.
Ο Πωλ Λέοναρντ Νιούμαν (Paul Leonard Newman, 26 Ιανουαρίου 1925 - 26 Σεπτεμβρίου 2008) ήταν Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Είχε λάβει πολυάριθμα βραβεία για το έργο του, ανάμεσα στα οποία ένα Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου (επίσης 2 τιμητικά και 9 υποψηφιότητες), 6 Χρυσές Σφαίρες, ένα Βραβείο SAG, ένα BAFTA και ένα Έμμυ. Είχε επίσης βραβευτεί για την ερμηνεία του στην ταινία «Πόθοι στην κάψα του καλοκαιριού» (1958) στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ έχει λάβει τον Ασημένιο Λέοντα στο Φεστιβάλ του Βερολίνου για την ταινία «Δεν είμαι κορόιδο κανενός» (1994). Επίσης, για μια εικοσαετία υπήρξε οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων, ενώ μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής του προσέφερε πλούσιο φιλανθρωπικό έργο.
Καριέρα
Νεανικά Χρόνια
Ο Νιούμαν γεννήθηκε στο Σέικερ Χάιτς, στην πολιτεία Οχάιο. Ήταν γιος της Τερέζα (το γένος Φέτζερ ή Φέτσκο) [1][2] και του Άρθουρ Σ. Νιούμαν, που διατηρούσε ένα επιτυχημένο κατάστημα αθλητικών ειδών. [3][4] Ο πατέρας του ήταν Εβραίος και η μητέρα του προερχόταν από οικογένεια Σλοβάκων Καθολικών, από το πάλαι ποτέ Βασίλειο της Ουγγαρίας. Ο Νιούμαν έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό του Εβραίο, υποστηρίζοντας πως αποτελεί «μεγαλύτερη πρόκληση» [5]. Η μητέρα του ηθοποιού εργαζόταν στο οικογενειακό κατάστημα, ενώ μεγάλωνε τον Πωλ και τον αδερφό του Άρθουρ (ο οποίος στο μέλλον έγινε παραγωγός και διευθυντής παραγωγής).[6]
Ο Νιούμαν έδειξε ένα πρώιμο ενδιαφέρον για το θέατρο, το οποίο ενθάρρυνε η μητέρα του. Σε ηλικία επτά ετών, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην υποκριτική, σε μια σχολική παράσταση. Όταν αποφοίτησε από το λύκειο το 1943, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο (που εδρεύει στην πόλη Αθήνα) σπουδάζοντας οικονομικά [7]. Αποτέλεσε μέλος της φοιτητικής αδερφότητας Φι Κάππα Ταυ.
Στρατιωτική Θητεία
Ο Νιούμαν υπηρέτησε στο Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στις επιχειρήσεις στον Ειρηνικό Ωκεανό [6]. Εστάλη στο πρόγραμμα V-12 του Γέιλ με την ελπίδα να γίνει δεκτός σαν πιλότος. Αλλά το σχέδιο αυτό ανετράπη όταν ένας γιατρός διέγνωσε σε αυτόν αχρωματοψία [6][8]. Εστάλη σε στρατόπεδο εκπαίδευσης και κατόπιν εκπαιδεύτηκε ως ασυρματιστής και σκοπευτής. Αφού εκπαιδεύτηκε ως ασυρματιστής και πολυβολητής σε τορπιλλοπλάνα, το 1944 εστάλη στο Μπάρμπερς Πόιντ, στη Χαβάη, και κατόπιν έλαβε μετάθεση για τα εφεδρικά σώματα που στρατοπέδευαν στον Ειρηνικό. Υπηρέτησε στο αεροπλανοφόρο USS Bunker Hill κατά τη Μάχη της Οκινάουα την άνοιξη του 1945. Εστάλη εκεί με μια εφεδρική μοίρα αεροπλάνων Avenger λίγο πριν την επίθεση, αλλά από κάποιο θέλημα της τύχης δεν πέταξε γιατί ο πιλότος του είχε κάποια μόλυνση στα αυτιά. Η υπόλοιπη ομάδα του δεν επέστρεψε ποτέ [9].
Μετά τον πόλεμο, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Κολλέγιο Κένυον, αποφοιτώντας το 1949. Ο Νιούμαν αργότερα σπούδασε υποκριτική στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ και υπό την εποπτεία του Λη Στράσμπεργκ στο Actors' Studio της Νέας Υόρκης [6].
Πρώτα Βήματα στην Υποκριτική
Ο Νιούμαν έκανε το ντεμπούτο του σε θέατρο του Μπρόντγουεϊ, στην αυθεντική παραγωγή του έργου του Γουίλιαμ Ιντζ με τίτλο «Picnic». Κατόπιν συμμετείχε στο ανέβασμα των παραστάσεων «The Desperate Hours» και «Γλυκό Πουλί της Νιότης» με την Τζεραλντίν Πέιτζ. Αργότερα πρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική εκδοχή του τελευταίου και πάλι με την Πέιτζ.
Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν στο «Ασημένιο Δισκοπότηρο» (1954), το οποίο ακολούθησαν οι αναγνωρισμένοι ρόλοι στις ταινίες «Εμείς οι Ζωντανοί» (1956), ως μποξέρ Ρόκι Γκρατσιάνο, «Λυσσασμένη Γάτα» (1958), πλάι στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ, και «The Young Philadelphians» (1959), με την Μπάρμπαρα Ρας και τον Ρόμπερτ Βων.
Ο Νιούμαν συμμετείχε σε ένα δοκιμαστικό με τον Τζέιμς Ντην για την ταινία «Ανατολικά της Εδέμ» (1955). Ο Νιούμαν έκανε δοκιμαστικό για το ρόλο του Άρον Τρασκ, ενώ ο Ντιν για αυτόν του μεγαλύτερου αδερφού του, Καλ Τρασκ (αν και ο Νιούμαν ήταν μεγαλύτερος ηλικιακά του Ντιν). Ο Ντιν κέρδισε το ρόλο του Καλ, αλλά το κομμάτι του Νιούμαν δόθηκε στον Ρίτσαρντ Ντάβαλος. Την ίδια χρονιά ο Νιούμαν συμπρωταγωνίστησε με την Εύα Μαρί Σεντ και το Φρανκ Σινάτρα σε μια ζωντανή και έγχρωμη μετάδοση του θεατρικού έργου του Θόρτον Γουάιλντερ με τίτλο «Η πόλη μας». Το 2003 ο Νιούμαν συμμετείχε σε ένα ριμέικ του ίδιου θεατρικού.
Μεγάλες παραγωγές
Ο Νιούμαν ήταν ένας από τους λίγους ηθοποιούς που έκαναν με επιτυχία τη μετάβαση από το σινεμά της δεκαετίας του ’50 σε αυτό των δεκαετιών ’60 και ’70. Η επαναστατική του περσόνα είχε πέραση στην επόμενη γενιά. Ο Νιούμαν πρωταγωνίστησε στις ταινίες «Έξοδος» (1960), «Ο κόσμος είναι δικός μου» (1961), «Άγριος Σαν Θύελλα» (1963), «F.B.I Φάκελος 17, άκρως εμπιστευτικόν» (1966), «Όμπρε!» (1967), «Ο Μεγάλος Δραπέτης» (1967), «Ο Πύργος της Κολάσεως» (1974), «Άγριο Παιχνίδι» (1977) και «Η Ετυμηγορία» (1982). Με τον ηθοποιό Ρόμπερτ Ρέντφορντ και το σκηνοθέτη Τζωρτζ Ρόι Χιλ συμμάχησε δύο φορές, για τις δυο υπερεπιτυχημένες ταινίες «Οι Δύο Ληστές» (1969) και «Το Κεντρί» (1973).
Πραγματοποίησε κοινές εμφανίσεις με τη σύζυγό του, Τζοάν Γούντγουορντ, στις ταινίες «Πόθοι στην κάψα του καλοκαιριού» (1958), «Καλημέρα ζωή» (1958), «Δεσμώτες της ηδονής» (1960), «Αγαπηθήκαμε στο Παρίσι» (1961), «Στους δυο τρίτος δεν χωρεί» (1963), «Άσσοι της ταχύτητος και του ιλίγγου» (1969), «WUSA» (1970), «Ο επιθεωρητής Χάρπερ» (1975), «Χάρρυ και γιος: Η σύγκρουση» (1984) και «Ο κύριος και η κυρία Μπριτζ» (1990).
Εκτός από το να πρωταγωνιστήσει και να σκηνοθετήσει την ταινία «Χάρρυ και γιος: Η σύγκρουση», ο Νιούμαν σκηνοθέτησε τέσσερις ακόμη ταινίες (στις οποίες δεν συμμετείχε ως ηθοποιός) με πρωταγωνίστρια την Γούντγουαρντ. Ήταν οι ταινίες «Γνώρισα την Αγάπη, Γνώρισα τη Ζωή» (Rachel, Rachel 1968), βασισμένο στο μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Λώρενς «A Jest of God», η μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του βραβευμένου με Πούλιτζερ θεατρικού «Άγριες Μαργαρίτες» (1972), η μεταφορά στη μικρή οθόνη του βραβευμένου με Πούλιτζερ θεατρικού «The Shadow Box» (1980) και η μεταφορά στον κινηματογράφο του έργου του Τένεσι Ουίλιαμς με τίτλο «Ο Γυάλινος Κόσμος» (1987).
25 χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας «Ο κόσμος είναι δικός μου!», ο Νιούμαν εμφανίστηκε και πάλι στο ρόλο του «Γρήγορου» Έντυ Φέλσον στην ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, «Το χρώμα του χρήματος» (1986) για την οποία έλαβε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.
Πρόσφατες Δουλειές
Το 2003, εμφανίστηκε σε μια θεατρική παράσταση του Μπρόντγουεϊ, την επανέκδοση του έργου του Θόρτον Γουάιλντερ, «Η πόλη μας». Έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Τόνυ για την ερμηνεία του. Το PBS και το κανάλι της καλωδιακής τηλεόρασης Showtime μετέδωσαν μια μαγνητοσκόπηση της παράστασης, οπότε ο Νιούμαν έλαβε επίσης υποψηφιότητα για Έμμυ.
Η τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν στο ρόλο του αφεντικού μιας οργάνωσης παρανόμων στην ταινία «Ο Δρόμος της Απώλειας», στο πλευρό του Τομ Χανκς, ενώ δάνειζε τη φωνή του για ταινίες. Συμβαδίζοντας με την αγάπη του για τους αγώνες αυτοκινήτων, παρείχε τη φωνή για τον Ντοκ Χάντσον, ένα αποσυρμένο αγωνιστικό αυτοκίνητο στην ταινία των Disney και Pixar, «Αυτοκίνητα». Ήταν επίσης ο αφηγητής της ταινίας του 2007 «Ντείλ», σχετικά με τη ζωή του θρυλικού οδηγού NASCAR, Ντέιλ Έρνχαρντ.
Συνταξιοδότηση
Ο Νιούμαν ανακοίνωσε πως θα αποσυρθεί πλήρως από την ηθοποιία στις 25 Μαΐου 2007. Υποστήριξε πως αισθάνεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να ασκεί την υποκριτική στο επίπεδο που θα επιθυμούσε. «Αρχίζεις να χάνεις τη μνήμη σου, αρχίζεις να χάνεις την αυτοπεποίθησή σου, αρχίζεις να χάνεις την εφευρετικότητά σου. Οπότε νομίζω πως αυτό είναι πια ένα κλεισμένο βιβλίο για μένα» [10][11].
Προσωπική ζωή
Οικογένεια
Μακριά από το Χόλυγουντ, ο Νιούμαν διατηρούσε το σπίτι του στο Γουέστπορτ, στο Κονέκτικατ, με τη σύζυγό του Τζοάν Γούντγουορντ.
Είχε παντρευτεί δύο φορές. Ο πρώτος του γάμος ήταν με την Τζάκι Γουίτε, από το 1949 έως το 1958. Μαζί απέκτησαν ένα γιο, το Σκοτ (1950), και δύο κόρες, τη Σούζαν Κένταλ (1953) και τη Στέφανι. Ο Σκοτ Νιούμαν απεβίωσε το Νοέμβρη του 1978 από υπερβολική χρήση ναρκωτικών [12]. Είχε εμφανιστεί στις ταινίες «Ο πύργος της κολάσεως» και «Fraternity Row» (1977). Ο πατέρας του ίδρυσε ένα κέντρο πρόληψης που φέρει το όνομα του γιου του [13]. Η Σούζαν γυρίζει ντοκιμαντέρ και ασχολείται με φιλανθρωπίες, ενώ έχει συμμετοχές στον κινηματογράφο και το Μπρόντγουεϊ. Μάλιστα έλαβε υποψηφιότητα για Έμμυ ως συμπαραγωγός της ταινίας του πατέρα της , «The Shadow Box». Ο Νιούμαν είχε οχτώ εγγόνια από τις κόρες του, ενώ ο γιος του δεν απέκτησε παιδιά.
Ο Νιούμαν νυμφεύθηκε τη Τζοάν Γούντγουορντ στις 29 Ιανουαρίου 1958. Απέκτησε τρεις κόρες: την Έλινορ “Νελ” Τερέζα (1959), τη Μελίσα “Λίσυ” Στούαρτ (1961) και την Κλαιρ “Κλέα” Ολίβια (1965). Ο Νιούμαν σκηνοθέτησε την Έλινορ (καλλιτεχνικό όνομα Νελ Ποτς) στον κεντρικό ρόλο στο πλάι στης μητέρας της στην ταινία «The Effect of Gamma Rays on Man-in-the-Moon Marigolds».
Παρά το γεγονός ότι έγινε ίνδαλμα πολύ σύντομα και το στάτους του μεγάλου αστέρα, ο Νιούμαν ήταν γνωστός για την αμφιταλάντευσή του σχετικά με τη ζωή στο Χόλιγουντ. Τα πρώτα βήματά του συγκρίνονταν με αυτά του συγχρόνου του, Μάρλον Μπράντο, τον οποίο και δεν συμπαθούσε. Επιπλέον, ο Νιούμαν είχε την αξιοσημείωτη για αστέρα του κινηματογράφου μονογαμική στάση και έδειξε αφοσίωση στη σύζυγο και τα παιδιά του.
Αγώνες Αυτοκινήτων
Ο Νιούμαν έδειξε για πρώτη φορά ενδιαφέρον για τους αγώνες αυτοκινήτων («το πρώτο πράγμα στο οποίο ανακάλυψα ποτέ ότι είχα κάποια χάρη») ενώ έκανε προπόνηση και πραγματοποιούσε γυρίσματα για την ταινία το 1969, «Ο Νικητής».
Ο πρώτος επαγγελματικός αγώνας στον οποίο συμμετείχε ήταν το 1972, στο Τόμσον του Κονέκτικατ. Το 1979 έκανε τις 24 ώρες του Λε Μαν, όπου τερμάτισε δεύτερος με μια Πόρσε 935 του Ντικ Μπαρμπούρ.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 οδηγούσε για την ομάδα Bob Sharp, κυρίως με αυτοκίνητα της Nissan. Το όνομά του συνδέθηκε ιδιαίτερα με την εταιρία κατά τη δεκαετία του 80, και εμφανίστηκε και διαφημίσεις αυτοκινήτων της. Στην ηλικία των 70, έγινε ο γηραιότερος οδηγός που αποτέλεσε μέλος νικηφόρας ομάδας σε σημαντικό γεγονός, και συγκεκριμένα στις 24 ώρες της Ντειτόνα, το 1995. Ο Νιούμαν είπε σε δημοσιογράφο του Associated Press το Μάρτιο του 2005, ότι πιθανώς θα συνέχιζε για ένα χρόνο ακόμη.
Ο Νιούμαν ήταν συνιδρυτής της εταιρίας Newman/Haas/Lanigan Racing το 1983. Ήταν επίσης συνέταιρος στην ομάδα Newman Wachs Racing.
Φιλανθρωπίες
Με το συγγραφέα Α.Ε. Χότσνερ, ο Νιούμαν ίδρυσε την Newman's Own, μια σειρά τροφίμων το 1982. Ο Νιούμαν δωρίζει τα κέρδη σε φιλανθρωπίες. Συνέγραψε μάλιστα με τον Χότσνερ ένα βιβλίο για το σκοπό αυτό με τίτλο «Shameless Exploitation in Pursuit of the Common Good» («Αναίσχυντη Εκμετάλλευση σε Αναζήτηση του Κοινού Καλού»).
Ανάμεσά σε άλλους, από τη φιλανθρωπία του Νιούμαν επωφελείται η Hole in the Wall Gang Camp, μια καλοκαιρινή κατασκήνωση για παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας στο Κονέκτικατ. Συνιδρυτής της είναι ο ίδιος ο Νιούμαν και της έδωσε το όνομά της από τη συμμορία που είχαν με το Ρόμπερτ Ρέντφορντ στην ταινία «Οι Δυο Ληστές» (1969). Η ιδέα εξελίχθηκε σε μια αλυσίδα κατασκηνώσεων στις Η.Π.Α., την Ιρλανδία, τη Γαλλία και το Ισραήλ. Η κατασκήνωση φιλοξενεί 13.000 παιδιά το χρόνο εντελώς δωρεάν.
Τον Ιούνιο του 1999 ο Νιούμαν προσέφερε $250.000 για την ανακούφιση των προσφύγων του Κοσόβου.
Πρόβλημα Υγείας
Ο Νιούμαν επρόκειτο να αναλάβει την πρώτη του δουλειά ως σκηνοθέτης θεατρικού έργου στο Westport Country Playhouse, και συγκεκριμένα στο ανέβασμα του έργου του Τζον Στάινμπεκ, «Άνθρωποι και Ποντίκια». Ωστόσο αποσύρθηκε στις 23 Μαΐου 2008, επικαλούμενος προβλήματα υγείας [14]. Απεβίωσε στις 26 Σεπτεμβρίου 2008.
Τον Ιούνιο του 2008 διαδόθηκε πως ο Νιούμαν, πρώην μανιώδης καπνιστής, διαγνώστηκε με καρκίνο των πνευμόνων τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς [15]. Οι φωτογραφίες του που λήφθηκαν την εποχή αυτή τον εμφανίζουν αποδυναμωμένο .[16]. Ο συγγραφές Α.Ε. Χότσνερ, συνέταιρος του Νιούμαν στη βιομηχανία τροφίμων, Newman’s Own, φέρεται πως είπε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι ο Νιούμαν του μίλησε για την ασθένεια 18 μήνες πριν [17]. Ο εκπρόσωπος του Νιούμαν μετέφερε στους δημοσιογράφους πως ο δημοφιλής ηθοποιός ήταν καλά, αλλά απέφυγε να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τις φήμες [18].
Φιλμογραφία
Ως Ηθοποιός
Έτος Τίτλος Ελληνικός Τίτλος
1954 The Silver Chalice Το Ασημένιο Δισκοπότηρο
1956 Somebody Up There Likes Me Εμείς οι Ζωντανοί
The Rack Γιατί Έγινα Προδότης
1957 The Helen Morgan Story Το Ρομάντζο Μιας Μεγάλης Αγάπης
Until They Sail Ένοχες Γυναίκες
1958 The Long, Hot Summer Πόθοι στην Κάψα του Καλοκαιριού
The Left Handed Gun Ο Δραπέτης Των 7 Πολιτειών
Cat on a Hot Tin Roof Λυσσασμένη Γάτα
Rally 'Round the Flag, Boys! Καλημέρα Ζωή
1959 The Young Philadelphians Ο Καρπός της Αμαρτίας
1960 From the Terrace Δεσμώτες της Ηδονής
Exodus Έξοδος
1961 The Hustler Ο Κόσμος Είναι Δικός Μου!
Paris Blues Αγαπηθήκαμε στο Παρίσι
1962 Sweet Bird of Youth Γλυκό πουλί της νιότης
Hemingway's Adventures of a Young Man Ο Μεγαλοφυής Τυχοδιώκτης
1963 Hud Άγριος Σαν Θύελλα
A New Kind of Love Στους Δυο Τρίτος Δεν Χωρεί
The Prize Όχι Δάφνες Για Τους Δολοφόνους
1964 What a Way to Go! Η Κυρία και οι Άνδρες Της
The Outrage Ο Βιασμός
1965 Lady L Λαίδη Λ.
1966 Harper F.B.I. Φάκελλος 17, Άκρως Εμπιστευτικόν
Torn Curtain Σχισμένο Παραπέτασμα
1967 Hombre Όμπρε!
Cool Hand Luke Ο Μεγάλος Δραπέτης
1968 The Secret War of Harry Frigg Απόδρασις Κατά Διαταγήν
1969 Winning Άσσοι της Ταχύτητας και του Ιλίγγου
Butch Cassidy and the Sundance Kid Οι Δυο Ληστές
1970 WUSA Ο Άνθρωπος της Ημέρας
1971 Sometimes a Great Notion Οι Ατρόμητοι
1972 Pocket Money Δυο Ατίθασα Λιοντάρια
The Life and Times of Judge Roy Bean Ο Δικαστής
1973 The MacKintosh Man Ο Άνθρωπος με το Αδιάβροχο
The Sting Το Κεντρί
1974 The Towering Inferno Ο Πύργος της Κολάσεως
1975 The Drowning Pool Ο Επιθεωρητής Χάρπερ
1976 Buffalo Bill and the Indians, or Sitting Bull's
History Lesson
1977 Slap Shot Άγριο Παιχνίδι
1979 Quintet Κουιντέτο
1980 When Time Ran Out... Ειρηνικός Ωκεανός: Ώρα Μηδέν
1981 Fort Apache the Bronx Μπρονξ
Absence of Malice Χωρίς Δόλο
1982 The Verdict Η Ετυμηγορία
1984 Harry & Son Χάρρυ & Γιος: Η Σύγκρουση
1986 The Color of Money Το Χρώμα του Χρήματος
1989 Fat Man and Little Boy Συνωμοσία της Σκιάς
Blaze
1990 Mr. & Mrs. Bridge Ο Κύριος και η Κυρία Μπριτζ
1994 The Hudsucker Proxy Ο Κύριος Χούλα Χουπ
Nobody's Fool Δεν είμαι κορόιδο κανενός
1998 Twilight Το Λυκόφως του Ντετέκτιβ
1999 Message in a Bottle Χαμένες Αγάπες
2000 Where the Money Is Τελευταίο Ριφιφί
2002 Road to Perdition Ο Δρόμος της Απώλειας
2005 Magnificent Desolation: Walking on the Moon 3D
2006 Cars Αυτοκίνητα
2007 Dale
Τηλεόπτικές εμφανίσεις
Έτος Τίτλος
1952 Tales of Tomorrow
Suspense
The Aldrich Family
1953 You Are There
The Web
1954 The Joe Palooka Story
The Mask
Goodyear Television Playhouse
Armstrong Circle Theatre
Danger
1955 Appointment with Adventure
The Philco Television Playhouse
Producers' Showcase
Playwrights '56
1956 The United States Steel Hour
The Kaiser Aluminum Hour
1958 Playhouse 90
1976 Great Performances: Dance in America
1982 Come Along with Me
2003 Freedom: A History of Us
Our Town
2005 Empire Falls
2008 2008 INDYCar Series Season Preview
Ως Σκηνοθέτης ή Παραγωγός
Έτος Τίτλος Ιδιότητα
1968 Rachel, Rachel (Γνώρισα την Αγάπη, Γνώρισα τη Ζωή) Σκηνοθεσία
1969 Butch Cassidy and the Sundance Kid (Οι Δυο Ληστές) Συμπαραγωγός
Winning (Άσσοι της Ταχύτητας και του Ιλίγγου) Συμπαραγωγός
1970 WUSA (Ο Άνθρωπος της Ημέρας) Συμπαραγωγός
1971 Sometimes a Great Notion (Οι Ατρόμητοι) Σκηνοθέτης και Συμπαραγωγός
They Might Be Giants (Ένας Καταπληκτικός Ντέτεκτιβ) Παραγωγός
1972 The Effect of Gamma Rays on Man-in-the-Moon Marigolds (Άγριες Μαργαρίτες) Σκηνοθέτης και Παραγωγός
The Life and Times of Judge Roy Bean (Ο Δικαστής) Συμπαραγωγός
1980 The Shadow Box Σκηνοθέτης, Παραγωγός και Σεναριογράφος
1984 Harry & Son (Χάρι και Γιος: Η Σύγκρουση) Σκηνοθέτης και Παραγωγός
1984 The Glass Menagerie (Ο Γυάλινος Κόσμος) Σκηνοθεσία
2005 Empire Falls Παραγωγός
Βραβεύσεις & Υποψηφιότητες
Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
Βράβευση:
1986: Τιμητικό Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στον Κινηματογράφο
1987: Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Το Χρώμα του Χρήματος
1994: Jean Hersholt Humanitarian Award
Υποψηφιότητα:
1959: Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Λυσσασμένη Γάτα
1962: Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Ο Κόσμος Είναι Δικός Μου!
1964: Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Άγριος Σαν Θύελλα
1968: Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Ο Μεγάλος Δραπέτης
1969: Καλύτερης Ταινίας για την ταινία Γνώρισα την αγάπη, γνώρισα τη ζωή
1982: Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Χωρίς Δόλο
1983: Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Η Ετυμηγορία
1995: Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Δεν Είμαι Κορόιδο Κανενός
2003: Β' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Ο Δρόμος της Απώλειας
Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
Βράβευση:
1962: Καλύτερου Ξένου Ηθοποιού για την ταινία Ο Κόσμος Είναι Δικός Μου!
Υποψηφιότητα:
1959: Καλύτερου Ξένου Ηθοποιού για την ταινία Λυσσασμένη Γάτα
1964: Καλύτερου Ξένου Ηθοποιού για την ταινία Άγριος Σαν Θύελλα
1971: Καλύτερου Ηθοποιού για την ταινία Οι Δύο Ληστές
2003: Καλύτερης Ερμηνείας από Άνδρα Ηθοποιοί σε Δεύτερο Ρόλο για την ταινία Ο Δρόμος της Απώλειας
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου
Βράβευση:
1995: Ασημένιος Λέοντας για τον Καλύτερο Ηθοποιό για την ταινία Δεν Είμαι Κορόιδο Κανενός
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών
Βράβευση:
1958: Καλύτερου Ηθοποιού για την ταινία Πόθοι στην κάψα του καλοκαιριού
Υποψηφιότητα:
1973: Χρυσός Φοίνικας για την ταινία Άγριες Μαργαρίτες
1987: Χρυσός Φοίνικας για την ταινία Ο Γυάλινος Κόσμος
Βραβεία Αμερικανικού Σωματείου Σκηνοθετών
Υποψηφιότητα:
1969: Εξέχοντος Επιτεύγματος στην Σκηνοθεσία για την ταινία Rachel, Rachel
Βραβεία Έμμυ
Βράβευση:
2005: Εξέχουσα ερμηνεία σε Β' ρόλο σε μίνι-σειρά ή ταινία για την παραγωγή Empire Falls
Υποψηφιότητα:
1981: Σκηνοθεσίας σε Μίνι Σειρά ή Σπέσιαλ για την παραγωγή The Shadow Box
2003: Εξέχουσα ερμηνεία σε Α' ρόλο σε μίνι-σειρά ή ταινία για την παραγωγή Η Πόλη Μας
2005: Εξέχουσας Μίνι Σειράς για την παραγωγή Empire Falls
Χρυσές Σφαίρες
Βράβευση:
1957: Περισσότερα Υποσχόμενου Πρωτοεμφανιζόμενου
1964: Βραβείο Henrietta World Film Favorite για Άρρενα Ηθοποιό
1966: Βραβείο Henrietta World Film Favorite για Άρρενα Ηθοποιό
1969: Σκηνοθεσίας για την ταινία Γνώρισα την αγάπη, γνώρισα τη ζωή
1984: Βραβείο Cecil B. DeMille
2006: Καλύτερης Ερμηνείας Από Άρρενα Ηθοποιό σε Δεύτερο Ρόλο σε Σειρά, Μίνι Σειρά ή Τηλεταινία για την παραγωγή Empire Falls
Υποψηφιότητα:
1962: Καλύτερου Ηθοποιού Σε Δραματική Ταινία για την ταινία Ο Κόσμος Είναι Δικός Μου!
1963: Καλύτερου Ηθοποιού Σε Δραματική Ταινία για την ταινία Γλυκό Πουλί της Νιότης
1963: Καλύτερου Ηθοποιού Σε Δεύτερο Ρόλο για την ταινία Ο Μεγαλοφυής Τυχοδιώκτης
1964: Καλύτερου Ηθοποιού Σε Δραματική Ταινία για την ταινία Άγριος Σαν Θύελλα
1968: Καλύτερου Ηθοποιού Σε Δραματική Ταινία για την ταινία Ο Μεγάλος Δραπέτης
1983: Καλύτερου Ηθοποιού Σε Δραματική Ταινία για την ταινία Η Ετυμηγορία
1987: Καλύτερου Ηθοποιού Σε Δραματική Ταινία για την ταινία Το Χρώμα του Χρήματος
1995: Καλύτερου Ηθοποιού Σε Δραματική Ταινία για την ταινία Δεν Είμαι Κορόιδο Κανενός
2003: Καλύτερου Ηθοποιού Σε Δεύτερο Ρόλο για την ταινία Ο Δρόμος της Απώλειας
National Board of Review
Βράβευση:
1986: Καλύτερου Ηθοποιού για την ταινία Το Χρώμα του Χρήματος
Βραβεία Εθνικού Κύκλου Κριτικών Κινηματογράφου
Βράβευση:
1995: Καλύτερου Ηθοποιού για την ταινία Δεν Είμαι Κορόιδο Κανενός
Βραβεία Κύκλου Κριτικών Κινηματογράφου Νέας Υόρκης
Βράβευση:
1968: Καλύτερης Σκηνοθεσίας για την ταινία Γνώρισα την αγάπη, γνώρισα τη ζωή
1994: Καλύτερου Ηθοποιού για την ταινία Δεν Είμαι Κορόιδο Κανενός
Πλήρης Κατάλογος Βραβείων: εδώ
Υποσημειώσεις
Lax, Eric. Newmann: A Biography. Turner Publishing, Incorporated, 1999. ISBN 1-57036-286-6.
Morella, Joe and Edward Z. Epstein. Paul and Joanne: A Biography of Paul Newman and Joanne Woodward. Delacorte Press, 1988. ISBN 0-440-50004-4.
Paul Newman Biography (1925-). FilmReference.com.
Ancestry of Paul Newman. Genealogy.com.
Skow, John. "Verdict on a Superstar." Time Magazine. 6 December 1982.
Paul Newman biography. Tiscali.co.uk.com.
Paul Newman Star Bio. Tribute.ca.
Paul Newman. Biographies in Naval History. Navy.mil.
Hastings, Max. Retribution: The Battle for Japan, 1944-45. Random House Inc., 2008. ISBN 0-307-26351-7.
Paul Newman quits films after stellar career. News.com.au. 27 May 2007.
Hollywood star Newman to retire. BBC News. 27 May 2007.
Clark, Hunter S. People. Time magazine. 17 February 1986.
Welcome. Scott Newman Center.org.
«Citing Health, Newman Steps Down as Director of Westport's Of Mice and Men». Playbill. 2008-05-23. Ανακτήθηκε στις 2008-06-15.
"Paul Newman has cancer." The Daily Telegraph. 9 June 2008.
SunJournal.com - Gaunt Paul Newman has 'form of cancer,' business partner says
Christoffersen, John. "Longtime friend: Paul Newman has cancer." The Associated Press. 11 June 2008.
"Newman says he is 'doing nicely'." BBC.com. 11 June 2008.
Βιβλιογραφία
Newman, Paul and A. E. Hotchner. Newman's Own Cookbook. Simon & Schuster, 1998. ISBN 0-684-84832-5.
Newman, Paul and A. E. Hotchner. Shameless Exploitation in Pursuit of the Common Good. Doubleday Publishing, 2003. ISBN 0-385-50802-6.
Lax, Eric. Paul Newman: a Biography. Turner Publishing, Incorporated, 1999. ISBN 1-57036-286-6.
Morella, Joe and Edward Z. Epsteiny. Paul and Joanne: A Biography of Paul Newman and Joanne Woodward. Delacorte Press, 1988. ISBN 0-440-50004-4.
O'Brien, Daniel. Paul Newman. Faber & Faber, Limited, 2005. ISBN 0-571-21987-X.
Oumano, Elena. Paul Newman. St. Martin's Press, 1990. ISBN 0-517-05934-7.
Quirk, Lawrence J. The Films of Paul Newman. Taylor Pub., 1986. ISBN 0-8065-0385-8.
Thomson, Kenneth. The Films of Paul Newman. 1978. ISBN 0-912616-87-3.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Newman/Haas Racing
Newman's Own
Paul Newman φωτογραφικό υλικό από την The Guardian
Βραβείο Σέσιλ Ντε Μιλ (Cecil B. DeMille)
Σέσιλ Ντε Μιλ (1952) Ουώλτ Ντίσνεϊ (1953) Ντάριλ Ζάνουκ (1954) Τζιν Χέρσολτ (1955) Τζακ Γουόρνερ (1956) Μέρβιν Λι Ρόϊ (1957) Μπάντι Άντλερ (1958) Μορίς Σεβαλιέ (1959) Μπινγκ Κρόσμπυ (1960) Φρεντ Ασταίρ (1961) Τζούντι Γκάρλαντ (1962) Μπομπ Χόουπ (1963) Τζόσεφ Ε. Λιβάιν (1964) Τζέιμς Στιούαρτ (1965) Τζον Γουέιν (1966) Τσάρλτον Ίστον (1967) Κερκ Ντάγκλας (1968) Γκρέγκορι Πεκ (1969) Τζόαν Κρόφορντ (1970) Φρανκ Σινάτρα (1971) Άλφρεντ Χίτσκοκ (1972) Σάμιουελ Γκόλντουιν (1973) Μπέτι Ντέιβις (1974) Χαλ Μπ. Ουόλις (1975) Ουόλτερ Μίρις (1977) Ρεντ Σκέλτον (1978) Λουσίλ Μπολ (1979) Χένρι Φόντα (1980) Τζιν Κέλλυ (1981) Σίντνεϊ Πουατιέ (1982) Λόρενς Ολίβιε (1983) Πολ Νιούμαν (1984) Ελίζαμπεθ Τέιλορ (1985) Μπάρμπαρα Στάνγουικ (1986) Άντονι Κουίν (1987) Κλιντ Ίστγουντ (1988) Ντόρις Ντέι (1989) Όντρεϊ Χέπμπορν (1990) Τζακ Λέμμον (1991) Ρόμπερτ Μίτσαμ (1992) Λορίν Μπακόλ (1993) Ρόμπερτ Ρέντφορντ (1994) Σοφία Λόρεν (1995) Σον Κόνερι (1996) Ντάστιν Χόφμαν (1997) Σίρλεϊ Μακ Λέιν (1998) Τζακ Νίκολσον (1999) Μπάρμπαρα Στρέιζαντ (2000) Αλ Πατσίνο (2001) Χάρισον Φορντ (2002) Τζιν Χάκμαν (2003) Μάικλ Ντάγκλας (2004) Ρόμπιν Ουίλιαμς (2005) Άντονι Χόπκινς (2006) Γουόρεν Μπίτι (2007) Στίβεν Σπίλμπεργκ (2009) Μάρτιν Σκορτσέζε (2010) Ρόμπερτ Ντε Νίρο (2011) Μόργκαν Φρίμαν (2012) Τζόντι Φόστερ (2013) Γούντι Άλεν (2014) Τζορτζ Κλούνεϊ (2015) Ντένζελ Ουάσινγκτον (2016)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
