Ο Τσαρλς Έιβισον [i] (Charles Avison, προφ. '|eɪ|v|ɨ|s|ən, βάπτιση Νιούκαστλ, 16 Φεβρουαρίου 1709 – 10 Μαΐου 1770), ήταν Άγγλος συνθέτης, οργανίστας και συγγραφέας, εξέχουσα μορφή [6] της Αγγλικής μουσικής του 18ου αιώνα.
Βιογραφία
Δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για την παιδική ηλικία του Έιβισον. Οι γονείς του, Ρίτσαρντ και Άννα ήσαν και οι δύο μουσικοί, και είχαν άλλα οκτώ παιδιά. Ο πατέρας του ήταν μέλος ενός μουσικού συνόλου (μπάντας), και είχε άδεια για να διδάσκει μουσική στον ελεύθερο χρόνο του. Πληρωνόταν με το πολύ μικρό μισθό των £ 4 (στερλινών) ετησίως (συν μία στολή - αξίας £ 5, όταν υπήρχαν χρήματα!), έσοδα τα οποία προφανώς συμπληρώνονταν με τη διδασκαλία. Η σύζυγός του ήταν εκτελεστής εκκλησιαστικού οργάνου.
Ο Τσαρλς βαπτίστηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1709, στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη στο Νιούκαστλ. Πήρε τη μόνη του εκπαίδευση, σε ένα από τα δύο σχολεία φιλανθρωπίας που εξυπηρετούσαν την ενορία του Αγίου Ιωάννη. Όπως φαίνεται από το πρώτο δημοσιευμένο έργο του (Έξι Σονάτες για δύο βιολιά και κοντίνουο) που, ήταν αφιερωμένο στον Ρ. Τζένισον (Ralph Jenison (1696-1758)) ο τελευταίος είχε κάποιες διασυνδέσεις με τον συνθέτη. Ο Τζένισον, ένας πάτρονας των τεχνών, ήταν από παλιά οικογένεια του Νιούκαστλ και εξελέγη μέλος του Κοινοβουλίου στο Νορθάμπερλαντ μεταξύ 1734-1741. Οι πρώτες σοβαρές μουσικές σπουδές του, έγιναν υπό τον συνταγματάρχη Τ. Μπλέιθγουεϊτ (John Blaithwaite) ο οποίος ήταν ένας συνταξιούχος διευθυντής της Βασιλικής Ακαδημίας Μουσικής. Κατά τη διάρκεια της περιόδου με τον Τζένισον, ο Έιβισον πρέπει να πήγε στο Λονδίνο, καθώς σύμφωνα με τον μουσικό ιστορικό Τ. Μπάρνεϊ (Charles Burney), σπούδασε μουσική εκεί με τον φημισμένο Ιταλό συνθέτη Φραντσέσκο Τζεμινιάνι.[7] Στην αγγλική πρωτεύουσα καταγράφεται και το πρώτο επίσημο κοντσέρτο του συνθέτη, στις 20 μαρτίου 1734.
Ωστόσο, οι δεσμοί με τη γενέτειρά του παρέμειναν ισχυρές, και στις 13 Οκτωβρίου 1735, δέχτηκε τη θέση του οργανίστα στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, όπου είχε βαπτιστεί. Λίγο αργότερα θα πάρει το ίδιο πόστο στη γειτονική εκκλησία του Αγίου Νικολάου, με μισθό 20 στερλινών ετησίως.[7] Δίδαξε επίσης άρπα, βιολί και φλάουτο,[6] ενώ παρά τις πολυάριθμες προσφορές που τού έγιναν αργότερα, για αναγνωρισμένου κύρους θέσεις (Δουβλίνο, Εδιμβούργο, Λονδίνο), δεν έφυγε ποτέ ξανά από τη γενέτειρά του. Οι διδακτικές πρακτικές του διαφαίνονται στην εξής αναφορά: «...Ο κ. Έιβισον παρακαλεί θερμά τους φίλους του ότι Δευτέρα και Παρασκευή αφιερώνονται στη διδασκαλία του στο Νιούκαστλ. Προτείνει να παρακολουθήσουν τα μαθήματα νεαρές κυρίες στο τσέμπαλο μεταξύ των ωρών 9 και 1 πριν το μεσημέρι. Και μεταξύ 2-6 το βράδυ θα διδάσκει βιολί και γερμανικό φλάουτο. Τα δίδακτρα είναι μισή γκινέα ανά μήνα (ή οκτώ μαθήματα) και μία γκινέα εγγραφή...» [7]
Στις 15 Ιανουαρίου 1737 ο Έιβισον νυμφεύθηκε την Κ. Ρέινολντς (Catherine Reynolds). Απέκτησαν εννέα παιδιά, αλλά μόνο τα τρία επιβίωσαν: η Τζέιν (Jane) (1744-1773), ο Έντουαρντ (Edward) (1747-1776), και ο Τσαρλς (Charles) (1751-1795). Οι δύο τελευταίοι, αργότερα θα υπηρετήσουν ως οργανοπαίκτες στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, ενώ ο Τσαρλς δημοσίευσε και ένα βιβλίο με ύμνους. Τον Ιούλιο του 1738 ο Έιβισον έγινε μουσικός διευθυντής της Μουσικής Εταιρείας του Νιούκαστλ (Newcastle Musical Society). Επίσης συνεργάστηκε με τον Τζον Γκαρθ (John Garth) σε συναυλίες στο Ντάρχαμ, και τον βοήθησε να εκδώσει στην αγγλική γλώσσα τους Ψαλμούς του Μπενεντέτο Μαρτσέλο (1757).[6]
Άρχισε να αποκτά φήμη μετά τη δημοσίευση του έργου του Δοκίμιο για τη Μουσική Έκφραση (Essay of Musical Expression), που εκδόθηκε το 1752 και, θεωρείται από τα πρώτα έργα μουσικής κριτικής που δημοσιεύθηκαν στην αγγλική γλώσσα. Εκεί, γίνεται μνεία στις μεθόδους εκτελέσεως μουσικών έργων που επικρατούσαν κατά τον 18ο αιώνα και εκθειάζει το έργο των Μαρτσέλο και Τζεμινιάνι. Το έργο επανεκδόθηκε στα 1753, 1775 και προκάλεσε πολλές συζητήσεις, κυρίως λόγω της «επιφυλακτικής» κριτικής απέναντι στο έργο του Χαίντελ. Ο Ουίλιαμ Χέιζ, καθηγητής μουσικής στην Οξφόρδη και φανατικός «χεντελιανός», δημοσίευσε το 1753 ένα ανώνυμο λιβελλογράφημα, εναντίον των απόψεων του Έιβισον, και εκείνος του απάντησε με νέα, βελτιωμένη έκδοση του έργου.[6] Δεν είναι τυχαίο ότι ο Έιβισον είναι γνωστός στους μουσικούς κύκλους, περισσότερο από το συγκεκριμένο δοκίμιο, παρά από τα καθαρά μουσικά έργα του.
Ο Έιβισον υπήρξε από τα αγαπημένα θέματα του ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Ρόμπερτ Μπράουνινγκ (Robert Browning), στο έργο του Διάλογοι με Συγκεκριμένους Σημαντικούς Ανθρώπους στην Καθημερινότητά τους (Parleyings with Certain People of Importance in their Day), όπου αναφέρει: «Ακούστε Έιβισον Προσφέρει στοιχεία / Μια μουσική στην εποχή του που απορροφάται / Καρδιά και ψυχή, τότε, όπως η μουσική του Βάγκνερ τώρα!».
Ο Έιβισον πέθανε στις 10 Μαΐου του 1770, παγιδευμένος σε μια ασυνήθιστη χιονοθύελλα που έπληξε την περιοχή μεταξύ 2 και 4 του μηνός[8] και ενταφιάστηκε στην εκκλησία του Αγ. Ανδρέα του Νιούκαστλ.[9]
Έργα
Δεν είναι πολλά τα έργα που έχει συνθέσει ο Έιβισον, αλλά αρκετά σημαντικά για να χαρακτηριστεί ως ο κυριότερος συνθέτης κοντσέρτων της Αγγλίας του 18ου αιώνα.[10] Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται:
έργο 1 (op. 1): 6 Τρίο σονάτες (1740)
op. 2: 6 Κοντσέρτι γκρόσι (Concerti grossi) (1751)
op. 3: 6 Concerti grossi (1755)
op. 4: 8 Concerti grossi (1755)
op. 5: 6 Σονάτες για Τσέμπαλο (1756)
op. 6: 12 Concerti grossi (1758)
op. 7: 6 σονάτες για το Αρπίχορδο, με συνοδεία δύο Βιολιών και Βιολοντσέλου (Six Sonatas, for the Harpsichord, with Accompanyments, for Two Violins, & a Violoncello). (1760)
op. 8: 6 σονάτες για Obligati (Υποχρεωτικά) Τσέμπαλο, 2 Βιολιά και Βιολοντσέλο (6 Sonaten für obligates Cembalo, 2 Violinen und Cello) (1764)
op. 9: 12 Κοντσέρτα (Concerti) (1766)
op. 10: 6 Κοντσέρτι γκρόσι (6 Concerti grossi) (1769)
Χωρίς αρίθμηση (Werke o. op): 12 Κοντσέρτι γκρόσι, μεταγραφές πάνω στον Ντομένικο Σκαρλάτι (12 Concerti grossi nach Domenico Scarlatti) [6][11][12]
Επιρροή
Ο Έιβισον, ως συνθέτης του ύστερου Μπαρόκ, συνέχισε την παράδοση στο ιταλικό ύφος, το οποίο ο Τζεμινιάνι είχε καταστήσει τόσο δημοφιλές στο Λονδίνο. Στα κοντσέρτι γκρόσι του, ιδίως, μετέφερε την τεχνική του Τζεμινιάνι, της μοντελοποίησης ορχηστρικών κοντσέρτων με βάση τη σονάτα, όπως έκαναν οι μεγάλοι συνθέτες της εποχής. Οι σονάτες για πιάνο ακολουθούν το ύφος του Ραμώ. Στο έργο του Δοκίμιο για τη Μουσική Έκφραση τόλμησε να κρτικάρει τον Χαίντελ, τον οποίο θαύμαζε ολόκληρη η Αγγλία εκείνη την εποχή.
Από το 1994, το Σύνολο Έιβισον (Avison Ensemble) του Νιούκαστλ, δίνει συναυλίες έργων του συνθέτη, με όργανα εποχής.
Σημειώσεις
i. ^ Στην ελληνική γλώσσα το όνομα του συνθέτη αποδίδεται λανθασμένα ως Άβισον
Παραπομπές
(Γαλλικά) BNF authorities. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13890992s. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
(Αγγλικά) SNAC. w6738bkt. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
muse.jhu.edu/journals/music_and_letters/v087/87.4mangsen.pdf.
en.wikisource.org/wiki/A_Dictionary_of_Music_and_Musicians/Avison,_Charles.
(Αγγλικά) Find A Grave. 21517635. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα
Roger Slade
Historical weather events for the UK
Church Website
Grove Dictionary of Music and Musicians
http://www.naxos.com/person/Charles_Avison/24383.htm
Γερμανική Βικιπαίδεια
Πηγές
«Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1991, τόμος 1, λήμμα «Άβισον».
Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985)
The Ingenious Mr. Avison: Making Music and Money in Eighteenth Century Newcastle, by Roz Southey, Margaret Maddison and David Hughes. Newcastle upon Tyne: Tyne Bridge Publishing, 2009. ISBN 1-85795-129-8; ISBN 978-1-85795-129-5.
"Charles Avison - the forgotten master of the North"
About Charles Avison (Avison Ensemble)
http://rslade.co.uk/18th-century-music
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Commons logo
Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Τσαρλς Έιβισον
http://www.youtube.com/watch?v=zBKg77wr_jU
Charles Avison at the Newcastle Collection
Avison Ensemble
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
