Ο Λούις Γουόλτερ Άλβαρεζ (Luis Walter Alvarez 13 Ιουνίου 1911 – 1 Σεπτεμβρίου 1988) ήταν Αμερικανός πειραματικός φυσικός, εφευρέτης και καθηγητής που το 1968 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Ήταν ένας από τους πιο λαμπρούς και παραγωγικούς πειραματικούς φυσικούς του εικοστού αιώνα. [8]
Το 1936 ο Λούις έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, και στη συνέχεια εργάστηκε για τον Έρνεστ Λόρενς στο εργαστήριο ακτινοβολίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ. Κατάστρωσε μια σειρά πειραμάτων για να παρατηρήσει τη σύλληψη ηλεκτρονίων Κ σε ραδιενεργούς πυρήνες, ένα φαινόμενο που προβλέφθηκε στη θεωρία της διάσπασης βήτα αλλά δεν είχε τεκμηριωθεί ως τότε. Παρήγαγε τρίτιο χρησιμοποιώντας το κυκλοτρόνιο και προσδιόρισε το χρόνο ημιζωής του. Σε συνεργασία με τον Φέλιξ Μπλοχ μέτρησαν τη μαγνητική ροπή του νετρονίου.
Το 1940 ο Λούις εντάχθηκε στην ομάδα του εργαστηρίουακτινοβολίας του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT), όπου συνείσφερε στο σχεδιασμό των ραντάρ του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, από τις πρώτες βελτιώσεις στα συστήματα «Αναγνώριση φίλων ή εχθρών» (IFF) των ραδιοφάρων, που εξελίχτηκαν στους αναμεταδότες των ραντάρ, έως το σύστημα ραντάρ VIXEN που λειτουργεί από τον αέρα με μικροκύματα.[9][10] Ο Λούις έγινε καλύτερα γνωστός για το σύστημα ραντάρ Επίγεια Ελεγχόμενη Προσέγγιση (GCA) που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της αεροπορίας, ιδιαίτερα κατά την μεταπολεμική περίοδο αποκλεισμού του Βερολίνου. Πέρασε μερικούς μήνες στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο όπου εργάστηκε στους πυρηνικούς αντιδραστήρες για τον Ενρίκο Φέρμι προτού πάει στο Λος Άλαμος όπου εργάστηκε για τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ στο Πρόγραμμα Μανχάταν. Εργάστηκε στο σχεδιασμό των εκρηκτικών φακών και στην ανάπτυξη εκρηγνυόμενων πυροκροτητών. Ως μέλος του Προγράμματος Αλμπέρτα, παρακολούθησε την πυρηνική δοκιμή Τρίνιτυ από ένα αεροσκάφος B-29 Superfortress, και αργότερα τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα από το αεροσκάφος B-29 The Great Artist (Ο Μέγας Καλλιτέχνης).
Μετά τον πόλεμο, ο Λούις συμμετείχε στο σχεδιασμό ενός θαλάμου φυσαλίδων υγρού υδρογόνου που απαριθμούσε τις αλληλεπιδράσεις σωματιδίων, και επέτρεψε στην ομάδα του να ανακαλύψει νέες κατηγορίες σωματιδίων και καταστάσεων συντονισμού. Για το έργο αυτό του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ το 1968. Συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα για την αναζήτηση ανεξερεύνητων θαλάμων στις Αιγυπτιακές πυραμίδες με ακτίνες Χ. Με τον γιο του, τον γεωλόγο Γουόλτερ Άλβαρεζ, ανέπτυξαν την «υπόθεση Άλβαρεζ» που προτείνει ότι το συμβάν που οδήγησε σε μαζική εξαφάνιση τους δεινόσαυρους ίσως ήταν μία πρόσκρουση αστεροειδούς.
Ο Λούις Άλβαρεζ ήταν μέλος της Συμβουλευτικής Ομάδας Αμύνης της JASON, του Bohemian Club και του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος των ΗΠΑ.[11] Ήταν ο διδακτορικός σύμβουλος του αστροφυσικού Ρίτσαρντ Μούλερ. [12]
Παιδική ηλικία
Ο Λούις Γουόλτερ Άλβαρεζ γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο την 13η Ιουνίου 1911, ως το δεύτερο παιδί και ο μεγαλύτερος γιος του Γουόλτερ Κ. Άλβαρεζ, ενός ιατρού, και της συζύγου του, Χάριετ Σμιθ. Ήταν εγγονός του Λούις Φ. Άλβαρεζ, ενός Ισπανού ιατρού που γεννήθηκε στην Αστούρια της Ισπανίας, έζησε για λίγο καιρό στην Κούβα και τελικά εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, και ο οποίος ανακάλυψε μια καλύτερη διαγνωστική μέθοδο για την κηλιδώδη λέπρα. Αυτός είχε μια μεγαλύτερη αδελφή, την Γκλάντις, έναν μικρότερο αδερφό, τον Μπόμπ, και μια μικρότερη αδελφή, την Βερνίς.[13] Η θεία του, η Μαμπέλ Άλβαρεζ, ήταν καλλιτέχνιδα στην Καλιφόρνια που ειδικευόταν στην ελαιογραφία. [14]
Την περίοδο 1918-1924 ήταν μαθητής στο Σχολείο Μάντισον του Σαν Φρανσίσκο, και στη συνέχεια εισήχθηκε στο Πολυτεχνικό Γυμνάσιο του Σαν Φρανσίσκο.[15] Το 1926 ο πατέρας του έγινε ερευνητής στην Κλινική Μάγιο και η οικογένεια μετακόμισε στο Ρότσεστερ της Μινεσότα, όπου ο Λούις πήγε στο Γυμνάσιο της πόλης. Μολονότι ήταν αναμενόμενο να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, οι καθηγητές του τον παρότρυναν, αντίθετα, να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο,[13] από όπου το 1932 έλαβε το πτυχίο του, το 1934 το μεταπτυχιακό μάστερ και το 1936 το διδακτορικό του.[16] Ως φοιτητής ανήκε στην αδελφότητα Φι Γάμμα Δέλτα. Ως μεταπτυχιακός μπήκε στην Γάμμα Άλφα.[13]
Το 1932, ενόσω ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής στο Σικάγο, ανακάλυψε τη φυσική και του δόθηκε η σπάνια ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τον εξοπλισμό του θρυλικού φυσικού Άλμπερτ Α. Μάικελσον.[17] Ο Λούις κατασκεύασε μια συσκευή από σωλήνες μετρητών Γκάιγκερ διατεταγμένους ως μέρη ενός τηλεσκοπίου κοσμικής ακτινοβολίας, και υπό την αιγίδα του συμβούλου της Σχολής του, Άρθουρ Κόμπτον, διεξήγαγε ένα πείραμα στην πόλη του Μεξικού για να μετρήσει την αποκαλούμενη Ανατολική-Δυτική επίδραση των κοσμικών ακτίνων. Παρατηρώντας περισσότερη εισερχόμενη ακτινοβολία από τη δύση, ο Λούις κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι κύριες κοσμικές ακτίνες ήταν θετικά φορτισμένες. Ο Κόμπτον υπέβαλε τη μελέτη στο Physical Review, με το όνομα του Λούις Άλβαρεζ στην κορυφή. [18]
Ο Λούις ήταν αγνωστικιστής.[19]
Πρώτη εργασία
Ο βραβευμένος με Νόμπελ Άρθουρ Κόμπτον, αριστερά, με τον νεαρό φοιτητή Λούις Άλβαρεζ στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο το 1933
Η αδελφή του Λούις, η Γκλάντις, εργαζόταν ως ημιαπασχολούμενη γραμματέας για τον Έρνεστ Λόρενς, στον οποίο ανέφερε τον Λούις. Ο Έρνεστ προσκάλεσε τον Λούις να επισκεφθούν μαζί τη διεθνή έκθεση του 1933 στο Σικάγο, με θέμα Αιώνας Προόδου: 1833-1933.[13] Το 1936 που ολοκλήρωσε τις προφορικές εξετάσεις του, ο Λούις ήταν πια αρραβωνιασμένος με τη Τζεραλντίν Σμίθγουικ και ζήτησε από την Γκλάντις να ενημερωθεί αν υπήρχε καμία διαθέσιμη θέση εργασίας στο Εργαστήριο ακτινοβολίας του Λόρενς. Γρήγορα έλαβε ένα τηλεγράφημα με προσφορά εργασίας, και έτσι ξεκίνησε μια μακροχρόνια συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ. Ο Λούις και η Τζεραλντίν παντρεύτηκαν σε ένα από τα παρεκκλήσια του Πανεπιστημίου του Σικάγο και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς την Καλιφόρνια.[13] Απέκτησαν δύο παιδιά, τους Γουόλτερ και Τζιν. Πήραν διαζύγιο το 1957. Την 28η Δεκεμβρίου 1958 παντρεύτηκε τη Τζάνετ Λ. Λάντις και απέκτησαν ακόμη δύο παιδιά, τον Ντόναλντ και την Έλεν.[13]
Στο Εργαστήριο Ακτινοβολίας εργάστηκε με την πειραματική ομάδα του Λόρενς, που είχε υποστήριξη από μια ομάδα θεωρητικών φυσικών με επικεφαλής τον Ρόμπερτ Ομπενχάιμερ.[13] Ο Λούις κατάστρωσε μια σειρά πειραμάτων για να παρατηρήσει τη σύλληψη ηλεκτρονίων Κ σε ραδιενεργούς πυρήνες, όπως είχε προβλεφθεί στη θεωρία της διάσπασης βήτα αλλά δεν είχε τεκμηριωθεί ως τότε. Χρησιμοποιώντας μαγνήτες για να εκτρέψει τα ποζιτρόνια και τα ηλεκτρόνια που εκπέμπονταν από τις ραδιενεργές πηγές του, σχεδίασε ένα μετρητή Γκάιγκερ εξειδικευμένο στο να ανιχνεύει αποκλειστικά μόνο τις «μαλακές» ακτίνες Χ που προέρχονται από την σύλληψη K. Τα αποτελέσματά του δημοσιεύτηκαν στο Physical Review το 1937.[20][13]
Όταν το δευτέριο (υδρογόνο-2) βομβαρδίζεται με δευτέριο, η αντίδραση σύντηξης παράγει είτε τρίτιο (υδρογόνο-3) και ένα πρωτόνιο ή ήλιο-3 και ένα νετρόνιο ( 2H + 2H → 3H + p ή 3He + n ). Πρόκειται για μια από τις πιο βασικές αντιδράσεις σύντηξης, και είναι θεμελιώδης για τα θερμοπυρηνικά όπλα και την τρέχουσα έρευνα για την ελεγχόμενη πυρηνική σύντηξη. Εκείνη την περίοδο δεν είχε προσδιοριστεί ακόμα η σταθερότητα αυτών των προϊόντων αντίδρασης, αλλά βασισμένος στις υφιστάμενες θεωρίες ο Χανς Μπέτε υπέθεσε ότι το τρίτιο θα ήταν σταθερό και το ήλιο-3 ασταθές. Ο Λούις απέδειξε το αντίθετο χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του για τις λεπτομέρειες της λειτουργίας του κύκλοτρου 60 ιντσών. Ρύθμισε το μηχάνημα έτσι ώστε να επιταχύνει τους διπλά ιονισμένους πυρήνες του ηλίου-3 και προέκυψε μια δέσμη επιταχυνόμενων ιόντων, δηλαδή το κύκλοτρο λειτούργησε ως ένας τύπος σούπερ φασματόμετρου μάζας. Καθώς το επιταχυνόμενο ήλιο προήλθε από βαθιά πηγάδια φυσικών αερίων όπου είχαν παγιδευτεί για εκατομμύρια χρόνια, το συστατικό ήλιο-3 έπρεπε να είναι σταθερό. Στη συνέχεια, ο Λούις παρήγαγε ραδιενεργό τρίτιο, χρησιμοποιώντας το κύκλοτρο και την αντίδραση 2H + 2H, και μέτρησε το χρόνο ημιζωής του. [21][11][13]
Το 1938, και πάλι χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του για το κύκλοτρο και επινοώντας τις γνωστές ως τεχνικές χρόνου πτήσης, ο Λούις δημιούργησε μια μονοεργητική δέσμη θερμικών νετρονίων. Με αυτή ξεκίνησε μια μακρά σειρά πειραμάτων, σε συνεργασία με τον Φέλιξ Μπλοχ, για τον προσδιορισμό της μαγνητικής ροπής του νετρονίου. Το αποτέλεσμα τους ήταν μ0 = Error in {{val}}: first argument is not a valid number or requires too much precision to display., δημοσιεύθηκε το 1940 και ήταν σημαντική πρόοδος στο πεδίο.[22]
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Εργαστήριο ακτινοβολίας
Το 1940 η Βρετανική Αποστολή Τίζαρντ στις Ηνωμένες Πολιτείες παρουσίασε στους κορυφαίους Αμερικανούς επιστήμονες την επιτυχή εφαρμογή του μάγνητρου κενού στην κατασκευή του παλμικού ραντάρ μικρού μήκους κύματος. Η νεοσύστατη Εθνική Επιτροπή Έρευνας Άμυνας, του Προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ, δημιούργησε ένα κεντρικό εθνικό εργαστήριο στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης (MIT) με σκοπό την ανάπτυξη των στρατιωτικών εφαρμογών των ραντάρ μικροκυμάτων. Ο Λόρενς αμέσως προσέλαβε τους καλύτερους «χρήστες κύκλοτρου», μεταξύ των οποίων τον Λούις, ο οποίος εντάχθηκε σε αυτό το νέο εργαστήριο, το γνωστό ως το Εργαστήριο Ακτινοβολίας, την 11η Νοεμβρίου 1940.[13]
Ένα από τα πρώτα έργα του ήταν η κατασκευή εξοπλισμού για τη μετάβαση από το βρετανικό ραντάρ μεγάλου μήκους κύματος στο νέο ραντάρ μικροκυμάτων με μήκος κύματος εκατοστομετρικού εύρους, που κατέστη δυνατή με το μάγνητρο κενού. Κατά την επεξεργασία του συστήματος ραντάρ μικροκυμάτων έγκαιρης προειδοποίησης (MEW), ο Λούις εφηύρε μια κεραιοστοιχία γραμμικών διπόλων που κατέστειλε τους ανεπιθύμητους πλευρικούς λοβούς του πεδίου ακτινοβολίας και μπορούσε να σαρωθεί ηλεκτρονικά. Επρόκειτο για την πρώτη κεραιοστοιχία μικροκυμάτων με συμφασικά στοιχεία,[23] την οποία αξιοποίησε στο MEW και σε άλλα δύο συστήματα ραντάρ. Η κεραία επέτρεψε στο ραντάρ ακριβείας για βομβαρδισμούς Eagle (Αετός) μεγαλύτερη ακρίβεια κατά τους βομβαρδισμούς στην κακοκαιρία ή σε συννεφιές. Όμως η κατασκευή του Αετού ολοκληρώθηκε μάλλον αργά στην πορεία του πολέμου, και μολονότι εγκαταστάθηκε σε μερικά αεροσκάφη B-29, και λειτούργησε καλά, δεν πρόλαβε να κάνει μεγάλη διαφορά.[13]
Η απονομή του Βραβείου Κολιερ από τον Πρόεδρο Χάρυ Τρούμαν, Λευκός Οίκος, 1946
Το σύστημα ραντάρ για το οποίο είναι καλύτερα γνωστός ο Λούις Άλβαρεζ, που ήταν σημαντικό στην αεροπορία, ιδίως στον αποκλεισμό του Βερολίνου κατά τη μεταπολεμική περίοδο, ήταν η Επίγεια Ελεγχόμενη Προσέγγιση (GCA). Χρησιμοποιώντας τη διπολική κεραία του Άλβαρεζ για να επιτύχει μια πολύ υψηλή γωνιακή ανάλυση, το GCA επιτρέπει στους επίγειους χειριστές ραντάρ να παρακολουθούν ειδικές οθόνες ακριβείας ώστε να καθοδηγήσουν ένα αεροπλάνο προς τον διάδρομο προσγείωσης με φωνητικές οδηγίες προς τον πιλότο. Το σύστημα ήταν απλό, άμεσο και λειτούργησε καλά, ακόμη και με ανειδίκευτους πιλότους. Ήταν τόσο επιτυχές που ο στρατός συνέχισε να το χρησιμοποιεί για πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο, σε ορισμένες χώρες μέχρι και τη δεκαετία του '80.[13] Το 1945 ο Άλβαρεζ τιμήθηκε με το Βραβείο Κόλιερ της Εθνικής Αεροναυτικής Ένωσης «για την εξέχουσα και εξαιρετική πρωτοβουλία του στο σχεδιασμό και στην ανάπτυξη του συστήματος Επίγειας Ελεγχόμενης Προσέγγισης για την ασφαλή προσγείωση των αεροσκαφών υπό όλες τις συνθήκες καιρού και κυκλοφορίας». [24]
Ο Λούις πέρασε το καλοκαίρι του 1943 στην Αγγλία δοκιμάζοντας το GCA, προσγειώνοντας τα αεροπλάνα που επέστρεφαν από μάχες με κακοκαιρία, και επίσης εκπαιδεύοντας τους Βρετανούς στη χρήση του συστήματος. Όσο ήταν εκεί συνάντησε τον νεαρό Άρθουρ Κλάρκ, ο οποίος ήταν τεχνικός ραντάρ της RAF. Ο Κλαρκ, στη συνέχεια, χρησιμοποίησε τις εμπειρίες του από τον ερευνητικό σταθμό ραντάρ ως βάση για το μυθιστόρημα του με τίτλο Glide Path (Τροχιά Προσγείωσης), όπου παρουσίασε μία ελαφρώς μεταμφιεσμένη εκδοχή του Άλβαρεζ. Μεταξύ των Κλαρκ και Λούις αναπτύχθηκε μια μακροχρόνια φιλία.[13]
Πρόγραμμα Μανχάταν
Το φθινόπωρο του 1943, ο Λούις επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες με μια προσφορά από τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, να εργαστεί στο Λος Άλαμος στο Πρόγραμμα Μανχάταν. Ο Οπενχάιμερ του πρότεινε να δουλέψει λίγους μήνες στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο με τον Ενρίκο Φέρμι προτού ξεκινήσει για το Λος Άλαμος. Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, ο στρατηγός Λέσλι Γκρόβς ζήτησε από τον Άλβαρεζ να εκπονήσει μία μέθοδο με τη οποία οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να εντοπίσουν τυχόν πυρηνικούς αντιδραστήρες των Γερμανών. Ο Άλβαρεζ πρότεινε ένα αεροπλάνο που θα μετέφερε ένα σύστημα για την ανίχνευση των ραδιενεργών αερίων που παράγει ένας αντιδραστήρας, ιδιαίτερα του Ξένου 133. Η συσκευή πέταξε πάνω από τη Γερμανία, αλλά δεν ανιχνεύθηκε ραδιενεργό ξένο επειδή οι Γερμανοί δεν είχαν κατασκευάσει έναν αντιδραστήρα αλυσιδωτής αντίδρασης. Αυτή ήταν η πρώτη ιδέα για συλλογή πληροφοριών με παρακολούθηση των προϊόντων σχάσης, και κατέστη εξαιρετικά σημαντική μετά τον πόλεμο.[13]
Φορώντας κράνος και αλεξίσφαιρο γιλέκο στέκεται μπροστά στον Μεγάλο Καλλιτέχνη, Τίνιαν 1945
Ο Λούις έφτασε στο Λος Άλαμος την άνοιξη του 1944. Τα έργα για το «Μικρό Αγόρι» (μια βόμβα ουρανίου) είχαν ήδη προχωρήσει πολύ, οπότε ο Άλβαρεζ ασχολήθηκε με το σχεδιασμό του «Χοντρού Άντρα» (μια βόμβα πλουτωνίου). Η τεχνική που χρησιμοποιήθηκε για το ουράνιο, η πυροδότηση δύο υποκρίσιμων μαζών ώστε να δημιουργηθεί πυρηνική έκρηξη, θα ήταν αναποτελεσματική με το πλουτώνιο επειδή στο παρασκήνιο θα υπήρχαν πολλά νετρόνια από αυθόρμητες σχάσεις που θα καθιστούσαν το σύστημα ασταθές. Αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί μια σχεδόν κρίσιμη σφαίρα πλουτωνίου και να συμπιεστεί γρήγορα με εκρηκτικά προς έναν πυρήνα πολύ μικρότερο και πυκνότερο, ένα σχέδιο που αποτέλεσε τεχνική πρόκληση τότε.[13]
Η συμπίεση του πυρήνα πλουτωνίου πραγματοποιήθηκε με συμμετρική ενδόρρηξη από ταυτόχρονη πυροδότηση 32 εκρηκτικών φορτίων που περιέβαλλαν τον σφαιρικό πυρήνα. Ο ταυτοχρονισμός των εκρήξεων, σε επίπεδο κλασμάτων του μικροδευτερολέπτου, ήταν δύσκολος με τους συμβατικούς πυροκροτητές. Ο Άλβαρεζ έδωσε οδηγίες στον φοιτητή Λόρενς Τζόνσον, να χρησιμοποιήσει έναν μεγάλο πυκνωτή για να κατευθύνει ένα φορτίο υψηλής τάσης απευθείας σε κάθε εκρηκτικό φακό, αντικαθιστώντας τους πυροκροτητές με εκρηγνυόμενους πυροδοτητές. Ο ταυτοχρονισμός επιτεύχθηκε με απόκλιση λίγων δεκάτων του μικροδευτερολέπτου. Η εφεύρεση ήταν κρίσιμη για την επιτυχία του πυρηνικού όπλου τύπου ενδόρρηξης. Ο Άλβαρεζ επέβλεπε επίσης τα πειράματα RaLa.[13] Αργότερα έγραψε ότι:
Με τα σύγχρονα όπλα ουρανίου, το ποσοστό νετρονίων στο παρασκήνιο είναι τόσο χαμηλό που οι τρομοκράτες, αν διέθεταν τέτοιο υλικό, θα κατάφερναν να προκαλέσουν μία τεράστια έκρηξη απλά ρίχνοντας το μισό υλικό πάνω στο άλλο μισο. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι αν κρατάς χωρισμένο U-235, είναι πανεύκολο να ξεκινήσεις μία πυρηνική έκρηξη, ενώ αν προσφέρεται μόνο πλουτώνιο, η πυροδότησή του είναι η πιο δύσκολη τεχνική υπόθεση που ξέρω.
Ο Άλβαρεζ (πάνω δεξιά) στο Τίνιαν. Κάτω αριστερά ο Λόρενς Τζόνσον.
Και πάλι σε συνεργασία με τον Τζόνσον, το τελευταίο καθήκον του Άλβαρεζ για το Πρόγραμμα Μανχάταν ήταν να αναπτύξει ένα σύστημα βαθμονομημένων μικροφώνων / πομπών που θα ριπτόταν με αλεξίπτωτο από ένα αεροσκάφος για να μετρήσει την ισχύ του κύματος κρούσης από την ατομική έκρηξη, έτσι ώστε να επιτραπεί στους επιστήμονες να υπολογίσουν την ενέργεια της βόμβας. Αφού ανέλαβε τη θέση του αντισυνταγματάρχη στις Δυνάμεις Ξηράς των ΗΠΑ, παρακολούθησε την πυρηνική δοκιμή Τρίνιτυ από ένα αεροσκάφος Β-29 Superfortress, στο οποίο επέβαιναν, επίσης, οι συναδέλφοι του από το Πρόγραμμα Αλμπέρτα, οι Χάρολντ Αγκνιού και Ντικ Πάρσονς (οι οποίοι ανέλαβαν θέσεις πλοίαρχων).[13]
Από το αεροσκάφος B-29 Superfortress Ο Μεγάλος Καλλιτέχνης που πέταξε σε σχηματισμό με το Ενόλα Γκέι, οι Άλβαρεζ και Τζόνσον μέτρησαν την ένταση του κύματος κρούσης από την έκρηξη της βόμβας Μικρό Αγόρι που ρίφθηκε στη Χιροσίμα. Λίγες μέρες αργότερα, πάλι από τον Μεγάλο Καλλιτέχνη, ο Τζόνσον χρησιμοποίησε τον ίδιο εξοπλισμό για να μετρήσει τη δύναμη της έκρηξης στο Ναγκασάκι.[13]
Θάλαμος φυσαλίδων
Στους εορτασμούς για την απονομή του βραβείου Νόμπελ, 30 Οκτωβρίου 1968.
Επιστρέφοντας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια ως τακτικός καθηγητής, ο Άλβαρεζ επιστράτευσε τις γνώσεις του για τα ραντάρ του πολέμου στη βελτίωση των επιταχυντών σωματιδίων. Η «μεγάλη ιδέα» εκείνης της περιόδου ήταν η σταθερότητα φάσης του Έντουιν ΜακΜίλαν που οδήγησε στην κατασκευή του συγχροκυκλοτρόνιου. Πέραν αυτού, η ομάδα του Λόρενς κατασκεύασε τον τότε μεγαλύτερο επιταχυντή πρωτονίων παγκοσμίως, το Μπέβατρον, που λειτούργησε το 1954. Αν και το Μπέβατρον μπορούσε να παράγει άφθονα ενδιαφέροντα σωματίδια, ιδιαίτερα από τις δευτερογενείς συγκρούσεις, αυτές οι πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις ήταν δύσκολο να ανιχνευτούν και να αναλυθούν ακόμα.[13]
Ο Ντόναλντ Γκλέιζερ παρουσίασε ένα νέο μηχάνημα, τον θάλαμο φυσαλίδων, για απεικόνιση των σωματιδιακών τροχιών. Ο Άλβαρεζ αξιολόγησε ότι η συσκευή ήταν εξαιρετικά χρήσιμη και ότι θα λειτουργήσει καλύτερα με υγρό υδρογόνο. Οι πυρήνες υδρογόνου, δηλαδή τα πρωτόνια, ήταν οι πιο απλοί και προσιτοί στόχοι για αλληλεπιδράσεις με τα σωματίδια που παράγονταν από το Μπέβατρον. Ξεκίνησε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα για την κατασκευή μιας σειράς από μικρούς θαλάμους, και προώθησε τη συσκευή στον Έρνεστ Λόρενς.[13]
Η συσκευή του Γκλέιζερ ήταν ένας μικρός γυάλινος κύλινδρος, διαστάσεων 1 εκ.x 2 εκ., που ήταν πληρωμένος με αιθέρα. Με ταχεία πτώση της πίεσης στο εσωτερικό της συσκευής, το υγρό μεταβαίνει σε μία προσωρινή υπέρθερμη κατάσταση, και βράζει κατά μήκος της τροχιάς ενός διερχόμενου σωματιδίου. Ο Γκλέιζερ μπορούσε να διατηρήσει την κατάσταση υπερθέρμανσης για λίγα δευτερόλεπτα μόνο προτού αρχίσει ο αυθόρμητος βρασμός. Η ομάδα του Άλβαρεζ κατασκεύασε θαλάμους διαμέτρων 1,5 ίντσών, 2,5, 4, 10 και 15 ιντσών, μεταλλικούς με γυάλινα παράθυρα, και χρησιμοποίησε υγρό υδρογόνο για να φωτογραφίσει τις τροχιές.[13]
Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος κατασκευάστηκε ένας θάλαμος φυσαλίδων υγρού υδρογόνου μήκους 2 μ., απασχολήθηκαν δεκάδες φυσικοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές μαζί με εκατοντάδες μηχανικούς και τεχνικούς, λήφθηκαν εκατομμύρια φωτογραφίες από αλληλεπιδράσεις σωματιδίων, αναπτύχθηκαν συστήματα πληροφορικής για τη μέτρηση και την ανάλυση των αλληλεπιδράσεων, και ανακαλύφθηκαν οικογένειες νέων σωματιδίων και καταστάσεων συντονισμού. Γι'αυτό το έργο ο Λούις τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1968.[18] «Για την αποφασιστική συμβολή του στη φυσική των στοιχειακών σωματιδίων, ιδιαίτερα στην ανακάλυψη ενός μεγάλου αριθμού από καταστάσεις συντονισμού, που κατέστη δυνατή με την ανάπτυξη της τεχνικής που περιλαμβάνει χρήση θαλάμων φυσαλίδων υδρογόνου και ανάλυση των δεδομένων.» [25]
Επιστημονικός ερευνητής
Το 1964 ο Λούις πρότεινε αυτό που έγινε γνωστό ως Πείραμα Φυσικής Σωματιδίων Υψηλού Υψόμετρου (HAPPE), που αρχικά περιλάμβανε έναν μεγάλο υπεραγώγιμο μαγνήτη που θα μεταφερόταν σε μεγάλο υψόμετρο με ένα μπαλόνι για να μελετήσει τις αλληλεπιδράσεις σωματιδίων υψηλής ενέργειας.[26] Με την πάροδο του χρόνου, η εστίαση του πειράματος μετατοπίστηκε προς τη μελέτη της κοσμολογίας και του ρόλου των σωματιδίων και της ακτινοβολίας στο πρώιμο σύμπαν. Το έργο ήταν μεγαλεπήβολο, περιλάμβανε ανύψωση των ανιχνευτών με μπαλόνια μεγάλου υψομέτρου και αναγνωριστικά αεροσκάφη μεγάλου υψομέτρου Lockheed U-2, και συνεχίστηκε με τα πειραμάτα του δορυφόρου COBE για την κοσμική ακτινοβολία (που οδήγησε στην απονομή Βραβείου Νόμπελ, από κοινού στους Τζορτζ Σμουτ και Τζον Μάδερ, το 2006.)
Εξερεύνηση των πυραμίδων με ακτίνες-Χ. Με τον Αιγυπτιολόγο Αχμέτ Φάκρυ και τον αρχηγό της ομάδας Τζέρι Άντερσον, Μπέρκλεϊ, 1967
Το 1965 ο Λούις πρότεινε να αναζητήσουν ανεξερεύνητους θαλάμους στις Αιγυπτιακές πυραμίδες με τομογραφία μιονίων. Το σχέδιό του περιλάμβανε εγκατάσταση θαλάμων σπινθήρων σε μία αίθουσα κάτω από τη δεύτερη πυραμίδα του Χεφρήν. Μετρώντας το ρυθμό καταμέτρησης των κοσμικών ακτίνων σε διαφορετικές κατευθύνσεις, ο ανιχνευτής του θαλάμου θα αποκάλυπτε την ύπαρξη οποιουδήποτε κενού στη δομή του υπερκείμενου πετρώματος. [27]
Ο Λούις συγκέντρωσε μια ομάδα φυσικών και αρχαιολόγων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αίγυπτο, η διάταξη μετρήσεων κατασκευάστηκε και ξεκίνησε το πείραμα, αλλά το 1967 διακόπηκε λόγω του Πολέμου των Έξι Ημερών. Το έργο συνεχίστηκε μετά τον πόλεμο, με καταγραφή και ανάλυση των διεισδυτικών κοσμικών ακτίνων, μέχρι το 1969 που ο Λούις ανέφερε στην Αμερικανική Φυσική Εταιρεία ότι δεν βρέθηκαν ανεξερεύνητοι θάλαμοι στο 19% της πυραμίδας που ερευνήθηκε.[13]
Τον Νοέμβριο του 1966 το περιοδικό Life δημοσίευσε μια σειρά φωτογραφιών από το ερασιτεχνικό φιλμ που βιντεοσκόπησε ο Αβραάμ Ζαπρούντερ και έδειχνε τη δολοφονία του Κένεντι. Ο Άλβαρεζ, ως ειδικός στον τομέα της οπτικής και της φωτοανάλυσης, εξέτασε τις εικόνες από περιέργεια. Το ενδιαφέρον του εστιάστηκε στην τροχιά της βολής, στο ακριβές χρονοδιάγραμμα των πυροβολισμών και το κρουστικό κύμα που διατάραξε την κάμερα, και στην ταχύτητα της κάμερας, επισημαίνοντας ένα σύνολο από γεγονότα που ίσως παρέβλεψαν ή παρεξήγησαν οι αναλυτές φωτογραφιών του FBI. Προέκυψε μία διατριβή με εκπαιδευτική αξία, που απευθύνεται σε έναν φυσικό που χρειάζεται ανεπίσημες συμβουλές για να ανακαλύψει την αλήθεια.[13]
Η εξαφάνιση των δεινοσαύρων
Οι Λούις και Γουόλτερ Άλβαρεζ στο σύνορο Κ-Π (Κρητιδικής-Παλαιογενούς περιόδου) στο Γκούμπιο της Ιταλίας, 1981
Το 1980 ο Λούις και ο γιος του, ο γεωλόγος Γουόλτερ Άλβαρεζ, μαζί με τους πυρηνικούς χημικούς Φρανκ Ασάρο και Έλεν Μισέλ, «αποκάλυψαν ένα ολέθριο συμβάν που κυριολεκτικά ταρακούνησε τη Γη και αποτελεί μια από τις μεγάλες ανακαλύψεις για την ιστορία της Γης».[28]
Κατά τη δεκαετία του 1970, ο Γουόλτερ Άλβαρεζ διεξήγαγε γεωλογικές έρευνες στην κεντρική Ιταλία. Εκεί είχε εντοπίσει μια επιφανειακή ένδειξη, ότι στους τοίχους ενός φαραγγιού, στα ασβεστολιθικά στρώματα περιλαμβάνονταν στρώματα υπερκείμενα και υποκείμενα (μεταγενέστερα και προγενέστερα αντίστοιχα) του συνόρου Κρητιδικής-Παλαιογενούς περιόδου. Το σύνορο ήταν ένα λεπτό στρώμα άργιλου. Ο Γουόλτερ είπε στον πατέρα του ότι το σύνορο Κ-Π σηματοδοτούσε την περίοδο που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι, και η παρουσία του άργιλου παρέμενε ανεξήγητη - ήταν ένα μεγάλο μυστήριο και σκόπευε να το λύσει.[28]
Ο Άλβαρεζ είχε πρόσβαση στο τμήμα πυρηνικής χημείας του εργαστηρίου του Λόρενς στο Μπέρκλεϊ και κατάφερε να συνεργαστεί με τους Φρανκ Ασάρο και Έλεν Μισέλ, οι οποίοι χρησιμοποίησαν την τεχνική ανάλυσης ενεργοποίησης νετρονίων. Το 1980 η ομάδα των 4 δημοσίευσε μια τεκμηριωμένη μελέτη που υποστήριζε ότι τα αιτία για την εξαφάνιση ήταν εξωγήινα.[29] Στα χρόνια που ακολούθησαν τη δημοσίευση, ο άργιλος βρέθηκε ότι περιέχει επίσης αιθάλη, υαλώδη σφαιρίδια, διαταραγμένους κρυστάλλους χαλαζία, μικροσκοπικά διαμάντια, και σπάνια ορυκτά που σχηματίζονται μόνο υπό συνθήκες μεγάλης θερμοκρασίας και πίεσης.[28]
Η δημοσίευση της μελέτης του 1980 έφερε επικρίσεις από τη γεωλογική κοινότητα, και ακολούθησε μια συχνά επίπονη επιστημονική συζήτηση. Δέκα χρόνια αργότερα, και μετά το θάνατο του Λούις, βρέθηκαν ενδείξεις ενός μεγάλου κρατήρα πρόσκρουσης, που ονομάστηκε Τσικσουλούμπ, κοντά στην ακτή του Μεξικού, που παρείχε στοιχεία που υποστηρίζουν τη θεωρία. Άλλοι ερευνητές αργότερα συμπέραναν ότι το συμβάν που εξαφάνισε τους δεινοσαύρους στα τέλη της Κρητιδικής περιόδου ίσως ήταν σύντομο, ίσως διήρκεσε για χιλιάδες μόνο χρόνια αντί για εκατομμύρια, όπως είχε υποτεθεί παλαιότερα. Παράλληλα εξετάστηκαν θεωρίες για εναλλακτικές αιτίες εξαφάνισης, όπως η αυξημένη ηφαιστειότητα, ιδιαίτερα οι μαζικές εκρήξεις στις Παγίδες του Ντέκκαν που σημειώθηκαν κατά την ίδια χρονική περίοδο, και η κλιματική αλλαγή, σύμφωνα και με το αρχείο των απολιθωμάτων. Ωστόσο, την 4η Μαρτίου 2010 μια ομάδα 41 επιστημόνων συμφώνησε ότι η πρόσκρουση του αστεροειδούς Τσικσουλούμπ πυροδότησε τη μαζική εξαφάνιση.[30]
Αεροπορία
Στην αυτοβιογραφία του, ο Λούις έγραψε: «Η εντύπωσή μου είναι ότι είχα διπλή σταδιοδρομία, στην επιστήμη και στην αεροπλοΐα. Ήταν σχεδόν εξίσου ικανοποιητικές.» Ένας σημαντικός συντελεστής σε αυτό ήταν η ευχαρίστηση της πτήσης. Έμαθε να πιλοτάρει το 1933, και αργότερα ειδικεύτηκε σε πτήσεις δι'οργάνων και πολλαπλών μηχανών. Κατά τα επόμενα 50 χρόνια συγκέντρωσε πάνω από 1000 ώρες χρόνου πτήσης, εκ των οποίων τις περισσότερες ως κυβερνήτης του αεροσκάφους.[13] Έγραψε: «Ελάχιστες δραστηριότητες αποδείχθηκαν τόσο ικανοποιητικές όσο το να είμαι ο κυβερνήτης και υπεύθυνος για την ασφάλεια των επιβατών μου».[13]
Ο Λούις πολλάκις συνείσφερε επαγγελματικά στην αεροπορία. Στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ανέλαβε την ανάπτυξη πολλαπλών τεχνολογιών για τις αερομεταφορές. Όπως η Επίγεια Ελεγχόμενη Προσέγγισης (GCA) για την οποία του απονεμήθηκε το Βραβείο Κολιερ το 1945. Κατείχε, επίσης, το βασικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τον αναμεταδότη ραντάρ, για τον οποίο παραχώρησε δικαιώματα στην αμερικανική κυβέρνηση για $1.[13]
O Λούις συμμετείχε σε πολλές επίσημες συμβουλευτικές επιτροπές που σχετίζονταν με την πολιτική και την στρατιωτική αεροπορία. Όπως σε μια ομάδα εργασίας της Ομοσπονδιακής Διοίκησης Αεροπορίας για το μέλλον στα συστήματα αεροναυτιλίας και ελέγχου της εναέριας κυκλοφορίας, στην Ομάδα Στρατιωτικών Αεροσκαφών της Επιστημονικής Συμβουλευτικής Επιτροπής του Προέδρου, και μια επιτροπή που αναζητά τρόπους για να συμβάλει η επιστημονική κοινότητα στην κατάρτιση για τα πλεονεκτήματα του μη πυρηνικού πολέμου.[13]
Ο Λούις ως αεροπόρος είχε πολλές περιπέτειες. Για παράδειγμα, τον καιρό που εργαζόταν στο GCA έγινε ο πρώτος πολίτης που πέταξε σε χαμηλό υψόμετρο με περιορισμένη ορατότητα. Πέταξε σε πολλά στρατιωτικά αεροσκάφη ως συγκυβερνήτης, με συμπεριλαμβανόμενα ενα B-29 Superfortress και ένα Lockheed F-104 Starfighter. Επίσης, στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επέζησε τη συντριβή ενός μονοπλάνου Miles Master, στο οποίο επέβαινε.[13]
Θάνατος
Ο Λούις Άλβαρεζ πέθανε την 1η Σεπτεμβρίου 1988, λόγω επιπλοκών μετά από μια σειρά διαδοχικών επεμβάσεων για καρκίνο του οισοφάγου.[31] Η σωρός του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του σκορπίστηκαν στον κόλπο του Μοντερέι.[32] Οι σημειώσεις του φυλάσσονται στη Βιβλιοθήκη Μπάνκροφτ στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Μπέρκλεϊ.[33]
Βραβεία και τιμητικές διακρίσεις
Μέλος της Ένωσης Αμερικάνων Φυσικών (1939) και Πρόεδρος (1969) [34]
Βραβείο Κολιερ της Εθνικής Ένωσης Αεροναυτικής των ΗΠΑ (1946) [35]
Μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (1947) [36]
Μετάλλιο Αξίας πολίτη των ΗΠΑ (1947) [37]
Μέλος της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας (1953) [38]
Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών (1958) [39]
Επιστήμονας της Χρονιάς της Καλιφόρνια (1960) [40]
Βραβείο Άλμπερτ Αϊνστάιν (1961)
Εθνικό Μετάλλιο Επιστημών των ΗΠΑ (1963) [41]
Βραβείο Μάικελσον (1965) [42]
Βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1968)
Μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Μηχανικής των ΗΠΑ (1969) [43]
Μετάλλιο Αποφοίτου από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο (1978) [44]
Αίθουσα Φήμης των Εθνικών Εφευρετών των ΗΠΑ (1978) [45]
Βραβείο Ενρίκο Φέρμι του Υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ (1987) [46]
Επίτιμος Μέλος στο Ινστιτούτο Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών (ΙΕΕΕ) (1988) [47]
Οι Πρόσκοποι της Αμερικής ονόμασαν τo «Bραβείο Σουπερνόβα Λούις Άλβαρεζ» προς τιμήν του (2012) [48]
Επιλεγμένες δημοσιεύσεις
"Σφαιρικός φακός μεταβλητής ισχύος δύο στοιχείων, " Δίπλωμα ευρεσιτεχνίας US3305294Α (Δεκέμβριος 1964)
Ευρεσιτεχνίες
Εξοπλισμός για εκπαίδευση στο γκολφ [49]
Ηλεκτροπυρηνικός αντιδραστήρας [50]
Οπτικό τηλέμετρο με εκθετικό πρίσμα μεταβλητής γωνίας [51]
Σφαιρικός φακός μεταβλητής ισχύος δύο στοιχείων [52]
Φακός μεταβλητής ισχύος και σύστημα [53]
Υποατομικός ανιχνευτής σωματιδίων με μέσο πολλαπλασιασμού υγρών ηλεκτρονίων [54]
Μέθοδος κατασκευής μήτρας οπτικών στοιχείων Φρενέλ [55]
Οπτικό στοιχείο μειωμένου πάχους [56]
Μέθοδος παραγωγής ενός οπτικού στοιχείου με μειωμένο πάχος [57]
Επισήμανση αντικειμένων με δευτέριο και μέθοδος ανίχνευσής τους, π.χ. εκρηκτικά [58]
Σταθεροποιημένο διοπτρικό ζουμ [59]
Αυτόνομο σύστημα αποφυγής σύγκρουσης [60]
Τηλεοπτικός θεατής [61]
Σταθεροποιημένα κιάλια για ζουμάρισμα [62]
Οπτικά σταθεροποιημένο σύστημα φακών κάμερας [63]
Ανίχνευση αζώτου [64]
Οπτικός σταθεροποιητής αδρανειακού εκκρεμούς [65]
Παραπομπές
«Luis Alvarez - Facts». Nobelprize.org. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2017.
(Αγγλικά) Library of Congress Authorities. Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2014.
(Αγγλικά) SNAC. w6wh2pnm. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Luis-Alvarez. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Γερμανικά) Munzinger-Archiv. 00000012192. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. alvarez-luis-walter. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Great Russian Entsiklopedia, JSC. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
Wohl, C. G. (2007). «Scientist as detective: Luis Alvarez and the pyramid burial chambers, the JFK assassination, and the end of the dinosaurs». American Journal of Physics 75 (11): 968. doi:10.1119/1.2772290. Bibcode: 2007AmJPh..75..968W.
Alvarez, L. W. (1987). Alvarez: Adventures of a Physicist. Basic Books, p.92, last paragraph, et seq., (ISBN 0-465-00115-7).
Fractals, Chaos and Power Laws, Manfred Schroeder, Dover, 1991, p.33.
Trower, W. P. (2009). Luis Walter Alvarez 1911–1988 (PDF). Biographical Memoirs. National Academy of Sciences. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2013.
«Richard Muller (E) | UC Berkeley Physics». physics.berkeley.edu. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2019.
Alvarez, Luis W., 1911-1988. (1987). Alvarez : adventures of a physicist. New York: Basic Books. ISBN 0465001157. 15015311.CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
Fernandez, R. M. (Σεπτεμβρίου 2011). «A Finding Aid to the Mabel Alvarez Papers, 1898–1987, in the Archives of American Art». Archives of American Art. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2011.
Alvarez, Luis W., 1911-1988. (1987). Discovering Alvarez : selected works of Luis W. Alvarez, with commentary by his students and colleagues. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0226813045. 15791693.CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
«Luis W. Alvarez – Biography». Nobelprize.org. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2011.
Alfred B. Bortz. Physics: Decade by Decade. Facts On File, Incorporated; 2007. (ISBN 978-0-8160-5532-6). p. 168.
Alvarez 1987.
Alvarez: adventures of a physicist. Basic Books. 1987. p. 279. (ISBN 9780465001156). "Physicists feel that the subject of religion is taboo. Almost all consider themselves agnostics. We talk about the big bang that started the present universe and wonder what caused it and what came before. To me the idea of a Supreme Being is attractive, but I'm sure that such a Being isn't the one described in any holy book. Since we learn about people by examining what they have done, I conclude that any Supreme Being must have been a great mathematician. The universe operates with precision according to mathematical laws of enormous complexity. I'm unable to identify its creator with the Jesus to whom my maternal grandparents, missionaries in China, devoted their lives."
Alvarez, L. W. (1937). «Nuclear K Electron Capture». Physical Review 52 (2): 134–135. doi:10.1103/PhysRev.52.134. Bibcode: 1937PhRv...52..134A.
Alvarez, L. W.; Cornog, R. (1939). «Helium and Hydrogen of Mass 3». Physical Review 56 (6): 613. doi:10.1103/PhysRev.56.613. Bibcode: 1939PhRv...56..613A.
Alvarez, Luis W.; Bloch, F. (1940). «A Quantitative Determination of the Neutron Moment in Absolute Nuclear Magnetons». Physical Review 57 (2): 111–122. doi:10.1103/PhysRev.57.111. Bibcode: 1940PhRv...57..111A.
«IATE: phased array».
«Collier 1940–1949 Winners». National Aeronautic Association. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2013.
«The Nobel Prize in Physics 1968». The Nobel Foundation. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2013.
Alvarez, L. W. (1964). «A Study of High Energy Interactions Using a "Beam" of Primary Cosmic Ray Protons». Alvarez Physics Memo (503). Ανακτήθηκε στις March 21, 2013.
Alvarez, L. W. (1965). «A Proposal to "X-Ray" the Egyptian Pyramids to Search for Presently Unknown Chambers». Alvarez Physics Memo (544). Ανακτήθηκε στις March 21, 2013.
Wohl, C. G. (2007). «Scientist as detective: Luis Alvarez and the pyramid burial chambers, the JFK assassination, and the end of the dinosaurs». American Journal of Physics 75 (11): 968. doi:10.1119/1.2772290. Bibcode: 2007AmJPh..75..968W.
Alvarez, L. W.; Alvarez, W.; Asaro, F.; Michel, H. V. (1980). «Extraterrestrial Cause for the Cretaceous-Tertiary Extinction: Experiment and Theory». Science 208 (4448): 1095–1108. doi:10.1126/science.208.4448.1095. PMID 17783054. Bibcode: 1980Sci...208.1095A.
Schulte, P. (2010). «The Chicxulub Asteroid Impact and Mass Extinction at the Cretaceous- Paleogene Boundary». Science 327 (5970): 1214–1218. doi:10.1126/science.1177265. PMID 20203042. Bibcode: 2010Sci...327.1214S.
Sullivan, Walter (1988-09-02). «Luis W. Alvarez, Nobel Physicist Who Explored Atom, Dies at 77». The New York Times. ISSN 0362-4331. Ανακτήθηκε στις 2016-01-23.
«Luis W. Alvarez». Soylent Communications. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2013.
«Finding Aid to the Luis W. Alvarez Papers, 1932–1988, bulk 1943–1987». Online Archive of California. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2013.
Trower 1987.
«Collier Trophy: Collier 1940–1949 Winners». National Aeronautical Association. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2011.
«Luis Walter Alvarez 1911–1988» (PDF). National Academy of Sciences. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2011.
«Luis W. Alvarez – Biography». Nobelprize.org. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2011.
«Dr. Luis Walter Alvarez – Public Profile». American Philosophical Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2011.
«Book of Members, 1780–2010: Chapter A» (PDF). American Academy of Arts and Sciences. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2011.
«California Scientist of the Year Award Recipients». California Science Center. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2012.
«National Medal of Science». American Institute of Physics. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2012.
«The Michelson Lectures and Award» (PDF). Case Western Reserve University. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2012.
«Dr. Luis W. Alvarez». National Academy of Engineering. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2011.
«Alumni Awards winners». University of Chicago. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2012.
«Hall of Fame / Inventor Profile – Luis Walter Alvarez». National Inventors Hall of Fame. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2012.
«Luis Alvarez, 1987». The Enrico Fermi Award. US Department of Energy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2011.
«IEEE Honorary membership recipients» (PDF). IEEE. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2011.
«Boy Scout award requirements». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2015.
Alvarez, Luis W. (4 March 1958). "Golf training device." U.S. Patent No. 2,825,569. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Lawrence, E. O., McMillan, E. M., & Alvarez, L. W. (1960). Electronuclear Reactor (No. US 2933442).
Alvarez, L. W. (24 January 1967). "Optical range finder with variable angle exponential prism." U.S. Patent No. 3,299,768. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W. (21 February 1967). "Two-element variable-power spherical lens." U.S. Patent 3,305,294. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W., and William E. Humphrey. (21 April 1970). "Variable-power lens and system." U.S. Patent No. 3,507,565. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W., Stephen E. Derenzo, Richard A. Muller, Robert G. Smits, and Haim Zaklad. (25 April 1972). "Subatomic particle detector with liquid electron multiplication medium." U.S. Patent No. 3,659,105. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, L. (19 June 1973). "Method of making fresnelled optical element matrix." U.S. Patent No. 3,739,455. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, L. (6 August 1974). "Optical element of reduced thickness." U.S. Patent No. 3,827,798. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, L. (13 August 1974). "Method of forming an optical element of reduced thickness." U.S. Patent No. 3,829,536. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W.,(17 February 1981). "Deuterium tagged articles such as explosives and method for detection thereof." U.S. Patent No. 4,251,726. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W., and Schwemin, Arnold J. (23 February 1982). "Stabilized zoom binocular." U.S. Patent No. 4,316,649 . Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W. (23 February 1982). "Stand alone collision avoidance system." U.S. Patent No. 4,317,119. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W., (16 August 1983). "Television viewer." U.S. Patent No. 4,399,455. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W., and Schwemin, Arnold J. (29 November 1983). "Stabilized zoom binocular." U.S. Patent No. 4,417,788. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W., and Schwemin, Arnold J. (7 October 1986). "Optically stabilized camera lens system." U.S. Patent No. 4,615,590. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W. (12 July 1988). "Nitrogen detection." U.S. Patent No. 4,756,866. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Alvarez, Luis W., and Sporer, Stephen F. (27 March 1990). "Inertial pendulum optical stabilizer." U.S. Patent No. 4,911,541. Washington, DC: U.S. Patent and Trademark Office.
Εγκυκλοπαίδεια Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
