Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής

Οι Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (επίσης λέγονται η Συνομοσπονδία, οι Συνομόσπονδες Πολιτείες, και οι ΣΠΑ) σχηματίσθηκαν ως η κυβέρνηση που δημιουργήθηκε από το 1861 ως το 1865 από έντεκα νότιες δουλοκτητικές πολιτείες των ΗΠΑ, καθεμία από τις οποίες είχε πριν κηρύξει την απόσχισή της από τις ΗΠΑ. Ο έλεγχος ντε φάκτο των ΣΠΑ στα διεκδικούμενα από αυτές εδάφη ποίκιλλε κατά την περίοδο που διεξήχθη ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος, σε εξάρτηση με την επιτυχία του στρατού τους.

Διακηρύσσοντας ότι είχαν δικαίωμα να αποσχισθούν, επτά πολιτείες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους από τις ΗΠΑ πριν την ορκωμοσία του Αβραάμ Λίνκολν ως προέδρου στις 4 Μαρτίου 1861· τέσσερις ακόμη ακολούθησαν μετά την έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου στη Μάχη του Φορτ Σάμτερ (Απρίλιος 1861). Η κυβέρνηση των ΗΠΑ (Η Ένωση) θεώρησε την απόσχιση παράνομη και αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη Συνομοσπονδία. Μολονότι τα Βρετανικά και Γαλλικά εμπορικά συμφέροντα πωλούσαν στη Συνομοσπονδία πολεμικά πλοία και υλικά, κανένα ευρωπαϊκό έθνος επίσημα δεν αναγνώρισε τις ΣΠΑ ως ένα ανεξάρτητο κράτος.[1][2]

Οι ΣΠΑ πραγματικά κατέρρευσαν όταν οι στρατηγοί Ρόμπερτ Λη και Τζόζεφ Ε. Τζόνστον παρέδωσαν τους στρατούς τους τον Απρίλιο του 1865. Η τελευταία συνάντηση της Κυβέρνησής τους έλαβε χώρα στην Τζώρτζια τον Μάιο. Οι στρατιώτες της Ένωσης αιχμαλώτισαν τον Συνομοσπονδιακό Πρόεδρο Τζέφερσον Ντέηβις κοντά στο Έργουινβιλ στις 10 Μαΐου 1865. Σχεδόν όλες οι εναπομείνασες συνομοσπονδιακές δυνάμεις παραδόθηκαν ως το τέλος του Ιουνίου. Μια δεκαετής διαδικασία γνωστή ως Ανασυγκρότηση εκδίωξε τους πρώην Συνομοσπονδιακούς ηγέτες από τις θέσεις τους, έδωσε πολιτικά δικαιώματα και δικαίωμα ψήφου στους απελεύθερους, και δέχθηκε εκ νέου τις αποσχισθείσες πολιτείες στο Κογκρέσο.

Ιστορία

Οι συνοριακές πολιτείες του Κεντάκι και του Μιζούρι κήρυξαν ουδετερότητα πολύ νωρίς στον πόλεμο. Στο Κεντάκι, η πολιτεία βαθμιαία συντάχθηκε με τα βόρεια· όμως μια δεύτερη, φιλονότια κυβέρνηση αναδύθηκε σε μερικές νότιες κομητείες (κατάσταση αρκετά όμοια με αυτήν στις κομητείες που θα γίνονταν η Δυτική Βιρτζίνια), αν και ο έλεγχος της σε αυτές τις περιοχές δεν διάρκεσε πολύ. Μια πιο περίπλοκη κατάσταση περιβάλλει την Απόσχιση του Μιζούρι. Στο Μιζούρι η πλειοψηφία του νομοθετικού σώματος και ο κυβερνήτης πέρασε ένα διάταγμα απόσχισης.[3] Όμως, αυτό συνέβη μετά από μια μόνιμη συνταγματική συνέλευση που κήρυξε το νομοθετικό σώμα και τον κυβερνήτη άκυρους, αφ' ότου Συνομοσπονδιακοί στρατιώτες έκαναν πορεία και κατέλαβαν την πρωτεύουσα. Το Μιζούρι, από τότε που η Ένωση ήδη ήλεγχε το μεγαλύτερο τμήμα του, εξαιρέθηκε από την Διακήρυξη Χειραφέτησης που έθετε εκτός νόμου την δουλεία οπουδήποτε αλλού. Όμως, η μόνιμη Πολιτειακή συνταγματική συνέλευση ανακάλεσε την δουλεία στο Μιζούρι πριν ψηφιστούν οι συνομοσπονδιακές συνταγματικές τροποποιήσεις. Η Συνομοσπονδία αναγνώρισε τους φιλοσυνομοσπονδιακούς διεκδικητές στο Κεντάκι και το Μιζούρι και ήγειρε διεκδικήσεις σε αυτές τις πολιτείες βασισμένη στην διοίκησή τους, με αντιπροσώπους από τις δύο πολιτείες να υπάρχουν στο Συνομοσπονδιακό Κογκρέσο. Μεταγενέστερες εκδόσεις των συνομοσπονδιακών σημαιών είχαν δεκατρία αστέρια, αντικατοπτρίζοντας τις διεκδικήσεις της Συνομοσπονδίας στο Κεντάκι και το Μιζούρι.

Στις 27 Απριλίου 1861 ο Πρόεδρος Λίνκολν, σε ανταπόκριση για την καταστροφή των σιδηροδρομικών γεφυρών και των τηλεγραφικών γραμμών από υποστηρικτές των νοτίων στο Μέριλαντ (η πολιτεία που συνορεύει με την πρωτεύουσα των ΗΠΑ, την Ουάσινγκτον, Π.Κ., σε τρεις πλευρές), εξουσιοδότησε τον Στρατηγό Σκοτ να αναστείλει το ένταλμα του habeas corpus κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής από την Φιλαδέλφεια έως την Βαλτιμόρη και την Ουάσινγκτον.[4] Το Ντέλαγουερ, επίσης μια δουλοκτητική πολιτεία, ποτέ δεν σκέφθηκε την απόσχιση, ούτε και η Ουάσινγκτον, Π.Κ. Αν και οι δουλοκτητικές πολιτείες του Μέριλαντ και του Ντέλαγουερ δεν αποσχίσθηκαν, πολίτες από εκείνες τις πολιτείες δεν εξέθεσαν διχασμένες πίστες. Μόνο το Ντέλαγουερ μεταξύ των δουλοκτητικών πολιτειών δεν παρήγαγε ένα ολόκληρο σύνταγμα για να πολεμήσει για τη Συνομοσπονδία. Το Ντέλαγουερ επέτυχε την διάκριση της προμήθειας περισσότερων στρατιωτών κατά ποσοστό από κάθε άλλη πολιτεία, και συντριπτικά πολέμησαν για την Ένωση.
Πολιτείες που αποσχίσθηκαν

Επτά πολιτείες κήρυξαν την απόσχισή τους πριν ο Λίνκολν αναλάβει καθήκοντα στις 4 Μαρτίου 1861:

Νότια Καρολίνα (20 Δεκεμβρίου 1860)[5]
Μισισίπι (9 Ιανουαρίου 1861)[6]
Φλόριντα (10 Ιανουαρίου 1861)[7]
Αλαμπάμα (11 Ιανουαρίου 1861)[8]
Τζόρτζια (19 Ιανουαρίου 1861)[9]
Λουιζιάνα (26 Ιανουαρίου 1861)[10]
Τέξας (1 Φεβρουαρίου 1861)[11]

Οι νότιες πολιτείες που αποσχίστηκαν. Με ανοικτό πράσινο οι περιοχές που διεκδικήθηκαν αλλά δεν τέθηκαν ποτέ κάτω από απόλυτο έλεγχο.

Μετά τη συνομοσπονδιακή επίθεση στο φορτ Σάμτερ στις 12 Απριλίου 1861 και την επακόλουθη κλήση του Λίνκολν για στρατιώτες στις 15 Απριλίου, τέσσερις ακόμη πολιτείες κήρυξαν την απόσχισή τους:[12]

Βιρτζίνια (17 Απριλίου 1861· επικυρώθηκε από τους ψηφοφόρους στις 23 Μαΐου 1861)[13]
Αρκάνσας (6 Μαΐου 1861)[14]
Τενεσί (7 Μαΐου 1861· επικυρώθηκε από τους ψηφοφόρους στις 8 Ιουνίου 1861)[15][16]
Βόρεια Καρολίνα (20 Μαΐου 1861)[17]

Παραπομπές

«Preventing Diplomatic Recognition of the Confederacy, 1861-1865». U.S. Department of State. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2003-03-03.
McPherson, James M. (2007). This mighty scourge: perspectives on the Civil War. Oxford University Press US, σελ. 65. ISBN 0195313666.
Missouri's Ordinance of Secession.
White (2009) p. 416
The text of South Carolina's Ordinance of Secession.
The text of Mississippi's Ordinance of Secession.
The text of Florida's Ordinance of Secession.
The text of Alabama's Ordinance of Secession.
The text of Georgia's Ordinance of Secession.
The text of Louisiana's Ordinance of Secession.
The text of Texas' Ordinance of Secession.
Some southern unionists blamed Lincoln's call for troops as the precipitating event for the second wave of secessions. Historian James McPherson argues that such claims have "a self-serving quality" and regards them as misleading. He wrote:

As the telegraph chattered reports of the attack on Sumter April 12 and its surrender next day, huge crowds poured into the streets of Richmond, Raleigh, Nashville, and other upper South cities to celebrate this victory over the Yankees. These crowds waved Confederate flags and cheered the glorious cause of southern independence. They demanded that their own states join the cause. Scores of demonstrations took place from April 12 to 14, before Lincoln issued his call for troops. Many conditional unionists were swept along by this powerful tide of southern nationalism; others were cowed into silence.
— McPherson p. 278

Historian Daniel W. Crofts disagrees with McPherson. Crofts wrote:

The bombardment of Fort Sumter, by itself, did not destroy Unionist majorities in the upper South. Because only three days elapsed before Lincoln issued the proclamation, the two events viewed retrospectively, appear almost simultaneous. Nevertheless, close examination of contemporary evidence ... shows that the proclamation had a far more decisive impact.
— Crofts p. 336

Crofts further noted that,

Many concluded ... that Lincoln had deliberately chosen 'to drive off all the Slave states, in order to make war on them and annihilate slavery.'
— Crofts pp. 337-338, quoting the North Carolina politician Jonathan Worth (1802-1869).

The text of Virginia's Ordinance of Secession. Virginia seceded in two steps, first by secession convention vote on April 17, 1861, and then by ratification of this by a popular vote conducted on 23 May, 1861. A Unionist Restored government of Virginia also operated. Virginia did not turn over its military to the Confederate States until June 8, 1861. The Commonwealth of Virginia ratified the Constitution of the Confederate States on June 19, 1861.
The text of Arkansas' Ordinance of Secession.
The text of Tennessee's Ordinance of Secession.
The Tennessee legislature ratified an agreement to enter a military league with the Confederate States on May 7, 1861. Tennessee voters approved the agreement on June 8, 1861.

The text of North Carolina's Ordinance of Secession.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Documenting the American South
Confederate official government documents
Confederate History: Son of the South