Ο Ντάνκαν Έντουαρντς (Αγγλικά:Duncan Edwards - Ντάντλεϊ, 1 Οκτωβρίου 1936 – Μόναχο, 21 Φεβρουαρίου 1958) ήταν Άγγλος διεθνής ποδοσφαιριστής, παίκτης της ομάδας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κύρια φιγούρα των λεγόμενων «Μπέμπηδων του Μπάσμπι», θεωρούταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα εκείνης της νεανικής ομάδας των μέσων της δεκαετίας του '50. Έχασε τη ζωή του στην αεροπορική τραγωδία του Μονάχου μαζί με άλλους 7 συμπαίκτες του.
Στην σύντομη καριέρα του κατέκτησε 2 πρωταθλήματα με την ομάδα του Ματ Μπάσμπι ενώ αγωνίστηκε και στα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Βιογραφικό
Πρώτα χρόνια
Ο Ντάνκαν Έντουαρντς γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου του 1936 σ' ένα σπίτι στο Malvern Crescent, στην περιοχή Γουντσάιντ του Ντάντλεϊ,[1] η οποία την εποχή εκείνη ήταν μέρος του νομού του Γορτσεστερσάιρ.[2] Ήταν το πρώτο παιδί του Γκλάντστοουν (Gladstone) και της Σάρα Άνν (Sarah Anne) Έντουαρντς και το μοναδικό που κατάφερε να επιβιώσει μέχρι την ενηλικίωσή του, καθώς η μικρότερη αδελφή του Κάρολ Άνν (Carol Anne) απεβίωσε το 1947 στην ηλικία μόλις των 14 εβδομάδων.[3] Η οικογένεια αργότερα μετακόμισε στον αριθμό 31 της οδού Elm στην Πράιορι Εστέιτ (Priory Estate), επίσης στο Ντάντλεϊ. Ο Έντουαρντς παρακολούθησε τα μαθήματα στο Δημοτικό Σχολείο της περιοχής του Πράιορι μεταξύ του 1941 και του 1948, και στο Γυμνάσιο της οδού Γούλβερχαμπτον από το 1948 μέχρι το 1952.[4] Έπαιζε ποδόσφαιρο για το σχολείο του, καθώς και για τις ομάδες των Σχολείων του Ντάντλεϊ, των Σχολείων του Γορτσεστερσάιρ, των Σχολείων του Μπέρμιγχαμ και την Περιφερειακή ομάδα,[5] ενώ εκπροσωπούσε και το σχολείο του σε επιδείξεις παραδοσιακού χορού (Morris dance).[6] Μάλιστα επιλέχτηκε για να διαγωνιστεί στο Εθνικό Φεστιβάλ Χορού "National Morris and Sword Dancing Festival", αλλά και να δοκιμαστεί στις Ακαδημίες της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Αγγλίας, στην ομάδα κάτω από των 14. Η δοκιμή θα γινόταν την ίδια ημέρα με το φεστιβάλ χορού, με τον Έντουαρντς να επιλέγει να παραστεί στην δοκιμή για την ακαδημίες.[7]
Ο Έντουαρντς εντυπωσίασε τους επιλογείς, οι οποίοι τον επέλεξαν για την ομάδα English Schools XI. Πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση εναντίον της αντίστοιχης ομάδας από την Ουαλία στο στάδιο Γουέμπλεϊ την 1η Απριλίου του 1950. Σύντομα ανακηρύχθηκε αρχηγός της ομάδας, θέση που θα κατείχε για δύο σεζόν.[8][9] Σε αυτό το επίπεδο είχε καταφέρει ήδη να προσελκύσει την προσοχή των μεγάλων συλλόγων. Ο σκάουτερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τζακ Ο' Μπράιεν (Jack O'Brien), σε έκθεση που υπέβαλε στον ίδιο τον Ματτ Μπάσμπι το 1948 ανέφερε ότι είχε «δει σήμερα ένα 12χρονο μαθητής που αξίζει ειδικής παρατήρησης. Το όνομά του είναι Ντάνκαν Έντουαρντς, από το Ντάντλεϊ».[8]
Υπογραφή του Ντάνκαν Έντουαρντς.
Ο Τζόι Μέρσερ (Joe Mercer), ο οποίος ήταν τότε προπονητής των ομάδων των Αγγλικών Ακαδημιών, κάλεσε τον Μπάσμπι να υπογράψει τον Έντουαντς , ο οποίος είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον από της Γούλβερχαμπτον Γουόντερερς και της Άστον Βίλα.[10] Έτσι ο Έντουαρντς υπέγραψε για την Γιουνάιτεντ ως ερασιτέχνης στις 2 Ιουνίου του 1952 [11] Ο προπονητής των Γουλβς, Σταν Κούλλις (Stan Cullis) ήταν αγανακτισμένος με την «αρπαγή» ενός τόσο ταλαντούχου νεαρού από την περιοχή του και κατηγόρησε την Γιουνάιτεντ ότι προσέφερε οικονομικά κίνητρα στον Έντουαρντς και την οικογένειά του. Ο ίδιος ο Έντουαρντς αντέτεινε ότι πάντα ήθελε να παίξει για την ομάδα του Μάντσεστερ.[12]
Οι απόψεις για το πότε υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο ποικίλλουν. Κάποια δημοσιεύματα αναφέρουν ότι αυτό συνέβη στα 17α γενέθλιά του, τον Οκτώβριο του 1953,[13][14] αλλά άλλοι υποστηρίζουν ότι έλαβε χώρα ένα χρόνο νωρίτερα.[4][15] Σύμφωνα με την δεύτερη άποψη κάποια μέλη της ομάδας, είτε ο ίδιος ο Μπάσμπι είτε ο διευθυντής Μπέρτ Γουάλλεϊ (Bert Whalley), έφτασε στο σπίτι της οικογένειας λίγο μετά τα μεσάνυχτα για να εξασφαλίσουν την υπογραφή του νεαρού όσο το δυνατόν νωρίτερα, αλλά άλλες αναφορές υποστηρίζουν ότι αυτό συνέβη όταν υπέγραφε το ερασιτεχνικό του συμβόλαιο.[16]
Για να αποφύγει το ενδεχόμενο μιας αποτυχημένης καριέρας στο ποδόσφαιρο, άρχισε επίσης μια να παρακολουθεί μαθήματα ξυλουργικής.[17]
Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
Στη Γιουνάιτεντ αγωνίστηκε αρχικά με την ομάδα των νέων. Πραγματοποίησε πολλές εμφανίσεις με εκείνη την ομάδα που κέρδισε το πρώτο Κύπελλο Νέων (FA Youth) το 1953,[18] αλλά μέχρι το παιχνίδι του τελικού είχε καταφέρει να κάνει ήδη την πρώτη του εμφάνιση με την πρώτη ομάδα.
Στις 4 Απριλίου του 1953, αγωνίστηκε σε αγώνα της Πρώτης Κατηγορίας της Football League κόντρα στην Κάρντιφ Σίτι, η οποία έχασε από την Γιουνάιτεντ με 4-1.[19] Το ντεμπούτο του αυτό πραγματοποιήθηκε στην ηλικία των μόλις 16 ετών και 185 ημερών, με αποτέλεσμα να γίνει ο νεότερος παίκτης που έχει παίξει ποτέ στην κορυφαία κατηγορία.[20] Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η ομάδα είχε ένα μεγάλο αριθμό από σχετικά παλιούς παίκτες, ο Μπάσμπι ήταν πρόθυμος να προωθήσει στην βασική ομάδα νεαρούς παίκτες μέσα από τις τάξεις της και ο Έντουαρντς, μαζί με τους όμοιούς του Βάιολετ Ντέννις (Viollet Dennis) και Τζάκι Μπλαντφλάουερ (Jackie Blanchflower), ήταν ανάμεσα σε μια σειρά από νέους που εντάχθηκαν στην ομάδα κατά τη διάρκεια του 1953, οι οποίοι κατέληξαν να γίνουν γνωστοί συλλογικά ως «Οι Μπέμπηδες του Μπάσμπι» (Busby Babes).[8] Αναφερόμενοι στην απόδοσή του στο πρώτο του παιχνίδι με την βασική ομάδα του Μάντσεστερ, η εφημερίδα Guardian σχολίαζε ότι «...άφησε υποσχέσεις για την καλή του ικανότητα στις πάσες και τα σουτ, αλλά θα πρέπει να κινηθεί ταχύτερα ως κεντρικός ακραίος...».[21]
Την περίοδος 1953-54 καταφέρει να καθιερωθεί ως βασικός στην πρώτη ομάδα.[13] Έχοντας εντυπωσιάσει στο φιλικό εναντίον της Κιλμάρνοκ, αντικατέστησε τον τραυματία Χένρι Κόκμπερν (Henry Cockburn) στην εκτός έδρας αναμέτρηση με την Χάντερσφιλντ, στις 31 Οκτωβρίου του 1953[22] και συνέχισε με εμφανίσεις σε άλλους 24 αγώνες πρωταθλήματος καθώς και στην ήττα στο κύπελλο Αγγλίας από τη Μπέρνλεϊ.[23][24] Ταυτόχρονα, παρέμεινε ενεργό μέρος της ομάδας των νέων και έπαιξε στην ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Νέων για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν.[3]
Η πρώτη του εμφάνιση για την Εθνική ομάδα της Αγγλίας κάτω των 23 ετών ήρθε στις 20 Ιανουαρίου του 1954 στην Ιταλία.[25] Θεωρούταν σίγουρο πως θα επιλεγόταν για την κύρια ομάδα της Αγγλίας, αλλά την ημέρα που οι άνθρωποι της τον παρακολούθησαν σε δράση, απέναντι στην Άρσεναλ στις 27 Μαρτίου, η απόδοσή του ήταν κακή και δεν κλήθηκε.[26]
«Οι Μπέμπηδες του Μπάσμπι». Φωτογραφία της ομάδας στη Δανία το 1955.
Την επόμενη σεζόν πραγματοποίησε 36 εμφανίσεις με την ομάδα ενώ κατάφερε να σημειώσει και τα πρώτα του έξι γκολ με την ομάδα.[23] Οι εμφανίσεις του αναζωπύρωσαν τις προσδοκίες για κλήση του στην Εθνική Αγγλίας. Μέλη της τον παρακολούθησαν στον αγώνα με την Χάντερσφιλντ στις 18 Σεπτεμβρίου 1954, αλλά και πάλι δεν κλήθηκε στην ομάδα,[27] αν και είχε επιλεγεί για την ομάδα Football League XI που θα έδινε ένα αγώνα επίδειξης κατά της ομάδας της Λίγκας της Σκωτίας.[28] Τον Μάρτιο του έτους, κλήθηκε να αγωνιστεί με την δεύτερη ομάδα της Εθνικής Αγγλία σε αγώνα κατά της δεύτερης ομάδας της Εθνικής Γερμανίας και παρά το γεγονός ότι επικρίθηκε από τον Τύπο για «κακή εμφάνιση» [29] κατάφερε τελικά να κληθεί στην κύρια Εθνική ομάδα της Αγγλίας μια εβδομάδα αργότερα. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του σε αγώνα ενάντια στην ομάδα της Σκωτίας, στις 2 Απριλίου του 1955, στα πλαίσια της διοργάνωσης των Βρετανικών ομάδων British Home Championship. Εκείνη την ημέρα ήταν 18 ετών και 183 ημερών, ο νεότερος μέχρι τότε παίκτης που έκανε εμφάνιση με την βασική ομάδα της Αγγλίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα ρεκόρ που παρέμεινε μέχρι το 1998 και την πρώτη εμφάνιση του Μάικλ Όουεν.[8][15] Τρεις εβδομάδες αργότερα, η Γιουνάιτεντ, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι ο ίδιος μπορούσε ακόμα να αγωνιστεί με την ομάδα των νέων, επέλεξε να τον συμπεριλάβει και να αγωνιστεί στον τελικό του Κυπέλλου των Νέων, τον οποίο και κατέκτησαν για τρίτη συνεχόμενη φορά. Η απόφαση να παρατάξει έναν Άγγλο διεθνής παίκτης με την ομάδα των νέων επικρίθηκε βαριά από τον Τύπο της εποχής. Ο Μπάσμπι αναγκάστηκε να απαντήσει με άρθρο του σε εφημερίδα υπερασπιζόμενος την επιλογή του Έντουαρντς για την ομάδα, δηλώνοντας πως ο παίκτης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τρίτη νίκη στο Κύπελλο των Νέων.[30]
Τον Μάιο του 1955, επιλέχτηκε για την ομάδα της Αγγλίας που ταξίδεψε στην ηπειρωτική Ευρώπη για τους αγώνες εναντίον της Γαλλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, ξεκινώντας ως βασικός και στους τρεις αγώνες.[31] Μετά την επιστροφή του, ξεκίνησε τη διετή θητεία στο βρετανικό στρατό, στο Σώμα Υλικού Πολέμου του Βασιλικού Στρατού. Η θητεία ήταν υποχρεωτική εκείνη την εποχή για όλους τους νέους της ηλικίας του, στο πλαίσιο του εθνικού συστήματος παροχής υπηρεσιών.[32] Υπηρέτησε στο Νέσκλιφ (Nesscliffe) κοντά στο Σρούσεμπερι, μαζί με τον συμπαίκτη του Μπόμπι Τσάρλτον, αλλά του επιτράπηκε να παίξει για την Γιουνάιτεντ.[33] Έλαβε μέρος επίσης σε αγώνες του στρατού. Μάλιστα σε μια περίοδο κατάφερε να παίξει σχεδόν σε εκατό αγώνες συνολικά.[34] Την περίοδο του 1955-56, παρά την αποχή από τη δράση σχεδόν για δύο μήνες λόγω μιας σοβαρής γρίπης,[35] ο Έντουαρντς έπαιξε 33 φορές στην ομάδα της Γιουνάιτεντ, κατακτώντας το πρωτάθλημα της Football League με μια διαφορά 11 βαθμών από την Μπλάκπουλ.[23] Την επόμενη περίοδο πραγματοποίησε 34 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα βοηθώντας την ομάδα να κέρδισε το δεύτερο συνεχόμενο τίτλο πρωταθλήματος,[23] ενώ συμμετείχε στην ομάδα που αγωνίστηκε στον τελικό του κυπέλλου του 1957, όπου η Γιουνάιτεντ ηττήθηκε με σκορ 2-1 από την Άστον Βίλα.[36] Πραγματοποίησε επίσης επτά εμφανίσεις κατά τη διάρκεια της πρώτης συμμετοχής της Γιουνάιτεντ στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο,[23] συμμετέχοντας μεταξύ άλλων στη νίκη με 10-0 επί της ΡΣΚ Άντερλεχτ η οποία παραμένει η μεγαλύτερη νίκη του συλλόγου.[37] Ταυτόχρονα, παρέμεινε βασικό στέλεχος της ομάδα της Εθνικής Αγγλίας, με την οποία αγωνίστηκε στους τέσσερις προκριματικούς αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, σκοράροντας μάλιστα δύο τέρματα στην νίκη με 5-2 επί της Δανίας στις 5 Δεκεμβρίου 1956.[31][38] Αναμενόμενα, θεωρούταν πως θα ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές της ομάδας της Αγγλίας στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και θεωρήθηκε ως πιθανός υποψήφιος για να αντικαταστήσει τον βετεράνο Μπίλι Ράιτ ως αρχηγός της εθνικής ομάδας.[39][40]
Η περίοδος 1957-1958 βρήκε τον Έντουαρντς να ξεκινά σε καλή φόρμα, με τις φήμες να αφθονούν σχετικά με προσπάθειες ιταλικών ομάδων για την απόκτησή του.[41] Ο τελευταίος του αγώνας στην Αγγλία έλαβε χώρα την 1η Φεβρουαρίου του 1958, όταν σκόραρε το πρώτο γκολ στη νίκη της Γιουνάιτεντ επί της Άρσεναλ με 5 - 4.[42] Ο Τύπος ήταν επικριτικός με την απόδοσή του, με τον ανταποκριτή της Sunday Pictorial να σχολιάζει: «...δεν νομίζω πως η απόδοση του σε αυτό το συναρπαστικό παιχνίδι θα εντυπωσιάσει τον προπονητή της Εθνικής Αγγλίας Γουόλτερ Γουίντερμπότομ, ο οποίος το παρακολουθούσε...».[43] Πέντε ημέρες αργότερα, θα αγωνιστεί στο τελευταίο του αγώνα στο Βελιγράδι, στον οποίο η Γιουνάιτεντ θα αναδειχθεί ισόπαλη με σκορ 3-3 με την ομάδα του Ερυθρού Αστέρα στο πλαίσιο των προημιτελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και με συνολικό σκορ 5-4 θα προκριθεί στα ημιτελικά της διοργάνωσης.[44]
Θάνατος
Ο τάφος του Έντουαρντς στο κοιμητήριο του Ντάντλεϊ.
Κατά την επιστροφή από το Βελιγράδι, το αεροπλάνο που μετέφερε τους παίκτες της ομάδας του Μάντσεστερ συνετρίβη κατά την απογείωση του από το αεροδρόμιο του Μονάχου, στη Γερμανία, στο οποίο είχε πραγματοποιήσει μια στάση ανεφοδιασμού.[45] Επτά παίκτες και άλλοι 14 επιβάτες έχασαν την ίδια στιγμή τη ζωή τους,[45] ενώ ο Έντουαρντς μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Rechts der Isar με πολλαπλά κατάγματα στα πόδια, σπασμένα πλευρά και σοβαρές ζημιές στα νεφρά.[46][47] Οι θεράποντες ιατροί ήταν βέβαιοι ότι υπήρχε κάποια πιθανότητα ανάκαμψης, αλλά ήταν αμφίβολο ότι θα μπορούσε ποτέ να είναι σε θέση να παίξει ποδόσφαιρο και πάλι.[48]
Οι γιατροί τοποθέτησαν ένα τεχνητό νεφρό την επόμενη ημέρα, αλλά το τεχνητό όργανο μείωσε την ικανότητα πήξης του αίματος του και άρχισε να αιμορραγεί εσωτερικά.[49] Παρ 'όλα αυτά, λέγεται ότι ρώτησε τον βοηθό διευθυντή Τζίμι Μέρφι τι ώρα ξεκίναγε το παιχνίδι ενάντια στη Γουλβς, γιατί δεν ήθελε να το χάσει.[50] Μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου, η κατάστασή του, όπως είχε αναφερθεί είχε «βελτιωθεί δραματικά».[51] Ωστόσο, πέντε ημέρες αργότερα αναφέρθηκε ότι «επιδεινωνόταν γρήγορα».[52] Οι γιατροί δήλωναν «κατάπληκτοι» για την θέλησή του για ζωή,[47][49][53] αλλά μετά από ένα μακρύ αγώνα κατέληξε από νεφρική ανεπάρκεια, στις 21 Φεβρουαρίου του 1958.[47] Κάποιες ώρες πριν από το θάνατό του , κατά σύμπτωση, μια νέα έκδοση του Football Monthly του Τσάρλι Μπιούκαν (Charles Buchan) είχε κυκλοφορήσει στο Ηνωμένο Βασίλειο, με μια φωτογραφία ενός χαμογελαστού Έντουαρντς στο εξώφυλλο.[54]
Ο Ντάνκαν Έντουαντς θάφτηκε στο νεκροταφείο του Ντάντλεϊ πέντε ημέρες αργότερα,[55] πλάι στην αδελφή του Κάρολ Άνν.[56] Περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της πόλης για την κηδεία του[57] Η επιτύμβια στήλη του τάφου του αναγράφει: Μια ημέρα από τη μνήμη, τραγική να ανακαλείς, χωρίς αντίο, μας άφησε όλους (A day of memory, Sad to recall, Without farewell, He left us all).[58] Ο τάφος του επισκέπτεται τακτικά από τους οπαδούς.[59]
Φήμη
Μετά τον θάνατό του διάφορα μνημεία έχουν δημιουργηθεί στο Ντάντλεϊ. Ένα παράθυρο βιτρό που απεικονίζει τον παίκτη, σχεδιασμένο από τον Φράνσις Σκιτ (Francis Skeat),[60] παρουσιάστηκε στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου, τον ενοριακό ναό στην Πράιορι Εστέιτ, από τον Ματ Μπάσμπι το 1961[3] και ένα άγαλμα στο κέντρο της πόλης αφιερώθηκε από τη μητέρα του και τον Μπόμπι Τσάρλτον το 1999.[61] Το 1993, ένα αδιέξοδο μεταξύ κάποιων σπιτιών κοντά στο νεκροταφείο όπου είναι θαμμένος ονομάστηκε «Duncan Edwards close»,[56] ενώ η παμπ Wren's Nest στο Πράιορι Εστέιτ, κοντά στο μέρος όπου μεγάλωσε, μετονομάστηκε σε «Duncan Edwards» προς τιμήν του το 2001, αλλά έκλεισε μέσα σε πέντε χρόνια και στη συνέχεια καταστράφηκε από εμπρηστές.[62] Το 2006, μια εγκατάσταση με παιχνίδια, αξίας £100.000, άνοιξε στο πάρκο του Πράιορι, όπου ο Έντουαρντς έπαιζε συχνά ως αγόρι, στην μνήμη του.
Διάφορα σημεία στο Ντάντλεϊ έχουν ονομαστεί προς τιμήν του. Εδώ το «Duncan Edwards close».
Το 2008, η νότια παράκαμψη του Ντάντλεϊ μετονομάστηκε σε «Duncan Edwards Way» στη μνήμη του.[63] Ένα συγκρότημα κατοικιών που ονομάζεται «Duncan Edwards Court» υπάρχει στο Μάντσεστερ, μεταξύ ενός δικτύου δρόμων τα ονόματα των οποίων προέρχονται από τα θύματα της τραγωδίας του Μονάχου,[64] ενώ στις 8 Ιουλίου του 2011 μια μπλε πινακίδα (πινακίδες που συνδέουν ένα τόπο με ένα διάσημο πρόσωπο) παρουσιάστηκε από τον Μπόμπι Τσάρλτον στο Στρέτφορντ όπου κατοικούσε ο Έντουαρντς.[65]
Το 1996, έγινε ένας από τους πέντε παίκτες που επιλέχθηκαν να εμφανιστούν στα βρετανικά γραμματόσημα που εκδίδονται ως μέρος της σειράς "Θρύλοι του Ποδοσφαίρου" που εκδόθηκε για την διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου εκείνης της χρονιάς.[66] Σε τηλεταινία για τη Βρετανική τηλεόραση γύρω από την τραγωδία του Μονάχου, τον ρόλο του Έντουαρντς είχε ο Σαμ Κλάφλιν.[67]
Κατά καιρούς έχει δεχθεί αμέριστους επαίνους από άλλους ποδοσφαιριστές για τις ικανότητές του. Ο Μπόμπι Τσάρλτον τον περιέγραψε ως τον «...μοναδικό παίκτη που με έκανε να αισθάνομαι κατώτερο...» και είπε ότι ο θάνατος του ήταν «...η μεγαλύτερη τραγωδία που μπορούσε να συμβεί ποτέ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το αγγλικό ποδόσφαιρο...»[68] Ο Τέρι Βέναμπλς υποστήριξε ότι, αν ζούσε, θα ήταν ο Έντουαρντς και όχι ο Μπόμπι Μουρ αυτός που θα σήκωνε το Παγκόσμιο Κύπελλο ως αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας το 1966.[46] Ο Τόμι Ντόχερτι δήλωσε ότι «...δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι ο Ντάνκαν θα είχε γίνει ο μεγαλύτερος παίκτης ποτέ. Όχι μόνο στο βρετανικό ποδόσφαιρο, με την Γιουνάιτεντ και την Αγγλία, αλλά ο καλύτερος στον κόσμο. Ο Τζορτζ Μπεστ ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όπως ο Πελέ και ο Μαραντόνα, αλλά στο μυαλό μου ο Ντάνκαν ήταν πολύ καλύτερος όσον αφορά την ικανότητα σε όλες τις πλευρές και τη δεξιότητα...».[69] Σε αναγνώριση του ταλέντου του, ο Έντουαρντς συμπεριελήφθη το 2002 στο English Football Hall of Fame.[70]
Στυλ παιχνιδιού
«...Σωματικά, ήταν τεράστιος. Ήταν δυνατός και είχε ένα φανταστικό ποδόσφαιρο μυαλό. Η ικανότητά του ήταν πλήρης - δεξί πόδι, αριστερό πόδι, μακρινές πάσες, κοντινές πάσες. Έκανε τα πάντα ενστικτωδώς....».
Αν και κατά κύριο λόγο έμεινε στην ιστορία ως αμυντικό χαφ, ο Έντουαρντς λέγεται ότι ήταν σε θέση να αγωνιστεί σε οποιαδήποτε θέση στον αγωνιστικό χώρο.[8] Η ευελιξία του ήταν τέτοια που σε μία περίπτωση ξεκίνησε τον αγώνα παίζοντας εκτάκτως ως επιθετικός προτού μετατεθεί σε κέντρο της άμυνας στη θέση ενός άλλου.[71] Τα μεγαλύτερα προσόντα του ήταν η φυσική του δύναμη και το επίπεδο του ελέγχου του στον αγωνιστικό χώρο, ο οποίος λέγεται ότι ήταν αξιοθαύμαστος για έναν τόσο νεαρό παίκτη[20] ενώ ήταν ιδιαίτερα γνωστός για το υψηλό επίπεδο αντοχής του.[55] Ο Στάνλεϊ Μάθιους τον περιέγραψε «...σαν ένα βράχο σε μια ορμητική θάλασσα...»[72] και ο Μπόμπι Μουρ τον παρομοίαζε με το βράχο του Γιβραλτάρ, όταν αμυνόταν, αλλά επίσης σημείωνε την «δυναμική του κάθοδο προς τα εμπρός».[46] Η επιβλητική του σωματική διάπλαση του χάρισε τα ψευδώνυμα "Big Dunc" και "The Tank"[59] και κατατάσσεται μεταξύ των πιο σκληρών παικτών όλων των εποχών.[73]
Ήταν γνωστός για την δύναμη και το σωστό χρόνο των τάκλιν του και για την ικανότητά του να πασάρει και να σουτάρει το ίδιο καλά και με τα δύο πόδια.[59] Ήταν γνωστός για τις ραγδαίες διασχίσεις του μέσα στο γήπεδο και ήταν εξίσου επιδέξιος στις κεφαλιές και στο εντυπωσιακό ισχυρά μεγάλης απόστασης σουτ.[46][74] Μετά από ένα γκολ που σημείωσε στις 26 Μαΐου 1956, στη φιλική νίκη με 3-1 επί της Δυτικής Γερμανίας, του δόθηκε το παρατσούκλι "Boom Boom" από τον τοπικό Τύπο, παρομοιάζοντας το σουτ του με το ισχυρό γερμανικό ολμοβόλο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου Dicke Bertha (Μεγάλη Μπέρθα).[31][72]
Στατιστικά καριέρας
[23]
Σύλλογος Περίοδος Πρωτάθλημα Αγγλίας Κύπελλο Αγγλίας Κύπελλο Πρωταθλητριών Charity Shield Σύνολο
Εμφ. Γκολ Εμφ. Γκολ Εμφ. Γκολ Εμφ. Γκολ Εμφ. Γκολ
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 1952–53 1 0 0 0 0 0 0 0 1 0
1953–54 24 0 1 0 0 0 0 0 25 0
1954–55 33 6 3 0 0 0 0 0 36 6
1955–56 33 3 0 0 0 0 0 0 33 3
1956–57 34 5 6 1 7 0 1 0 48 6
1957–58 26 6 2 0 5 0 1 0 34 6
Συνολικά καριέρας 151 20 12 1 12 0 2 0 177 21
[31]
Εθνική ομάδα Περίοδος Εμφανίσεις Γκολ
Εθνική Αγγλίας 1954–55 4 0
1955–56 5 1
1956–57 6 3
1957–58 3 1
Συνολικά καριέρας 18 5
Γκολ με την Εθνική ομάδα
Εμφανίζεται πάντα πρώτο το αποτέλεσμα της Αγγλίας και το τέρμα που σημείωσε ο Έντουαρντς, στις αντίστοιχες στήλες.[31]
# ημερομηνία Γήπεδο Αντίπαλος Τέρμα Αποτέλεσμα Διοργάνωση
1. 26 Μαΐου 1956 Ολυμπιακό στάδιο Μονάχου Δυτική Γερμανία 1–0 3–1 Φιλικό
2. 5 Δεκεμβρίου 1956 Molineux Ground, Γουλβερχάμπτον Δανία 4–2 5–2 Προκριματικά Μουντιάλ 1958
3. 5–2
4. 6 Απριλίου 1957 Στάδιο Γουέμπλεϊ, Λονδίνο Σκοτία 2–1 2–1 1957 British Home Championship
5. 6 Νοεμβρίου 1957 Στάδιο Γουέμπλεϊ, Λονδίνο Βόρειος Ιρλανδία 2–3 2–3 1958 British Home Championship
Εξωγηπεδική ζωή
Ο Έντουαρντς απείχε τελείως από το αλκοόλ και έξω από το ποδόσφαιρο ήταν γνωστό ως ένας πολύ κλειστός τύπος, οι ασχολίες του οποίου περιελάμβαναν την αλιεία, τα χαρτιά και τις επισκέψεις στον κινηματογράφο.[75][76][77] Παρά το γεγονός ότι παρευρισκόταν σε χορούς με τους συμπαίκτες του, ποτέ δεν ήταν σίγουρος για το κοινωνικό του περιβάλλον.[78] Περιγράφεται από τον Τζίμι Μέρφι ως ένα "αγνό αγόρι" και διατήρησε μια ισχυρή προφορά του Μπλακ Κάντρι που οι συμπαίκτες του υποδύονταν.[3] Κάποτε η αστυνομία τον σταμάτησε για να του επιβάλει πρόστιμο πέντε σελίνια γιατί το ποδήλατό του δεν είχε φώτα και του επέβαλε πρόστιμο πέντε σελίνια, ενώ τιμωρήθηκε και με τους μισθούς δύο εβδομάδων από το σωματείο του.[79]
Την περίοδο του θανάτου του έμενε στην Gorse Avenue, στο Στρέτφορντ.[80] Ήταν αρραβωνιασμένος με την Μόλλυ Λιτς (Molly Leech), η οποία ήταν τότε 22 ετών και εργαζόταν στα γραφεία κατασκευαστικής μηχανών κλωστοϋφαντουργίας στο Άλτρινχαμ. Το ζευγάρι συναντήθηκε σε μια τελετή στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου του Μάντσεστερ. Έβγαιναν μαζί για ένα χρόνο πριν τελικά αρραβωνιαστούν,ενώ είχαν γίνει νονοί της κόρης της φίλης της Λιτς, Τζόζεφιν Σκοτ.[75]
Ο Έντουαρντς εμφανίστηκε σε διαφημίσεις για δισκία γλυκόζης Dextrosol, δραστηριότητες που του απέφεραν επιπλέον £15 την εβδομάδα κατά τη διάρκεια της σεζόν και £12 την εβδομάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.[3] Είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Tackle Soccer This Way" που δημοσιεύθηκε λίγο μετά τον θάνατό του, με την έγκριση της οικογένειάς του και, αφού εξαντλήθηκε,[81] επανακυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2009.[82]
Βιβλιογραφικές αναφορές
Holt, Nick. Lloyd, Guy (2006). Total British Football. Flame Tree Publishing. ISBN 1-84451-403-X.
Horne, John. Tomlinson, Alan. Whannel, Garry (1999). Understanding Sport: An Introduction to the Sociological and Cultural Analysis of Sport. Taylor & Francis. ISBN 0-419-13640-1.
McCartney, Iain (2001). Duncan Edwards: The Full Report. Britespot Publishing Solutions. ISBN 0-9539288-5-3.
Meek, David (2006). Legends of United: The Heroes of the Busby Years. Orion Books. ISBN 0-7528-7558-2.
Wagg, Stephen (2004). Andrews, David L., επιμ. Manchester United: A Thematic Study. Routledge. ISBN 0-415-33333-4.
Παραπομπές
McCartney, σ. 1.
«Staffordshire Boundary Changes». GENUKI. 26 Μαρτίου 2001. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Dickinson, Matt (1 Φεβρουαρίου 2008). «Tragedy of the golden boy whose talent knew no bounds». The Times (London).
«Duncan Edwards- 50 years on». Dudley News. 30 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
McCartney, σ. 4.
«Your memories of Duncan». Dudley News. 30 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
McCartney, σ. 5.
Philip, Robert (6 Φεβρουαρίου 2008). «Duncan Edwards could have been the greatest». The Daily Telegraph. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«Edwards: The Black Country's greatest». Birmingham Post. 8 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Viner, Brian (1 Οκτωβρίου 2001). «Football: Enduring legend of indomitable Edwards». The Independent.
McCartney, σ. 12.
Meek, σ. 100.
«Legends: Duncan Edwards». Manchester United F.C. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
McCartney, σ. 25.
«Duncan Edwards tribute exhibition». Express and Star. 8 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
McCartney, σ. 13.
McCartney, σ. 16.
Horne et al., σ. 225.
«Results/fixtures». Soccerbase. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Holt, Lloyd, σ. 140.
McCartney, σ. 22.
McCartney, σσ. 25–26.
«Duncan Edwards». stretfordend.co.uk. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«Manchester United». The Football Club History Database. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
McCartney, σ. 30.
McCartney, σσ. 34–36.
McCartney, σ. 41.
McCartney, σ. 52.
McCartney, σσ. 52–53.
McCartney, σσ. 56–57.
Courtney, Barry (8 Ιουνίου 2005). «England – International Results 1950–1959 – Details». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
McCartney, σ. 59.
Greenhalgh, Simon (4 Φεβρουαρίου 2008). «Charlton remembers his lost team mates». Messenger Newspapers. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Meek, σ. 102.
McCartney, σσ. 60–61.
«Broken dreams: United and Villa in a game of two eras». The Independent. 2 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«Manchester United all time records». Soccerbase. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«World Cup 1958 qualifications». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Charlton, Bobby (3 Φεβρουαρίου 2008). «Charlton: Duncan Edwards was hard as nails». The Daily Telegraph. Ανακτήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2012.
Meek, David (6 Φεβρουαρίου 2008). «Busby Babes were destined for great things». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
McCartney, σ. 105.
«Pat Rice recalls United's last match in Britain before the Munich air disaster of 1958». Daily Mail. 5 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
McCartney, σ. 113.
"Old International" (6 Φεβρουαρίου 1958). «United through: excitement aplenty in second half». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«1958: United players killed in air disaster». BBC. 6 Φεβρουαρίου 1958. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«Charlton remembers 'greatest ever'». Sportsnet.ca. 1 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«Hodgy sheds a tear for mate». Bicester Advertiser. 5 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
McCartney, σ. 114.
McCartney, σ. 117.
Wagg et al., σ. 22.
«Manchester soccer star much improved». Calgary Herald. Reuters (Google News). 14 Φεβρουαρίου 1958. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Henderson, Gair (19 Φεβρουαρίου 1958). «'Edwards is sinking rapidly'». Evening Times. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«The lost Babes». The Guardian. 5 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Inglis, Simon (2008). The Best of Charles Buchan's Football Monthly. Malavan Media, σελ. 57. ISBN 0-9547445-8-6.
Hassan, Nabil (6 Φεβρουαρίου 2008). «Why Edwards was king». BBC. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Madeley, Peter (4 Φεβρουαρίου 2008). «Born In Dudley, died at Munich». ESPN. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
McCartney, σ. 121.
«The day decency died in our 'beautiful game'». Daily Mail. 1Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Robson, James (6 Φεβρουαρίου 2008). «A rock in a raging sea». Manchester Evening News. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Dedication of the Duncan Edwards Window (order of service), St Francis in the Priory, Dudley, 27 Αυγούστου 1961
«Fans adorn statue of Duncan Edwards with a United shirt». Daily Mail. 5 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«"Eyesore" pub set for revamp». Dudley News. 16 Νοεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Bradley, Steve (29 Δεκεμβρίου 2008). «New road signs have been installed to honour Dudley-born football hero Duncan Edwards». Birmingham Mail. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Conn, David (21 April 2010). «FC United homage to history as they prepare for future at Newton Heath». The Guardian (Guardian News and Media). Ανακτήθηκε στις 4 January 2011.
Downes, Robert (26 Μαΐου 2011). «Busby Babes players honoured in blue plaque scheme». Stretford and Altrincham Messenger. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Wilson, Iain (27 Μαρτίου 1996). «English stamp their authority in football poll». The Herald. Glasgow. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«Family so proud of film about Duncan Edwards». Express and Star. 15 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«Greatest England XI – Sir Bobby Charlton». The Football Association. 7 Νοεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Collett, Mike (1 Φεβρουαρίου 2008). «Edwards had everything but time on his side». Reuters. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
«England Player Honours – National Football Museum Hall of Fame». England Football Online. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Winter, Henry (9 Φεβρουαρίου 2008). «Duncan Edwards: Blessed with majesty». The Daily Telegraph. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Galvin, Robert. «Duncan Edwards». The National Football Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιανουαρίου 2008.
Murphy, Alex (18 Φεβρουαρίου 2008). «Football's 50 greatest hard men». The Times (London).
Northcroft, Jonathan (14 Φεβρουαρίου 2008). «Lost in time – Manchester United's 1958 Busby Babes». The Times (London).
Greenhalgh, Simon (22 Ιανουαρίου 2008). «Remembering a legend». Messenger Newspapers.
McCartney, σ. 38.
McCartney, σ. 61.
McCartney, σ. 39.
Mullock, Simon (10 Φεβρουαρίου 2008). «Dietmar Hamann urges Man City fans to behave for minute's silence». Daily Mirror. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Kelly, Graham (7 Απριλίου 2003). «Graham Kelly: Rooney's rise mirrored in simpler days of Edwards». The Independent.
Smith, Rory (3 Φεβρουαρίου 2008). «Busby Babe Duncan Edwards exclusive». Sunday Mirror.
«Tackle Soccer This Way». Kelmscott Press. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2012.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πύλη Ποδόσφαιρο
Duncan Edwards tribute website
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
