Ο Σερ Μάικλ Κέιν (Michael Caine, πραγματικό ονοματεπώνυμο Maurice Joseph Micklewhite, γεν. Rotherhithe, Λονδίνο, Αγγλία, Ηνωμένο Βασίλειο, στις 14 Μαρτίου του 1933) είναι Βρετανός ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της Τηλεόρασης, βραβευμένος με ύψιστες τιμητικές διακρίσεις[1][2] και παραγωγός ταινιών.
.jpg)
Το ξεκίνημά του
Γονείς του ήταν η καθαρίστρια Ellen Frances Marie (Burchell) και ο αχθοφόρος σε ψαραγορά Joseph Micklewhite, που δεν είχαν κάποια σχέση με τις τέχνες. Ασθενικός από παιδί (υπέφερε συχνά από ραχίτιδα), ο Κέιν βίωσε μαζί με τους γονείς και τον αδελφό του, τη δυσάρεστη εμπειρία των βομβαρδισμών του Λονδίνου από τη γερμανική αεροπορία, κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π.. Εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 του έπειτα από μια κάκιστη πορεία, κάνοντας περιστασιακές δουλειές (όπως στα γραφεία της εταιρείας "Peak Films"), πριν καταταγεί στο βρετανικό στρατό και υπηρετήσει στη Γερμανία και στον πόλεμο της Κορέας. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία έπιασε δουλειά σε θέατρο του Σάσεξ σαν βοηθός του διευθυντή σκηνής για λογαριασμό της εταιρείας "Westminster Repertory Company". Μετά πέτυχε να μετάσχει σε μερικές παραστάσεις του "Carfax Theatre", όπου απέκτησε τις πρώτες του θεατρικές εμπειρίες επί σκηνής[3]. Υιοθέτησε το επώνυμο Caine μετά από συμβουλή του ατζέντη του, δανεισμένο από μια αφίσα της ταινίας "Η Ανταρσία του Κέιν (The Caine Mutiny)" (1954).
Αξιοσημείωτες ερμηνείες
Έλαβε μέρος σε περισσότερες από 100 τηλεοπτικές παραγωγές συνεργαζόμενες με βρετανικές εταιρείες θεάματος και τελικά έπαιξε στο εμβληματικό έργο "Ζουλού (The Long and the Short and the Tall. Zulu)" (1964), όταν κέρδισε την παγκόσμια προσοχή ερμηνεύοντας εξαιρετικά το ρόλο ενός αριστοκράτη αξιωματούχου. Ωστόσο, η ερμηνεία του ως Χάρι Πάλμερ στην ταινία "Απόρρητος Φάκελος Ίπκρες (The Ipcress File)" του 1965 και "Άλφι, ο Σατράπης (Alfie)" (1966) ήταν εκείνες που του χάρισαν την καθιέρωση. Αξιοσημείωτες ήταν οι παρουσίες του καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 έως ακόμη και τις αρχές του '00, με έργα όπως τα "Η Κλέφτρα (Gambit)" (1966), "Αποστολή στο Βερολίνο (Funeral in Berlin)" (1966), "Βρόμικο Παιχνίδι (Play Dirty)" (1969), "Η Μάχη της Αγγλίας (Battle of Britain)" (1969), "Ληστεία αλά Ιταλικά (The Italian Job)" (1969, μαζί με τον εμβληματικό Νόελ Κάουαρντ), "Πολύ αργά για Ήρωες (Too Late the Hero)" (1970), "Η Κοιλάδα του Μίσους (The Last Valley)" (1971), "Συλλάβετε τον Κάρτερ (Get Carter)" (1971) κ.α. Το 1972 εμφανίστηκε πλάι στο θρύλο του βρετανικού θεάτρου Λόρενς Ολίβιε στην ταινία του Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς "Σλουθ (Sleuth)", που βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό του Άντονι Σάφερ. Τόσο εκείνος όσο και ο Ολίβιε έλαβαν υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου και έχασαν το βραβείο από τον Μάρλον Μπράντο που κρίθηκε νικητής για την ταινία "Ο Νονός (The Godfather)". Το 1975 ραγματοποίησε ακόμη, μια εντυπωσιακή παρουσία με συμπρωταγωνιστή το Σον Κόνερι στο μνημειώδες Ο Άνθρωπος που θα Γινόταν Βασιλιάς (The Man Who Would Be King) του Τζον Χιούστον καθώς και στο "Ο Αετός που Πάτησε στη Γη (The Eagle Has Landed)" (1976) όταν υποδύθηκε έναν γερμανό ανώτερο αξιωματικό. Το 1978 εμφανίστηκε πλάι στους Γουόλτερ Ματάου, Τζέιν Φόντα και Μάγκι Σμιθ στην ταινία "Καλιφόρνια Οτέλ (California Suite)", βασισμένη στο θεατρικό του Νιλ Σάιμον. Στον αντίποδα, κατηγορήθηκε από τα τέλη του '70 έως τις αρχές του '80 ότι έπαιρνε μέρος σε κατώτερης ποιότητας παραγωγές, για οικονομικούς και μόνο λόγους[4].
Διακρίσεις
Ξεχώρισε με τη συμμετοχή του στο βραβευμένο "Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα (Educating Rita)" (1983), τιμήθηκε με βραβείο Όσκαρ στο "Η Χάνα και οι Αδελφές της (Hannah and Her Sisters)" του Γούντι Άλεν (1986), αλλά και αρκετά μεταγενέστερα, εντυπωσίασε στα έργα "Γλυκιά Φωνή (Little Voice)" (1998), "Θέα στον Ωκεανό (Cider House Rules)" (1999) (όπου έλαβε το δεύτερό του βραβείο Όσκαρ) και "Τελευταία Εντολή (Last Orders)" (2001). Έλαβε την τελευταία του υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ το 2002 για την ταινία "Ο Ήσυχος Αμερικανός (The Quiet American)". Τυγχάνει να συγκαταλέγεται μεταξύ των δυο στα χρονικά ηθοποιών (έτερος είναι ο Τζακ Νίκολσον) οι οποίοι έχουν προταθεί σαν υποψήφιοι των βραβείων Όσκαρ κάθε δεκαετία από το 1960 και μετά[5].
Παραγωγός
Ως παραγωγός, δημιούργησε, μεταξύ άλλων, τα έργα "Το 4ο Πρωτόκολλο (The Fourth Protocol)" (1987), "Απόρρητος Φάκελος (Blue Ice)" (1992), "Forever After" (2001) και "Ο Σωσίας (The Double)" (2013).
Προσωπική ζωή
Παντρεύτηκε δυο φορές, με ισάριθμες συναδέλφους του. Πρώτα με την κατά ένα έτος μεγαλύτερή του Patricia Haines (έζησαν μαζί από το 1955 έως το 1958) με την οποία -πριν λάβουν διαζύγιο- απέκτησαν ένα κορίτσι και ακολούθως με τη γεννημένη το 1947 Shakira Caine (από τις 8 Ιανουαρίου του 1973 έως σήμερα) με την οποία, επίσης, έχουν μια κόρη.
Πηγή
Βιογραφικό του ηθοποιού, από το ImdB.com
Παραπομπές
"Michael Caine Wins Supporting Actor: 2000 Oscars"
"Michael Caine On 'The Dark Knight Rises,' Oscar Chances & Winning His First Academy Award"
"Sir Michael Caine's Biography"
"Critics and media journalists blamed this on his poor choice of roles... not on the basis of the script but simply because of the huge fee"
"Caine is one of only two actors ever to be nominated for an Oscar in every decade since the 1960s; the other actor being Jack Nicholson"
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη ιστοσελίδα του ηθοποιού
Βραβείο Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου
1936–1950
Γουόλτερ Μπρέναν (1936) Γιόζεφ Σιλντκράουτ (1937) Γουόλτερ Μπρέναν (1938) Τόμας Μίτσελ (1939) Γουόλτερ Μπρέναν (1940) Ντόναλντ Κρισπ (1941) Βαν Χέφλιν (1942) Τσαρλς Κόμπερν (1943) Μπάρι Φίτζεραλντ (1944) Τζέιμς Νταν (1945) Χάρολντ Ράσελ (1946) Έντμουντ Γκούεν (1947) Γουόλτερ Χιούστον (1948) Ντιν Τζάγκερ (1949) Τζορτζ Σάντερς (1950)
1951–1975
Καρλ Μάλντεν (1951) Άντονι Κουίν (1952) Φρανκ Σινάτρα (1953) Έντμοντ Ο'Μπράιεν (1954) Τζακ Λέμον (1955) Άντονι Κουίν (1956) Ρεντ Μπάτονς (1957) Μπερλ Άιβς (1958) Χιου Γκρίφιθ (1959) Πίτερ Ουστίνοφ (1960) Τζορτζ Τσακίρης (1961) Εντ Μπέκγλι (1962) Μέλβιν Ντάγκλας (1963) Πίτερ Ουστίνοφ (1964) Μάρτιν Μπάλσαμ (1965) Γουόλτερ Ματάου (1966) Τζορτζ Κένεντι (1967) Τζακ Άλεμπερτσον (1968) Γκιγκ Γιανγκ (1969) Τζον Μιλς (1970) Μπεν Τζόνσον (1971) Τζόελ Γκρέι (1972) Τζον Χάουσμαν (1973) Ρόμπερτ Ντε Νίρο (1974) Τζορτζ Μπερνς (1975)
1976–2000
Τζέισον Ρόμπαρντς (1976) Τζέισον Ρόμπαρντς (1977) Κρίστοφερ Γουόκεν (1978) Μέλβιν Ντάγκλας (1979) Τίμοθι Χάτον (1980) Τζον Γκίλγκουντ (1981) Λούις Γκόσετ Τζ. (1982) Τζακ Νίκολσον (1983) Χάινγκ Σ. Νγκορ (1984) Ντον Αμίσι (1985) Μάικλ Κέιν (1986) Σον Κόνερι (1987) Κέβιν Κλάιν (1988) Ντένζελ Ουάσινγκτον (1989) Τζο Πέσι (1990) Τζακ Πάλανς (1991) Τζιν Χάκμαν (1992) Τόμι Λι Τζόουνς (1993) Μάρτιν Λαντάου (1994) Κέβιν Σπέισι (1995) Κούμπα Γκούντινγκ Τζ. (1996) Ρόμπιν Ουίλιαμς (1997) Τζέιμς Κόμπερν (1998) Μάικλ Κέιν (1999) Μπενίσιο ντελ Τόρο (2000)
2001–present
Τζιμ Μπρόντμπεντ (2001) Κρις Κούπερ (2002) Τιμ Ρόμπινς (2003) Μόργκαν Φρίμαν (2004) Τζορτζ Κλούνεϊ (2005) Άλαν Άρκιν (2006) Χαβιέρ Μπαρδέμ (2007) Χιθ Λέτζερ (2008) Κρίστοφ Βαλτς (2009) Κρίστιαν Μπέιλ (2010) Κρίστοφερ Πλάμερ (2011) Κρίστοφ Βαλτς (2012) Τζάρεντ Λέτο (2013) Τζ. Κ. Σίμονς (2014) Μαρκ Ράιλανς (2015) Μαχερσάλα Αλί (2016) Σαμ Ρόκγουελ (2017)
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
