Η Πόλυ Τζιν Χάρβεϊ (Polly Jean Harvey, 9 Οκτωβρίου 1969), πιο γνωστή ως Πι Τζέι Χάρβεϊ (PJ Harvey), είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια, μουσικός και στιχουργός. Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες παρουσίες στο χώρο της ροκ και εναλλακτικής μουσικής.
Βιογραφία
Η Polly γεννήθηκε στο Yeovil και μεγάλωσε στο Corscombe (Ντόρσετ, Αγγλία). Κόρη ενός λιθοδόμου και μίας γλύπτριας, η Polly μεγάλωσε σ’ένα μικρό αγρόκτημα και από μικρή ηλικία, οι γονείς της την εισήγαγαν σε μουσικές όπως μπλουζ, τζαζ και αρτ-ροκ. “Μεγάλωσα ακούγοντας John Lee Hooker, Howlin' Wolf, Robert Johnson και πολύ Jimi Hendrix και Captain Beefheart. Έτσι εκτέθηκα σε όλους αυτούς τους μουσικούς σε πολύ μικρή ηλικία. Αυτό παρέμεινε μέσα μου και φαίνεται όλο και πιο πολύ όσο μεγαλώνω. Νομίζω ότι ο τρόπος που ζούμε καθώς μεγαλώνουμε είναι αυτό που ξέραμε όσο ήμασταν παιδιά.”, είπε στο Rolling Stone (1995). Πέρασε και από μία εφηβική επανάσταση ακούγοντας πιο ποπ ήχους όπως U2, The Police, Soft Cell, Duran Duran και αργότερα έγινε μεγάλη φαν των Pixies, Television και Slint. Πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι εμπνέεται από τη ρώσικη φολκ μουσική, τον Ιταλό συνθέτη Ennio Morricone και από κλασικούς συνθέτες όπως οι Arvo Pärt, Samuel Barber και Henryk Górecki.
Σπούδασε σαξόφωνο για περίπου οχτώ χρόνια και συμμετείχε στα συγκροτήματα Bologna, Polekats, Stoned Weaklings και Automatic Dlamini. Στα 18 της χρόνια άρχισε να γράφει τραγούδια και τον Ιανουάριο του 1991 σχημάτισε το τριμελές συγκρότημα PJ Harvey με τους Rob Ellis (ντραμς) και Ian Olliver, που γρήγορα αντικαταστάθηκε από τον Steve Vaughan. Παράλληλα η Polly παρακολουθούσε μαθήματα τέχνης στο Yeovil Art College και έπειτα σπούδασε γλυπτική στο Central Saint Martin’s College of Art & Design στο Λονδίνο.
1991-1993
Το τρίο κυκλοφόρησε το πρώτο σινγκλ “Dress” μέσω της ανεξάρτητης εταιρίας Too Pure τον Οκτώβριο, 1991. Ο μουσικός παραγωγός John Peel μαγεύτηκε από το τραγούδι και το έπαιζε συνεχώς στις εκπομπές του. Την άνοιξη που ακολούθησε κυκλοφόρησε ένα δεύτερο σινγκλ, το “Sheela Na Gig”, και το πρώτο άλμπουμ Dry (1992) που γρήγορα κέρδισε διθυραμβικές κριτικές και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το Rolling Stone έγραψε ότι η Polly Jean Harvey ήταν η Καλύτερη Στιχουργός και Νέα Καλλιτέχνιδα της χρονιάς. Εκείνο τον καιρό κυκλοφόρησε και μία περιορισμένη έκδοση του Dry μαζί με κάποια demos (Dry Demonstration).
Τον Απρίλιο του 1992 ξάφνιασε όταν εμφανίστηκε τόπλες στο εξώφυλλο της βρετανικής μουσικής εφημερίδας NME και παράλληλα απέρριπτε τις φήμες που την ήθελαν φεμινίστρια.
Μετά την προώθηση του Dry, η Polly μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου το γκρουπ προσέλαβε τον Steve Albini (Pixies, Breeders) για να κάνει την παραγωγή στο επόμενο άλμπουμ τους Rid of me (1993). Θορυβώδες, έντονο και σκληρά ασυμβίβαστο το Rid of me κυκλοφόρησε με την υπογραφή της Island Records και αποθεώθηκε από τους κριτικούς. Τον ίδιο καιρό κυκλοφόρησε και το άλμπουμ 4-Track Demos, με τραγούδια από το Rid of me και κάποια ακυκλοφόρητα demos.
1995-1999
Μετά την αποχώρηση των Ellis και Vaughan (Αύγουστος 1993), η Polly ξεκινάει σόλο καριέρα διατηρώντας την ονομασία PJ Harvey. Στο άλμπουμ To Bring You My Love (1995), η Polly συνεργάστηκε με τους Flood (παραγωγή), Mick Harvey (μπάσο), John Parish (κιθάρα) και Joe Gore (κιθάρα), το οποίο έγινε γρήγορα η βάση της εναλλακτικής ροκ μουσικής. Το άλμπουμ ήταν παγκόσμια επιτυχία, συμπεριλαμβάνοντας σπουδαία τραγούδια (“C’mon Billy”, “Down by the water”), πουλώντας πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Χρησιμοποιώντας έγχορδα όργανα (strings) και ηλεκτρονικούς ήχους, ψηφίστηκε ως ο Δίσκος της Χρονιάς από το περιοδικό Rolling Stone και τις εφημερίδες USA Today, New York Times και LA Times.
Την ίδια χρονιά ερμήνευσε ζωντανά μαζί με την Björk το “Satisfaction” των Rolling Stones, στην τελετή απονομής των Brit Awards.
Εκείνο τον καιρό η Polly άρχισε να πειραματίζεται με την εικόνα της και να εμφανίζεται με περούκες, υπερβολικό μακιγιάζ, ψεύτικες βλεφαρίδες και νύχια. Η ίδια αργότερα εξομολογήθηκε ότι εκείνη την περίοδο πίστευε ότι φορούσε μία μάσκα γιατί ένιωθε χαμένη ως άτομο. Το 1996 τραγούδησε το θεματικό τραγούδι του παραμυθιού για ενήλικες “The Passions of Darkly Noon” του Philip Ridley χρησιμοποιώντας μία ηπιότερη, σχεδόν αγγελική φωνητική διάθεση.
Το 1998 κυκλοφόρησε το Is this Desire?, ένα πειραματικό άλμπουμ που δέχτηκε διφορούμενες κριτικές. Προσωρινά είχε εγκαταλείψει τις κιθάρες και είχε εστιάσει στη δημιουργία ηλεκτρονικών, σκοτεινών και μελαγχολικών ήχων.
2000-2006
Το άλμπουμ Stories from the City, Stories from the Sea (2000) ήταν μία καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία παγκοσμίως και έγινε με τη συνεργασία των Rob Ellis και Mick Harvey. Στο δίσκο συμμετείχε και ο Thom Yorke (“One line”, “Beautiful feeling”, “This mess we’re in”) και κέρδισε το Mercury Prize Award που έκανε την PJ Harvey την πρώτη γυναίκα καλλιτέχνη που κερδίζει το βραβείο. Ήταν μία μίξη αισθησιακού, μελωδικού ποπ-ροκ ήχου και δυνατών κιθάρων που φανέρωνε μία αλλαγή στη διάθεση της Polly.
Το 2001, σε ψηφοφορία των αναγνωστών του περιοδικού Q η PJ Harvey βρέθηκε στην πρώτη θέση στη λίστα με τις 100 Σημαντικότερες Γυναίκες της Ροκ μουσικής. Στο τελευταίο της άλμπουμ, Uh Huh Her, που κυκλοφόρησε το 2004, η Polly ανέλαβε εξ ολοκλήρου την παραγωγή και την ενορχήστρωση (εκτός των ντραμς). Ο δίσκος, που ήταν περισσότερο ήπιος και “δύσκολος” από τον προηγούμενο, δέχτηκε αρκετά καλές κριτικές. Σε μία συνέντευξη της στο Rolling Stone είπε: “όταν δουλεύω πάνω σε ένα νέο δίσκο, το σημαντικότερο πράγμα είναι να μην επαναλαμβάνομαι…αυτός είναι πάντα ο στόχος μου : να προσπαθώ να καλύπτω νέο έδαφος και να προκαλώ τον εαυτό μου – γιατί έτσι μαθαίνω”.
Η PJ Harvey έχει δεχτεί τεράστιο αριθμό επευφημιών για τη δουλειά της. Πέρα από το βραβείο Mercury, ήταν υποψήφια για 6 βραβεία Brit, 5 βραβεία Grammy και για δύο ακόμη Mercury.
Στα μέσα του 2006 κυκλοφόρησε το πρώτο της συναυλιακό DVD, “Please Leave Quietly”, που συμπεριλάμβανε τραγούδια από όλη την καριέρα της, καθώς επίσης και παρασκήνια από συναυλίες.
2007-2009
Το 2007 η PJ Harvey κυκλοφόρησε το όγδοο άλμουμ White Chalk. Βασισμένο στο πιάνο και στους υψηλούς τόνους της φωνής της η Polly δημιούργησε το μάλλον πιο σκοτεινό δίσκο της καριέρας της, αρκετά διαφορετικό από τους προηγούμενους της. Το άλμπουμ, σε παραγωγή την ίδια, τον Flood και τον John Parish δέχτηκε θριαμβευτικές κριτικές. Το 2009 κυκλοφόρησε το άλμπουμ της A Woman A Man Walked By, σε συνεργασία με τον John Parish.
Άλλες ασχολίες
Σκηνή από την ταινία The Book of Life
Η Harvey εμφανίστηκε στην ταινία του Hal Hartley The Book of Life (1998), ενσαρκώνοντας μία σύγχρονη εκδοχή της Μαρίας Μαγδαληνής. Επίσης έπαιξε ένα μικρό ρόλο στην ταινία μικρού μήκους A Bunny Girl’s Tale της Sarah Miles. Ως γλύπτρια έχει εκθέσει έργα στη Lamont Gallery και στο Bridport Arts Center, καθώς επίσης έχει εκδώσει και ποιήματα.
Αν και δραστηριοποιημένη σε πολλούς τομείς, η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως “ένα πολύ ήσυχο άτομο, που δεν βγαίνει πολύ και δεν μιλά στους ανθρώπους”.
Συνεργασίες
Έχει συνεργαστεί με τον Josh Homme στο άλμπουμ The Desert Sessions Vol.9-10 (2003) και εμφανίστηκε στο Murder Ballads (1996) του Nick Cave (“Henry Lee”, “Death is not the End” (Bob Dylan)). Επίσης συμμετείχε στο Angels with Dirty Faces του Tricky και στο It’s a Wonderful Life των Sparklehorse.
Το 1996, ως Polly Jean Harvey, μαζί με τον John Parish κυκλοφόρησαν το low-key άλμπουμ Dance Hall at Louse Point.
Συμμετείχε στην παραγωγή του Funny Cry Happy Gift της Tiffany Anders.
Στο άλμπουμ Before the Poison (2004) της Marianne Faithfull, η Polly συμμετείχε φωνητικά, έγραψε και έκανε την παραγωγή 5 τραγουδιών.
επιρροές
PJ Harvey αναφέρει ως αναφορές από άλλους τραγουδιστές όπως Patti Smith,[8] και Siouxsie.[9] Άλλοι σημαντικοί μουσικοί PJ Harvey αναφορά είναι John Lee Hooker, Howlin' Wolf, Robert Johnson, Jimi Hendrix και Captain Beefheart.[10]
Δισκογραφία
1992 - Too Pure - The Peel Sessions (με τους Stereolab και τους Th'Faith Healers)
1992 - Dry
1993 - Rid of Me
1993 - 4-Track Demos
1995 - To Bring You My Love
1996 - Dance Hall at Louse Point (με τον Τζον Πάρις)
1998 - Is This Desire?
2000 - Stories from the City, Stories from the Sea
2004 - Uh Huh Her
2007 - White Chalk
2009 - A Woman a Man Walked By (με τον Τζον Πάρις)
2011 - Let England Shake
2016 - The Hope Six Demolition Project
2023 - I Inside the Old Year Dying
Πηγές
1.http://en.wikipedia.org/wiki/Pj_harvey
2.Yahoo! Music biography - PJ Harvey.
3.http://www.pjharvey.net/
4.http://www.pollyharvey.co.uk
5.http://www.vh1.com/artists/az/harvey_pj/bio.jhtml
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Υποσημειώσεις
(Αγγλικά) Internet Broadway Database. 482419. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/PJ-Harvey. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Αγγλικά) Discogs. 36052. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
www.britannica.com/biography/PJ-Harvey.
«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/PJ-Harvey. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2018.
Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb139653937. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
Harvey, PJ. "Patti Smith, whenever she's performing I want to see her because so energising to see and so passionate with what she's doing." Extracts from a transcription of an interview with PJ Harvey in The Guardian. Released online on 12 September 2011.
Appleford, Steve (29 Οκτωβρίου 2000). «Checking In With . . . PJ Harvey In a New York State of Mind». Los Angeles Times. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2016. "Q: Was there any figure who connected with you when you were just a listener? A: It's hard to beat Siouxsie Sioux, in terms of live performance. She is so exciting to watch, so full of energy and human raw quality."
Harvey· O'Dair, Barbara (1997). Trouble Girls: The Rolling Stone Book of Women in Rock. New York, United States: Random House. σελίδες 544, 575. ISBN 978-0-679-76874-6.
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
