Βέρα Λυν

Η Βέρα Μάργκαρετ Λυν, με πραγματικό επώνυμο Γουέλτς (Vera Margaret Lynn, n. Welch, αγγλ. προφορά «Βίρα Λυν», γενν. 20 Μαρτίου 1917)[9] είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια παραδοσιακής ελαφράς μουσικής, που ήταν πολύ δημοφιλής κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Υπήρξε επίσης τραγουδοποιός και ηθοποιός.

Κατά τον πόλεμο περιόδευε δίνοντας σχεδόν συνεχώς συναυλίες για τα βρετανικά στρατεύματα εντός και εκτός Αγγλίας, φθάνοντας μέχρι την Αίγυπτο, τις Ινδίες και τη Βιρμανία. Τα τραγούδια που έχουν συνδεθεί περισσότερο με τη φωνή της είναι τα «We'll Meet Again», «The White Cliffs of Dover», «A Nightingale Sang in Berkeley Square» και «There'll Always Be an England».

Παρέμεινε δημοφιλής και μετά τον πόλεμο, εμφανιζόμενη στην τηλεόραση στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ, ηχογραφώντας τραγούδια όπως το «Auf Wiederseh'n Sweetheart» και το πρώτο σε πωλήσεις στην πατρίδα της «My Son, My Son». Το 2009, σε ηλικία 92 ετών, έγινε η γηραιότερη εν ζωή καλλιτέχνιδα που μπήκε στην κορυφή των πωλήσεων άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο, με το We'll Meet Again: The Very Best of Vera Lynn.[10] Το 2017 έβγαλε το άλμπουμ Vera Lynn 100 με αφορμή τα εκατοστά γενέθλιά της, που έφθασε το νο. 3 στις πωλήσεις, καθιστώντας την τον γηραιότερο καλλιτέχνη (άνδρα ή γυναίκα) στην ιστορία της τέχνης (και πρώτο υπεραιωνόβιο ερμηνευτή/-τρια) που έβγαλε άλμπουμ το οποίο μπήκε στα 10 κορυφαία σε πωλήσεις σε κάποια χώρα.

Η Λυν έχει αφιερώσει πολύ χρόνο και ενέργεια σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες, σχετικές με βετεράνους πολεμιστές, παιδιά με ειδικές ανάγκες και καρκινοπαθείς. Το 2000 ονομάστηκε «η Βρετανίδα που χαρακτήρισε καλύτερα το πνεύμα του 20ού αιώνα».[11]

Βιογραφία μέχρι το 1945
Η Λυν τραγουδά σε εργοστάσιο πυρομαχικών το 1941

Η Βέρα Μάργκαρετ Γουέλτς γεννήθηκε στο Ήστ Χαμ του Έσσεξ (σήμερα στον δήμο Νιούχαμ του Λονδίνου). Γονείς της ήταν ο υδραυλικός Μπέρτραμ Σάμιουελ Γουέλτς (1883-1955) και η Άνι Μάρτιν (περ. 1889 – 1961), οι οποίοι είχαν παντρευτεί το 1913.

Η Βέρα άρχισε να τραγουδά μπροστά σε κοινό από την ηλικία των επτά ετών και υιοθέτησε το επώνυμο του γένους της γιαγιάς της (από την πλευρά της μητέρας της), Μάργκαρετ Λυν, ως το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο όταν ήταν μόλις 11 ετών.[12] Η πρώτη της ραδιοφωνική εμφάνιση ήταν με την ορχήστρα του Τζο Λος το 1935. Υπάρχουν ηχογραφήσεις της σε δίσκους αυτής και άλλων χορευτικών ορχηστρών.[13]

Το 1936 κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός δίσκος της, από την εταιρεία Crown, με τίτλο «Up the Wooden Hill to Bedfordshire».[14] Μετά από λίγο καιρό με την ορχήστρα του Τζο Λος, συμμετείχε για λίγα χρόνια στην ορχήστρα του Τσάρλι Κουντς (Kunz). Από το 1937 τραγουδούσε και με την «αριστοκράτισσα» των βρετανικών χορευτικών ορχηστρών, αυτή του Μπερτ Άμπροουζ.[15]

Η γνωστότερη μέχρι σήμερα ηχογράφησή της είναι αυτή του τραγουδιού «We'll Meet Again» των Ρος Πάρκερ και Χιούι Τσαρλς το 1939[16]. Οι νοσταλγικοί στίχοι του ήταν πολύ δημοφιλείς κατά τη διάρκεια του πολέμου. Κατά την πρώτη (πιο ήσυχη) περίοδο του πολέμου (πριν η Γερμανία επιτεθεί στη Γαλλία), η εφημερίδα Daily Express ρώτησε Βρετανούς στρατιώτες ποια ήταν η αγαπημένη τους μουσική ερμηνεύτρια και η Βέρα Λυν ήρθε πρώτη στις προτιμήσεις τους. Από τότε έγινε γνωστή ως «η Αγαπημένη των Ενόπλων Δυνάμεων» ("the Forces' Sweetheart").[17]

Το 1941, κατά τις δυσκολότερες ίσως ώρες του πολέμου για τη Βρετανία, η Λυν άρχισε τη δική της ραδιοφωνική εκπομπή, με τίτλο Sincerely Yours («Ειλικρινά δική σας»), στέλνοντας μηνύματα σε στρατιώτες στο εξωτερικό.[13] Εκείνη και το κουαρτέτο της ερμήνευαν τα τραγούδια που ζητούσαν περισσότερο οι στρατιώτες. Επιπλέον, η Λυν επισκεπτόταν νοσοκομεία για να μιλήσει με νέες μητέρες και να στείλει μηνύματά τους στους συζύγους τους που πολεμούσαν μακριά.[18]

Το 1943 εμφανίσθηκε για πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία, την We'll Meet Again.[19]

Η Βέρα Λυν εντάχθηκε στην Εθνική Ένωση Ψυχαγωγίας Υπηρετούντων (Entertainments National Service Association, ENSA), έναν οργανισμό που είχε ιδρυθεί το 1939 με σκοπό την παροχή ψυχαγωγίας για το προσωπικό των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Με την ENSA περιόδευσε στην Αίγυπτο, τις Ινδίες και τη Βιρμανία[20], δίνοντας υπαίθριες συναυλίες για τα στρατεύματα.

Τον Μάρτιο του 1944 πήγε στο Σαμσερναγκάρ της Βεγγάλης για να εμψυχώσει τα στρατεύματα πριν τη Μάχη της Κοχίμα.[21] Το 1985 τιμήθηκε με το βρετανικό παράσημο «Αστέρας της Βιρμανίας» για την ψυχαγωγία που προσέφερε σε βρετανικές μονάδες ανταρτοπολέμου στην κατεχόμενη από τους Ιάπωνες Βιρμανία.[22]

Τα μεταπολεμικά χρόνια

Η Βέρα Λυν το 1962

Το τραγούδι της Λυν «Auf Wiederseh'n Sweetheart» έγινε το 1952 ο πρώτος δίσκος Βρετανού ερμηνευτή ή ερμηνεύτριας που βρέθηκε ποτέ στην κορυφή των πωλήσεων στις ΗΠΑ[23], και μάλιστα παρέμεινε στην κορυφή για εννέα εβδομάδες.

Η δημοφιλία της συνέχισε σε όλη τη δεκαετία του 1950, με αποκορύφωμα το τραγούδι «My Son, My Son» το 1954, το οποίο έγραψε η ίδια μαζί με τον Γκόρντον Μέλβιλ Ρης. Το 1967 ηχογράφησε το «It Hurts To Say Goodbye»[24], που έφθασε επίσης σε υψηλές πωλήσεις.

Η Λυν παρουσίαζε το δικό της πρόγραμμα ποικιλιών στον πρώτο τηλεοπτικό σταθμό του BBC στα λίγα χρόνια πριν και μετά το 1970, ενώ ήταν συχνά προσκεκλημένη σε άλλες τέτοιες εκπομπές. Το 1972 ήταν βασική ερμηνεύτρια στο επετειακό πρόγραμμα του BBC «50 χρόνια μουσικής».

Το 2009 η Λυν δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της με τον τίτλο Some Sunny Day. Είχε γράψει και δύο προηγούμενα απομνημονεύματα, το Vocal Refrain (1975) και το We'll Meet Again (1989).[25]

Τον Φεβρουάριο του 2009 αναφέρθηκε ότι η Λυν μήνυσε το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα (BNP) επειδή είχε χρησιμοποιήσει το «The White Cliffs of Dover» σε ένα άλμπουμ κατά των μεταναστών χωρίς την άδειά της. Ο δικηγόρος της είπε ότι το άλμπουμ φαινόταν να συνδέει τη Λυν, η οποία δεν σχετίζεται με κανένα πολιτικό κόμμα, με τις απόψεις του κόμματος δια της συσχετίσεως.[26]

Τον Αύγουστο του 2014 η Λυν ήταν ένα από τα 200 δημόσια πρόσωπα που υπέγραψαν επιστολή προς την εφημερίδα The Guardian αντιτιθέμενα στην ανεξαρτησία της Σκωτίας με αφορμή το σχετικό δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου εκείνου του έτους.[27]
Προσωπική ζωή

Το 1941 η Βέρα Λυν παντρεύτηκε τον μουσικό Χάρυ Λιούις, που έπαιζε κλαρίνο και σαξόφωνο στην ορχήστρα του Άμπροουζ[28], τον οποίο είχε γνωρίσει δύο χρόνια νωρίτερα. Απέκτησαν μία κόρη, τη Βιρτζίνια Πένελοουπ Ανν Λιούις.[17]

Μετά τον πόλεμο, το ζευγάρι μετακόμισε στο Φίντσλεϋ του βόρειου Λονδίνου και από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 στο χωριό Ντίτσλιν (Ditchling) του Ανατολικού Σάσσεξ.[29] Ο σύζυγος απεβίωσε το 1998, σε ηλικία 83 ετών.
Τιμητικές διακρίσεις

Η Βέρα Λυν έχει τιμηθεί με το βρετανικό Μετάλλιο Πολέμου 1939-1945 και τον «Αστέρα της Βιρμανίας», καθώς και με το παράσημο Officer of the Order of the British Empire (OBE) το 1969.

Το 1977 ανακηρύχθηκε επίτιμη δημότης του Νάσβιλ (ΗΠΑ) και το επόμενο έτος τιμήθηκε αντίστοιχα με το «Freedom of the City» από την πόλη του Λονδίνου.[30]

Ανακηρύχθηκε Αξιωματικός του τιμητικού Τάγματος του Αγίου Ιωάννου (OStJ) το 1998 και το 2000 παρέλαβε ένα ειδικό «Βραβείο του πνεύματος του 20ού αιώνα».[17] Δρόμος που φέρει το όνομά της (Vera Lynn Close)[31] υπάρχει στο Φόρεστ Γκέιτ του Ανατολικού Λονδίνου.

Το 2016 έλαβε το παράσημο του «Τάγματος των Συνοδών της Τιμής» (Order of the Companions of Honour, CH) για «υπηρεσίες στο πεδίο της ψυχαγωγίας» και για το φιλανθρωπικό της έργο.[32]
Η Λυν στη λαϊκή κουλτούρα

Η γνωστή ταινία πολιτικής σάτιρας του 1964 S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα του Στάνλεϊ Κούμπρικ τελειώνει με ένα μοντάζ από πυρηνικές εκρήξεις με τη μουσική συνοδεία του τραγουδιού της Λυν «We'll Meet Again».

Στο άλμπουμ τους The Wall (1979) οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν ένα τραγούδι με τον τίτλο «Vera», με αναφορά στη Βέρα Λυν και το παραπάνω τραγούδι της, με τους στίχους: «Does anybody here remember Vera Lynn? / Remember how she said that / We would meet again / Some sunny day?».[33]

Στην τηλεοπτική σειρά Gravity Falls ο κακός Μπιλ Σάιφερ τραγουδά μέρος του ίδιου πάντα τραγουδιού.

Παραπομπές

(Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0528822. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2015.
(Αγγλικά) SNAC. w60w65tw. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Vera-Lynn. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
timesofindia.indiatimes.com/topic/Vera-Lynn/quotes/.
www.fanmail.biz/76679.html.
www.songfacts.com/detail.php?id=3525.
www.fibits.com/detail.asp?id=24279.
www.karaoke-version.com/mp3-backingtrack/vera-lynn/.
Seidenberg, Steven. Sellar, Maurice. Jones, Lou (1995). You Must Remember This. Great Britain: Boxtree Ltd, σελ. 132. ISBN 0-7522-1065-3.
Simpson, Richard (14 Σεπτεμβρίου 2009). «Dame Vera Lynn, the new queen of the album charts at 92». Daily Mail (UK). Ανακτήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 2016.
Manheim, James M. «Vera Lynn biography». Index of Musician Biographies. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2011.
Lynn, Vera (2009). Some Sunny Day. Λονδίνο: Harper Collins, σελ. 43. ISBN 978-0-00-731815-5.
Seidenberg, Sellar, Jones, σελ. 132
Some Sunny Day, σελ. 74
Some Sunny Day, σελ. 83
Baade, Christina L. (2012). Victory Through Harmony: The BBC and Popular Music in World War II. Oxford University Press, σελ. 8.
«Vera Lynn Biography». Musicianguide.com. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2009.
Some Sunny Day, σσ. 139–140
«We'll Meet Again (1943)». Internet Movie Database. Amazon.com. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2011.
Pertwee, Bill (1992). Stars in Battledress. London, UK: Hodder and Stoughton, σελ. 19. ISBN 0-340-54662-X.
«Technology Obituaries: Bernard Holden». The Telegraph (Λονδίνο). 4 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2014.
«Dame Vera Lynn to receive Burma Star». The Times (62091): p. 2, col. A. 20 Μαρτίου 1985.
«Vera Lynn». Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2011.
«Recording: It Hurts to Say Goodbye». Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2011.
Thorpe, Vanessa (15 Φεβρουαρίου 2009). «At 92, forces' sweetheart Vera Lynn tells her life story». Λονδίνο: Guardian. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2009.
«Dame Vera Lynn takes on BNP over White Cliffs of Dover». The Daily Telegraph (Λονδίνο). 18 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2010.
«Celebrities' open letter to Scotland – full text and list of signatories». theguardian.com. 7 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2014.
Farndale, Nigel (17 Αυγούστου 2009). «Dame Vera Lynn: the original Forces Sweetheart is still in demand». Daily Telegraph (Λονδίνο). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2010.
«Birthday chorus for Forces Sweetheart Dame Vera (From The Argus)». Theargus.co.uk. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2009.
«Lynn, Vera (1917—)». Ανακτήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 2016.
«Google Maps». Google Maps. Ανακτήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 2016.
«Queen's Birthday Honours». The Telegraph. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2016.

«Vera Lyrics – The Wall Lyrics – Pink Floyd Lyrics». Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2016.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Η Vera Lynn στην IMDb
Το ίδρυμά της για τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση
Δισκογραφία στο Discogs.com
2002 Συνέντευξη στη ραδιοφωνική εκπομπή «Woman's Hour»
Q&A με το περιοδικό TIME, Σεπτέμβριος 2009
Ραδιοφωνική συνέντευξη του 2010 στον Νάθαν Μόρλεϋ
Συνέντευξη online στον λόρδο Μάικλ Άσκροφτ τον Μάρτιο του 2017