Η Τζένιφερ Τζόουνς (αγγλ. Jennifer Jones) (2 Μαρτίου 1919 - 17 Δεκεμβρίου 2009) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός βραβευμένη με όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου για την ταινία Ουράνια Οπτασία (The Song Of Bernadette) το 1943, ενώ προτάθηκε για το χρυσό αγαλματίδιο συνολικά πέντε φορές.
Πρώτα Χρόνια
Η Φίλις Λι Ίσλεϊ, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Τούλσα της Οκλαχόμα το 1919 και ήταν κόρη του Φίλιπ Ρος Ίσλεϊ και της Φλόρα Μέι Σούμπερ[1]. Η Τζόουνς φοίτησε στο κολέγιο Μόντε Κασίνο της Τούλσα, πριν μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη το 1938 για να διδαχτεί την υποκριτική τέχνη στην Αμερικανική Ακαδημία Της Δραματικής Τέχνης. Εκεί γνωρίστηκε με το συμφοιτητή της Ρόμπερτ Γουόκερ, τον οποίο ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε ένα χρόνο αργότερα.
Το ζευγάρι επέστρεψε στην Τούλσα όπου συμμετείχε σε ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα που διήρκεσε 13 βδομάδες και έπειτα κατευθύνθηκε προς το Χόλιγουντ. Εκεί η Τζόουνς έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο (ως Φίλις Λι Ίσλεϊ), σε μικρό ρόλο πλάι στον Τζον Γουέιν, στην ταινία του 1939 Το καραβάνι προς τη δύση (Frontier Horizon). Επόμενή της συμμετοχή ήταν στην κινηματογραφική σειρά συνεχειών Dick Tracy's G-Men. Την ίδια χρονιά όμως, θεωρήθηκε ακατάλληλη σε ακρόαση για την εταιρία Paramount και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη.
Καριέρα
Ενώ ο σύζυγός της είχε σταθερή δουλειά στο ραδιόφωνο, η Τζόουνς εργάστηκε ως μοντέλο, αναζητώντας παράλληλα εργασία στον κινηματογράφο. Όταν έμαθε ότι γίνονταν ακροάσεις για την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου της Ρόουζ Φράνκεν, Κλόντια, η Τζόουνς παρουσιάστηκε στο γραφείο του παραγωγού Ντέιβιντ Ο'Σέλζνικ, που βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, για να περάσει από δοκιμαστικό για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αφότου διάβασε για το ρόλο, η Τζόουνς, αποχώρησε από το γραφείο του Σέλζνικ κλαίγοντας, νομίζοντας ότι είχε αποτύχει. Η ερμηνεία της όμως εντυπωσίασε το Σέλζνικ, ο οποίος έστειλε τη γραμματέα του ξωπίσω της. Ακολούθησε μια σύντομη συνέντευξη και η Τζόουνς υπέγραψε επταετές συμβόλαιο με την εταιρία του Σέλζνικ.
Ο Σέλζνικ ανέλαβε το ρόλο του ατζέντη, για λογαριασμό της και όλα έδειχναν ότι την προόριζε για μεγάλη επιτυχία. Ο Σέλζνικ ήταν εκείνος που της πρότεινε να αλλάξει το όνομά της και το Φίλις Λι Ίσλεϊ, μετατράπηκε σε Τζένιφερ Τζόουνς. Μετά από ακρόαση, από την οποία πέρασε το 1943 για το ρόλο της Μπερναντέτ Σουμπιρού για την ταινία Ουράνια Οπτασία (The Song Of Bernadette), ο σκηνοθέτης Χένρι Κίνγκ εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο της και της προσέφερε το ρόλο. Η ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους στα τέλη της ίδιας χρονιάς, έκανε μεγάλη επιτυχία και χάρισε στην Τζόουνς το όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου την ημέρα των γενεθλίων της το Μάρτιο του 1944. Η Τζόουνς στην ταινία υποδυόταν ένα υπαρκτό πρόσωπο την Αγία Μπερναντέτ της Λούρδης. Συνυποψήφια της Τζόουνς, στην κατηγορία Α γυναικείος ρόλος, ήταν και η στενή της φίλη Ίνγκριντ Μπέργκμαν για την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Έρνεστ Χέμινγουεϊ Για ποιον χτυπά η καμπάνα. Η Τζόουνς ζήτησε αργότερα συγγνώμη από την Μπέργκμαν, η οποία της απάντησε: Όχι Τζένιφερ, η Μπερναντέτ σου, ήταν καλύτερη από τη Μαρία μου. Η Μπέργκμαν κέρδισε το όσκαρ την επόμενη χρονιά για την ταινία Εφιάλτης (Gaslight, 1944) και το βραβείο της παρέδωσε η Τζόουνς[2].
Η Τζόουνς σε στιγμιότυπο από την ταινία του 1949 Μαντάμ Μποβαρύ.
Για τις επόμενες δυο δεκαετίες η Τζόουνς συγκίνησε το κοινό με τις ερμηνείες της σε δραματικούς ρόλους, που επέλεγε για εκείνη ο Σέλζνικ. Τρία χρόνια αργότερα υποδύθηκε τη λάγνα και γεμάτη αισθησιασμό, μιγάδα Περλ, στην ταινία Μονομαχία στον ήλιο (Duel In The Sun, 1946), που της χάρισε ακόμη μια υποψηφιότητα για όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Στην ταινία εμφανιζόταν στο πλευρό του Γκρέγκορι Πεκ και ο ρόλος της αυτός, βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με εκείνον της Αγίας που την είχε κάνει διάσημη. Άλλες αξιοσημείωτες ταινίες, στις οποίες συμμετείχε ήταν οι εξής: Απ' Όταν έφυγες (Since You Went Away, 1944), Ερωτικά γράμματα (Love Letters, 1945), Τολμηρός εραστής (Cluny Brown, 1946), Μαντάμ Μποβαρύ (Madame Bovary, 1949), Συντρίμμια του Έρωτα (Carrie, 1952), Ο Τελευταίος Σταθμός (Indiscretion of an American Wife) και Έκσταση και πάθος (Love Is A Many-Splendored Thing, 1955). Συμπρωταγωνίστησε επίσης με μερικούς από τους πιο επιφανείς ηθοποιούς της περιόδου, όπως οι: Σαρλ Μπουαγιέ, Τζόζεφ Κότεν, Τσάρλτον Χέστον, Τζον Γκάρφιλντ, Λόρενς Ολίβιε, Μοντγκόμερι Κλιφτ, Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Γουίλιαμ Χόλντεν, Ροκ Χάτσον και Τζέισον Ρόμπαρντς.
Η τελευταία της εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ήταν στην ταινία καταστροφής του 1973 Ο πύργος της κολάσεως (The Towering Inferno), στην οποία χόρεψε με το Φρεντ Αστέρ, στη δεξίωση που γινόταν για τα εγκαίνια του ψηλότερου πύργου στον κόσμο, λίγο πριν αυτός ανατιναχτεί. Η ερμηνεία της στην ταινία της χάρισε μια υποψηφιότητα για χρυσή σφαίρα σε δευτερεύοντα γυναικείο ρόλο. Πίνακες με θέμα το ρόλο της στην ταινία εκτέθηκαν στη γκαλερί του τότε συζύγου της Νόρτον Σάιμον.
Προσωπική Ζωή
Η Τζόουνς παντρεύτηκε 3 φορές. Ο πρώτος της γάμος με το Ρόμπερτ Γουόκερ της χάρισε δυο γιους, που αργότερα έγιναν ηθοποιοί. Η Τζόουνς πήρε διαζύγιο από το Γουόκερ το 1945, εφόσον είχε ερωτική σχέση με το Ντέιβιντ Ο'Σέλζνικ από το 1943.
Η Τζόουνς παντρεύτηκε το Σέλζνικ τον Ιούλιο του 1949 και το ζευγάρι έμεινε μαζί μέχρι και το θάνατο του Σέλζνικ το 1965, από τότε περιόρισε τις εμφανίσεις της στη μεγάλη οθόνη. Η Τζόουνς αποπειράθηκε επίσης να αυτοκτονήσει το Νοέμβριο του 1967, αφότου έλαβε τις ειδήσεις για το θάνατο του αγαπημένου της φίλου, του ηθοποιού Τσαρλς Μπίκφορντ. Βρέθηκε αναίσθητη στο σπίτι της στο Μαλιμπού και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου έμεινε για κάποιο διάστημα σε κωματώδη κατάσταση και στη συνέχεια επανήλθε[3][4]. Το 1976 η κόρη της, Μαίρη Τζένιφερ Σέλζνικ, αυτοκτόνησε πηδώντας από τον εικοστό όροφο πολυκατοικίας στο Λος Άντζελες. Αυτό ώθησε την Τζόουνς να ενδιαφερθεί για τα ψυχολογικά προβλήματα και να ιδρύσει το Ίδρυμα Τζένιφερ Τζόουνς Σάιμον, για ενημέρωση πάνω σε θέματα που αφορούν την ψυχική υγεία.
Το Μάιο του 1971, η Τζόουνς παντρεύτηκε τον εκατομμυριούχο βιομήχανο, συλλέκτη έργων τέχνης και φιλάνθρωπο Σάιμον Νόρτον. Ο Νόρτον απεβίωσε το 1993. Τέσσερα χρόνια πριν το θάνατό του είχε παραιτηθεί της θέσης του προέδρου του Μουσείου έργων τέχνης της Πασαντίνα και το συμβούλιο των μετόχων ανέδειξε νέο πρόεδρο την Τζόουνς. Τη θέση αυτή κράτησε μέχρι και το 2003.
Θάνατος
Τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής της η Τζόουνς τα πέρασε στην οικία του γιου της Ρόμπερτ στο Μαλιμπού, δεν έδινε συνεντεύξεις ούτε έκανε δημόσιες εμφανίσεις. Πέθανε από φυσικά αίτια το Δεκέμβριο του 2009, σε ηλικία 90 ετών[5].
Φιλμογραφία
| Έτος | Ταινία | Ελληνικός Τίτλος | Σημειώσεις |
|---|---|---|---|
| 1939 | New Frontier | Το καραβάνι προς τη δύση | Ως Φίλις Ίσλεϊ |
| Dick Tracy's G-Men | Ως Φίλις Ίσλεϊ | ||
| 1943 | The Song of Bernadette | Ουράνια Οπτασία | Νίκη - Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου Νίκη - Χρυσή Σφαίρα - Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία |
| 1944 | Since You Went Away | Απ' Όταν Έφυγες | Υποψηφιότητα - Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου |
| 1945 | Love Letters | Ερωτικά γράμματα | Υποψηφιότητα - Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου |
| 1946 | Cluny Brown | Τολμηρός εραστής | |
| Duel in the Sun | Μονομαχία στον ήλιο | Υποψηφιότητα - Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου | |
| 1948 | Portrait of Jennie | Το πορτραίτο της Τζένι | |
| 1949 | We Were Strangers | Στις φλόγες της συμφοράς | |
| Madame Bovary | Μαντάμ Μποβαρύ | ||
| Gone to Earth | Ακατανίκητοι πόθοι | ||
| 1952 | Carrie | Συντρίμμια του Έρωτα | |
| Ruby Gentry | Κολασμένοι πόθοι / Πάθος και προδοσία | ||
| 1953 | Beat the Devil | Πιο δυνατός από το διάβολο | |
| Terminal Station / Indiscretion of an American Wife | Ο Τελευταίος Σταθμός | ||
| 1955 | Love Is a Many-Splendored Thing | Έκσταση και πάθος | Υποψηφιότητα - Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου |
| Good Morning Miss Dove | Σκιές του παρελθόντος | ||
| 1956 | The Man in the Gray Flannel Suit | Ο άνθρωπος με το γκρι κουστούμι | |
| 1957 | The Barretts of Wimpole Street | Ο μεγάλος έρως της μις Μπάρετ | |
| A Farewell to Arms | Αποχαιρετισμός στα | Αποχαιρετισμός στα | Αποχαιρετισμός στα όπλα | ||
| 1962 | Tender Is the Night | Τρυφερή νύχτα | |
| 1966 | The Idol | Το τρίγωνο | |
| 1969 | Angel, Angel, Down We Go / Cult of the Damned | ||
| 1974 | The Towering Inferno | Ο Πύργος της κολάσεως | Υποψηφιότητα - Χρυσή Σφαίρα Β' Γυναικείου ρόλου |
Παραπομπές
Isley family genealogy page, which shows Jennifer Jones's paternal ancestry dating back generations
Gary Moody. «All the Oscars: 1943». the OscarSite.com - A celebration of all things Oscar. Ανακτήθηκε στις 2006-12-10.
L.A. Times obituary
«Oscar-Winning Actress Jennifer Jones Dies at 90». KCOP-TV. December 17, 2009. Ανακτήθηκε στις 2009-12-19. «Malibu - Jennifer Jones, a best actress Oscar winner for 1943's "The Song of Bernadette" and known for her marriages to film mogul David O. Selznick and industrialist Norton Simon, died today at her Malibu home. She was 90.»
Harmetz, Aljean (December 17, 2009). «Jennifer Jones, Postwar Actress, Dies at 90». New York Times. Ανακτήθηκε στις 2009-12-19. «Jennifer Jones, who achieved Hollywood stardom in “The Song of Bernadette” and other films of the 1940s and ’50s while gaining almost as much attention for a tumultuous personal life, died Thursday at her home in Malibu, Calif. She was 90. Ms. Jones, who was the chairwoman of the Norton Simon Museum in Pasadena, Calif., died of natural causes, said Leslie Denk, a museum spokeswoman. Ms. Jones was the widow of the industrialist and art patron Norton Simon.»
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η Τζένιφερ Τζόουνς στο imdb
Η Τζένιφερ Τζόουνς στο cine.gr
Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου (1941–1960)
Τζόαν Φοντέιν (1941) Γκριρ Γκάρσον (1942) Τζένιφερ Τζόουνς (1943) Ίνγκριντ Μπέργκμαν (1944) Τζόαν Κρόφορντ (1945) Ολίβια ντε Χάβιλαντ (1946) Λορέτα Γιανγκ (1947) Τζέιν Γουάιμαν (1948) Ολίβια ντε Χάβιλαντ (1949) Τζούντι Χόλιντεϊ (1950) Βίβιαν Λι (1951) Σίρλεϊ Μπουθ (1952) Όντρεϊ Χέπμπορν (1953) Γκρέις Κέλλυ (1954) Άννα Μανιάνι (1955) Ίνγκριντ Μπέργκμαν (1956) Τζοάν Γούντγουορντ (1957) Σούζαν Χέιγουορντ (1958) Σιμόν Σινιορέ (1959) Ελίζαμπεθ Τέιλορ (1960)
Πλήρης κατάλογος (1928–1940) (1941–1960) (1961–1980) (1981–2000) (2001–2020)
Εγκυκλοπαίδεια Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
