Ο Νικολάς Μαδούρο Μόρος (Nicolás Maduro Moros, 23 Νοεμβρίου 1962) είναι πολιτικός από τη Βενεζουέλα και ο 63ος Πρόεδρος της χώρας από το 2013. Από το 2006 έως το 2013 διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών και από το 2012 έως το 2013 ως αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας επί κυβερνήσεως Ούγκο Τσάβες.
_cropped.jpg)
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια και καταγωγή
Ο Νικολάς Μαδούρο Μόρος γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1962 στο Καράκας της Βενεζουέλας από μια εργατική οικογένεια της μεσαίας τάξης.[2]
Ο πατέρας του, Νικολάς Μαδούρο Γκαρσία, ήταν αρχηγός συνδικάτου και πέθανε σε ένα τροχαίο δυστύχημα στις 22 Απριλίου 1989. Η μητέρα του, Τερέζα ντε Χεσούς Μόρος, γεννήθηκε στην Κούκουτα, μια πόλη στα σύνορα της Κολομβίας με την Βενεζουέλα "την 1η Ιουνίου 1929, όπως αναγράφεται στο δημοτολόγιο της Κολομβίας."
Ο Μαδούρο ανατράφηκε ως ρωμαιοκαθολικός παρόλο που το 2012 αναφέρθηκε ότι ήταν υποστηρικτής του Ινδού γκουρού Σάτια Σάι Μπάμπα και ότι είχε επισκεφτεί τον γκουρού στην Ινδία το 2005.[3]
Ως προς το ζήτημα της φυλής, ο Μαδούρο έχει δηλώσει ότι είναι μεστίσο ("μικτής φυλής"), αναφέροντας ότι κατάγεται από τους αυτόχθονες λαούς της Αμερικής και της Αφρικής. Σε μια συνέντευξη το 2013 ο Μαδούρο δήλωσε ότι “οι παππούδες μου ήταν Ιουδαίοι και ασπάστηκαν τον καθολικισμό στην Βενεζουέλα."[4]
Επίσημα, ο Μαδούρο γεννήθηκε από μια αριστερή οικογένεια με τον πατέρα του να γίνεται ηγέτης συνδικάτου και "ο καταλληλότερος να ηγηθεί του Movimiento Electoral del Pueblo (MEP)". Ο Μαδούρο μεγάλωσε στην οδό Calle 14, στο Los Jardines του El Valle, μια γειτονιά της εργατικής τάξης στα δυτικά προάστια του Καράκας. Το μοναδικό αγόρι από τέσσερα αδέρφια, ο Μαδούρο είχε "τρεις αδερφές, την Μαρία Τερέζα, την Ζοζεφίνα και την Ανίτα."
Γάμοι και οικογένεια
Ο Μαδούρο έχει παντρευτεί δυο φορές. Ο πρώτος γάμος του ήταν με την Αντριάνα Γκέρα Άνχουλο, με την οποία απέκτησε τον μοναδικό του γιο, τον Νικολάς Μαδούρο τον Νεότερο. [5]Ο γιος του, γνωστός και ως "Nicolasito", εργάστηκε σε αρκετές κυβερνητικές θέσεις: αρχηγός του σώματος ειδικών επιθεωρητών, διευθυντής της Εθνικής Σχολής Κινηματογράφου και μέλος της Εθνοσυνέλευσης.
Αργότερα παντρεύτηκε την Σίλια Φλόρες, δικηγόρο και πολιτικό που αντικατέστησε τον Μαδούρο στην προεδρία της Εθνοσυνέλευσης τον Αύγουστο του 2006, όταν ο Μαδούρο παραιτήθηκε για να γίνει υπουργός Εξωτερικών. Έγινε η πρώτη γυναίκα που υπηρέτησε ως πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης.[6] Η σχέση τους ξεκίνησε από την δεκαετία του 1990 όταν η Φλόρες ήταν η δικηγόρος του Ούγκο Τσάβες, μετά τις προσπάθειες για πραξικόπημα στην Βενεζουέλα το 1992. Παντρεύτηκαν τον Ιούλιο του 2013, μήνες μετά την εκλογή του Μαδούρο ως προέδρου της χώρας. Παρόλο που δεν έχουν αποκτήσει παιδιά, ο Μαδούρο έχει τρία θετά παιδιά από τον πρώτο γάμο της συζύγου του με τον Ουόλτερ Ραμόν Γκαβίδια: τον Walter Jacob, τον Yoswel και τον Yosser.[7]
Πολιτική σταδιοδρομία
Ξεκινώντας ως οδηγός λεωφορείων, ο Μαδούρο έγινε αρχηγός συνδικάτου προτού εκλεγεί στην Εθνοσυνέλευση της Βενεζουέλας το 2000. Διορίστηκε σε διάφορες θέσεις μέσα στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας υπό τον Ούγκο Τσάβες και τελικά το 2006 έγινε υπουργός Εξωτερικών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, χαρακτηρίστηκε ως ο «ικανότερος διοικητής και πολιτικός μέσα στον στενό κύκλο του Τσάβες»[8].
Προεδρία
Μετά τον θάνατο του Τσάβες στις 5 Μαρτίου 2013, ο Μαδούρο ανέλαβε τις εξουσίες και τις ευθύνες του Προέδρου. Στις 14 Απριλίου 2013 προκηρύχθηκαν εκλογές για νέο Πρόεδρο, τις οποίες ο Μαδούρο κέρδισε ως υποψήφιος του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας Ενρίκε Καπρίλες, με ποσοστό 50.62%. Oρκίστηκε Πρόεδρος της Βενεζουέλας στις 19 Απριλίου 2013.
Ο Μαδούρο άρχισε να κυβερνά την Βενεζουέλα από τις 19 Νοεμβρίου 2013. Η διακυβέρνησή του έχει συνυπάρξει με μια πτώση στην κοινωνικο-οικονομική κατάσταση της Βενεζουέλας, με την εγκληματικότητα, τον πληθωρισμό, την φτώχεια, την πείνα να αυξάνονται. Οι κριτικοί έχουν αποδώσει αυτό το γεγονός στις οικονομικές πολιτικές του Τσάβες και του Μαδούρο, ενώ ο Μαδούρο το έχει αποδώσει αυτό στην κερδοσκοπία και στον "οικονομικό πόλεμο" που έχουν διεξάγει οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Οι ελλείψεις στην Βενεζουέλα και η μείωση του βιοτικού επιπέδου οδήγησαν σε διαμαρτυρίες οι οποίες ξεκίνησαν το 2014 και οι οποίες κλιμακώνονται σε καθημερινής συχνότητας πορείες στο εσωτερικό της χώρας, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα 43 θανάτους και μια μείωση στην δημοτικότητα του Μαδούρο. Η απώλεια αυτή στην δημοτικότητα του Μαδούρο κατέδειξε την ανάγκη εκλογής μιας Εθνικής Συνέλευσης το 2015 υπό την ηγεσία της αντιπολίτευσης και ενός κινήματος το 2016 παρόλο που ο Μαδούρο εξακολουθεί να διατηρεί την εξουσία μέσω πολιτικών οργάνων όπως το Ανώτατο Δικαστήριο, η εκλογική αρχή και ο στρατός.
Με την έναρξη της συνταγματικής κρίσης στην χώρα κατά την οποία το Ανώτατο Δικαστήριο διέκοψε την εξουσία της Εθνοσυνέλευσης, προκλήθηκαν πολύμηνες διαμαρτυρίες ώστε ο Μαδούρο να ζητήσει την επανεξέταση του Συντάγματος. Στις 30 Ιουλίου 2017, εξελέγη η Συνταγματική Συνέλευση της Βενεζουέλας, με την πλειοψηφία των μελών της να τάσσεται υπέρ του Μαδούρο. Στις 20 Μαΐου 2018, ο Μαδούρο επανεξελέγη Πρόεδρος της Βενεζουέλας με το Συμβούλιο του Ατλαντικού και τους Financial Times να περιγράφουν το αποτέλεσμα ως μια εκλογική διαδικασία που είχε την χαμηλότερη προσέλευση ψηφοφόρων στην σύγχρονη ιστορία της Βενεζουέλας.
Όπως ο Τσάβες, έτσι και ο Μαδούρο κατηγορείται για αυταρχική ηγεσία με τα μέσα ενημέρωσης να τον περιγράφουν ως δικτάτορα, ειδικά μετά την αναστολή λειτουργίας του κινήματος που απευθυνόταν προς αυτόν. Μετά τις εκλογές του 2017, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν κυρώσεις στον Μαδούρο, παγώνοντας τα περιουσιακά στοιχεία του στις ΗΠΑ και του απαγόρευσαν την είσοδο στη χώρα, δηλώνοντας ότι είναι δικτάτορας.[9] Η πλειοψηφία των κρατών της Αμερικής και του Δυτικού Κόσμου αρνήθηκε να αναγνωρίσει την Συνταγματική Συνέλευση και την εγκυρότητα της επανεκλογής του στις εκλογές του 2018.
Η πρώτη του θητεία έληξε στις 10 Ιανουαρίου 2019 και ο πρόεδρος ορκίστηκε για δεύτερη θητεία, παρά τις εκκλήσεις για παραίτηση. Λίγα λεπτά μετά την ορκωμοσία του, ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών καταδίκασε την ενέργεια και σε ψήφισμά του τον κήρυξε "παράνομο πρόεδρο της Βενεζουέλας", απαιτώντας τη διεξαγωγή εκλογών.[10]. Η Εθνοσυνέλευση κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ορισμένα κράτη απομάκρυναν τις πρεσβείες τους από τη Βενεζουέλα, θεωρώντας ότι με την νέα του ορκωμοσία, ο Μαδούρο μετέτρεπε τη χώρα σε νέα "δικτατορία".[11][12][13][14] Στις 2 Φεβρουαρίου 2019, σε συνέχεια μαζικών διαδηλώσεων στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας ο Μαδούρο πρότεινε πρόωρες βουλευτικές εκλογές.[15]
Διακρίσεις
Βραβεία και τιμές Χώρα Ημερομηνία Πόλη / Χώρα Σημειώσεις
Τάγμα του Ελευθερωτή Βενεζουέλα 19 Απριλίου 2013 Καράκας, Βενεζουέλα Ανώτατη τιμητική διάκριση στη Βενεζουέλα, απονέμεται σε κάθε Πρόεδρο.
Τάγμα του Ελευθερωτή Στρατηγού Σαν Μαρτίν Αργεντινή 8 Μαΐου 2013 Μπουένος Άιρες, Αργεντινή Ανώτατη τιμητική διάκριση στην Αργεντινή. Του αφαιρέθηκε στις 11 Αυγούστου 2017 από τον πρόεδρο Μαουρίσιο Μάκρι για "παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων".
Τάγμα του Κόνδορα των Άνδεων Βολιβία 26 Μαΐου 2013 La Paz, Βολιβία Ανώτατη τιμητική διάκριση στη Βολιβία.
Δύο Αιώνων Τάγμα της Θαυμαστής Εκστρατείας Βενεζουέλα 15 Ιουνίου 2013 Τρουχίγιο, Βενεζουέλα Τάγμα της Βενεζουέλας.
Άστρο της Παλαιστίνης Παλαιστίνη 16 Μαΐου 2014 Καράκας, Βενεζουέλα Ανώτατη τιμητική διάκριση στην Παλαιστίνη.
Τάγμα του Αουγκούστο Σέσαρ Σαντίνο Νικαράγουα 17 Μαρτίου 2015 Μανάγκουα, Νικαράγουα Ανώτατη τιμητική διάκριση στη Νικαράγουα.
Τάγμα του Χοσέ Μαρτί Κούβα 18 Μαρτίου 2016 Αβάνα, Κούβα Κουβανικό τάγμα.
Παραπομπές
www.boletinoficial.gob.ar#!DetalleNormaBusquedaAvanzada/168976/20170811.
«Profile: Nicolas Maduro – Americas». Al Jazeera. Μάρτιος 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2013.
Neuman, William (22 Δεκεμβρίου 2012). «Waiting to See if a 'Yes Man' Picked to Succeed Chávez Might Say Something Else». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2013.
«Venezuela's 'anti-Semitic' leader admits Jewish ancestry».
«Venezuela's Chavez Says Cancer Back, Plans Surgery». USA Today. 27 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2015.
Cawthorne, Andrew; Naranjo, Mario (9 Δεκεμβρίου 2012). «Who is Nicolas Maduro, Possible Successor to Hugo Chávez?». The Christian Science Monitor. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2012.
Meza, Alfredo (22 Νοεμβρίου 2015). «La generosa tía Cilia». El País. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2018.
de Córdoba, José; Vyas, Kejal (9 Δεκεμβρίου 2012). «Venezuela's Future in Balance». Wall Street Journal. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2012.
«Treasury Sanctions the President of Venezuela». www.treasury.gov (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2017-08-05.
«La OEA aprobó la resolución que declara ilegítimo al nuevo gobierno de Nicolás Maduro». Infobae. 10 Ιανουαρίου 2019.
«Venezuela's Maduro starts new term, as US describes him as "usurper"». Reuters. 10 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2019.
«Alemania apoya para que asuma poder» [Germany supports Assembly taking power off Maduro]. El Nacional. 9 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2019.
«Peru, Paraguay, etc. recall diplomats after Maduro inauguration». Al Jazeera. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2019.
«National Assembly declares State of Emergency with the usurpation of Maduro as President». Asamblea Nacional. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2019.
«Βενεζουέλα ώρα μηδέν: Πρόωρες εκλογές πρότεινε ο Νικολάς Μαδούρο». ProtoThema. 2019-02-02. Ανακτήθηκε στις 2019-02-03.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Άρθρο στην εφημερίδα "Έθνος"
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
