Χαρακτική (Engraving) είναι η τέχνη της εγχάραξης μιας σκληρής επίπεδης, κυλινδρικής ή άλλου είδους επιφάνειας με σκοπό την δημιουργία διακοσμητικών σχεδίων σ' αυτήν την επιφάνεια. Για παράδειγμα, οι αρχαίοι σφραγιδόλιθοι και οι αρχαίες επιγραφές σε στήλες αποτελούν τα πρώτα χαρακτικά έργα της ανθρωπότητας.
*

Σήμερα, συνήθως με τον όρο χαρακτική αναφερόμαστε στην εγχάραξη σχεδίων και συμβόλων σε μια επιφάνεια, η οποία κατόπιν θα χρησιμεύσει ως πλάκα για την παραγωγή αντιτύπων σε χαρτί. Το έργο (αντίτυπο σε χαρτί ή άλλο μέσο) που δημιουργείται κατ' αυτόν τον τρόπο αποκαλείται χαρακτικό.

Ανάλογα με το υλικό της πλάκας, γίνεται λόγος για ξυλογραφία (χαρακτική στο ξύλο), για χαλκογραφία (χαρακτική στον χαλκό), λιθογραφία (χαρακτική στην πέτρα), κ.λπ. Η γαλλικής προέλευσης λέξη γκραβούρα είναι ένας άλλος κοινός όρος για χαρακτικά έργα (συνήθως χαλκογραφίες).

Η ξυλογραφία αποτελεί την αρχαιότερη τεχνική χαρακτικής και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους Κινέζους για την εκτύπωση σχεδίων σε υφάσματα και, από τον 6ο αι. μ.Χ., για την εκτύπωση σχεδίων στο χαρτί. Η ξυλογραφία χρησιμοποιήθηκε πολύ αργότερα (τον 14ο αι. μ.Χ.) στην Ευρώπη για την εκτύπωση θρησκευτικών εικόνων. Μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας με κινητά στοιχεία από τον Γουτεμβέργιο, η ξυλογραφία χρησιμοποιήθηκε για την ένθεση εικόνων σε βιβλία.

Τον 15ο αι., ανακαλύφθηκε η χαλκογραφία, και τον 18ο αι. η λιθογραφία. Με την λιθογραφία είναι δυνατή η ανατύπωση ολόκληρων ζωγραφικών έργων και η χρήση της εξαπλώθηκε κατά τον 20ό αι., καθώς αυξήθηκε η ζήτηση για ζωγραφικά έργα υπογεγραμμένα από διάσημους καλλιτέχνες. Ο κίνδυνος να εκφυλιστεί η τέχνη της χαρακτικής σε συστηματική εξαπάτηση του κοινού, οδήγησε τους γάλλους χαράκτες να δώσουν το 1964, τον ακόλουθο ορισμό του χαρακτικού:

«Ως χαρακτικά θεωρούνται οι πρωτότυπες εστάμπες και λιθογραφίες που έχουν τυπωθεί από μια ή περισσότερες πλάκες, με οποιαδήποτε τεχνική, εκτός από τις μηχανικές και φωτομηχανικές μεθόδους, εφόσον το σχέδιο, η χάραξη και η εκτύπωση αποτελούν έργο του ίδιου καλλιτέχνη. Μόνο τα χαρακτικά που πληρούν αυτούς τους όρους έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται "πρωτότυπα".»[1]

Η οξυγραφία είναι μέθοδος χαρακτικής, σύμφωνα με την οποία ένα ισχυρό οξύ κόβει τα μη προστατευμένα μέρη μιας επιφάνειας μετάλλων για να δημιουργήσει ένα σχέδιο στο μέταλλο. Μαζί με τη χάραξη είναι η σημαντικότερη τεχνική για τις παλαιές κύριες τυπωμένες ύλες και παραμένει ευρέως χρησιμοποιημένο σήμερα. Άλλες τεχνικές χαρακτικής είναι η τσιγκογραφία (εγχάραξη σε πλάκα ψευδαργύρου με την βοήθεια χημικών μέσων) και η φωτοτσιγκογραφία (φωτογραφική προσβολή πλάκας ψευδαργύρου· χρησιμοποιήθηκε πολύ για την αναπαραγωγή εικόνων σε έντυπα ευρείας κυκλοφορίας, π.χ. εφημερίδες).

Μέχρι την ανακάλυψη της φωτογραφίας και της εκτύπωσης offset, με την χαρακτική στο χέρι γίνονταν η δημιουργία πλακών για την αναπαραγωγή εικόνων σε βιβλία, γραμματόσημα, κ.λπ. Σήμερα, η χαρακτική στο χέρι έχει περιοριστεί στην παραγωγή εικαστικών έργων, την διακόσμηση καλλιτεχνικών βιβλίων, που συνήθως κυκλοφορούν σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, καθώς και την παραγωγή μητρών για την εκτύπωση χαρτονομισμάτων.

Στην Ελλάδα, η σύγχρονη χαρακτική έκανε την εμφάνισή της στα μέσα του 19ου αι., αλλά έλαβε τον χαρακτήρα καλλιτεχνικής δημιουργίας αργότερα, στα χρόνια του Μεσοπολέμου, από τους πολύ γνωστούς χαράκτες Δημήτρη Γαλάνη και Γιάννη Κεφαλληνό.

Σημειώσεις

1. ↑ Βλ. Βασίλης Χάρος, «Η χαρακτική και η τεχνική της», κείμενο που δημοσιεύθηκε με την ευκαιρία της έκθεσης «Η χαρακτική στην Ελλάδα σήμερα» στο Καλλιτεχνικό και Πνευματικό Κέντρο Ώρα (Αθήνα) τον Φεβρουάριο του 1980.

Εγκυκλοπαίδεια Τέχνης

Ζωγραφική

Ζωγράφοι