachelor Τεχνών Bachelor Νομικής το 1986.[11]
Το 1987, η Γκίλαρντ εισήλθε στην νομική εταιρεία Slater & Gordon στο Ουέρριμπι, στην , εργαζόμενη στον βιομηχανική νομοθεσία.[12] Το 1990, στην ηλικία των 29, έγινε δεκτή ως συνεταίρος.[13],
Πολιτική προέλευση
Παρουσιασμένη στην πολιτική κατά το δεύτερο έτος της στο Πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας από την κόρη ενός Υπουργού Εργασίας της Πολιτείας, η Γκίλαρντ εισήλθε στη Λέσχη των Εργατικών και αναμείχθηκε σε μια εκστρατεία για την καταπολέμηση των περικοπών στον προϋπολογισμό της ομοσπονδιακής εκπαίδευσης.[6][7]
Μετά την μετακόμιση στην Μελβούρνη, το 1983 η Γκίλαρντ έγινε η δεύτερη γυναίκα που ηγήθηκε της Αυστραλιανής Ένωσης Σπουδαστών. Ήταν επίσης προηγουμένως η γραμματέας της αριστερής οργάνωσης Socialist Forum.[13]
Από το 1996 έως το 1998, η Γκίλαρντ υπηρέτησε ως Αρχηγός του Προσωπικού του Τζον Μπράμπυ,τον ηγέτη της αντιπολίτευσης της Βικτόρια εκείνη την εποχή.[2]
Μέλος της αντιπολίτευσης
Η Γκίλαρντ εκλέχθηκε Μέλος για το Λάλορ, μια ασφαλή Εργατική έδρα κοντά στην Μελβούρνη, στην Βουλή των Αντιπροσώπων στις εκλογές του 1998, αντικαθιστώντας τον Μπάρρυ Τζόουνς, ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε. Έβγαλε τον πρώτο της λόγο στην βουλή στις 11 Νοεμβρίου 1998.[14]
Σκιώδης Υπουργός Πληθυσμού και Μετανάστευσης: 2001–2003
Μετά την ήττα των Εργατικών στις εκλογές του 2001, η Γκίλαρντ εκλέχθηκε στην σκιώδη κυβέρνηση, με το χαρτοφυλάκιο του πληθυσμού και της μετανάστευσης. Τον Φεβρουάριο του 2003, της δόθηκαν επιπλέον τα χαρτοφυλάκια του συμβιβασμού και των Ενδογενών ζητημάτων.[15]
Σκιώδης Υπουργός Υγείας: 2003–06
Η Γκίλαρντ το 2005
Η Γκίλαρντ προωθήθηκεστην θέση της Σκιώδους Υπουργού Υγείας τον Ιούλιο του 2003.[16] Λίγο αργότερα, η κυβέρνηση μετακίνησετον Υπουργό Εργασιακών Σχέσεων Τόνυ Άμποτ στο χαρτοφυλάκιο της υγείας.[17] Η αντιπαλότητα μεταξύ των Άμποτ και Γκίλαρντ συχνά κέρδισε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Απέκτησε επιπρόσθετη ευύνηγια την διεύθυνση της αντιπολίτευσης στην Βουλή των Αντιπροσώπων.[18]
Στον απόηχο της ήττας των Εργατικών στις εκλογές του Οκτωβρίου 2004, εικάσθηκε ότι η Γκίλαρντ ίσως αναμετρηθεί με τον Τζέννυ Μάκλιν για την θέση του αναπληρωή ηγέτη, αλλά δεν το έπραξε.[19]
Η Γκίλαρντ είχε εικασθεί ότι θα ήταν πιθανή μελλοντική ηγέτιδα του κόμματος για μερικά έτη αλλά, μέχρι το 2005, έμεινε εκτός διαγωνισμών ηγεσίας. Αφότου ο Μαρκ Λάθαμ παραιτήθηκε από την ηγεσία τον Ιανουάριο 2005, όμως, αναδύθηκε ως πιθανή διάδοχος μαζί με τον Κιμ Μπήζλεϋ και τον Κέβιν Ραντ.
Αναπληρώτρια Αρχηγός της Αντιπολίτευσης
Στις 1 Δεκεμβρίου 2006, σε μια διακομματική πολιτική συνεργασία με τον Κέβιν Ραντ, η Γκίλαρντ άρχισε μια εκστρατεία για την αναπληρωματική αρχηγία του ALP.[20] Όταν ο Ραντ εκλέχθηκε αρχηγός, ο αναπληρωτής αρχηγός και η αντιπρόσωπος του Κιμ Μπήζλεϋ, η Τζέννυ Μακλίν, επέλεξαν να μην διαγωνιστούν για την θέση και στις 4 Δεκεμβρίου 2006 εξελέγη χωρίς αντίπαλο.[21] Στον ανασχηματισμό των κύριων θέσεων μετά την αλλαγή ηγεσίας, η Γκίλαρντ έλαβε τα χαρτοφυλάκια της Εργασίας, Εργασιακών Σχέσεων και Κοινωνικής Συμπερίληψης.[22]
Η Τζούλια Γκίλαρντ στην πρώτη της συνέντευξη τύπου ως Αναπληρώτρια Αρχηγός του Αυστραλιανού Εργατικού Κόμματος, 4 Δεκεμβρίου 2006, με τον νέο Αρχηγό Κέβιν Ραντ
Αναπληρώτρια Πρωθυπουργός: 2007–10
Το Εργατικό Κόμμα κέρδισε τις ομοσπονδιακή εκλογή του 2007 και, στις 3 Δεκεμβρίου 2007, η Γκίλαρντ ορκίσθηκε ως η πρώτη γυναίκα Αναπληρώτρια Πρωθυπουργός της Αυστραλίας.[23]
Επιπρόσθετα με την αντιπρωθυπουργία, η Γκίλαρντ έλαβε την ευθύνη για την αποκαλούμενη "υπερυπουργεία", το Υπουργείο Εκπαίδευσης, Εργασίας και Εργασιακών Σχέσεων. Είχε τρία διακριτά χαρτοφυλάκια: Υπουργός Εκπαίδευσης· Υπουργός Εργασίας και Εργασιακών Σχέσεων· και Υπουργός Κοινωνικής Συμπερίληψης. Στον ρόλο της ως Υπουργός Εκπαίδευσης, η Γκίλαρντ ταξίδεψε στην Ουάσινγκτον, Π.Κ., όπου υπέγραψε μια συμφωνία με τον Υπουργό Εκπαίδευσης των ΗΠΑ, Άρνι Ντάνκαν, για να ενθαρρυνθεί η βελτιωμένη συνεργασία πολιτικών στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση μεταξύ αμφοτέρων των χωρών.[24]
Στις 11 Δεκεμβρίου 2007, έγινε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της Αυστραλίας σε πρωθυπουργικό ρόλο, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του ενεργούντος πρωθυπουργού ενώ ο Κέβιν Ραντ παρακολοθούσε την Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή στο Μπαλί.[25] Στον πρώτο χρόνο της κυβέρνησης, υπηρέτησε ως ενεργούσα πρωθυπουργός επί 69 ημέρες κατά την διάρκεια των υπερπόντιων περιοδειών του Ραντ.[26]
Η Γκίλαρντ είναι ένας σεβαστός συνομιλητής, και οι εμφανίσεις της κατά την διάρκεια των κοινοβουλευτικών ερωτήσεων προέτρεψε τον Πίτερ βαν Ονσέλεν να την αποκαλέσει "τον καλύτερο κοινοβουλευτικό εμφανιζόμενο στην πλευρά των Εργατικών".[27]
Υπουργός Εκπαίδευσης, Εργασίας και Εργασιακών Σχέσεων
Η Γκίλαρντ κατάργησε το καθεστώς WorkChoices των βιομηχανικών σχέσεων που είχε εισαγάγει η κυβέρνηση Χάουαρντ, και το αντικατέστησε με το Fair Work Bill.[28] Αυτό εγκαθίδρυσε μια μοναδική γραφειοκρατεία βιομηχανικών σχέσεων καλούμενη Fair Work Australia.[29]
Το 2009 η Γκίλαρντ επέβλεψε το πρόγραμμα "Building the Education Revolution" της κυβέρνησης, το οποίο κατένειμε $16 δισεκατομμύρια για να χτισθούν νέοι σχολικοί χώροι περιλαμβανομένων σχολικών αιθουσών, βιβλιοθηκών και αιθουσών συνεδριάσεων.[30][31]
Πρωθυπουργός
Κύριο λήμμα: Κυβέρνηση Γκίλαρντ
Στις 23 Ιουνίου 2010, μετά από συναντήσεις καθ'όλη την διάρκεια του απογεύματος μεταξύ της Γκίλαρντ και του Πρωθυπουργού Κέβιν Ραντ, καθώς και ηγετών παρατάξεων, ο Ραντ απευθύνθηκε στα αγωνιούντα media στις 10:30 pm AEST και ανακοίνωσε ότι η Γκίλαρντ του είχε ζητήσει να διαξαγάγει μια εκλογή ηγεσίας στην 115μελή κοινοβουλευτική ομάδα την επόμενη ημέρα για να καθοριστεί η ηγεσία του Εργατικού Κόμματος και ούτως ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας.[32]
Ο Ραντ αρχικά είπε ότι θα προκαλούσε την Γκίλαρντ στην κοινοβουλευτική ομάδα. Όμως, σύντομα φάνηκε ότι δεν είχε αρκετή υποστήριξη για να αναχαιτίσει την πρόκληση της Γκίλαρντ. Ώρες πριν την ψηφοφορία, παραμέρισε ως ηγέτης και τερμάτισε την υποψηφιότητα του, αφήνοντας την Γκίλαρντ να πάρει την ηγεσία χωρίς αντίπαλο. Στην ίδια συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, ο Θησαυροφύλακας (Treasurer) Ουέιν Σουάν εκλέχθηκε χωρίς αντίπαλο για να διαδεχθεί την Γκίλαρντ ως αναπληρωτής ηγέτης των Εργατικών, και ούτως Αναπληρωτής Πρωθυπουργός.[33]
Η Γκίλαρντ με τον Πρέσβη των ΗΠΑ Τζεφ Μπλάιτς τον Ιούνιο του 2010
Λίγο μετά, η Γκίλαρντ ορκίσθηκε ως η 27η Πρωθυπουργός της Αυστραλίας από τον Γενικό Κυβερνήτη, Κουέντιν Μπράις, και ο Ουέην Σουάν ορκίσθηκε ως αναπληρωτής της. Τα άλλα μέλη της κυβέρνησης του Κέβιν Ραντ, εκτός από τον ίδιο τον Ραντ, έγιναν τα υπόλοιπα μέλη της First Gillard Ministry.
Αργότερα εκείνη την ημέρα, στην πρώτη συνέντευξη τύπου της ως Πρωθυπουργός, είπε ότι σε περιπτώσεις στην Κυβέρνηση Ραντ "έσβησε τα ίχνη", και ότι "Σχημάτισα την άποψη ότι μια καλή Κυβέρνηση έχανε τον δρόμο της".[34] Επίσης είπε ότι δεν θα μετακόμιζε στο The Lodge εκτός αν εκλεγόταν κανονικά Πρωθυπουργός, προτιμώντας να μοιράσει τον χρόνο της μεταξύ ενός διαμερίσματος στην Καμπέρα και το σπίτι της στην Αλτόνα, ένα δυτικό προάστειο της Μελβούρνης.[35] Τελικά μετακόμισε στο The Lodge στις 26 Σεπτεμβρίου 2010.[36]
Εκτός από το ότι είναι η πρώτη γυναίκα και η πρώτη που δεν έχει παντρευθεί, η Γκίλαρντ είναι η πρώτη Πρωθυπουργός μετά τον Μπίλλυ Χιουζ (1915–1923) που γεννήθηκε σε υπερπόντια περιοχή.[33]
Μετά την κούρσα ηγεσίας, ο Μπιλ Σόρτεν, πρώην συνδικαλιστής ηγέτης, και σημαίνον κοινοβουλευτικό μέλος της Δεξιάς Παράταξης ALP, ανακοίνωσε το πρόγραμμα της κυβέρνησης για το πακέτο σπιτιών με επάρκεια ενέργειας (Energy Efficient Homes Package) και την αλλαγή πολιτικής στο πρόγραμμα της μείωσης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Τα μέτρα αυτά έφεραν τη στροφή του Εργατικού Κόμματος από το Ραντ προς τη Γκίλαρντ.[37]
Εκλογή 2010
Κύριο λήμμα: Αυστραλιανή ομοσπονδιακή εκλογή 2010
Στις 17 Ιουλίου 2010, 23 ημέρες αφότου έγινε πρωθυπουργός και αφότου έλαβε την έγκριση του Γενικού Κυβερνήτη Κουέντιν Μπράις, η Γκίλαρντ ανακοίνωσε ότι η επόμενη ομοσπονδιακή εκλογή θα διεξαγόταν στις 21 Αυγούστου 2010.[38] Η Γκίλαρντ άρχισε την καμπάνια της με μια ομιλία που χρησιμοποιούσε το σλόγκαν "moving forward" (κινούμενοι προς τα εμπρός).[39] Στα πρώτα στάδια της εκστρατείας, μια σειρά διαρροών κυκλοφόρησαν από υποτιθέμενες πηγές στο Εργατικό Κόμμα, οι οποίες ανέφεραν φαινομενικές διαιρέσεις μέσα στην Κυβέρνηση πάνω στην αντικατάσταση του Κέβιν Ραντ από την Γκίλαρντ.[40] Στο μέσο της εκστρατείας, η Γκίλαρντ προσέφερε στους δημοσιογράφους μια αυτοεκτίμηση της εκστρατείας της λέγοντας ότι έδινε πολύ προσοχή στους συμβούλους στην ομάδα στρατηγικής της, και ήθελε να διενεργήσει μια λιγότερο "σταδιακά διαχειριζόμενη" εκστρατεία:[41]
“ I think it's time for me to make sure that the real Julia is well and truly on display, so I'm going to step up and take personal charge of what we do in the campaign from this point. ”
Η Γκίλαρντ συνάντησε τον αρχηγό της Αντιπολίτευσης Τόνυ Άμποτ για μια επίσημη συζήτηση (debate) κατά την διάρκεια της εκστρατείας. Οι έρευνες στο κοινό του στούντιο από το Channel 9 και το Seven Network ανέφεραν νίκη της Γκίλαρντ.[42] Ανίκανοι να συμφωνήσουν σε περαιτέρω debates, οι ηγέτες προχώρησαν σε ξεχωριστές εμφανίσεις σε βάθρο για να δεχθούν ερωτήσεις από κοινοτικά φόρουμ στο Σίδνεϋ και το Μπρισμπέην. Ένα exit poll στο κοινό του Rooty Hill RSL έδειξε νίκη του Άμποτ.[43] Η Γκίλαρντ κέρδιισε την δημοσκόπηση του κοινού στη συνάντηση στο Broncos Leagues Club meeting του Μπρισμπέην στις 18 Αυγούστου.[44] Η Γκίλαρντ επίσης εμφανίσθηκε στο πρόγραμμα του ABC Q&A στις 9 Αυγούστου.[45] Στις 7 Αυγούστου, η Γκίλαρντ έδωσε συνέντευξη από τον πρώην Εργατικό ηγέτη που έγινε δημοσιογράφος του Channel Nine, Μαρκ Λάθαμ.[46]
Η Γκίλαρντ επίσημα "εγκαινίασε" την εκστρατεία των Εργατικών στο Μπρισμπέην πέντε ημέρες πριν την ημέρα της ψηφοφορίας, συνοψίζοντας τις πολιτικές των Εργατικών και χρησιμοποιώντας το σλόγκαν: "Ναι θα προχωρήσουμε εμπρός μαζί".[47]
Οι Εργατικοί και ο Συνασπισμός κέρδισαν έκαστος 72 έδρες[nb 1] στην Βουλή των Αντιπροσώπων που έχει 150 έδρες,[48] τέσσερις λιγότερες από όσεα απαιτούντο για κυβέρνηση πλειοψηφίας, καταλήγοντας στο πρώτο μετέωρο κοινοβούλιο μετά την εκλογή του 1940.[49][50] Αμφότεροι οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων προσπάθησαν να δημιουργήσουν κυβέρνηση μειοψηφίας.[51][52][53][54][55][56]
Παραίτηση από την πρωθυπουργία 2013
Έπειτα από τη νίκη του Κέβιν Ραντ στις εκλογές για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος στις 26 Ιουνίου 2013, η Γκίλαρντ παραιτήθηκε από πρωθυπουργός. Ως αποτέλεσμα, ο Ραντ ορκίστηκε για δεύτερη φορά στην πρωθυπουργία στις 27 Ιουνίου.[57]
Παραπομπές
http://names.voa.gov/
«The Hon Julia Gillard MP, Member for Lalor (Vic)». Australian House of Representatives. Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
«Gillard becomes first female PM». ABC News. Australian Broadcasting Corporation. 24 June 2007. Ανακτήθηκε στις 7 July 2010.
Coorey, Phillip (17 July 2010). «Gillard seeks mandate to take Australia forward». Sydney Morning Herald (Fairfax Media). Ανακτήθηκε στις 8 August 2010.
«Wait finally over as Independent Tony Windsor chooses Julia Gillard as Prime Minister». The Australian (News Limited). 7 September 2010. Ανακτήθηκε στις 7 September 2010.
«Australian Story – Julia Gillard Interview Transcript». ABC Television. 6 March 2006. Ανακτήθηκε στις 23 June 2010.
«Julia Gillard in Person». Counterpoint. yes. 20 September 2004. Radio National.
Wills, Daniel (24 June 2010). «Julia Gillard's parents 'elated'». Daily Telegraph (News Limited). Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
«Gillard addresses students at former high school». ABC News. 14 December 2006. Ανακτήθηκε στις 23 June 2010.
Simons, Margaret (16 February 1983). «Room at the top on the campus». The Age (Fairfax Media). Ανακτήθηκε στις 25 June 2010.
«Julia Gillard». History of the Melbourne Law School. University of Melbourne. 24 June 2010. Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
«The Other Biography: Jacqueline Kent's "The Making of Julia Gillard" by Christine Wallace». The Monthly. Schwartz Publishing. October 2009. Ανακτήθηκε στις 19 October 2009.
Wright, Lincoln (7 August 2007). «Will Julia Gillard's past cause red faces?». Sunday Herald Sun (News Limited). Ανακτήθηκε στις 23 June 2010.
«Ms Julia Gillard MP, Member for Labor (Vic), First speech to Parliament». Australian House of Representatives. 11 November 1998. Ανακτήθηκε στις 18 May 2007.
«Crean names new team». ABC News (Australian Broadcasting Corporation). 18 February 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 March 2003. Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Hudson, Phillip (2 July 2003). «ALP rising star for key health role». The Age (Melbourne: Fairfax). Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Wroe, David (30 September 2003). «Doctor groups hail promotion of 'head kicker'». The Age (Melbourne: Fairfax). Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Banham, Cynthia (3 December 2003). «Gillard's loyalty pays off». The Sydney Morning Herald (Fairfax). Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Grattan, Michelle (22 January 2005). «Beazley no to Gillard as deputy». The Age (Melbourne: Fairfax). Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Hudson, Phillip; Coorey, Phillip (1 December 2006). «Rudd, Gillard confirm challenge». The Sydney Morning Herald (Fairfax). Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Coorey, Phillip (5 December 2006). «We'll rebuild nation, says Rudd». The Sydney Morning Herald (Fairfax). Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Grattan, Michelle (11 December 2006). «Plums for Rudd men in shadow reshuffle». The Age (Melbourne: Fairfax). Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Marriner, Cosima (26 November 2007). «Gillard reveals: it was the go-girl factor». The Sydney Morning Herald (Fairfax). Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Harrison, Dan (19 October 2009). «Ms Gillard goes to Washington». The Age (Melbourne: Fairfax). Ανακτήθηκε στις 19 October 2009.
Kerin, Lindy (10 December 2007). «Gillard makes Aust history as female acting PM». ABC News. Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Norington, Brad (24 November 2008). «Business as usual for Gillard the caretaker». The Australian (News Limited). Ανακτήθηκε στις 23 June 2010.
van Onselen, Peter (14 March 2009). «Shorten pathway to a Gillard future». The Australian (News Limited). Ανακτήθηκε στις 23 June 2010.
Viellaris, Renee (20 March 2009). «WorkChoices finally dead: Julia Gillard». The Australian (News Limited). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 September 2012. Ανακτήθηκε στις 23 June 2010.
«PM promises not to extend Work Choices». The Age (Melbourne: Fairfax). 15 October 2007. Ανακτήθηκε στις 13 November 2007.
Bita, Natasha (10 September 2009). «Grant to trail girl to next school». The Australian (News Limited). Ανακτήθηκε στις 23 June 2010.
Bita, Natasha (22 October 2009). «Julia Gillard to reclaim school payouts». The Australian (News Limited). Ανακτήθηκε στις 23 June 2010.
Harvey, Michael (23 June 2010). «Federal Labor MPs moving to axe Kevin Rudd and replace him with Julia Gillard». Herald Sun (News Limited). Ανακτήθηκε στις 23 June 2010.
Kerr, Christian; Franklin, Matthew (24 June 2010). «Julia Gillard 'honoured' to become prime minister as Kevin Rudd stands aside». The Australian (News Limited). Ανακτήθηκε στις 24 June 2010.
Farr, Malcolm (24 June 2010). «Julia Gillard is Australia's new Prime Minister». The Daily Telegraph. UK. Ανακτήθηκε στις 7 July 2010.
Levy, M. (24 June 2010). «Labor Party was losing its way under Rudd: Gillard». brisbanetimes.com.au (Brisbane Times). Ανακτήθηκε στις 13 October 2010.
«Gillard moves into The Lodge». Sydney Morning Herald. 26 September 2010. Ανακτήθηκε στις 26 September 2010.
«The Gillard Coup | Q&A | ABC TV». Australia: ABC. 28-6-2010. Ανακτήθηκε στις 12-7-2010.
Koranyi, Balazs (17 July 2010). «Australian PM Gillard calls August 21 election». Reuters.
«Gillard defends 'moving forward' mantra». Australia: ABC. 19 July 2010. Ανακτήθηκε στις 4 April 2011.
«Gillard confronts questions over deal with Rudd». Australia: ABC. 28 March 1989. Ανακτήθηκε στις 4 April 2011.
Hudson, Phillip (2 August 2010). «Julia Gillard ditches campaign script for the 'real' Julia but admits tactic is risky». The Courier-Mail (News Limited). Ανακτήθηκε στις 25 March 2011.
Archer, Lincoln (25 July 2010). «Leaders debate verdict: Tony Abbott vs Julia Gillard – so who won?». news.com.au. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 July 2010.
Collerton, Sarah. (12 August 2010) Abbott named people's choice at Rooty Hill – ABC News (Australian Broadcasting Corporation). Abc.net.au. Retrieved 15 October 2010.
Undecided Voters Question Abbott And Gillard In Brisbane. Brisbanetimes.com.au (19 August 2010). Retrieved 15 October 2010.
Gillard Joins Q&A | ABC TV. Abc.net.au (9 August 2010). Retrieved 25 February 2011.
«Mark Latham confronts Gillard». SBS World News. 7 August 2010. Ανακτήθηκε στις 25 March 2011.
«Transcript: Julia Gillard's campaign launch». news.com.au (News Limited). 16 August 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 August 2010. Ανακτήθηκε στις 25 March 2011.
Colebatch, Tim (13 August 2010). «72 all – Brisbane to Coalition and Corangamite to ALP: SMH 28 August 2010». Sydney Morning Herald. Ανακτήθηκε στις 30 August 2010.
«Voters leave Australia hanging». ABC News Online (Australian Broadcasting Corporation). 21 August 2010.
«Australia count begins after tight election race». BBC News (British Broadcasting Corporation). 21 August 2010.
«Australia heads for hung parliament». BBC News (British Broadcasting Corporation). 21 August 2010. Ανακτήθηκε στις 21 August 2010.
«Where it's at: Independents' seven key demands». ABC News Online (Australian Broadcasting Corporation). 26 August 2010.
ABC News Online (Australian Broadcasting Corporation). 3 September 2010. http://www.abc.net.au/news/stories/2010/09/03/3002314.htm Independents stand firm in face of fear campaign.
«Labor ahead in strategic power game». The Australian (News Limited). 4 September 2010.
Benson, Simon (4 September 2010). «Coalition accused of dirty tricks campaign». news.com.au (News Limited). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 September 2010.
«The choice for the independents is now clearer». Sydney Morning Herald (Fairfax). 4 September 2010.
http://www.heraldsun.com.au/news/special-features/leadership-spill-governorgeneral-invites-kevin-rudd-to-be-prime-minister/story-fnho52jj-1226670425853?from=herald+sun_rss
Σημειώσεις
Το Εθνικό Κόμμα της Δυτικής Αυστραλίας δεν είναι μέρος του Φιλελεύθερου/Εθνικού Συνασπισμού. Ούτως, οι μορφές του, περιλαμβανομένου του ΜΚ Τόνυ Κρουκ, μετρώνται ξεχωριστά από τα σύνολα του Συνασπισμού. Βλέπε Αυστραλιανή ομοσπονδιακή εκλογή 2010 για περισσότεες λεπτομέρειες.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Official prime ministerial website
Official Federal HOR webpages for Julia Gillard
Official ALP webpage for Julia Gillard
Official Facebook page of Julia Gillard
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
