Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής

Η Διακήρυξη Χειραφέτησης ήταν η διαταγή από τον πρόεδρο των Η.Π.Α Αβραάμ Λίνκολν να ελευθερώσει σκλάβους σε 10 πολιτείες. Ίσχυε μόνο για τις πολιτείες που ήταν σε επανάσταση ενάντια των Η.Π.Α το 1863 κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Δεν ελευθέρωσε αμέσως τους σκλάβους σε αυτές τις 10 πολιτείες καθώς αυτές ήταν ακόμα υπό τον έλεγχο των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής. Παρ'όλα αυτά απελευθέρωσε κατευθείαν τουλάχιστον 20.000 σκλάβους μέσα στην Ένωση και σχεδόν όλους τους τέσσερις εκατομμύριους του Νότου καθώς ο στρατός της Ένωσης κινούνταν μέσα στα εδάφη της Συνομοσπονδίας. Μέχρι την 13η τροποποίηση του συντάγματος των Η.Π.Α το 1865 μόνο η κάθε πολιτεία ξεχωριστά είχε το δικαίωμα να απαγορεύσει την σκλαβιά στα δικά της σύνορα.Επιπλέον ο Λίνκολν εξέδωσε την διακήρυξη μόνο ως ένα μέτρο πολέμου στον ρόλο του ως αρχιστράτηγος.

Η Διακήρυξη μετέτρεψε την χειραφέτηση σε ένα στόχο του Εμφυλίου Πολέμου. Επίσης εξασθένησε προσπάθειες μέσα στην Αγγλία και την Γαλλία να αναγνωρίσουν επίσημα την Συνομοσπονδία. Ενώ οι στρατιώτες της Ένωσης προέλασαν μέσα στα εδάφη των επαναστατών ελευθέρωναν χιλιάδες σκλάβους την μέρα. Πολλοί δεν περίμεναν και απλώς το έσκασαν από τους ιδιοκτήτες τους αναζητώντας ελευθερία.

5 πολιτείες υπέρ της σκλαβιάς είχαν παραμείνει πιστές στην Ένωση και δεν είχαν κηρύξει πόλεμο εναντίον της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Έτσι ο Λίνκολν δεν είχε την εξουσία να απαγορεύσει την σκλαβιά σε αυτές τις πολιτείες και έτσι δεν εφαρμόστηκε σε αυτές η διακήρυξη. Η διακήρυξε επίσης δεν ίσχυε στο Τενεσί καθώς και ούτε στις περιοχές εντός της Βιρτζίνιας και της Λουιζιάνας που ήταν ήδη ελεγχόμενες από στρατεύματα της Ένωσης
Η Διακήρυξη

Η διακήρυξη εκδόθηκε σε δύο μέρη. Στις 22 Σεπτεμβρίου 1862 ο Λίνκολν ανακοίνωσε ότι σε 100 μέρες θα ελευθερώσει όλους τους σκλάβους που ανήκαν σε περιοχές εκτός ελέγχου των Η.Π.Α. Στις 1 Ιανουαρίου 1863 ονόμασε τις 10 πολιτείες στις οποίες θα ίσχυε η διακήρυξη: Τέξας, Νότια Καρολίνα, Βόρεια Καρολίνα, Τζόρτζια, Αλαμπάμα, Μισισίπι, Αρκάνσας, Βιρτζίνια, Κεντάκι και Λουιζιάνα. Οι πέντε συνοριακές πολιτείες όπου η σκλαβιά ήταν ακόμα νόμιμη δεν επηρεάστηκαν από την διακήρυξη καθώς ήταν ακόμα κομμάτια της Ένωσης. Επίσης η διακήρυξη δεν ίσχυε ούτε στο Τενεσί καθώς οι δυνάμεις της Ένωσης είχαν ήδη καταλάβει την περιοχή. Ορισμένες κομητείες της Βιρτζίνια που ήταν ακόμα στην διαδικασία απόσχισης από την τότε πολιτεία και δημιουργία της νέας πολιτείας της Δυτικής Βιρτζίνιας ονομάστηκαν συγκεκριμένα ως εξαιρέσεις όπως και μερικές ενορίες γύρω από την Νέα Ορλεάνη στην Λουιζιάνα.

[...]όλα τα άτομα κρατούμενα ως σκλάβοι μέσα σε οποιαδήποτε πολιτεία της οποίας οι κάτοικοι είναι σε επανάσταση ενάντια της Ένωσης θα είναι από σήμερα για πάντα ελεύθεροι. Η εκτελεστική διοίκηση των Η.Π.Α συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής και ναυτικής εξουσίας θα αναγνωρίσουν και θα διατηρήσουν την ελευθερία αυτών των ατόμων και δεν θα δράσουν με σκοπό την κατάπνιξη τους[...]

"Άρκανσας,Τέξας,Λουιζιάνα[εκτός ορισμένων ενοριών]Μισισίπι,Αλαμπάμα,Φλόριντα,Τζόρτζια,Νότια Καρολίνα,Βόρεια Καρολίνα και Βιρτζίνια(εκτός των 48 επαρχιών που προορίζεται να σχηματίσουν την Δυτική Βιρτζίνια[και ορισμένων άλλων επαρχιών στην Βιρτζίνια]"

Μόνο ένας μικρός αριθμός σκλάβων εντός της Ένωσης ελευθερώθηκαν αμέσως. Καθώς οι στρατιώτες της Ένωσης κινούνταν ενάντια του Νότου ελευθέρωσαν σχεδόν και τους 4.000.000 σκλάβους της περιοχής. Μάλιστα ορισμένοι πρώην σκλάβοι εντάχθηκαν στον στρατό των Η.Π.Α.

Πριν το τέλος του πολέμου κάποιες απαλλαγμένες από την διακήρυξη πολιτείες απαγόρευσαν την σκλαβιά εντός των συνόρων τους. Ενώ η διακήρυξη είχε ελευθερώσει τους σκλάβους παρ'όλα αυτά δεν έκανε την σκλαβιά παράνομη. Έτσι ο Λίνκολν εξέδωσε μία συνταγματική τροποποίηση για να απαγορεύσει την σκλαβιά. Η 13η Τροποποίηση έκανε την σκλαβιά παράνομη παντού στις Η.Π.Α και ψηφίστηκε αργότερα το 1865 οκτώ μήνες μετά την δολοφονία του Λίνκολν.

Εγκυκλοπαίδεια Ιστορίας