Ο Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας ή Ιάκωβος ΣΤ΄ της Σκωτίας (James VI and I, 19 Ιουνίου 1566 – 6 Απριλίου 1625) ήταν βασιλιάς της Σκωτίας (24 Ιουλίου 1567 - 6 Απριλίου 1625) και βασιλιάς της Αγγλίας και της Ιρλανδίας (24 Μαρτίου 1603 – 6 Απριλίου 1625). Τα βασίλεια της Αγγλίας και της Σκωτίας ήταν ξεχωριστά βασίλεια με διαφορετικά κοινοβούλια μέχρι την ένωση τους με τον Ιάκωβο. Ο Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας ήταν μοναδικό παιδί του Ερρίκου Στιούαρτ, δούκα του Άλμπανι και της Μαρίας Α΄ της Σκωτίας, τρισέγγονος του Ερρίκου Ζ΄ της Αγγλίας βασιλιά της Αγγλίας και της Ιρλανδίας από τον οποίο διεκδίκησε τα στέμματα των τριών χωρών. Ο Ιάκωβος διαδέχθηκε στην Σκωτία την μητέρα του σε ηλικία 13 μηνών όταν υποχρεώθηκε να παραιτηθεί για λογαριασμό του, την περίοδο που ήταν ανήλικος κυβέρνησαν τέσσερις διαφορετικοί αντιβασιλείς μέχρι το 1578 αλλά ο ίδιος πήρε την εξουσία το 1583. Το 1603 διαδέχθηκε στον θρόνο της Αγγλίας και της Ιρλανδίας την τελευταία μονάρχη από τον Οίκο των Τυδώρ Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας που πέθανε χωρίς απογόνους. Ο Ιάκωβος συνέχισε να κυβερνάει και τα τρία βασίλεια για 22 χρόνια μια περίοδος που έμεινε γνωστή ως "Ιακωβίδειος εποχή" μέχρι τον θάνατο του σε ηλικία 58 ετών (1625). Μετά την "Ένωση των Στεμμάτων" είχε από το 1603 σαν έδρα την Αγγλία και επέστρεψε μόνο μια φορά στην Σκωτία (1617), πήρε τον τίτλο του "βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας". Εγκατέστησε ένα κοινοβούλιο για την Αγγλία και την Σκωτία, την εποχή του ξεκίνησε ο Αγγλικός εποικισμός της Αμερικής.
Τα 57 χρόνια και οι 246 μέρες που κυβέρνησε στην Σκωτία ήταν ο μεγαλύτερος χρόνος από όλους τους προκατόχους του, οι πρωτοβουλίες του στράφηκαν στην Σκωτία αλλά συνάντησε μεγάλες δυσκολίες στην Αγγλία όπως η Συνωμοσία της Πυρίτιδας (1605) και πολλές συγκρούσεις στο Αγγλικό κοινοβούλιο. Με τον Ιάκωβο Α΄ η "Χρυσή Εποχή της Ελισάβετ" στην λογοτεχνία και το δράμα συνεχίστηκε με μεγάλους συγγραφείς όπως ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, ο Τζον Ντόνν (1572 - 1631), ο Μπεν Τζόνσον και ο Σερ Φράνσις Μπέικον.[1] Ο Ιάκωβος ήταν συγγραφέας πολλών έργων όπως "Δαιμονολογία" (1597), "Οι αληθινοί νόμοι της ελεύθερης μοναρχίας" (1598) και το "Βασιλικό δώρο" (1599). Μετέφρασε την βίβλο στα Αγγλικά, η δική του μετάφραση έγινε γνωστή σαν "η ελεύθερη μετάφραση του Ιακώβου".[2] Ο Σερ Άνθονι Ουέλντον (1583 - 1648) έδωσε στον Ιάκωβο τον τίτλο "ο πιο σοφός τρελός της Χριστιανοσύνης" που σχετίζεται με τον χαρακτήρα του.[3] Το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα οι ιστορικοί αναβίωσαν την φήμη του Ιακώβου Α΄ σαν μεγάλου και σοφού μονάρχη.[4] Ακολούθησε ειρηνική πολιτική και προσπάθησε να αποφύγει τους θρησκευτικούς πολέμου όπως τον "Τριακονταετή Πόλεμο" (1618 - 1648) που μάστιζε τότε την Κεντρική Ευρώπη αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει τον πόλεμο με την Ισπανία που επιθυμούσε έντονα το κοινοβούλιο.[5]
Πρώτα χρόνια
Παιδική ηλικία
Οι γονείς του ήταν δισέγγονα του Ερρίκου Ζ΄ της Αγγλίας μέσω της Μαργαρίτας Τυδώρ της μεγαλύτερης αδελφής του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας. Η κυριαρχία της μητέρας του στην Σκωτία ήταν ανασφαλής, η ίδια και ο σύζυγος της ήταν πιστοί Καθολικοί και αντιμετώπισαν την εξέγερση των Προτεσταντών. Ο γάμος της Μαρίας με τον Ντάρνλεϊ συνάντησε μεγάλες δυσκολίες, ο Ντάρνλεϊ συμμάχησε με τους επαναστάτες και δολοφόνησε τον γραμματέα της βασίλισσας Ντέιβιντ Ρίζιο (1533 - 1566) μόλις τρεις μήνες πριν από την γέννηση του Ιακώβου.[6][7] Ο Ιάκωβος γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1566 στο κάστρο του Εδιμβούργου, σαν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος πήρε τους τίτλους του δούκα του Ρόθεσει και του Μεγάλου Στιούαρτ της Σκωτίας. Βαπτίστηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1566 με το όνομα Κάρολος Ιάκωβος σε μια μεγαλοπρεπή τελετή στο κάστρο του Στέρλινγκ.
Οι νονοί του ήταν ο Κάρολος Θ΄ της Γαλλίας, η Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας και ο Εμμανουήλ Φιλιβέρτος της Σαβοΐας. Η Μαρία απαγόρευσε στον αρχιεπίσκοπο του Αγίου Ανδρέα που τον έλεγε "χοντρό ιερέα" να φτύσει στον στόμα του μωρού σύμφωνα με το έθιμο.[8] Η ψυχαγωγία που ακολούθησε επινοήθηκε από τον Γάλλο Μπαστιάν Παγκέζ με άντρες ντυμένους σάτυρους και με αθλητικές ουρές, οι Άγγλοι καλεσμένοι ένιωσαν προσβολή ευχαριστώντας τους σάτυρους που "στράφηκαν εναντίον τους".[9] Ο πατέρας του Ιάκωβου Ντάρνλεϊ δολοφονήθηκε πιθανότατα λόγω εκδίκησης για την δολοφονία του Ρίζιο, ο Ιάκωβος κληρονόμησε τους τίτλους του δούκα του Άλμπανι και του κόμη του Ρος. Η Μαρία είχε γίνει μισητή στους Σκωτσέζους και ο γάμος της με τον Ιάκωβο Χέπμπορν, 4ο κόμη του Μπόθγουελ για τον οποίο ακούγεται ότι είχε σκοτώσει τον σύζυγο της έφερε έντονες αντιδράσεις εναντίον της. Τον Ιούνιο του 1567 η Μαρία συνελήφθη και φυλακίστηκε στο κάστρο του Λοχ Λέβεν, δεν είδε ξανά τον γιο της, πιέστηκε και αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 24 Ιουλίου 1567 για χάρη του Ιακώβου και να διορίσει τον νόθο ετεροθαλή αδελφό της Ιάκωβο Στιούαρτ, κόμη του Μόρεϊ αντιβασιλιά.[10]
Αντιβασιλεία
Το βιβλίο του Ιακώβου "Οι αληθινοί νόμοι της ελεύθερης μοναρχίας"
Η φροντίδα του Ιακώβου ανατέθηκε στον κόμη και την κόμισσα του Μαρ, "να τον μεγαλώσουν, να τον διδάξουν και να τον νοσηλεύσουν" στο ασφαλές κάστρο του Στέρλινγκ.[11][12] Ο Ιάκωβος ΣΤ΄ στέφθηκε βασιλιάς της Σκωτίας σε ηλικία 13 μηνών στις 29 Ιουλίου 1567 από τον Άνταμ Μπόθουελλ (1527 - 1593), επίσκοπο των Ορκάδων.[13] Ο κήρυκας στην στέψη του νέου βασιλιά ήταν ο πασίγνωστος Προτεστάντης ιεράρχης Τζον Νοξ. Σε αντίθεση με άλλα επιφανή μέλη της Σκωτσέζικης αριστοκρατίας ο Ιάκωβος ανατράφηκε από το Προτεσταντικό συμβούλιο της Σκωτίας με μεγάλους δασκάλους όπως ο Τζωρτζ Μπιουκάναν, ο Πίτερ Γιούνγκ, ο Άνταμ Έρσκιν και ο Δαυίδ Έρσκιν.[14] Ο Μπιουκάναν προσπάθησε να υποτάξει τον μικρό Ιάκωβο με συνεχείς ξυλοδαρμούς αλλά του δημιούργησε μεγάλη αγάπη για την μάθηση και την λογοτεχνία.[15] Ο Μπιουκάναν προσπάθησε με κάθε μέσο να αναθρέψει τον μικρό Ιάκωβο σαν θεοφοβούμενο Προτεστάντη βασιλιά που θα δεχτεί τους περιορισμούς στην εξουσία του.[16]
Η Μαρία δραπέτευσε από την φυλακή στο κάστρο του Λοχ Λέβεν (1568) οδηγώντας τους Σκωτσέζους σε βίαιες εμφύλιες συγκρούσεις. Ο κόμης του Μόρεϊ νίκησε τα στρατεύματα της Μαρίας στην μάχη του Λάνγκσαιντ και την ανάγκασε να δραπετεύσει στην Αγγλία, έζησε την υπόλοιπη ζωή της στην αυλή της Ελισάβετ υπό περιορισμό, ο Μόρεϊ δολοφονήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1570 από τον Τζέιμς Χάμιλτον.[17] Ο επόμενος αντιβασιλιάς της Σκωτίας ήταν ο παππούς από πατέρα του μικρού Ιακώβου Ματθαίος Στιούαρτ, 4ος κόμης του Λέννοξ που τραυματίστηκε θανάσιμα έναν χρόνο αργότερα από επιδρομή οπαδών της Μαρίας στο κάστρο του Στέρλινγκ.[18] Ο διάδοχος του κόμης του Μαρ υπέφερε από "σοβαρή ασθένεια" και πέθανε στις 28 Οκτωβρίου 1572 στο Στέρλινγκ, η ασθένεια προήλθε από ένα δείπνο που δόθηκε στα ανάκτορα του Νταλκέιθ από τον Ιάκωβο Ντάγκλας, 4ο κόμη του Μόρτον.[19] Ο Μόρτον στην συνέχεια έγινε για πολλά χρόνια ο πιο αποτελεσματικός αντιβασιλιάς του Ιακώβου αλλά συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις λόγω της σκληρότητας του.[20][21] Ο Μόρτον έπεσε από τις εξουσίες του όταν έφτασε από την Γαλλία ο Έσμε Στιούαρτ, κύριος του Αουμπινί, πρώτος ξάδελφος του πατέρα του Ιακώβου Ντάρνλεϊ και διάδοχος της κομητείας του Λέννοξ, όταν ήρθε στην Σκωτία έγινε ο ισχυρότερος οπαδός του Ιακώβου.[22] Ο Μόρτον εκτελέστηκε στις 2 Ιουνίου 1581 αρκετά καθυστερημένα με την κατηγορία της συμμετοχής του στον φόνο του Ντάρνλεϊ.[23] Ο Ιάκωβος ΣΤ΄ έκανε στις 8 Αυγούστου τον κόμη του Λέννοξ τον μοναδικό δούκα στην Σκωτία, ο 15χρονος βασιλιάς έμεινε υπό την επίδραση του Λέννοξ περισσότερο από έναν χρόνο.[24][25]
Βασιλιάς της Σκωτίας
Άνοδος στην Σκωτία
Ο Ιάκωβος Στιούαρτ σε ηλικία 8 ετών
Ο Λέννοξ ήταν φανατικός Προτεστάντης αλλά δέχτηκε σκληρές κατηγορίες από Σκωτσέζους Καλβινιστές επειδή παρατηρούσαν τις εκδηλώσεις αγάπης που έδειχνε στον νεαρό βασιλιά και κατέληξαν ότι τον οδηγεί σε "σαρκικές αμαρτίες".[26] Στην επιδρομή του Ρυθβεν τον Αύγουστο 1582 οι Προτεστάντες κόμητες του Γκοόουρι και του Άνγκους συνέλαβαν τον Ιάκωβο, τον αιχμαλώτισαν στον κάστρο του Ρυθβεν και πίεσαν τον κόμη του Λέννοξ να φύγει από την Σκωτία. Την εποχή που ήταν αιχμάλωτος ο Ιάκωβος στις 19 Σεπτεμβρίου 1582 ο Τζον Κρεγκ που είχε διορίσει ο ίδιος ο βασιλιάς γραμματέα (1579) τον κατηγόρησε πολύ σκληρά από τον άμβωνα επειδή έκδωσε μια προσβλητική ανακοίνωση για τον κλήρο ότι "ο βασιλιάς έκλαψε".[27] Ο Ιάκωβος ΣΤ΄ ελευθερώθηκε τον Ιούνιο του 1583 και σταδιακά απέκτησε τον έλεγχο στο βασίλειο του, προσπάθησε να ελέγξει το Κερκ και απαρνήθηκε τον πρώην δάσκαλο του Μπιουκάναν.[28] Την περίοδο 1584 - 1603 κατάφερε να ολοκληρώσει την βασιλική εξουσία και να φέρει την ειρήνη ανάμεσα στους λόρδους με την επίδραση του Τζων Μαίτλαντ που είχε την κυβέρνηση μέχρι το 1592.[29] Μια οκταμελή επιτροπή οι "Οκταβιανοί" αποκατέστησαν τον έλεγχο στην διαλυμένη οικονομία του Ιακώβου (1596) αλλά συγκρούστηκαν με συμφέροντα, διαλύθηκαν σε έναν χρόνο από επιδρομή αντί - Καθολικών στο Εδιμβούργο και η αυλή αποσύρθηκε προσωρινά στο Λινλιθγκόου.[30] Ο βασιλιάς δέχτηκε μια τελευταία επίθεση τον Αύγουστο του 1600 από τον Αλεξάντερ Ρυθβεν νεώτερο αδελφό του κόμη του Γκόουρι στο Ρυθβεν.[31] Στις μάχες που ακολούθησαν ο Τζον Ράμσεϊ και ο κόμης του Γκόουρι σκοτώθηκαν αλλά υπάρχουν ελάχιστες μαρτυρίες, ακούγεται ότι ο βασιλιάς χρωστούσε πολλά χρήματα στους Ρυθβεν αλλά οι πηγές δεν έχουν γίνει ευρύτερα αποδεκτές.[32]
Ο Ιάκωβος ΣΤ΄ υπέγραψε με την Αγγλία την Συνθήκη του Μπέργουικ (1586), η εκτέλεση της μητέρας του (1587) για την οποία δήλωσε ότι ήταν "περίεργη και παράνομη διαδικασία" τον βοήθησε να διεκδικήσει τον θρόνο της Αγγλίας. Η βασίλισσα Ελισάβετ ήταν άγαμη και άτεκνη με αποτέλεσμα να είναι ο Ιάκωβος ο πιο πιθανός διάδοχος γι'αυτό προσπάθησε με όλα τα μέσα να της είναι αρεστός και έγινε οπαδός της.[33] Στην κρίση της Ισπανικής Αρμάδας (1588) διαβεβαίωσε την Ελισάβετ ότι έχει την υποστήριξη της σαν "φυσικός γιος της και Άγγλος πατριώτης".[34]
Γάμος
Την εποχή της νεότητας του ο Ιάκωβος ΣΤ΄ επαινέθηκε για την αγνότητα του αλλά δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τις γυναίκες, μετά την απώλεια του Λέννοξ προτιμούσε άντρες συνοδούς.[35] Μια γαμήλια συνθήκη θεωρήθηκε απαραίτητη για να κατοχυρώσει ο Ιάκωβος τον θρόνο, η επιλογή του ήταν η 14χρονη Άννα της Δανίας μικρότερη κόρη του Προτεστάντη βασιλιά Φρειδερίκου Β΄ της Δανίας. Το προξενιό έγινε στην Κοπεγχάγη τον Αύγουστο του 1589, η Άννα αναχώρησε για την Σκωτία αλλά η τρικυμία την ανάγκασε να καταφύγει στις ακτές της Νορβηγίας. Ο Ιάκωβος όταν έμαθε τα νέα για την αποτυχία της Άννας αναχώρησε με μια ισχυρή συνοδεία 300 ανδρών για να την ενισχύσει, ο ιστορικός Ντέιβιντ Χάρρις Ουίλσον (1901 - 1973) σημειώνει ότι ήταν το "πρώτο ρομαντικό επεισόδιο της ζωής του".[36] Το ζεύγος παντρεύτηκε στις 23 Νοεμβρίου στα ανάκτορα του Όσλο και επέστρεψε στην Σκωτία στις 1 Μαΐου 1590, στον δρόμο της επιστροφής τους επισκέφτηκαν την Κοπεγχάγη και το Χέλσινγκορ όπου είχαν μια συνάντηση με τον διάσημο αστρονόμο Τύχο Μπράχε. Η σχέση ανάμεσα στον Ιάκωβο ΣΤ΄ και την Άννα ήταν πολύ ιδανική τα πρώτα χρόνια υπήρχε μεγάλη αγάπη και υπομονή μεταξύ τους.[37] Το ζεύγος απέκτησε πολλά παιδιά από τα οποία επέζησαν τα τρία : ο Ερρίκος Φρειδερίκος, πρίγκιπας της Ουαλίας που πέθανε από τύφο σε ηλικία 18 ετών (1612), η Ελισάβετ Στιούαρτ, Βασίλισσα της Βοημίας και ο διάδοχος του Κάρολος Α΄ της Αγγλίας, η Άννα πέθανε τον Μάρτιο του 1619 πριν από τον σύζυγο της.
Το κυνήγι της μαγείας
Η επίσκεψη του Ιακώβου στην Δανία που είχε τότε την φήμη για κυνήγι μαγισσών του έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθεί με την μαγεία την οποία πολλοί θεωρούσαν κλάδο της θεολογίας.[38][39] Βρέθηκε στο νότιο Μπέργουικ σε δοκιμές μαγείας και ξεκίνησε την πρώτη μεγάλη δίωξη μαγισσών (1563) με το πρόσχημα ότι ήταν υπεύθυνες για τις τρικυμίες στα πλοία του, η πιο διάσημη ήταν η Άγκνες Σάμπσον. Ο Ιάκωβος έγραψε κατόπιν το έργο του "Δαιμονολογία" (1597) στο οποίο καταδίκαζε τα κακά της μαγείας και στάθηκε το υπόβαθρο για την τραγωδία του Σαίξπηρ Μάκβεθ.[40] Ο ίδιος ο βασιλιάς βρέθηκε μπροστά σε μαρτύρια γυναικών που είχαν κατηγορηθεί για την χρήση μαγείας.[41] Από το 1599 έγινε περισσότερο σκεπτικός, σε ένα γράμμα στον γιο του Ερρίκο τον συγχαίρει "για την ανακάλυψη μιας μαγικής απάτης και παρακαλώ τον θεό να γίνεις διάδοχος μου, όλα τα θαύματα στις μέρες μας είναι απάτες και οι δικαστές πρέπει να γίνουν περισσότερο δύσπιστοι".[42][43]
Εβρίδες και Σέτλαντ
Ο Ιάκωβος Στιούαρτ σε ηλικία 17 ετών με την μητέρα του Μαρία
Η ταχύτατη διάλυση της ηγεμονίας του Άιλα από τον Ιάκωβο Δ΄ της Σκωτίας (1493) οδήγησε σε πλήθος ταραχών στις δυτικές ακτές, διέλυσε τον στρατό των Εβρίδων αλλά οι διάδοχοι του δεν είχαν επαρκή έλεγχο στην περιοχή. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσουν τον 16ο αιώνα εκτεταμένες ταραχές.[44] Οι θρησκευτικές προσπάθειες της μεταρρύθμισης έγιναν με εξαιρετικά αργό ρυθμό στην περιοχή με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα θρησκευτικό χάσμα ανάμεσα στις δυτικές ακτές και την κεντρική Σκωτία.[45] Ο Ιάκωβος ΣΤ΄ επισκέφτηκε τις Εβρίδες (1540) πιέζοντας τους φυλάρχους να τον συνοδεύσουν, ακολούθησε περίοδος ειρήνης αλλά σύντομα ξέσπασαν σκληρές μάχες ανάμεσα στους φυλάρχους.[46] Την εποχή του Ιακώβου ΣΤ΄ οι κάτοικοι των Εβρίδων είχαν την φήμη των βάρβαρων, δεν ακολούθησαν το λίκνο του Σκωτσέζικου χριστιανισμού και εθνότητας. Τα έγγραφα της εποχή τους περιγράφουν να υποφέρουν από "κενά στον λόγο του θεού" και έπασχαν από "όλα τα είδη ανομίας και βιαιότητας".[47] Η Γαελική γλώσσα που ήταν εκτεταμένη στην Σκωτία όταν ήταν βασιλείς ο Ιάκωβος Δ΄ και ο Ιάκωβος Ε΄ την εποχή του Ιακώβου ΣΤ΄ είχε γίνει περιθωριακή και την μιλούσαν μονάχα οι βάρβαροι στην Ιρλανδία. Το Σκωτσέζικο κοινοβούλιο θεώρησε την γλώσσα σαν την βασική αιτία του κακού στην περιοχή και αποφάσισε την κατάργηση της.[48][49]
Ο Ιάκωβος ΣΤ΄ ύστερα από την απόφαση διέταξε τους λόρδους του Φάιφ να εποικίσουν το "πιο βάρβαρο νησί του Λιούις" (1598), οι εντολές τους ήταν να "μην γίνει συμφωνία με τους αποικιστές αλλά να εκριζωθούν". Αποβιβάστηκαν στο Στόρνογουεϊ αλλά οι αποικιστές εκδιώχθηκαν από τις τοπικές δυνάμεις του Μέρντοχ και Νικ ΜακΛέοντ, επιχείρησαν δεύτερη φορά πάλι χωρίς αποτέλεσμα (1605) η τρίτη προσπάθεια τους ήταν περισσότερο επιτυχής (1607).[50][51] Το Καταστατικό της Αϊόνα (1609) απαιτούσε όλοι οι οπλαρχηγοί των νησιών να εκπαιδευτούν στην Σκωτσέζικη γλώσσα, την Προτεσταντική θρησκεία και να δίνουν αναφορά στο Κοινοβούλιο του Εδιμβούργου για τις πράξεις τους.[52] Το καταστατικό έφερε σταδιακά "εξαφάνιση της Γαελικής γλώσσας και καταστροφή της τοπικής παράδοσης και γλώσσας".[53] Ο ξάδελφος του Ιακώβου Πάτρικ Στιούαρτ, κόμης των Ορκάδων στα βόρεια νησιά αντιστάθηκε στο Καταστατικό της Αϊόνα και φυλακίστηκε.[54] Ο γιος του Πάτρικ Ροβέρτος ξεκίνησε μια ανεπιτυχή επανάσταση εναντίον του Ιακώβου ΣΤ΄, πατέρας και γιος κρεμάστηκαν, έγινε κατάσχεση της περιουσίας τους, οι Ορκάδες και οι Σέτλαντ προσαρτήθηκαν στο στέμμα της Σκωτίας.[55]
Θεωρίες για την μοναρχία
Την περίοδο 1597 - 1598 ο Ιάκωβος έγραψε τα έργα "Οι αληθινοί νόμοι της ελεύθερης μοναρχίας" και "Βασιλικό δώρο" στα οποία τοποθετούσε το ζήτημα της μοναρχίας θεολογικά. Στο πρώτο έργο τοποθετεί τα θεία δικαιώματα του κάθε βασιλιά, εξηγεί γιατί οι βασιλείς είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους ανθρώπους σύμφωνα με την Βίβλο με την φράση "ο ψηλότερος πάγκος είναι ο πιο επιθυμητός να καθίσεις πάνω".[56] Το έργο συμφωνεί με μια απολυταρχική διακυβέρνηση των βασιλιάδων αλλά με περιορισμούς από τον θεό ο οποίος "θα βρει τις μάστιγες και θα τιμωρεί σκληρά τους πονηρούς βασιλιάδες".[57] Το "Βασιλικό Δώρο" το έγραψε για τον πρίγκιπα Ερρίκο και περιγράφει έναν πρακτικό οδηγό για την βασιλεία, το έργο αποτελεί το καλύτερο δείγμα για την βασιλεία του Ιακώβου.[58][59] Ο Ιάκωβος συμβουλεύει τον γιο του για τις δυσκολίες που θα συναντήσει στην λειτουργία των κοινοβουλίων με την φράση "Όχι νέα κοινοβούλια παρά μόνο για την ανάγκη νέων νόμων αν χρειαστούν".[60] Στο πρώτο έργο του ο Ιάκωβος σημειώνει ότι ο βασιλιάς είναι απόλυτα κυρίαρχος στο φέουδο του σαν αληθινός φεουδάρχης με την φράση "οι βασιλιάδες προέκυψαν πριν από όλες τις υπόλοιπες τάξεις ανθρώπων και πριν από την διανομή της γης που ήταν στην αρχή εξ'ολοκλήρου δική τους, γι'αυτό οι νόμοι δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν τους βασιλιάδες και όχι οι βασιλιάδες τους νόμους".[61]
Την δεκαετία του 1580 και του 1590 ο Ιάκωβος προώθησε την λογοτεχνία του τόπου της καταγωγής του με έργο που έγραψε το 1584 σε ηλικία 18 ετών, το έργο περιγράφει την ποιητική παράδοση των Σκωτσέζων σύμφωνα με τις αρχές της Αναγέννησης.[62] Το έργο ήταν ένα εγχειρίδιο που αναφερόταν στην ποιητική παράδοση των Σκωτσέζων στην μητρική του γλώσσα και είχε σκοπό την διδασκαλία της μουσικής σε συνδυασμό με την ποίηση.[63] Ο Ιάκωβος έγινε προστάτης σε στενό κύκλο Σκωτσέζων μουσικών και ποιητών για να πετύχει τους στόχους του ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν ο Ουίλιαμ Φάγουλερ και ο Αλεξάντερ Μοντγκομέρι (1550 - 1598), ο Μοντγκόμερι έγινε ευνοούμενος του βασιλιά.[64] Ο Ιάκωβος ΣΤ΄ ήταν και ο ίδιος από μόνος του ποιητής γι'αυτό παρέμεινε μέλος της ομάδας.[65]
Βασιλιάς της Αγγλίας
Άνοδος στην Αγγλία
Ο Ιάκωβος Στιούαρτ σε ηλικία 20 ετών (1586)
Στα τέλη της δεκαετίας του 1590 οι Σκωτσέζικες παραδόσεις άρχισαν να παρακμάζουν επειδή αυξήθηκαν σημαντικά οι πιθανότητες να ανέβει ο Ιάκωβος στον θρόνο της Αγγλίας.[66] Ο Γουίλιαμ Αλεξάντερ και πολλοί άλλοι ποιητές της αυλής Αγγλοποίησαν την γλώσσα τους και ακολουθούσαν τον βασιλιά στην Αγγλία μετά το 1603.[67] Ο ρόλος του Ιακώβου σαν λογοτέχνη τον έκανε σημαντική φυσιογνωμία σε πολλά Αγγλικά ποιήματα και δράματα της Αναγέννησης που έφτασαν στο αποκορύφωμα τους την εποχή που ήταν βασιλιάς και το ύφος της Σκωτσέζικης παράδοσης που κυριαρχούσε από την εποχή του Ιακώβου Α΄ της Σκωτίας υποτιμήθηκε.[68] Η Ελισάβετ Α΄ ήταν η τελευταία απόγονος του Ερρίκου Η΄ και ο Ιάκωβος φάνηκε περισσότερο απόγονος της Μαρίας Τυδώρ που ήταν η μεγαλύτερη αδελφή του Ερρίκου Η΄. Από το 1601 την τελευταία χρονιά της Ελισάβετ πολλοί Άγγλοι υπουργοί όπως ο Ρόμπερτ Σεσίλ ξεκίνησαν αλληλογραφία με τον Ιάκωβο για να προετοιμαστούν σχετικά με την πιθανότητα για την διαδοχή της.[69]
Όταν πέθανε η Ελισάβετ ο Σεσίλ έστειλε τον Μάρτιο του 1603 διακήρυξη στον Ιάκωβο για την άνοδο του στον θρόνο της Αγγλίας, η Ελισάβετ πέθανε τις πρωινές ώρες της 24ης Μαρτίου και ο Ιάκωβος ανακηρύχτηκε την ίδια μέρα βασιλιάς στο Λονδίνο.[70] Ο Ιάκωβος έφυγε στις 5 Απριλίου από το Εδιμβούργο για το Λονδίνο με την υπόσχεση να επιστρέφει κάθε τρία χρόνια, έμεινε έκπληκτος καθώς προχωρούσε νότια με τα πλούτη της γης που συναντούσε και δήλωσε ότι "ανταλλάσσει έναν πέτρινο καναπέ με ένα βαθύ κρεβάτι φτερού". Στο σπίτι του Σεσίλ στο Χερτφορτσάιρ ο Ιάκωβος απογοητεύτηκε τόσο πολύ που έφτασε στην πρωτεύουσα στις 7 Μαΐου εννιά μέρες μετά την κηδεία της Ελισάβετ.[71] Οι νέοι του υπήκοοι έσπευσαν να τον δουν και ανακουφίστηκαν επειδή η διαδοχή δεν προκάλεσε ταραχές, όταν έφτασε στο Λονδίνο έγινε δεκτός από ένα μεγάλο πλήθος θεατών.[72][73] Η στέψη του στην Αγγλία έγινε στις 25 Ιουλίου και υμνήθηκε με αλληγορίες από ποιητές όπως ο Τόμας Ντέκερ (1572 - 1632) και ο Μπεν Τζόνσον. Σε ένα ξέσπασμα από πανηγύρια όπως γράφει ο Ντέκερ "οι δρόμοι καλύφτηκαν με άντρες".[74] Το νέο βασίλειο του Ιακώβου είχε τεράστια προβλήματα, η μεγάλη φορολογία και το κόστος του πολέμου με την Ιρλανδία έφερε μεγάλη δυσαρέσκεια, τα χρέη έφτασαν τις 400.000 λίρες.[75]
Πρώτα χρόνια στην Αγγλία
Ο Ιάκωβος Α΄ ξεπέρασε επιτυχώς δυο συνωμοσίες την πρώτη χρονιά της βασιλείας του παρά το ότι έγινε δεκτός με θέρμη από τους πολίτες, η "Μπάι Πλοτ" και η "Μαιν Πλοτ" είχαν σαν αποτέλεσμα τις συλλήψεις του λόρδου Κόμπχαμ και του Ουόλτερ Ράλεϊ.[82] Οι ίδιοι ελπίζοντας σε ανατροπή του Ιακώβου είχαν εκδιωχθεί από το βασιλικό συμβούλιο της Ελισάβετ ύστερα από μυστικό σχέδιο με τον Σεσίλ, ο Ιάκωβος τους υπέταξε εύκολα με την βοήθεια του Χένρυ Χάουαρντ, του Τόμας Χάουαρντ και άλλων Σκωτσέζων ευγενών.[76] Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του η διακυβέρνηση ανατέθηκε σταδιακά στον ικανότατο Σεσίλ μετέπειτα κόμη του Σόλσμπερι με την βοήθεια του Τόμας Έγκερτον τον οποίο ο Ιάκωβος έκανε Καγκελάριο και του Τόμας Σάκβιλ, κόμη του Ντόρσετ και βασιλικού θησαυροφύλακα.[77] Ο Ιάκωβος Α΄ ήταν ελεύθερος να ασχοληθεί με σοβαρότερες υποθέσεις όπως οι προσπάθειες του για μια στενή κοινοβουλευτική ένωση ανάμεσα στην Αγγλία και την Σκωτία και με τις αγαπημένες του συνήθειες όπως το κυνήγι.[78]
Ο στόχος του Ιακώβου Α΄ ήταν να ενώσει την Σκωτία και την Αγγλία σε μια χώρα με ένα κοινοβούλιο, κοινή εκπαίδευση, γλώσσα και νομοθεσία αλλά συνάντησε σκληρές αντιδράσεις και από τις δυο χώρες.[79] Ο Ιάκωβος Α΄ μιλώντας στο Αγγλικό Κοινοβούλιο είπε χαρακτηριστικά "ο θεός έριξε την Μεγάλη Βρετανία στην θάλασσα σαν ένα νησί, σε καμιά περίπτωση διασπασμένο". Τον Οκτώβριο του 1604 πήρε τον τίτλο του "βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας" αλλά όπως του τόνισε ο Σερ Φράνσις Μπέικον δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει επίσημα σε νομικό επίπεδο, να τοποθετήσει τον τίτλο στα βασιλικά έγγραφα και στα διατάγματα.[80] Ο Ιάκωβος πίεσε το βασίλειο της Σκωτίας να αποδεχτεί τον τίτλο και χρησιμοποιήθηκε έντονα σε νομίσματα, επιστολές και προκηρύξεις και στα δυο βασίλεια.[81] Ο Ιάκωβος Α΄ είχε περισσότερες επιτυχίες στην εξωτερική του πολιτική, αγωνίστηκε σκληρά να κλείσει ειρήνη με την Ισπανία που υπογράφηκε τον Αύγουστο του 1604 με την βοήθεια του Ρόμπερτ Σεσίλ και του Χένρυ Χάουαρντ κόμη του Νορθάμπτον, εορτάστηκε με μεγαλοπρεπές συμπόσιο.[82] Η θρησκευτική ελευθερία που είχαν οι Καθολικοί στην Αγγλία με εντολή του ίδιου του Ιακώβου είχε βασικά στόχο τις καλές σχέσεις με την Ισπανία αλλά έφερε σκληρές αντιδράσεις στο βασιλικό συμβούλιο εναντίον του.[83]
Η συνωμοσία της Πυρίτιδας
Χρυσό νόμισμα του Ιακώβου ΣΤ΄ της Σκωτίας (1609)
Ένας έντονα δυσαρεστημένος Καθολικός ο Γκάι Φωκς τοποθέτησε σε ένα κελάρι κάτω από το κτίριο της βουλής των λόρδων στις 5 Νοεμβρίου 1605 36 βαρέλια πυρίτιδας με στόχο να ανατινάξει το κτίριο και να δολοφονήσει τον Ιάκωβο Α΄, τα μέλη της οικογένειας του και τους υπόλοιπους λόρδους. Ο Ιάκωβος Α΄ όπως δήλωσε "δεν ήθελαν να σκοτώσουν μόνο εμένα, ούτε μόνο την σύζυγο μου αλλά όλα τα μέλη του Κοινοβουλίου".[84] Η ανακάλυψη της συνωμοσίας της Πυρίτιδας έφερε τεράστιο δέος σε ολόκληρη την χώρα, μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας και την εξουδετέρωση της απειλής ο βασιλιάς και τα μέλη της οικογένειας του ανακουφίστηκαν σε σημαντικό βαθμό. Ο κόμης του Σόλσμπερι εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για να διεκδικήσει περισσότερα έσοδα από το κοινοβούλιο σε μεγαλύτερο βαθμό από την βασίλισσα Ελισάβετ.[85] Ο Γκάι Φωκς και οι υπόλοιποι συνωμότες καταδικάστηκαν και στις 31 Ιανουαρίου 1606, εκτελέστηκαν με αγχόνη και διαμελισμό.
Κοινοβούλιο
Η συνεργασία ανάμεσα στον Ιάκωβο Α΄ και το Κοινοβούλιο έγινε περισσότερο έντονη μετά την συνωμοσία της πυρίτιδας, σε αντίθεση με τις ψυχρές σχέσεις που είχαν πριν το 1604, ο κοινός κίνδυνος έφερε πολύ κοντά τις δυο πλευρές.[86] Ο Ιάκωβος Α΄ οργίστηκε έντονα με το Κοινοβούλιο στις 7 Ιουλίου 1604 μετά την αποτυχία να κερδίσει την στήριξη του σε οικονομικές επιδοτήσεις, όπως δήλωσε "δεν αισθάνομαι καμιά υποχρέωση να ευχαριστήσω ανόητους, είδατε πόσα καλά έκανα για χάρη σας, θα ήταν καλό να χρησιμοποιήστε τις ελευθερίες σας με μεγαλύτερη σύνεση".[87] Η βασιλεία του Ιακώβου αντιμετώπισε σταδιακά όλο και μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες λόγω της αύξησης του πληθωρισμού και της οικονομικής ανεπάρκειας της αυλής του. Ο κόμης του Σόλσμπερι πρότεινε τον Φεβρουάριο του 1610 την σύναψη της "Μεγάλης Συνθήκης" σύμφωνα με την οποία το κοινοβούλιο σε αντάλλαγμα 10 βασιλικών παραχωρήσεων θα έδινε στον Ιάκωβο 600.000 λίρες και ετήσια χορηγία 200.000 λιρών για να καλύψει τα έξοδα του.[88] Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν είχαν τραγικά αποτελέσματα, ο βασιλιάς έχασε την υπομονή του στις 31 Δεκεμβρίου 1610 και είπε στον Σόλσμπερι "το μεγαλύτερο λάθος σας ήταν ότι προσπαθήσατε να βγάλετε μέλι από την χολή".[89] Την ίδια τύχη είχε το "Πρόσθετο Κοινοβούλιο" (1614), ο βασιλιάς το διέλυσε ύστερα από 9 μέρες μετά από νέα αποτυχία να πάρει τα χρήματα που ζητούσε.[90] Ο Ιάκωβος Α΄ στην συνέχεια μέχρι το 1621 βασίλευσε χωρίς κοινοβούλιο χρησιμοποιώντας αυλικούς όπως ο έμπορος Λάιονελ Κράνφιλντ για να συγκεντρώσουν χρήματα πουλώντας βαρονίες ή με την χρήση άλλων εναλλακτικών μεθόδων για έσοδα.[91]
Ισπανική πολιτική
Ο Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας - έργο του Πάουλ φαν Σόμερ Ι (1620)
Μια σημαντική πηγή για να αυξήσει ο Ιάκωβος τα έσοδα του ήταν ο στόχος να παντρέψει τον γιο του Κάρολο, πρίγκιπα της Ουαλίας με την ινφάντα Μαρία Άννα της Ισπανίας.[92] Οι στόχοι του για έναν Ισπανικό γάμο ήταν εξαιρετικά ελκυστικοί αφού θα διατηρούσε την ειρήνη και δεν θα είχε πολεμικά έξοδα.[93] Η ειρήνη θα μπορούσε να είναι εφικτή μόνο με συνέχιση των διαπραγματεύσεων, ο Ιάκωβος κατάφερε να τις παρατείνει για περίπου μια δεκαετία.[94]
Η πολιτική του είχε την υποστήριξη των Χάουαρντς και άλλων Καθολικών υπουργών που ανήκαν στην Ισπανική ομάδα αλλά είχαν έντονη επίδραση από την Προτεσταντική Αγγλία. Ο Σερ Γουόλτερ Ραλέιγκ ελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία (1616) και πήγε στην Νότια Αμερική για κυνήγι χρυσού αφού πρώτα πήρε αυστηρές εντολές από τον Ιάκωβο να μην εμπλακεί σε πόλεμο με τους Ισπανούς.[95] Η εκστρατεία του Ραλέιγκ ήταν τελικά καταστροφική, ο γιος του Γουόλτερ σκοτώθηκε σε πόλεμο με τους Ισπανούς.[96] Ο Ραλέιγκ εκτελέστηκε από τον Ιάκωβο όταν επέστρεψε στην Αγγλία με την κατηγορία ότι δυναμίτισε τις καλές σχέσεις της χώρας του με τους Ισπανούς.[97] H πολιτική του Ιακώβου Α΄ υπονομεύτηκε περισσότερο με την έκρηξη του Τριακονταετούς Πολέμου ειδικά όταν ο γαμπρός του Φρειδερίκος Ε΄ του Παλατινάτου διώχτηκε από την Βοημία από τον Καθολικό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄ (1620) και Ισπανικά στρατεύματα επιτέθηκαν στην πατρίδα του Φρειδερίκου Ρηνανία. Ο Ιάκωβος συγκάλεσε το Κοινοβούλιο (1621) με αίτημα να οργανώσει στρατιωτική εκστρατεία για την υποστήριξη του γαμπρού του.[98] Το Κοινοβούλιο του έδωσε βοήθεια που ήταν ανεπαρκής αλλά από την άλλη τον προκάλεσε σε πόλεμο εναντίον της Ισπανίας και του θύμισε τα κέρδη που είχε η Ελισάβετ από τον πόλεμο.[99] Τον Νοέμβριο του 1621 δέχτηκε μεγαλύτερες προκλήσεις από τον Σερ Έντουαρντ Κόουκ (1552 - 1634) όταν του ζήτησε όχι μόνο να κηρύξει τον πόλεμο στην Ισπανία αλλά να παντρέψει επίσης τον πρίγκιπα Κάρολο με μια πριγκίπισσα από τους Προτεστάντες και να κάνει πιο σκληρούς τους αντί - Καθολικούς νόμους.[100] Ο Ιάκωβος του υπενθυμίσει ότι δεν πρέπει να επεμβαίνει στα εσωτερικά της βασιλικής οικογένειας επειδή θα τιμωρηθεί σκληρά, αυτό τον έκανε να διαμαρτυρηθεί για έλλειψη ελευθερίας του λόγου.[101][102] Με την επίδραση του δούκα του Μπάκινγκχαμ και του Ισπανού απεσταλμένου Γκοντομάρ ο Ιάκωβος διέλυσε το Κοινοβούλιο.[103]
Στις αρχές του 1623 ο 22χρονος Κάρολος και ο Μπάκινγκχαμ ταξίδευσαν στην Ισπανία για να ζητήσουν το χέρι της ινφάντας αλλά η αποστολή κατέληξε σε φιάσκο.[104] Η ινφάντα απέρριψε τον Κάρολο και οι Ισπανοί τους ζήτησαν να καταργήσουν τους σκληρούς αντι - Καθολικούς νόμους του Αγγλικού κοινοβουλίου. Υπέγραψαν μεταξύ τους συνθήκη αλλά επέστρεψαν τον Οκτώβριο στην Ισπανία απογοητευμένοι χωρίς την ινφάντα και αποκήρυξαν την συνθήκη σύμφωνα με τις επιθυμίες του Αγγλικού λαού.[105] Μετά την αποτυχία για την δημιουργία ενός Ισπανικού δεσμού ο Κάρολος και ο Μπάκινγκχαμ στράφηκαν στους Γάλλους και αποφάσισαν να κηρύξουν τον πόλεμο στους Αψβούργους.[106] Ο Ιάκωβος συγκάλεσε ξανά το Κοινοβούλιο τον Φεβρουάριο του 1624 λόγω των οικονομικών δυσκολιών της εκστρατείας, το αντί - καθολικό αίσθημα του Κοινοβουλίου ήταν ξανά μεγάλο, ζήτησαν από τον Κάρολο και τον Μπάκινγκχαμ να πιέσουν τον βασιλιά για πόλεμο.[107] Ο θησαυροφύλακας Λάιονελ Κράνφιλντ, κόμης του Μίντλσεξ είπε ότι ο βασιλιάς αντιτάχθηκε στον πόλεμο λόγω του κόστους.[108] Τα αποτελέσματα του Κοινοβουλίου του 1624 ήταν αμφίβολα, ο Ιάκωβος αρνήθηκε να προχωρήσει σε πόλεμο αλλά ο Κάρολος από την άλλη πλευρά πίστευε ότι το κοινοβούλιο τον είχε χρηματοδοτήσει, αυτό θα του δημιουργήσει αργότερα μεγάλα προβλήματα στην δική του βασιλεία.[109]
Θρησκεία
Μετά την καταστολή της συνωμοσίας της πυρίτιδας ο Ιάκωβος πήρε σκληρά μέτρα εναντίον των Άγγλων Καθολικών, τον Μάιο του 1606 το Κοινοβούλιο ψήφισε την Παπική πράξη των πολιτών σύμφωνα με την οποία κανένας πολίτης δεν έπρεπε να αναγνωρίσει την εξουσία του πάπα στον βασιλιά.[110] Ο Ιάκωβος παρόλα αυτά στάθηκε επιεικής τόσο στους Καθολικούς που θα έδιναν όρκο υποταγής στον βασιλιά όσο και στους κρυπτοκαθολικούς.[111] Ο Χένρυ Χόουαρντ για παράδειγμα που ήταν κρυπτοκαθολικός έγινε δεκτός στην Καθολική εκκλησία τους τελευταίους του μήνες.[112] Ο Ιάκωβος Α΄ χρειαζόταν την υποστήριξη των Καθολικών της Αγγλίας γι'αυτό διαβεβαίωσε τον κόμη της Νορθουμβρίας ότι "δεν θα διώξει για θρησκευτικούς λόγους οποιονδήποτε δηλώσει υποταγή στον ίδιο και στους νόμους".[113]
Στην "Αναφορά της Χιλιετίας" (1603) οι Πουριτανοί ζήτησαν κατάργηση των επιβεβαιώσεων, των γαμήλιων δακτυλίων και ζητούσαν να γίνει το κάλυμμα της κεφαλής προαιρετικό.[114] Ο Ιάκωβος στάθηκε σκληρός στους Πουριτανούς τα πρώτα χρόνια αλλά οι διώξεις στην συνέχεια έγιναν όλο και λιγότερες.[115][116] Με την "Διάσκεψη του Χάμπτον" (1604) αποφασίστηκε μια νέα μετάφραση της βίβλου για να λυθούν οι διαφορές που υπήρχαν στις προηγούμενες μεταφράσεις, η αυθεντική μετάφραση του Ιακώβου ολοκληρώθηκε το 1611 και θεωρείται το αριστούργημα της λογοτεχνίας του Ιακώβου.[117] Την σημερινή εποχή βρίσκεται στην πιο εκτεταμένη χρήση.[118] Ο Ιάκωβος προσπάθησε να μεταφέρει στην Σκωτία το Αγγλικό τελετουργικό αλλά συνάντησε σκληρές αντιδράσεις από τους πρεσβυτέρους, επισκέφτηκε την Σκωτία (1617) την μοναδική φορά μετά την άνοδο του στον θρόνο. Οι επίσκοποι που συνεδρίασαν στο Περθ αντιστάθηκαν σκληρά με αποτέλεσμα η εκκλησία να παραμείνει διαιρεμένη μέχρι τον θάνατο του, τα εκκλησιαστικά προβλήματα κληρονόμησε ο γιος του.[119]
Πιθανοί ερωμένοι
Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας (1621) προσωπογραφία του Ντανιίλ Μάιτενς
Η σεξουαλική συμπεριφορά του Ιακώβου Α΄ είναι ένα ζήτημα αμφιλεγόμενο, οι στενές σχέσεις του με πολλούς άντρες αυλικούς οδήγησαν τους ιστορικούς σε προβληματισμό.[120] Η ειρηνική πολιτική μετά την άνοδο του στον θρόνο της Αγγλίας σε αντίθεση με την πολεμική πολιτική της Ελισάβετ φαίνεται στο επίγραμμα της εποχής του "η Ελισάβετ ήταν βασιλιάς και ο Ιάκωβος βασίλισσα".[121] Πολλοί βιογράφοι του αναφέρουν ότι ο Έσμε Στιούαρτ μετέπειτα δούκας του Λέννοξ, ο Ρομπέρ Κάρρ μετέπειτα δούκας του Σόμερσετ και ο Τζώρτζ Βίλλιερς μετέπειτα δούκας του Μπάκινγκχαμ ήταν οι ερωμένοι του.[122][123] Ο Σερ Τζον Ογκλάντερ (1585 - 1655) σημειώνει "ποτέ δεν έχω δει σύζυγο να παιδιαρίζει τόσο έντονα με την όμορφη σύζυγο του όπως τον Ιάκωβο με τους ερωμένους του ιδιαίτερα τον Μπάκινγκχαμ" τον οποίο ο βασιλιάς όπως υπενθυμίζει ο Σερ Έντουαρντ Πέιτον "πέφτει και φιλάει σαν ερωμένη".[124][125] Στην πρόσφατη αποκατάσταση των ανακτόρων του Απεθόρπ (2004 - 2008) βρέθηκε ένα μυστικό πέρασμα ανάμεσα στις κρεβατοκάμαρες του Ιακώβου και του Βίλλιερς.[126]
Πολλοί βιογράφοι του Ιακώβου αναφέρουν ότι οι σχέσεις του με τους ερωμένους του δεν ήταν σεξουαλικές.[127] Ο Ιάκωβος Α΄ στο έργο του "Βασιλικό Δώρο" τοποθετεί τον Σοδομισμό στα βαριά αμαρτήματα "που δεν συγχωρούνται ποτέ από την συνείδηση" και η σύζυγος του Άννα γέννησε επτά παιδιά, επιπλέον άλλα δυο παιδιά τους πέθαναν στην γέννα ενώ είχε τουλάχιστον άλλες τρεις αποβολές.[128] Ο Ουγενότος ποιητής Θεόφιλος ντε Βιό παρατηρεί "είναι γνωστό ότι ο βασιλιάς της Αγγλίας Ιάκωβος είχε ένωση με τον δούκα του Μπάκινγκχαμ".[129] Ο δούκας του Μπάκινγκχαμ γράφει στον Ιάκωβο πολλά χρόνια αργότερα και του υπενθυμίζει ότι κοιμήθηκαν μαζί στο ίδιο κρεβάτι με την φράση "πιστεύω ότι τώρα με αγαπάς περισσότερο από τότε, δεν θα ξεχάσω ποτέ στο Φάρναμ που στην κεφαλή του κρεβατιού δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις το αφεντικό από τον σκύλο".[130] Οι φράσεις του Μπάκινγκχαμ δεν θεωρούνται απαραίτητα σεξουαλικές, σύμφωνα με τα δεδομένα της ζωής των αυλικών του 16ου αιώνα η ερμηνεία τους είναι αμφίβολη.[131][132] Ο θάνατος του κόμη του Σόλσμπερι (1612) άφησε τεράστιο κενό εξουσίας. Την περίοδο που ζούσε ο Σόλσμπερι το σύστημα διοίκησης της Ελισάβετ ήταν υπαρκτό, από τότε η βασιλεία του Ιακώβου Α΄ πέρασε μεγάλη παρακμή.[133] Τα δύσκολα καθήκοντα του κόμη του Σόλσμπερι αναπληρώθηκαν τμηματικά από τον ερωμένο του βασιλιά Ρομπέρ Κάρρ αλλά η αδυναμία του Ιακώβου να τον παρακολουθήσει στενά τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα.[134]
Η ομάδα του Χάουαρντ στην οποία ανήκαν ο Νορθάμπτον, ο Σάφοκ, ο γαμπρός του Σάφοκ λόρδος Κνόλλυς, ο Κάρολος Χάουαρντ κόμης του Νότιγχαμ και ο Σερ Τόμας Λάκε (1567 - 1630) ανέλαβαν σύντομα τον έλεγχο της κυβέρνησης. Ο ισχυρός Ρομπέρ Κάρρ υπέκυψε στην οικογένεια Χάουαρντ, δεν μπορούσε να αναλάβει τις ευθύνες του και πολλές φορές αναγκαζόταν να ζητήσει από τον φίλο του Τόμας Όβερμπούρι (1581 - 1613) να τον βοηθήσει στα κυβερνητικά έγγραφα.[135][136] Ο Κάρρ είχε μια περίεργη υπόθεση με την Φραγκίσκη Χάουαρντ, κόρη του κόμη του Σάφοκ την οποία ο Ιάκωβος βοήθησε να ακυρώσει τον γάμο της για να τον παντρευτεί. Το καλοκαίρι του 1615 κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο Όβερμπούρι δηλητηριάστηκε, είχε πεθάνει στις 15 Σεπτεμβρίου 1613 στον Πύργο του Λονδίνου που είχε μεταφερθεί με αίτημα του βασιλιά.[137] Οι ύποπτοι για τον φόνο ήταν ο Φραγκίσκος και ο Ρόμπερ Κάρρ που είχε αντικατασταθεί σαν ευνοούμενος του βασιλιά από τον Βίλλιερς, ο Ιάκωβος τον καταδίκασε σε θάνατο αλλά τελικά τον συγχώρεσε (1624).[138] Η εμπλοκή του βασιλιά σε τέτοιο σκάνδαλο έφερε μεγάλη ζημιά στην φήμη του και την κυβέρνηση του, η πτώση των Χάουαρντ άφησε από το 1619 κυρίαρχο τον Βίλλιερς.[139][140]
Θάνατος
Ο Ιάκωβος Α΄ μετά την ηλικία των 50 ετών υπέφερε συχνά από αρθρίτιδα, ουρική αρθρίτιδα και πέτρες στα νεφρά, είχε χάσει τα δόντια του και έπινε βαριά.[141][142] Ο βασιλιάς ήταν συνεχώς βαριά άρρωστος τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, σπάνια μπορούσε να επισκεφτεί το Λονδίνο ενώ ο Μπάκινγκχαμ είχε καταφέρει να αποκτήσει τον έλεγχο στον διάδοχο του Κάρολο. Μια θεωρία περιγράφει ότι έπασχε από πορφυρία, συμπτώματα της ασθένειας είχε και ο απόγονος του Γεώργιος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο προσωπικός του γιατρός Θεόδωρος ντε Μαγιέν περιγράφει τα ούρα του Ιακώβου "σκοτεινά κόκκινα, όπως το κρασί του Αλικάντε", οι πέτρες στα νεφρά μπορούσαν πραγματικά να χρωματίσουν τα ούρα κόκκινα.[143][144] Στις αρχές του 1625 ο Ιάκωβος είχε συχνές επιθέσεις από αρθρίτιδα, ουρική αρθρίτιδα και λιποθυμίες ενώ τον Μάρτιο αρρώστησε βαριά με εγκεφαλικό επεισόδιο, πέθανε στις 27 Μαρτίου από βίαιη επίθεση δυσεντερίας με τον Μπάκινγκχαμ στο πλευρό του. Η κηδεία του έγινε στις 7 Μαίου με μεγαλοπρέπεια αλλά άτακτα.[145] Ο επίσκοπος του Λίνκολν Τζων Γουίλιαμ στο κήρυγμα του είπε "ο βασιλιάς Σολομών έζησε 60 χρόνια και πέθανε ειρηνικά, το ίδιο και ο βασιλιάς Ιάκωβος", το κήρυγμα έγινε γνωστό σαν Σολομωνική της Μεγάλης Βρετανίας.[146] Ο Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας τάφηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ, η θέση του τάφου του είχε χαθεί πολλά χρόνια αλλά τελικά βρέθηκε το φέρετρο του τον 19ο αιώνα στον θόλο του Ερρίκου Ζ΄ στην διάρκεια μιας ανασκαφής.[147]
Θρύλοι
Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας (1603 - 1609) προσωπογραφία του Νίκολας Χίλλιαρντ
Ο λαός της Αγγλίας θρήνησε έντονα τον Ιάκωβο, τον αγαπούσε για την ειρηνική του βασιλεία και για την μεγάλη μείωση της φορολογίας, ο κόμης του Κέλλι σημειώνει "όπως ζούσε ο ίδιος ειρηνικά με τον ίδιο τρόπο επιθυμούσε να ζήσει ο γιος και διάδοχος του Ιάκωβος, παρακαλούσε τον θεό να τον μιμηθεί".[148] Ο κόμης του Μπάκινγκχαμ τον οδήγησε όμως σε μια σειρά από στρατιωτικές αποτυχίες που αμαύρωσαν την φήμη του.[149] Ο Ιάκωβος Α΄ πολύ συχνά αμελούσε τα βασιλικά του καθήκοντα για άλλες συνήθειες όπως το κυνήγι, τα σκάνδαλα έριξαν σημαντικά το κύρος της βασιλείας του που είχε ανέβει την περίοδο της προκατόχου του Ελισάβετ.[150] Την εποχή του ξεκίνησε ο εποικισμός της Αμερικής από τους Άγγλους με την ίδρυση της Τζέιμσταουν στην Βιρτζίνια (1607) και της Κούπερς Καβ στην Νέα Γη (1610).[151] Τα επόμενα 150 χρόνια θα ακολουθήσουν σκληροί πόλεμοι της Αγγλίας με την Ισπανία, την Γαλλία και της Κάτω Χώρες ενώ οι θρησκευτικοί πόλεμοι ανάμεσα στους Προτεστάντες και τους Καθολικούς θα διατηρηθούν 400 χρόνια, ο Ιάκωβος Α΄ έβαλε τις βάσεις για ένα ισχυρό και ενωμένο Βρετανικό βασίλειο.[152]
Τον 17ο αιώνα οι ιστορικοί που ήταν εχθρικοί απέναντι στον Οίκο των Στιούαρτ τον κατηγόρησαν για αυταρχισμό, οικονομική ανευθυνότητα τονίζοντας ότι στάθηκε με την πολιτική του αιτία για την έκρηξη του Αγγλικού εμφύλιου πολέμου. Ο Ιάκωβος είχε διδάξει στον γιο του Κάρολο την θεία προέλευση της βασιλείας και την περιφρόνηση του Κοινοβουλίου, οι τακτικές του θα οδηγήσουν τον επόμενο αιώνα σε ανατροπή της μοναρχίας και εκτέλεση του Καρόλου. Η φήμη του βασιλιά υπέστη σημαντική φθορά από τις περιγραφές του αυλικού Άνθονι Ουέλντον (1583 - 1648) τον οποίο ο βασιλιάς είχε απολύσει.[153] Άλλοι ιστορικοί που έγραψαν αρνητικές ιστορίες εναντίον του Ιακώβου την δεκαετία του 1650 ήταν : ο Σερ Έντουαρντ Πέιτον στο έργο του "Θεία καταστροφή της ευγενούς οικογένειας των Στιούαρτ" (1652), ο Άρθουρ Ουίλσον στο έργο του "Η ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας, η ζωή και η βασιλεία του Ιακώβου Α΄" (1658) και ο Φράνσις Όζμπορν (1593 - 1659) στο έργο του "Ιστορικές μνήμες της βασίλισσας Ελισάβετ και του βασιλιά Ιακώβου" (1658).[154] Η βιογραφία του ιστορικού Ντέιβιντ Χάρρις Ουίλσον (1901 - 1973) το 1956 αποτελεί το αποκορύφωμα του μίσους και της αρνητικής κριτικής στον Ιάκωβο.[155] Η ιστορικός Τζέννυ Ουόρμαλντ (1942 - 2015) σημειώνει "κάθε λέξη στο έργο του Ουίλσον μοναδικό στόχο είχε να θίξει και να υποτιμήσει τον άνθρωπο που αναφερόταν".[156] Μέχρι την εποχή του Ουίλσον η γενική εικόνα που επικρατούσε στους ιστορικούς για τον Ιάκωβο ήταν οι πεφωτισμένες απόψεις του για την θρησκεία και τον πόλεμο.
Οικογένεια
Με την σύζυγο του Άννα της Δανίας απέκτησε :[157]
Ερρίκος Φρειδερίκος, πρίγκιπας της Ουαλίας[158]
Ελισάβετ Στιούαρτ, Βασίλισσα της Βοημίας
Μαργαρίτα Στιούαρτ (1598 - 1600)
Κάρολος Α΄ της Αγγλίας
Ροβέρτος, δούκας του Κιντίρ (18 Ιανουαρίου 1602 - 27 Μαίου 1602)[159]
Μαρία Στιούαρτ (1605 - 1607)
Σοφία Στιούαρτ (Ιούνιος 1607), πέθανε 48 ώρες μετά την γέννηση της.[160]
Παραπομπές
Milling 2004, p. 155.
Rhodes, Richards & Marshall 2003, p. 1: "James VI and I was the most writerly of British monarchs. He produced original poetry, as well as translation and a treatise on poetics; works on witchcraft and tobacco; meditations and commentaries on the Scriptures; a manual on kingship; works of political theory; and, of course, speeches to parliament ... He was the patron of Shakespeare, Jonson, Donne, and the translators of the "Authorized version" of the Bible, surely the greatest concentration of literary talent ever to enjoy royal sponsorship in England."
Smith 2003, p. 238: "The label 'the wisest fool in Christendom', often attributed to Henry IV of France but possibly coined by Anthony Weldon, catches James's paradoxical qualities very neatly"; Sir Anthony Weldon (1651), The Court and Character of King James I, quoted by Stroud 1999, p. 27: "A very wise man was wont to say that he believed him the wisest fool in Christendom, meaning him wise in small things, but a fool in weighty affairs."
Croft 2003, p. 6: "Historians have returned to reconsidering James as a serious and intelligent ruler"; Lockyer 1998, pp. 4–6; Smith 2003, p. 238: "In contrast to earlier historians, recent research on his reign has tended to emphasize the wisdom and downplay the foolishness".
Davies 1959, pp. 47–57
Guy 2004, pp. 236–237, 241–242, 270; Willson 1963, p. 13.
Guy 2004, pp. 248–250; Willson 1963, p. 16.
Donaldson 1974, p. 99.
Thomson 1827, pp. 171–172.
Guy 2004, pp. 364–365; Willson 1963, p. 19.
Letter of Mary to Mar, 29 March 1567, quoted by Stewart 2003, p. 27: "Suffer nor admit no noblemen of our realm or any others, of what condition soever they be of, to enter or come within our said Castle or to the presence of our said dearest son, with any more persons but two or three at the most."
Stewart 2003, p. 33; Willson 1963, p. 18.
Croft 2003, p. 11.
Willson 1963, p. 19.
Croft 2003, pp. 12–13.
Croft 2003, pp. 13, 18.
Spottiswoode, John (1851), History of the Church in Scotland, Edinburgh: Oliver & Boyd, vol. 2, p. 120.
Croft 2003, p. 13.
Thomson 1827, pp. 248–249.
Stewart 2003, p. 45; Willson 1963, pp. 28–29.
Croft 2003, p. 15.
Lockyer 1998, pp. 11–12; Stewart 2003, pp. 51–63.
David Calderwood quoted by Stewart 2003, p. 63: "So ended this nobleman, one of the chief instruments of the reformation; a defender of the same, and of the King in his minority, for the which he is now unthankfully dealt with."
Stewart 2003, p. 63.
Lockyer 1998, pp. 13–15; Willson 1963, p. 35.
Croft 2003, p. 15.
Law 1904, pp. 295, 297
Croft 2003, pp. 17–18; Willson 1963, pp. 39, 50.
Croft 2003, p. 20.
Croft 2003, pp. 29, 41–42; Willson 1963, pp. 121–124.
Lockyer 1998, pp. 24–25; Stewart 2003, pp. 150–157.
Croft 2003, p. 45; George Nicolson quoted by Stewart 2003, p. 154: "It is begun to be noted that the reports coming from the King should differ"; Williams 1970, p. 61: "The two principal characters were dead, the evidence of eyewitnesses was destroyed and only King James's version remained"; Willson 1963, pp. 126–130.
Lockyer 1998, pp. 29–31; Willson 1963, p. 52.
Croft 2003, p. 23.
Croft 2003, pp. 23–24.
Willson 1963, p. 85.
Willson 1963, p. 85–95.
Croft 2003, p. 26.
Willson 1963, p. 103.
Keay & Keay 1994, p. 556; Willson 1963, pp. 103–105.
Keay & Keay 1994, p. 556.
Croft 2003, p. 27; Lockyer 1998, p. 21; Willson 1963, pp. 105, 308–309.
Akrigg 1984, p. 220; Willson 1963, p. 309.
Hunter 2000, pp. 143, 166.
Hunter 2000, p. 174.
Thompson 1968, pp. 40–41.
Hunter 2000, p. 175.
Thompson 1968, pp. 40–41.
Hunter 2000, p. 175.
Hunter 2000, p. 175.
Rotary Club of Stornoway 1995, pp. 12–13.
Hunter 2000, p. 176.
MacKinnon 1991, p. 46.
Croft 2003, p. 139; Lockyer 1998, p. 179
Willson 1963, p. 321.
James quoted by Willson 1963, p. 131: "Kings are called gods by the prophetical King David because they sit upon God His throne in earth and have the count of their administration to give unto Him."
Croft 2003, p. 131–133.
Willson 1963, p. 133.
Croft 2003, pp. 134–135: "James wrote well, scattering engaging asides throughout the text"; Willson 1963, p. 132: "Basilikon Doron is the best prose James ever wrote".
Croft 2003, p. 133.
Quoted by Willson 1963, p. 132.
Jack 1988, pp. 126–127.
See: Jack, R. D. S. (2000), "Scottish Literature: 1603 and all that Archived 11 February 2012 at the Wayback Machine.", Association for Scottish Literary Studies, retrieved 18 October 2011.
Jack, R. D. S. (1985), Alexander Montgomerie, Edinburgh: Scottish Academic Press, pp. 1–2.
Jack 1988, p. 125.
Jack 1988, p. 137.
Spiller, Michael (1988), "Poetry after the Union 1603–1660", in Craig, Cairns (general editor), The History of Scottish Literature, Aberdeen University Press, vol. 1, pp. 141–152. Spiller points out that the trend, although unambiguous, was generally more mixed.
Jack 1988, pp. 137–138.
Lockyer 1998, pp. 161–162; Willson 1963, pp. 154–155.
Croft 2003, p. 49; Willson 1963, p. 158.
Croft 2003, p. 49; Martin 2016, p. 315; Willson 1963, pp. 160–164.
Croft 2003, p. 50.
Stewart 2003, p. 169.
Stewart 2003, p. 172; Willson 1963, p. 165.
Croft 2003, pp. 50–51.
Croft 2003, p. 51.
Croft 2003, p. 51.
Croft 2003, p. 51.
Croft 2003, pp. 52–54.
Willson 1963, pp. 249–253.
Croft 2003, p. 67; Willson 1963, pp. 249–253.
Croft 2003, pp. 52–53.
Croft 2003, p. 118.
Stewart 2003, p. 219.
Croft 2003, p. 64.
Croft 2003, p. 63.
Quoted by Croft 2003, p. 62.
Croft 2003, pp. 75–81.
Croft 2003, p. 80; Lockyer 1998, p. 167; Willson 1963, p. 267.
Croft 2003, p. 93; Willson 1963, p. 348.
Willson 1963, p. 409.
Willson 1963, pp. 348, 357.
Schama 2001, p. 59.
Kenyon, J. P. (1978). Stuart England. Harmondsworth, England: Penguin Books. pp. 88–89.
Willson 1963, pp. 369–370.
Croft 2003, p. 104; Willson 1963, pp. 372–373.
Willson 1963, p. 374–377.
Willson 1963, p. 408–416.
Lockyer 1998, p. 148; Willson 1963, p. 417.
Willson 1963, p. 421.
Willson 1963, p. 422.
James quoted by Willson 1963, p. 423: "We cannot with patience endure our subjects to use such anti-monarchical words to us concerning their liberties, except they had subjoined that they were granted unto them by the grace and favour of our predecessors."
Willson 1963, p. 243.
Croft 2003, pp. 118–119; Willson 1963, pp. 431–435.
Cogswell 2005, pp. 224–225, 243, 281–299; Croft 2003, p. 120; Schama 2001, p. 64.
Croft 2003, pp. 120–121.
Krugler 2004, pp. 63–64: "The aging monarch was no match for the two men closest to him. By the end of the year, the prince and the royal favourite spoke openly against the Spanish marriage and pressured James to call a parliament to consider their now repugnant treaties ... with hindsight ... the prince's return from Madrid marked the end of the king's reign. The prince and the favourite encouraged popular anti-Spanish sentiments to commandeer control of foreign and domestic policy".
Croft 2003, p. 125; Lockyer 1998, p. 195.
Croft 2003, p. 126: "On that divergence of interpretation, relations between the future king and the Parliaments of the years 1625–9 were to founder".
Stewart 2003, p. 225.
Willson 1963, p. 228.
Croft 2003, p. 162.
Akrigg 1984, pp. 207–208; Willson 1963, pp. 148–149.
Willson 1963, p. 201.
Croft 2003, p. 156; Stewart 2003, p. 205: "In seeking conformity, James gave a name and a purpose to nonconformity"; Basilikon Doron quoted by Willson 1963, pp. 201, 209: "In things indifferent, they are seditious which obey not the magistrates".
Croft 2003, p. 158.
Croft 2003, p. 157; Willson 1963, pp. 213–215.
Croft 2003, p. 157.
Croft 2003, p. 166; Lockyer 1998, pp. 185–186; Willson 1963, p. 320.
Bucholz & Key 2004, p. 208: "... his sexuality has long been a matter of debate. He clearly preferred the company of handsome young men. The evidence of his correspondence and contemporary accounts have led some historians to conclude that the king was homosexual or bisexual. In fact, the issue is murky."
Hyde, H. Montgomery (1970), The Love That Dared Not Speak its Name, London: Heinemann, pp. 43–44.
e.g. Young, Michael B. (2000), King James and the History of Homosexuality, New York University Press, ISBN 978-0-8147-9693-1; Bergeron, David M. (1991), Royal Family, Royal Lovers: King James of England and Scotland, University of Missouri Press.
Murphy, Timothy (2011), Reader's Guide To Gay & Lesbian Studies, Routledge Dearborn Publishers, p. 312.
Bergeron, David M. (1999), King James and Letters of Homoerotic Desire, Iowa City: University of Iowa Press, p. 348.
Ruigh, Robert E. (1971), The Parliament of 1624: Politics and Foreign Policy, Cambridge: Harvard University Press, p. 77.
Graham, Fiona (5 June 2008), "To the manor bought", BBC News, retrieved 18 October 2008.
e.g. Lee, Maurice (1990), Great Britain's Solomon: James VI and I in his Three Kingdoms, Urbana: University of Illinois Pres.
Lockyer 1981, pp. 19, 21; Weir, Alison (1996), Britain's Royal Families: The Complete Genealogy, Random House.
Norton, Rictor (8 January 2000), "Queen James and His Courtiers", Gay History and Literature, retrieved 9 December 2015.
Lockyer 1981, p. 22.
Bray, Alan (2003), The Friend, University of Chicago Press, ISBN 0-226-07180-4, pp. 167–170; Bray, Alan (1994), "Homosexuality and the Signs of Male Friendship in Elizabethan England", pp. 42–44, In: Goldberg, Jonathan (editor), Queering the Renaissance, Duke University Press.
Ackroyd, Peter (2014), The History of England, Volume III: Civil War, Macmillan, ISBN 978-0-230-70641-5, p. 45; Miller, John (2004), The Stuarts, Hambledon, ISBN 1-85285-432-4, p. 38.
Willson 1963, p. 333: "Finances fell into chaos, foreign affairs became more difficult. James exalted a worthless favourite and increased the power of the Howards. As government relaxed and honour cheapened, we enter a period of decline and weakness, of intrigue, scandal, confusion and treachery."
Willson 1963, pp. 334–335.
Willson 1963, p. 349.
Sir Francis Bacon, speaking at Carr's trial, quoted by Perry 2006, p. 105: "Packets were sent, sometimes opened by my lord, sometimes unbroken unto Overbury, who perused them, registered them, made table-talk of them, as they thought good. So I will undertake the time was, when Overbury knew more of the secrets of state, than the council-table did."
Barroll 2001, p. 136: "Rumours of foul play involving Rochester and his wife with Overbury had, however, been circulating since his death. Indeed, almost two years later, in September 1615, and as James was in the process of replacing Rochester with a new favourite, George Villiers, the Governor of the Tower of London sent a letter to the king informing him that one of the warders in the days before Overbury had been found dead had been bringing the prisoner poisoned food and medicine"; Lindley 1993, p. 146.
Croft 2003, p. 91.
Davies 1959, p. 20: "Probably no single event, prior to the attempt to arrest the five members in 1642, did more to lessen the general reverence with which royalty was regarded in England than this unsavoury episode."
Croft 2003, pp. 98–99; Willson 1963, p. 397.
Croft 2003, p. 101; Willson 1963, pp. 378, 404.
Croft 2003, p. 101; Willson 1963, p. 379.
Röhl, John C. G.; Warren, Martin; Hunt, David (1998), Purple Secret: Genes, "Madness" and the Royal Houses of Europe, London: Bantam Press.
Dean, Geoffrey (2002), The Turnstone: A Doctor's Story., Liverpool University Press, pp. 128–129.
John Chamberlain quoted in Croft 2003, p. 129 and Willson 1963, p. 447: "All was performed with great magnificence, but ... very confused and disorderly."
Croft 2003, pp. 129–130.
Stanley, Arthur (1886), Historical Memorials of Westminster Abbey, London: John Murray, pp. 499–526.
Croft 2003, p. 130.
Stewart 2003, p. 348: "A 1627 mission to save the Huguenots of La Rochelle ended in an ignominious siege on the Isle of Ré, leaving the Duke as the object of widespread ridicule."
Croft 2003, p. 129.
Croft 2003, p. 146.
Croft 2003, p. 67.
Croft 2003, pp. 3–4: "Often witty and perceptive but also prejudiced and abusive, their status as eye-witness accounts and their compulsive readability led too many historians to take them at face value"; Lockyer 1998, pp. 1–4.
For more on the influence of Commonwealth historians on the tradition of tracing Charles I's errors back to his father's reign, see Lindley 1993, p. 44.
Croft 2003, p. 6; Lockyer 1998, p. 4.
Wormald 2011.
Stewart 2003, pp. 140, 142.
Stewart 2003, p. 248: "Latter day experts have suggested enteric fever, typhoid fever, or porphyria, but at the time poison was the most popular explanation ... John Chamberlain wrote that it was 'verily thought that the disease was no other than the ordinary ague that had reigned and raged all over England'."
Barroll 2001, p. 27; Willson 1963, p. 452.
Croft 2003, p. 55; Stewart 2003, p. 142; Willson 1963, p. 456.
Πηγές
Akrigg, G. P. V., ed. (1984), Letters of King James VI & I, Berkeley & Los Angeles: University of California.
Barroll, J. Leeds (2001), Anna of Denmark, Queen of England: A Cultural Biography, Philadelphia: University of Pennsylvania.
Bucholz, Robert; Key, Newton (2004), Early Modern England, 1485–1714: A Narrative History, Oxford: Blackwell.
Cogswell, Thomas (2005) [1989], The Blessed Revolution: English Politics and the Coming of War 1621–24, Cambridge University Press.
Croft, Pauline (2003), King James, Basingstoke and New York: Palgrave Macmillan.
Davies, Godfrey (1959) [1937], The Early Stuarts, Oxford: Clarendon Press.
Donaldson, Gordon (1974), Mary, Queen of Scots, London: English Universities Press.
Guy, John (2004), My Heart is My Own: The Life of Mary Queen of Scots, London and New York: Fourth Estate.
Hunter, James (2000), Last of the Free: A History of the Highlands and Islands of Scotland, Edinburgh: Mainstream.
Jack, R. D. S. (1988), "Poetry under King James VI", in Craig, Cairns, The History of Scottish Literature, 1, Aberdeen University Press
Keay, J.; Keay, J. (1994), Collins Encyclopaedia of Scotland, London: HarperCollins.
Krugler, John D. (2004), English and Catholic: The Lords Baltimore in the Seventeenth Century, Baltimore: Johns Hopkins University Press.
Law, Thomas Graves (1904), "John Craig", in Brown, P. Hume, Collected Essays and Reviews of Thomas Graves Law, Edinburgh: T. & A. Constable, Edinburgh University Press
Lindley, David (1993), The Trials of Frances Howard: Fact and Fiction at the Court of King James, Routledge.
Lockyer, Roger (1981), Buckingham: The Life and Political Career of George Villiers, First Duke of Buckingham, 1592–1628, Longman.
Lockyer, Roger (1998), James VI and I, Longman.
Louda, Jiří; Maclagan, Michael (1999) [1981], Lines of Succession: Heraldry of the Royal Families of Europe (2nd ed.), London: Little, Brown.
MacKinnon, Kenneth (1991), Gaelic – A Past and Future Prospect, Edinburgh: The Saltire Society.
Martin, Patrick H. (2016), Elizabethan Espionage: Plotters and Spies in the Struggle Between Catholicism and the Crown, Jefferson, North Carolina: McFarland.
Milling, Jane (2004), "The Development of a Professional Theatre", in Milling, Jane; Thomson, Peter; Donohue, Joseph W., The Cambridge History of British Theatre, Cambridge: Cambridge University Press.
Perry, Curtis (2006), Literature and Favoritism in Early Modern England, Cambridge; New York: Cambridge University Press.
Rhodes, Neil; Richards, Jennifer; Marshall, Joseph (2003), King James VI and I: Selected Writings, Ashgate Publishing.
Rotary Club of Stornoway (1995), The Outer Hebrides Handbook and Guide, Machynlleth: Kittiwake.
Schama, Simon (2001), A History of Britain, II, New York: Hyperion
Smith, David L. (2003), "Politics in Early Stuart Britain", in Coward, Barry, A Companion to Stuart Britain, Blackwell Publishing.
Stewart, Alan (2003), The Cradle King: A Life of James VI & I, London: Chatto and Windus.
Stroud, Angus (1999), Stuart England, Routledge.
Thompson, Francis (1968), Harris and Lewis, Outer Hebrides, Newton Abbot: David & Charles.
Thomson, Thomas, ed. (1827), Sir James Melvill of Halhill; Memoirs of his own life, Bannatyne Club
Williams, Ethel Carleton (1970), Anne of Denmark, London: Longman.
Willson, David Harris (1963) [1956], King James VI & I, London: Jonathan Cape.
Wormald, Jenny (May 2011) [2004], "James VI and I (1566–1625)", Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press,
Akrigg, G. P. V. (1978). Jacobean Pageant: The Court of King James I. New York: Atheneum.
Fraser, A. (1974). King James VI of Scotland, I of England. London: Weidenfeld and Nicolson.
Coward, B. (2017). The Stuart Age – England, 1603–1714 5th edition ch.4. Routledge.
Durston, C. (1993). James I. Routledge.
Fincham, Kenneth; Lake, Peter (1985). "The ecclesiastical policy of King James I" Journal of British Studies 24 (2): 169–207
Gardiner, S. R. (1907). "Britain under James I" in The Cambridge Modern History vol. 3 ch. 17 online
Goodare, Julian (2009). "The debts of James VI of Scotland" The Economic History Review 62 (4): 926–952
Hirst, Derek (1986). Authority and Conflict – England 1603–1658 pp. 96–136, Harvard University Press.
Houston, S. J. (1974). James I. Longman. ISBN 0-582-35208-8
Lee, Maurice (1984). "James I and the Historians: Not a Bad King After All?" Albion 16 (2): 151–163. in JSTOR
Montague, F. C. (1907). The History of England from the Accession of James 1st to the Restoration (1603–1660) online
Peck, Linda Levy (1982). Northampton: Patronage and Policy at the Court of James I. Harper Collins.
Schwarz, Marc L. (1974). "James I and the Historians: Toward a Reconsideration" Journal of British Studies 13 (2): 114–134 in JSTOR
Smith, D. L. (1998). A History of the Modern British Isles – 1603–1707 – The Double Crown chs. 2, 3.1, and 3.2. Blackwell.
Wormald, Jenny (1983). "James VI and I: Two Kings or One?" History 68 (223): 187–209
Young, Michael B. (1999). King James VI and I and the History of Homosexuality. Springer.
Young, Michael B. (2012). "James VI and I: Time for a Reconsideration?" Journal of British Studies 51 (3): 540–567
Ιάκωβος ΣΤ' της Σκωτίας & Α' της Αγγλίας
Οίκος των Στιούαρτ
Γέννηση: 19 Ιουνίου 1566 Θάνατος: 27 Μαρτίου 1625
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Μαρία Α' Βασιλιάς των Σκώτων
1567–1625 Διάδοχος
Κάρολος Α'
Προκάτοχος
Ελισάβετ Α' Βασιλιάς της Αγγλίας και Ιρλανδίας
1603–1625
Ευγενείς της Σκωτίας
Κενό
Τελευταίος που έφερε τον τίτλο ήταν
Τζέιμς Δούκας του Ρόθσεϊ
1566–1567 Κενό
Τελευταίος που έφερε τον τίτλο ήταν
Henry Frederick
Προκάτοχος
Χένρι Στιούαρτ Δούκας του Άλμπανι
1567–1567 Συγχωνεύτηκε στο Στέμμα
Πίκτοι και Σκώτοι Μονάρχες
Μονάρχες των Πικτών
(παραδοσιακοί)
Κελτικός Σταυρός που εμφανίζεται σε Πέτρες των Πίκτων
Ντρεστ Α΄ Τάλορκ Α΄ Νέχταν Α΄ Ντρεστ Β΄ Γκάλαν Ντρεστ Γ΄ Ντρεστ Δ΄ Γκάρτναιτ Α΄ Καίλτραμ Τάλορκ Β΄ Ντρεστ Ε΄ Γκάλαμ Κεννάλαθ Μπρίντει Α΄ Γκάρτναιτ Β΄ Νέχταν Β΄ Κένεθ Γκάρτναιτ Γ΄ Μπρίντει Β΄ Τάλορκ Γ΄ Τάλοργκαν Α΄ Γκάρτναιτ Δ΄ Ντρεστ ΣΤ΄ Μπρίντει Γ΄ Τάραν Μπρίντει Δ΄ Νέχταν Γ΄ Ντρεστ Ζ΄ Άλπιν Α΄ Όνγκους Α΄ Μπρίντει Ε΄ Κίνιοντ Α΄ Άλπιν Β΄ Τάλοργκαν Β΄ Ντρεστ Η΄ Κόναλλ Κωνσταντίνος Όνγκους Β΄ Ντρεστ Θ΄ Ουούεν Ούουραντ Μπρίντει ΣΤ΄ Κίνιοντ Β΄ Μπρίντει Ζ΄ Ντρεστ Ι΄
Μονάρχες των Σκώτων
(παραδοσιακοί)
Το έμβλημα του Βασιλείου της Σκωτίας από το 12ο αιώνα έως και το 1603
Κένεθ Α΄ Ντόναλντ Α΄ Κωνσταντίνος Α΄ Εντ μακ Κένεθ Γκίρικ Έοχεντ μακ Ρουν (υπό αμφισβήτηση) Ντόναλντ Β΄ Κωνσταντίνος Β΄ Μάλκολμ Α΄ Ίντουλφ Νταφ Κόλιν Αμλάιμπ Kένεθ Β΄ Κωνσταντίνος Γ΄ Κένεθ Γ΄ Μάλκολμ Β΄ Ντάνκαν Α΄ Μάκβεθ Λούλαχ Μάλκολμ Γ΄ Ντόναλντ Γ΄ Ντάνκαν Β΄ Ντόναλντ Γ΄ Έντγκαρ Αλέξανδρος Α΄ Δαβίδ Α΄ Μάλκολμ Δ΄ Γουλιέλμος Α΄ Αλέξανδρος Β΄ Αλέξανδρος Γ΄ Μαργαρίτα (υπό αμφισβήτηση) Ιωάννης Α΄ Ροβέρτος Α΄ Δαβίδ Β΄ Ροβέρτος Β΄ Ροβέρτος Γ΄ Ιάκωβος Α΄ Ιάκωβος Β΄ Ιάκωβος Γ΄ Ιάκωβος Δ΄ Ιάκωβος Ε΄ Μαρία Α΄ Ιάκωβος ΣΤ΄1 Κάρολος Α΄1 Κάρολος Β΄1 Ιάκωβος Ζ΄1 Μαρία Β΄1 Γουλιέλμος Γ΄1 Άννα1
1 επίσης μονάρχης της Αγγλίας και της Ιρλανδίας.
Άγγλοι μονάρχες
Βασίλειο των
Άγγλων
886–1066
Το φερόμενο ως έμβλημα του Εδουάρδου του Εξομολογητή
Έθελσταν1 Έντμουντ Α΄1 Έντρεντ1 Έντβιχ1 Έντγκαρ1 Εδουάρδος ο Μάρτυρας Έθελρεντ ο Ανέτοιμος Σβεν Α΄ της Δανίας Έντμουντ ο σιδηρόπλευρος Κνούτος1 Χάρολντ ο Λαγόπους Αρθακανούτος Εδουάρδος ο Εξομολογητής Χάρολντ Β΄ της Αγγλίας Έντγκαρ Έθελινγκ
Βασίλειο της
Αγγλίας
1066–1649
Η δεύτερη Μεγάλη Σφραγίδα του Βασιλιά Ριχάρδου Α΄
Γουλιέλμος Α΄ Γουλιέλμος Β΄ Ερρίκος Α΄ Στέφανος Ματθίλδη Ερρίκος Β΄2 Ερρίκος ο Νεαρός Βασιλιάς Ριχάρδος Α΄ Ιωάννης2 Ερρίκος Γ΄2 Εδουάρδος Α΄2 Εδουάρδος Β΄2 Εδουάρδος Γ΄2 Ριχάρδος Β΄2 Ερρίκος Δ΄2 Ερρίκος Ε΄2 Ερρίκος ΣΤ΄2 Εδουάρδος Δ΄2 Εδουάρδος Ε΄2 Ριχάρδος Γ΄2 Ερρίκος Ζ΄2 Ερρίκος Η΄2 Εδουάρδος ΣΤ΄2 Ιωάννα2 Mαρία Α΄2 με τον Φίλιππο2 Ελισάβετ Α΄2 Ιάκωβος Α΄3 Κάρολος Α΄3
Κοινοπολιτεία της
Αγγλίας, Σκωτίας και Ιρλανδίας
1653–1659
Το έμβλημα του Λόρδου Προστάτη
Όλιβερ Κρόμγουελ4 Ρίτσαρντ Κρόμγουελ4
Βασίλειο της
Αγγλίας
1660–1707
Το έμβλημα του Ιακώβου Α΄
Κάρολος Β΄3 Ιάκωβος Β΄3 Γουλιέλμος Γ΄ και Μαίρη Β΄3 Άννα3
1Επικυρίαρχος της Βρετανίας. 2Επίσης κυβερνήτης της Ιρλανδίας. 3Επίσης κυβερνήτης της Σκωτίας. 4Λόρδος Προστάτης.
Συζητήσιμοι ή αμφισβητήσιμοι κυβερνήτες είναι με πλάγια γράμματα.
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
