O Ρόμπερτ Φρέντρικ Τσέλσι 'Μπόμπι' Μούρ (Robert Frederick Chelsea "Bobby" Moore, 12 Απριλίου 1941 - 24 Φεβρουαρίου 1993) ήταν Άγγλος ποδοσφαιριστής.
.jpg)
Γεννήθηκε στο Μπάρκινγκ του Ανατολικού Λονδίνου στις 12 Απριλίου του 1941 και πέθανε στο Γουόντσγουέρθ του νοτιοδυτικού Λονδίνου στις 24 Φεβρουαρίου του 1993. Διετέλεσε αρχηγός της Γουέστ Χαμ για περισσότερο από δέκα χρόνια, οδηγώντας την στην κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας το 1964 και του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1965 και αρχηγός της ομάδας της Εθνικής Αγγλίας η οποία κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1966. Θεωρείται ευρέως ως ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών και ο Πελέ τον χαρακτήρισε τον καλύτερο αμυντικό που αντιμετώπισε ποτέ.[1]
Αγωνίστηκε συνολικά 108 φορές με τα χρώματα της Αγγλίας, αριθμός που αποτελούσε εθνικό ρεκόρ τη στιγμή της αποχώρησής του από το ποδόσφαιρο. Το ρεκόρ καταρρίφθηκε αργότερα από τον τερματοφύλακα Πίτερ Σίλτον, με 125 εμφανίσεις συνολικά. Ο Μουρ όμως συνέχισε να είναι ο Αγγλος αρχηγός με τις περισσότερες διεθνείς εμφανίσεις μέχρι τις 28 Μαρτίου του 2009, όταν ο Ντέιβιντ Μπέκαμ έκανε την 109η εμφάνισή του με την Εθνική Αγγλίας.[2] Ωστόσο, σε αντίθεση με τον Μπέκαμ, ο Μουρ έπαιξε και τα 90' λεπτά όλων των εμφανίσεών του.[3]
Πρώιμα Χρόνια
Ο Μπόμπι Μουρ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ανατολικό τμήμα του Λονδίνου. Συμμετείχε στα τοπικά σχολικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου κι επίσης στο κομητειακό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου παίδων με την κομητεία του Έσσεξ. Εκεί τράβηξε την προσοχή των ανιχνευτών ταλέντων της τοπικής Γουέστ Χαμ, οι οποίοι τον προσκάλεσαν στο τμήμα ανάπτυξης της ομάδας το 1950. Η εργατικότητα, η φιλομάθεια, η τελειομανία και οι ηγετικές του ικανότητες τον διέκριναν από τα υπόλοιπα Πουλάρια της Γουέστ Χαμ.[4]
Ο Μουρ υπόγραψε συμβόλαιο μαθητευόμενου με τη Γουέστ Χαμ το 1956 κι έκανε την πρώτη του εμφάνιση για την ομάδα στην εντός έδρας νίκη απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με σκορ 3-0 στις 8 Σεπτεμβρίου του 1958. Κατά τρόπο τραγικά ειρωνικό, στο παιχνίδι αυτό ο Μουρ ξεκίνησε ως αντικαταστάτης του μέντορά του, του πολύ Μάλκομ Άλισον, αμυντικού της Γουέστ Χαμ, εισηγητή της Ευρωπαϊκής Σχολής στα Βρετανικά ποδοσφαιρικά πράγματα και ιδρυτή της περίφημης Ακαδημίας του Ποδοσφαίρου του συλλόγου. Αιτία της αντικατάστασης ήταν ότι ο Άλισον υπέφερε από φυματίωση.[5] Ο Άλισον δεν επανήλθε στην πρώτη εντεκάδα κι η γαλαζοπορφυρή φανέλα με το νούμερο 6 θα περάσει στο μαθητή του και με το πέρασμα του χρόνου θα ταυτιστεί με αυτόν. Χαρακτηριστικά ψύχραιμος κεντρικός αμυντικός, ο Μουρ διακρινόταν για την ικανότητά του να διαβάζει το παιχνίδι και να προβλέπει τις κινήσεις των αντιπάλων. Έτσι, εξαιρούταν του στερεότυπου του ψηλού, σκληρού εως αδίστακτου και δυνατού στον αέρα κεντρικού χαφ. Στη θέση του εισήγαγε την ιδέα του ατάραχου, πειθαρχημένου και σκεπτόμενου αμυντικού, ο οποίος είναι τόσο στόπερ όσο και πλέι μέικερ. Σύμφωνα με λόγια του παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας για τη Γουέστ Χαμ, Κεν Μπράουν, ...ατού του ήταν ο έλεγχος και η σταθμισμένη μπαλιά. Μπορούσε να σου πασάρει τη μπάλα είτε σε πρώτο χρόνο είτε με ένα άγγιγμα, ανεξάρτητα από την απόσταση, χωρίς να κοιτάξει. Δε χρειαζόσουν να παλέψεις για να τη φτάσεις. Έπεφτε στα πόδια σου! ... Φυσικό μου ένστικτο ήταν να τον καλύψω σε περίπτωση που χάσει την μπάλα. Αλλά δεν θυμάμαι να τη χάνει ούτε μια φορά! Τόσο αξιόπιστος ήταν![6]
Ο Μπόμπι Μουρ αγωνίστηκε επίσης σε κομητειακό επίπεδο με την ομάδα κρίκετ νέων του Έσσεξ, μαζί με τον συμπαίκτη του στη Γουέστ Χαμ, Τζεφ Χερστ.[7]
Εθνική Αγγλίας κι Ευρώπη
Το 1960, ο Μπόμπι Μουρ κλήθηκε να συμμετάσχει στην Εθνική Ελπίδων της Αγγλίας (για τους κάτω των 23 ετών τότε ακόμη). Δύο χρόνια αργότερα, συμμετείχε στην αποστολή της Εθνικής Ανδρών κατά την προετοιμασία της για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1962 στη Χιλή. Έκανε το ντεμπούτο του στις 20 Μαΐου 1962 στο τελευταίο φιλικό παιχνίδι της Αγγλίας στη Λίμα με αντίπαλο το Περού, το οποίο έληξε με σκορ 4-0 υπέρ των φιλοξενουμένων.
Στις 29 Μαΐου 1963, ο εικοσιδιάχρονος Μουρ στέφθηκε για πρώτη φορά αρχηγός της Εθνικής Ανδρών της χώρας του, κατά τη 12η μόλις εμφάνιση του, έναντι της Τσεχοσλοβακίας, έπειτα από τραυματισμό του Τζίμι Άρμφιλντ. Ήταν, και συνεχίζει να είναι ο νεότερος αρχηγός της Εθνικής Ανδρών της Αγγλίας στο ποδόσφαιρο. Μολονότι ο Άρμφιλντ επέστρεψε στο ρόλο του αρχηγού μετά την ανάρρωσή του, ο νέος προπονητής Αλφ Ράμζι καθιέρωσε τον Μουρ ως μόνιμο αρχηγό της Εθνικής κατά τη διάρκεια μιας σειράς φιλικών το καλοκαίρι του 1964. Ήδη την ίδια χρονιά, ως αρχηγός της Γουέστ Χαμ, ο Μουρ είχε σηκώσει το Κύπελλο Αγγλίας, μετά τη νίκη των Σφυριών με σκορ 3-2 επί της Πρέστον Νοτθ Εντ στον τελικό που διεξήχθη στο στάδιο του Γουέμπλι και είχε επίσης κερδίσει τον τίτλο του Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς. Επίσης το 1964, Ο Μουρ υποβλήθηκε σε εγχείρηση για καρκίνο των γεννητικών οργάνων.
Το 1965, για μια φορά ακόμη στο Γουέμπλι, ο Μουρ σήκωσε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, μετά τη νίκη της Γουέστ Χαμ έναντι του Μονάχου 1860 με σκορ 2-0. Παράλληλα, ως πλέι μέικερ και αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας, αποτέλεσε τον άξονα γύρω από τον οποίο ο Ράμζι έχτιζε την ομάδα που θα πραγματοποιούσε την πρόβλεψή του για την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλο του 1966.
Παγκόσμιο Κύπελλο
Το Άγαλμα του Παγκοσμίου Κυπέλου, έξω από το Μπόλιν Γκράουντ, έδρα της Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ απεικονίζει τον Μουρ να κρατά το τρόπαιο Ζιλς Ριμέ, στους ώμους των Τζεφ Χερστ και Ρέι Γουίλσον, με τον Μάρτιν Πίτερς στο πλάι.
Στις αρχές του 1966, μερικούς μήνες πριν από την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλου στην Αγγλία, διέρευσε στον Τύπο ότι ο Μουρ ήθελε να εγκαταλείψει τη Γουέστ Χαμ. Αιτία ήταν η σχέση του με τον προπονητή της ομάδας, Ρον Γκρίνγουντ. Από τους ικανότερους, παραγωγικότερους και διορατικότερους προπονητές στην ιστορία του Αγγλικού παιχνιδιού,[8][9] ο τέως βοηθός προπονητή της Άρσεναλ Γκρίνγουντ συνέχισε κι εδραίωσε από θέση ισχύος πλέον την καλή δουλειά που είχε ξεκινήσει στη Γουέστ Χαμ ο Μάλκομ Άλισον. Η μεγάλη ομάδα των Ανατολικολονδρέζων της δέκα και χρόνων περίπου κατά τις δεκαετίες ΄60 και ΄70 ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό δικό του κατόρθωμα και η σχέση του με τον Μουρ, ακρογωνιαίος λίθος αυτής. Συνάμα οι δυο τους ήταν εξίσου δυνατοί κι εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες: ο Μουρ λαμπρός κι επιδεικτικός μέσα κι έξω από το γήπεδο, ο Γκρίνγουντ συντηρητικός κι αφοσιωμένος στην ιερή αποστολή του καλοπαιγμένου ποδοσφαίρου.[10] Η λύση δόθηκε μετά από παρέμβαση του Αλφ Ράμζι, ο οποίος κάλεσε τους δύο στο ξενοδοχείο όπου έμενε η Αγγλική αποστολή και όπου τελικά ο Μουρ ανανέωσε το συμβόλαιό του με τη Γουέστ Χαμ. Ο Μουρ ηγήθηκε της Αγγλικής ομάδας, η οποία προκρίθηκε από το πρώτο σκέλος των τελικών με σχετική ευκολία. Στον προ-ημιτελικό νίκησε την Αργεντινή σε έναν επεισοδιακό αγώνα και στον ημιτελικό, εξίσου επεισοδιακό, την Πορτογαλία του Εουσέμπιο. Στον τελικό την περίμενε η Δυτική Γερμανία.
O τελικός διεξήχθη στις 30 Ιουλίου του 1966 στο Γουέμπλι. Η Δυτική Γερμανία άνοιξε το σκορ με τον Χάλερ στο 12' αλλά η Αγγλία ανταποκρίθηκε αμέσως σχεδόν, σε μεγάλο βαθμό χάρη στην ετοιμότητα του Μπόμπι Μουρ. Αυτός, έχοντας κερδίσει φάουλ μέσα στο Γερμανικό μισό του γηπἐδου, αντέδρασε αστραπιαία και αντί να χάσει χρόνο είτε διαμαρτυρόμενος είτε αφήνοντας την εκτέλεση σε κάποιο συμπαίκτη του, σηκώθηκε γρήγορα και διαβάζοντας το παιχνίδι προώθησε τη μπάλα στον Τζεφ Χερστ, σε ένα συνδυασμό που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε βγει από το προπονητικό εγχειρίδιο της Γουέστ Χαμ. Ο Χερστ ισοφάρισε με κεφαλιά στο 18'.
Η συμμετοχή της Γουέστ Χαμ στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διάκριση της Αγγλίας διπλασιάστηκε στο 78', όταν ο Μάρτιν Πίτερς έκανε το σκορ 2-1 υπέρ της Αγγλίας. Ένα λεπτό όμως πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα, οι Γερμανοί ισοφάρισαν με τον Βέμπερ, παρά το Γερμανικό 'χέρι' το οποίο διέφυγε του διατητή αλλά όχι και του Ρώσου επόπτη. Στην παράταση, δύο ακόμη γκολ από το σέντερ φόργουορντ της Γουέστ Χαμ, Χερστ, θα κάνουν το τελικό σκορ 4-2. Ο Μουρ ήταν μέτοχος και στο τέταρτο γκολ με την απευθείας μπαλιά ακριβείας στον σκόρερ από απόσταση 45 περίπου μέτρων.
Ανάμεσα στις υπόλοιπες αξέχαστες εικόνες από την ημέρα του τελικού, μία είναι εκείνη του Μουρ να σκουπίζει τα χέρια του από τη λάσπη και τον ιδρώτα στο βελούδινο τραπεζομάντιλο στην κερκίδα των επισήμων, πριν του απονεμηθεί το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ.
Ο Μουρ ως Σύμβολο
Προτομή του Μπόμπι Μουρ στην κεντρική είσοδο της κερκίδας που φέρει το όνομά του στο Μπόλιν Γκράουντ.
Σαν συνέπεια της επιτυχίας του με την Εθνική, ο Μουρ έγινε εθνικό σύμβολο. Μαζί με τους άλλους δύο διεθνείς της Γουέστ Χαμ, Χερστ και Πίτερς, παρέλαυσαν το Παγκόσμιο Κύπελλο στα εκτός έδρας παιχνίδια της ομάδας κατά τη διάρκεια της επόμενης σεζόν. Ο Μουρ τιμήθηκε με το πολυπόθητο βραβείο της Αθλητικής Προσωπικότητας της Χρονιάς του BBC στο τέλος του 1966, ο πρώτος ποδοσφαιριστής στον οποίο απονεμήθηκε ο τίτλος. Την επόμενη χρονιά, του απονεμήθηκε ο τίτλος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, μέρος του Βρετανικού συστήματος Τιμών.
1970
Το έτος 1970 ήταν γλυκόπικρο και επεισοδιακό για τον Μουρ. Διατήρησε το περιβραχιόνιο του αρχηγού για την εκστρατεία του Παγκοσμίου Κυπέλου του 1970 στο Μεξικό αλλά ενεπλάκη στην κλοπή ενος βραχιολιού από κοσμηματοπωλείο της Μπογκοτά στην Κολομβία, όπου η Αγγλία έμενε κατά τη διάρκεια τουρνουά προετοιμασίας. Μία νεαρή πωλήτρια ισχυρίστηκε ότι ο Μουρ αφαίρεσε το βραχιόλι από κατάστημα του ξενοδοχείου χωρίς να πληρώσει για αυτό. Ενώ δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ο Μουρ ήταν πράγματι στο κατάστημα, όπου είχε εισέλθει με τον Μπόμπι Τσάρλτον προκειμένου να ψάξουν για ένα δώρο για τη σύζυγο του Τσάρλτον, δεν υπήρξε καμία απόδειξη η οποία να στηρίζει τις κατηγορίες. Ο Μουρ συνελήφθη και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος. Έτσι μπόρεσε να ταξιδέψει με την υπόλοιπη ομάδα της Αγγλίας για να συμμετάσχει στο φιλικό αγώνα ενάντια στον Ισημερινό, όπου κέρδισε την 80η συμμετοχή του στην Εθνική. Κατά την επιστροφή όμως στο Μεξικό, το αεροπλάνο σταμάτησε και πάλι στην Κολομβία όπου ο Μουρ συνελήφθη και τέθηκε για τέσσερις ημέρες σε κατ 'οίκον περιορισμό. Η έλλειψη αποδείξεων σε συνδυασμό με διπλωματική πίεση έθεσε τέλος στην υπόθεση και ο Μουρ απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες για να επιστρέψει στη συνέχεια στη Γκουανταλαχάρα όπου βρισκόταν ήδη η υπόλοιπη ομάδα.
Μέχρι πρότινος, ήταν γενικά αποδεκτό ότι το γεγονός ήταν προμελετημένο προκειμένου είτε να εξασφαλιστούν χρήματα από το αγγλικό στρατόπεδο είτε να αποκλειστεί ο Μουρ από την Εθνική Αγγλίας.[11] Πρόσφατες όμως δημοσιεύσεις αρχείων του Υπουργείου Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου δείχνουν πως και κλοπή υπήρξε και ο ένοχος ήταν μάλλον κάποιος άλλος άγγλος ποδοσφαιριστής. Ο Μουρ, πιστός στις παραδόσεις του Ανατολικού Λονδίνου και στο καθήκον του σαν αρχηγός της ομάδας, αρνήθηκε να τον ονομάσει.[12]
Τα Τελευταία Χρόνια στην Κορυφή
Στις 10 Αυγούστου του 1970, ο Μπόμπι Μουρ έλαβε μια ανώνυμη απειλή απαγωγής της συζύγου του και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τα φιλικά προετοιμασίας της Γουέστ Χαμ εναντίον της Μπρίστολ Σίτι και της Μπόρνμουθ. Στις 16 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου οι υπηρεσίες του στην Γουέστ Χαμ ανταμείφθηκαν με τον αγώνα του των Σφυριών ενάντια της Σέλτικ Γλασκώβης ο οποιος έγινε προς τιμήν. Στις 7 Ιανουαρίου 1971, ο Μουρ συμμετείχε σε ένα ακόμη επεισόδιο στο οποίο δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα από τον Τύπο της εποχής. Μαζί με τρεις συμπαίκτες του στη Γουέστ Χαμ, τους Τζίμι Γκριβς, Μπράιαν Ντίαρ και Κλάιντ Μπεστ, δέχθηκαν πρόστιμο ενός εβδομαδιαίου μισθού έκαστος από τον Ρον Γκρίνγουντ, λόγω της εξόδου τους σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, το βράδυ πριν τον αγώνα Κυπέλου ενάντια στην Μπλάκπουλ ΦΚ. Ο αγώνας έληξε ισόπαλος και η Γουέστ Χαμ έχασε τον επαναληπτικό με σκορ 4-0.
Στις 12 Ιουνίου του 1972 αγωνίστηκε ως αρχηγός με την φανέλα του Ολυμπιακού , σε φιλικό αγώνα με την Κορίνθιανς (0-2)[13]
Ο Μουρ έσπασε το ρεκόρ εμφανίσεων της Γουέστ Χαμ στις 17 Φεβρουαρίου του 1973, όταν έπαιξε για το σύλλογο για 509η φορά. Τρεις ημέρες νωρίτερα, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, είχε κάνει την 100η του εμφάνιση με την Εθνική Αγγλίας, σε μια νίκη με 5-0 επί της Σκωτίας.
Αργότερα το ίδιο έτος, o Μουρ ήταν υπεύθυνος για δύο ακριβά λάθη κατά τη διάρκεια του αγώνα απέναντι στην Πολωνία για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλου του 1974. Πρώτα η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα της Αγγλίας έχοντας χτυπήσει πάνω του και στη συνέχεια έχασε την κατοχή της μπάλας από τον Λουμπάνσκι, ο οποίος σκόραρε το δεύτερο γκολ του παιχνιδιού. Η φόρμα του την περίοδο εκείνη ήταν τόσο άσχημη ώστε ο Αλφ Ράμζι αναγκάστηκε να τον αφήσει στον πάγκο για το επαναληπτικό παιχνίδι στο Γουέμπλεϊ, το οποίο η Αγγλία έπρεπε να κερδίσει προκειμένου να προκριθεί. Ο Μουρ σεβάστηκε την απόφαση του προπονητή και τον ρώτησε αν τούτο σήμαινε το τέλος της διεθνούς του καριέρας. Ο Ράμζι απάντησε: ".. Όχι βέβαια! Σε χρειάζομαι για αρχηγό μου στα τελικά του Παγκοσμίου του χρόνου."[14] Αυτό δεν έμελλε να γίνει, καθώς η Αγγλία έφερε ισοπαλία 1-1 με την Πολωνία και ο Ράμζι απολύθηκε μερικούς μήνες αργότερα.
Ο Μουρ έκανε την 108η και τελική του εμφάνιση με την Εθνική στο επόμενο παιχνίδι, φιλικό, ενάντια στην Ιταλία, στις 14 Νοεμβρίου 1973.
Μετά τη Γουέστ Χαμ και την Αγγλία
Ο Mουρ έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι για τη Γουέστ Χαμ στον αγώνα του Κυπέλου ενάντια στη Χέρεφορντ Γιουνάιτεντ τον Ιανουάριο του 1974. Κατά τη διάρκεια δε του παιχνιδιού τραμαυτίστηκε. Στις 14 Μαρτίου του ίδιου έτους, του δόθηκε άδεια να εγκαταλείψει το σύλλογο μετά από περισσότερο από 15 χρόνια, όντας κάτοχος του ρεκόρ εμφανίσεων (το οποίο έκτοτε έχει καταρριφθεί από τον Μπίλι Μποντζ).
Ο Μουρ μεταγράφηκε στη Λονδρέζικη Φούλαμ, η οποία αγωνίζοταν τότε στη δεύτερη κατηγορία, για το ποσό των 25,000 λιρών. Κατά τη διάρκεια της πρώτης σεζόν του Μουρ εκεί, η Φούλαμ νίκησε τη Γουέστ Χαμ σε αγώνα του Λιγκ Καπ και στη συνέχεια έφτασε στον τελικό του ΕφΕϊ Καπ όπου αντιμετώπισε και πάλι τη Γουέστ Χαμ. Αυτή τη φορά η Φούλαμ έχασε το παιχνίδι 2-0, κατά την τελευταία εμφάνισή του Μουρ ως επαγγελματία ποδοσφαιριστή στο Γουέμπλι.
Φόροι τιμής στον Μπόμπι Μουρ στην είσοδο του Μπόλιν Γκράουντστις 6 Μαρτίου του 1993.
Ο Mουρ έπαιξε το τελευταίο του επαγγελματικό παιχνίδι στην Αγγλία για την Φούλαμ στις 14 Μαΐου του 1977 εναντίον της Μπλάκμπερν Ρόβερς. Στη συνέχεια, αγωνίστηκε για δύο ομάδες του Βορειοαμερικανικού Συνδέσμου Ποδοσφαίρου (North American Soccer League), τους Σαν Αντόνιο Θάντερ το 1976 και τους Σιάτλ Σάουντερζ το 1978. Κατά τη διάρκεια του 1976, έκανε επίσης την τελευταία του εμφάνιση σε διεθνές επίπεδο για την Ομάδα ΗΠΑ σε αγώνες εναντίον της Ιταλίας, της Βραζιλίας και της Αγγλίας. Τον Απρίλιο του 1978 υπέγραψε το τελευταίο του συμβόλαιο ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, όταν εντάχθηκε στη Δανέζικη Χέρνινγκ, στα πλαίσια προώθησης του ποδοσφαίρου στη χώρα κατά την περίοδο μετάβασης του στον επαγγελματισμό.[15]
Ακολούθησε σύντομη και σχετικά αποτυχημένη προπονητική καριέρα με τις Ίστερν ΑΑ του Χονγκ Κονγκ και την Όξφορντ Σίτι. Το 1984 ο Μουρ ανέλαβε προπονητής στη Σάουθεντ Γιουνάιτεντ. Στην πρώτη του πλήρη σεζόν, 1984-85, η Σάουθεντ μόλις απέφυγε την έξοδο από τη Φούτμπολ Λιγκ, λόγω κυρίως σοβαρών οικονομικών δυσκολιών. Ωστόσο, ο ομάδα κατάφερε να ορθοποδήσει και κατά την περίοδο 1985-86 η ομάδα τερμάτισε 9η. Ο διάδοχός του Μουρ, Ντέιβιντ Γουέμπ, βασίστηκε στα θεμέλια που έθεσε ο προκάτοχός του για να πετύχει τον πολυπόθητο προβιβασμό την επόμενη σεζόν. Ο Μουρ συμφώνησε να μεταβεί στο διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου, όπου και παρέμεινε μέχρι το θάνατό του.[16]
Ασθένεια και Θάνατος
Παίκτες της Γουέστ Χαμ και των Γούλβζ τηρούν ενός λεπτού σιγή για το θάνατο του Μπόμπι Mουρ πριν τον αγώνα της 6ης Mαρτίου του 1993.
Τον Απρίλιο του 1991, ο Μουρ υποβλήθηκε σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση για καρκίνο του παχέος εντέρου, αν και η επίσημη ανακοίνωση ανέφερε μοναχά ότι είχε υποστεί "χειρουργική επέμβαση στο στομάχι". Στις 14 Φεβρουαρίου του 1993, ανακοινώθηκε δημόσια ότι έπασχε από καρκίνο του εντέρου και του ήπατος. Δέκα ημέρες αργότερα, στις 24 Φεβρουαρίου, στις 6:36 π.μ., ο Μπόμπι Μουρ πέθανε, σε ηλικία 51 ετών.
Το πρώτο εντός έδρας παιχνίδι της Γουέστ Χαμ μετά το θάνατό του ήταν στις 6 Μαρτίου του 1993, ενάντια στους Γούλβζ. Το Μπόλιν Γκράουντ πλημμύρισε με λουλούδια, κασκόλ και πάσης φύσεως αναμνηστικά του ποδοσφαίρου τόσο από τους οπαδούς της Γουέστ Χαμ όσο και από οπαδούς άλλων ομάδων. Οι συμπαίκτες του στη Γουέστ Χαμ και την Εθνική, Τζεφ Χερστ και Mάρτιν Πίτερζ, τοποθέτησαν μια λουλουδένια ρέπλικα της γαλαζοπορφυρής φανέλας του Μουρ με τον αριθμό 6 στο κέντρο του γηπέδου πριν από την έναρξη του αγώνα. Η Γουέστ Χαμ απόσυρε τη φανέλα με το νούμερο 6 και το 'εξάρι' της, Ίαν Μπίσοπ, αγωνίστηκε φορώντας τον αριθμό 12. Το παιχνίδι κέρδισε η Γουέστ Χαμ με σκορ 3-1, χάρη στα γκολ των Τρέβορ Μόρλι, Τζούλιαν Ντικς και Μάτι Χόουμζ.[17]
Τον Αύγουστο του 2008, η Γουέστ Χαμ απόσυρε μόνιμα πλέον τη φανέλα με τον αριθμό 6 για να τιμήσει τα 15 χρόνια από το θάνατό του Μουρ.
Παραπομπές
"Brazil clash brings back memories of Moore v Pele", ΜailOnline, 12/11/2009. Ανακτήθηκε την 21/08/2012.
«Beckham dedicates record to family». Fifa.com. 28/03/2009. Ανακτήθηκε στις 21/08/2012.
Corkhill, Barney. «The Great Debate: Does David Beckham Deserve To Equal Bobby Moore's Record?». bleacher report. Ανακτήθηκε στις 21/08/2012.. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)
«Bobby Moore:Biography». Ανακτήθηκε στις 26/08/2012.
Roper, Terry (2008). «A legend is born: How Bobby got his big chance at the expense of the man he loved...». Ex Magazine (Autumn 2008) 48.
«Bobby Moore:Biography». Ανακτήθηκε στις = (βοήθεια)
«Test centuries against all nations, and plain sailing | Cricket Features | Columns | Cricinfo.com». Content-www.cricinfo.com. Ανακτήθηκε στις 27/08/2012.
««Εφυγε» στα 84 του ο Ρον Γκρίνγουντ». kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 27/08/2012..
«"Εφυγε" ο Ρον Γκρίνγουντ». contra.gr. Ανακτήθηκε στις 27/08/2012.
Powell, Jeff (1998). Booby Moore; The Life and Times of a Sporting Hero. Robson Books, σελ. 32-42. ISBN 0 86051 906 6.
«On This Day - 1970: Bobby Moore cleared of stealing». BBC. Ανακτήθηκε στις 27/08/2012..
«Moore and that bracelet: who really took it?». GuardianOnline. Ανακτήθηκε στις 27/08/2012..
http://sport-retro.gr/bobby-moore-olympiacos-west-ham-england-1972/
«Whatever Happened To The Heroes? How England Lost Its Honour». Ανακτήθηκε στις 27/08/2012.
«Historie». Herningfremad.dk. Ανακτήθηκε στις 28/08/2012.
Mason, Peter (1994). Southend United: the official history of 'The Blues', σελ. 121. ISBN 1-874427-20-8.
Leatherdale, Clive (1998). West Ham United From Greenwood To Redknapp. Desert Island Books. ISBN 1-874287-19-8
Ενδεκάδα του 20ου αιώνα
Τερματοφύλακας
Λεβ Γιασίν
Αμυντικoί
Κάρλος Αλμπέρτο Τόρες Φραντς Μπεκενμπάουερ Μπόμπι Μουρ Νίλτον Σάντος
Μέσοι
Γιόχαν Κρόιφ Αλφρέδο Ντι Στέφανο Μισέλ Πλατινί
Επιθετικοί
Ζινεντίν Ζιντάν Ντιέγκο Μαραντόνα Πελέ
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
