Ο Γουόλτερ Χάουζερ Μπράταιην (Walter Houser Brattain, 10 Φεβρουαρίου 1902 - 13 Οκτωβρίου 1987) ήταν Αμερικανός φυσικός στα Bell Labs ο οποίος μαζί με τους Τζον Μπαρντίν και Γουίλλιαμ Μπράντφορντ Σόκλεϋ εφηύρε το τρανζίστορ.[3] Για αυτή τη συνεισφορά τους μοιράστηκαν το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1956.
Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση
Γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1902 στο Amoy της Κίνας από τους Ρος Μπράταιην και Ottilie Χάουζερ και έζησε τα πρώτα χρόνια του στο Σπρίνγκφιλντ του Όρεγκον, όπου ένα δημοτικό σχολείο πήρε το όνομα για τον τιμήσει. Μεγάλωσε στο Tonasket του Ουάσιγκτον σε μία φάρμα που ανήκε στους γονείς του. Το 1924 πήρε το πτυχίο του στη φυσική και στα μαθηματικά από το το κολέγιο Whiteman στο Walla Walla Ουάσιγκτον και το 1926 πήρε το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο του Όρεγκον. Μέτα πήγε ανατολικά πήρε το διδακτορικό του στη φυσική από το Πανεπιστήμιο της Μιννεσότα το 1929. Ο διδακτορικός καθηγητής του ήταν John T. Tate Sr και η διδακτορική διατριβή του ήταν σχετική με τις επιπτώσεις τον ηλεκτρονίων στους ατμούς του υδραργύρου. Το 1928 και 1929 δούλευε στο Εθνικό Κέντρο Προτύπων την ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον και το 1929 προσλήφθηκε από τα Bell Telephone Labs.
Πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Μπράταιην ασχολήθηκε στα Bell με την επιφανειακή φυσική του βολφραμίου και αργότερα στα ημιαγωγικό υλικό οξείδιο του πυριτίου. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου ο Μπράταιην ασχολήθηκε με την έρευνα στην ανιχνευσιμότητα υποβρυχίων με σύμβαση Εθνικό Αμυντικό Κέντρο Έρευνας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
Σταδιοδρομία στη φυσική
Μέτα τον πόλεμο ο Μπράταιην γύρισε πίσω στα Bell Labs και εντάχθηκε στο νεοσύστατο τμήμα ημιαγωγών. Ο Γουίλλιαμ Σόκλεϋ ήταν ο διευθυντής του τμήματος και πίσω στο 1946 έκανε έρευνες για το πως θα μπορούσε να παραχθεί ενισχυτής από κάποια ημιαγωγικά υλικά.
Κρύσταλλοι καθαρών ημιαγωγών (όπως το πυρίτιο και το γερμάνιο) είναι πολύ ασθενείς αγωγοί σε θερμοκρασίες περιβάλλοντος επειδή η ενέργεια που πρέπει να έχει ένα ηλεκτρόνιο για να καταλάβει επίπεδο ενέργειας αγωγιμότητας είναι σημαντικά μεγαλύτερη από τη θερμική ενέργεια που διαθέτει το ηλεκτρόνιο σε ένα τέτοιο κρύσταλλο. Θερμαίνοντας έναν ημιαγωγό μπορεί να ωθήσει τα ηλεκτρόνια σε θέσεις αγωγού αλλά είναι πιο πρακτικό να αυξήσουμε την αγωγιμότητα προσθέτοντας αλλά υλικά στον ημιαγωγό (εμπλουτισμός). Ένας κρύσταλλος μπορεί να εμπλουτίζεται με μια μικρή ποσότητα ενός στοιχείου που έχει περισσότερα ηλεκτρόνια από τον ημιαγωγό, και τα επιπλέον ηλεκτρόνια θα είναι ελεύθεροι να κινηθούν μέσα στον κρύσταλλο. Ένα τέτοιο κρύσταλλο είναι ημιαγωγός τύπου n (n-type). Μπορεί κάποιος να προσθέσει επίσης στοιχείο που έχει λιγότερα ηλεκτρόνια από τον ημιαγωγό και έτσι θα δημιουργηθούν οπές και τα ηλεκτρόνια θα μπορούν να μετακινούνται μέσα στον κρύσταλλο σαν να ήταν θετικά φορτισμένο, τέτοιος κρύσταλλος ονομάζεται ημιαγωγός τύπου p (p-type).
Οι Τζον Μπαρντίν, Γουίλλιαμ Σόκλεϋ και Γουόλτερ Χάουζερ Μπράταιην στα Bell Labs, 1948.
Προσωπική ζωή
Ο Μπράταιην ζούσε στο Σάμιτ του Νίου Τζέρσι[4] μετά μετακόμισε στο Σιάτλ όπου και έζησε μέχρι τον θάνατο του.
Στα μέσα
Το αστρόπλοιο USS Brattain στη σείρα Star Trek: The Next Generation επεισόδιο Night Terrors ονομάστηκε προς τιμήν του επιστήμονα.
Παραπομπές
«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Walter-Houser-Brattain. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Αγγλικά) SNAC. w6x068rn. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Walter H. Brattain». IEEE Global History Network. IEEE. Ανακτήθηκε στις 10 August 2011.
Walter H. Brattain : The Nobel Prize in Physics 1956, Σουηδική Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βραβευμένοι με Νόμπελ Φυσικής (1951-1975)
Τζον Κόκροφτ / Έρνεστ Γουόλτον (1951) Φέλιξ Μπλοχ / Έντουαρντ Πάρσελ (1952) Φριτς Ζερνίκε (1953) Μαξ Μπορν / Βάλτερ Μπότε (1954) Γουίλις Λαμπ / Πόλυκαρπ Κους (1955) Τζον Μπαρντίν/Γουόλτερ Μπράταιην / Γουίλλιαμ Σόκλεϋ (1956) Τσουνγκ Ντάο Λι / Τσεν Νινγκ Γιανγκ (1957) Πάβελ Τσερένκοφ / Ιλιά Φρανκ / Ίγκορ Ταμ (1958) Όουεν Τσάμπερλεϊν / Εμίλιο Σεγκρέ (1959) Ντόναλντ Γκλέιζερ (1960) Ρόμπερτ Χόφσταντερ / Ρούντολφ Μέσμπαουερ (1961) Λεβ Λαντάου (1962) Γιουτζίν Γουίγκνερ / Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ / Χανς Γιένσεν (1963) Νικολάι Μπασόφ / Αλεξάντερ Πρόχοροφ / Τσαρλς Τάουνς (1964) Ρίτσαρντ Φάινμαν / Τζούλιαν Σβίνγκερ / Σιν-Ιτίρο Τομονάγκα (1965) Άλφρεντ Κάσλερ (1966) Χανς Μπέτε (1967) Λούις Αλβαρέζ (1968) Μάρεϋ Γκελ-Μαν (1969) Χανς Αλφβέν / Λουί Νέελ (1970) Ντένις Γκάμπορ (1971) Τζον Μπαρντίν / Λέον Νιλ Κούπερ / Τζον Σρίφερ (1972) Λέο Εσάκι/Ίβαρ Γκιάεβερ / Μπράιαν Τζόζεφσον (1973) Μάρτιν Ράιλ / Άντονι Χιούις (1974) Άαγκε Μπορ / Μπεν Ρόι Μότελσον / Λέο Ρέινγουότερ (1975)
Υπόλοιπες περίοδοι: (1901–1925) | (1926–1950) | (1976–2000) | (2001–σήμερα)
Εγκυκλοπαίδεια Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
