Η ταινία Τζίλντα (Αγγλ. Gilda), γνωστό κι ως Γκίλντα, είναι Φιλμ Νουάρ παραγωγής 1946, σε σκηνοθεσία Τσαρλς Βίντορ. Πρωταγωνιστες της ταινίας είναι ο Γκλεν Φορντ κι η Ρίτα Χέιγουορθ, που εμφανίζεται στον ομώνυμο ρόλο ως μια από τις διασημότερες femme fatale στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ταινία φημίζεται για την ονειρική φωτογραφία του Ρούντολφ Ματέ, για τα κοστούμια της Χέιγουορθ που σχεδιάστηκαν από τον Ζαν Λουί, καθώς και για τα τραγούδια Put the Blame on Mame και Amado Mio τα οποία ερμηνεύει (με τη φωνή της Ανίτα Έλις) η ηθοποιός λικνίζοντας το κορμί της με ερωτισμό ακολουθώντας τις οδηγίες του χορογράφου Τζακ Κόουλ[1].
Η ταινία διαγωνίστηκε επίσης στην πρώτη διοργάνωση του Φεστιβάλ των Καννών το 1946.[2].
Υπόθεση
Στο Μπουένος Άιρες του 1945 ένας τυχοδιώκτης τζογαδόρος, ο Τζόνι Φάρελ (Γκλεν Φορντ) γίνεται το δεξί χέρι του Μπάλιν Μάντσον (Τζορτζ Μακρίντι), ενός ιδιοκτήτη λέσχης παράνομων παιχνιδιών. Κάποια στιγμή ο Μπάλιν αναχωρεί για ταξίδι αφήνοντας τον Τζόνι να διευθύνει τη λέσχη κι όταν επιστρέφει συνοδεύεται από τη νέα του σύζυγο Γκίλντα (Ρίτα Χέιγουορθ).
Η Γκίλντα κι ο Τζόνι γνωρίζονται καθώς υπήρξαν ζευγάρι στο παρελθόν, προσποιούνται όμως ότι συναντιούνται για πρώτη φορά. Η φαινομενική αδιαφορία την οποία δείχνει ο Τζόνι στη Γκίλντα την εξοργίζει και κάνει τα πάντα προκειμένου να τον εξοργίσει. Έτσι αφήνει να εννοηθεί ότι απατάει τον Μπάλιν με άλλους άντρες κι ο Τζόνι κάνει τα πάντα ώστε οι εξωσυζυγικές της δραστηριότητες να μείνουν κρυφές. Οι εξωσυζυγικές σχέσεις της Γκίλντα γεμίζουν με ζήλια τον Τζόνι, ο οποίος στην πραγματικότητα τη θέλει για τον εαυτό του.
Στο μεταξύ οι τοπικές αρχές πληροφορούνται για τις παράνομες δραστηριότητες του Μπάλιν, ο οποίος είναι μπλεγμένος σε παράνομο καρτέλ βολφραμίου και ξεκινούν τις έρευνες στο καζίνο. Προκειμένου να ξεφύγει της σύλληψης ο Μπάλιν σκηνοθετεί το θάνατό του αφήνοντας την περιουσία του στην Γκίλντα και τη διαχείρησή της στον Τζόνι. Ο Τζόνι τότε παντρεύεται τη Γκίλντα, όχι επειδή την αγαπάει, αλλά για να την κάνει να πληρώσει για τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Πληροφορίες Παραγωγής
Η ταινία αποτελεί τη δεύτερη από τις τρεις ταινίες στις οποίες το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Ρίτα Χέιγουορθ και Γκλεν Φορντ σκηνοθετήθηκαν από τον Τσαρλς Βίντορ (οι άλλες δυο ήταν οι Seduction, 1941 και Οι Αγάπες της Κάρμεν (The Loves of Carmen, 1948). Η ταινία γυρίστηκε αποκλειστικά για την επιστροφή της Χέιγουορθ στα κινηματογραφικά δρώμενα, εφόσον είχε αποσυρθεί από το 1944 μετά τη γέννα της κόρης της Ρεβέκκα.
Η πραγματοποίηση της ταινίας αποτέλεσε δύσκολο εγχείρημα καθώς η Χέιγουορθ βρισκόταν σε μόνιμη διαμάχη με τον ιδιοκτήτη της Columbia Χάρι Κον, ο οποίος ζήλευε τη στενή σχέση της ηθοποιού με τον Γκλεν Φορντ. Επίσης ο σκηνοθέτης Τσαρλς Βιντόρ ζήτησε την αποδέσμευσή του από το συμβόλαιο με την εταιρία[3].
Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 4 Σεπτεμβρίου του 1945. Κανένας από τους ηθοποιούς δεν ήξερε ποιο ήταν το τέλος της ταινίας κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Λίγο πριν ξεκινήσουν το γύρισμα λάμβαναν δυο ή τρεις σελίδες από το σενάριο με οδηγίες για τη συνέχεια. Αφότου τελείωσαν τα γυρίσματα προστέθηκαν οι σκηνές στις οποίες η Χέιγουορθ ερμηνεύει τα τραγούδια Put the Blame on Mame και Amado Mio λικνίζοντας το κορμί της υπό τις ενδείξεις του χορογράφου Τζακ Κόουλ. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι η φωνή της Χέιγουορθ αυτή που ακούγεται στην ταινία, εφόσον την ντούμπλαρε η Ανίτα Έλις, τα δυο αυτά τραγούδια είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένα με την εικόνα της ηθοποιού.
Αποδοχή
Η ταινία έκανε τεράστια εμπορική επιτυχία με εισπράξεις άνω των τριών εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά οι κριτικοί της περιόδου την υποδέχτηκαν με ανάμεικτα συναισθήματα. Οι κριτικοί του περιοδικού Variety έκαναν θετικά σχόλια για την ταινία, τονίζοντας το γεγονός ότι η ταινία προβάλλει έντονα και με εύστοχο τρόπο τον ερωτισμό της Χέιγουορθ. Αναφέρθηκαν επίσης στο γεγονός ότι ο ρόλος του Τζόνι Φάρελ ήταν ο πρώτος καλός ρόλος που δόθηκε στον Φορντ μετά από χρόνια και χαρακτήρισαν τη σκηνοθεσία της ταινίας στατική, αποδίδοντας το λάθος στο σενάριο[4].
Πιο πρόσφατα ο κριτικός κινηματογράφος Εμάνουελ Λίβι, επαίνεσε την ταινία λέγοντας: Ο ρόλος της Γκίλντα αποτελεί την καλύτερη ερμηνεία της Χέιγουορθ. Η ταινία που γυρίστηκε αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αντλεί τη δύναμή της από τη μείξη πολλών κινηματογραφικών ειδών καθώς και από την αλληλεπίδραση των κεντρικών ρόλων. Η Γκίλντα αποτελεί τη χρυσή τομή ανάμεσα στα σκληροπυρηνικά φιλμ νουάρ και στα μελοδράματα της δεκαετίας του '40. Η ταινία που είναι εμποτισμένη με μοντέρνα αισθητική, πραγματεύεται με θαρραλέο τρόπο κρίσιμα σεξουαλικά προβλήματα[5].
Η ταινία έχει βαθμολογία 93% στην ιστοσελίδα των κριτικών Rotten Tomatoes[6].
Αναφορές
Αναφορές στην ταινία γίνονται στο ντοκυμαντέρ του Σολ Τιουρέλ Οι Θεές του Έρωτα (The Love Goddesses, 1965), στην ταινία του Φρανκ Ντάραμποντ Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (The Shawshank Redemption, 1994), στην ταινία του Ρότζερ Μίτσελ Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ (Notting Hill, 1999) καθώς και στην ταινία του Ντέιβιντ Λιντς Οδός Μαλχόλαντ (Mulholland Drive, 2001).
Παραπομπές
Gilda στην IMDb
«Gilda Movie Review». A Life At The Movies. June 18, 2010.
Egle Santolini in Ciak, anno IV, n° 7, luglio 1988, pag. 130-131.
Variety. Film review, February 14, 1946. Last accessed: February 9, 2010.
Levy, Emanuel. Film review, 2009. Last accessed: February 9, 2010.
Gilda at Rotten Tomatoes. Last accessed: February 9, 2010.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τζίλντα στην IMDb
Εγκυκλοπαίδεια Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
