Ηνωμένο Βασίλειο

Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (University of Oxford) βρίσκεται στην ομώνυμη πόλη της Αγγλίας και είναι το παλαιότερο πανεπιστήμιο του αγγλόφωνου κόσμου[1].

Η αρχή τής ιστορίας τού πανεπιστημίου μπορεί να αναχθεί τουλάχιστον στο τέλος τού 11ου αιώνα, αν και η ακριβής χρονολογία ιδρύσεως παραμένει άγνωστη. Η παρούσα χρονολόγηση σημαίνει ότι το πανεπιστήμιο έχει ήδη ιστορία 900 ετών, παρόμοια σε διάρκεια με την Πλατωνική Ακαδημία (400 π.Χ. - 500 μ.Χ. περίπου). Σύμφωνα με δημοφιλή θρύλο, όταν ξέσπασε διαμάχη μεταξύ φοιτητών και κατοίκων το 1209, μερικοί πανεπιστημιακοί της Οξφόρδης κατέφυγαν βορειοδυτικά στη μικρή πόλη τού Καίμπριτζ, όπου ίδρυσαν το φερώνυμο πανεπιστήμιο. Έκτοτε τα δύο πανεπιστήμια έχουν μακρά ιστορία ανταγωνισμού και αποτελούν τα πλέον επίλεκτα πανεπιστήμια στη Μεγάλη Βρετανία.

Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης συγκαταλέγεται στα καλύτερα και αρτιότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα του κόσμου. Η εφημερίδα The Times το τοποθετεί πρώτο μεταξύ των αγγλικών πανεπιστημίων στον σχετικό κατάλογο του 2007 και τρίτο στον κόσμο στην τελευταία έκδοση (2006) του παγκόσμιου καταλόγου ανωτάτων ιδρυμάτων (Times Higher World University Rankings).

Ιστορία
Θυρεός του Πανεπιστημίου τής Οξφόρδης

Η Οξφόρδη αποτελούσε ήδη σημαντικό κέντρο μάθησης κατά το τέλος τού 12ου αιώνα. Από την Ευρώπη προσέρχονταν σε αυτό διδάσκαλοι και λόγιοι, είναι δε γνωστό ότι εκφωνούνταν διαλέξεις ήδη από το 1096. Η εκδίωξη των ξένων από το Πανεπιστήμιο του Παρισιού το 1167 οδήγησε αρκετούς Άγγλους λογίους να επιστρέψουν από τη Γαλλία και να εγκατασταθούν στην Οξφόρδη. Κατά μία άποψη, υπεύθυνος ήταν ο Βασιλιάς τής Αγγλίας Ερρίκος Β΄, ο οποίος απαγόρευσε στους Άγγλους λογίους να μαθητεύουν στο Παρίσι. Ο ιστορικός Gerald of Wales (λατ. όνομα Giraldus Cambrensis) ξεκίνησε να παραδίδει μαθήματα προς τους λογίους το 1188 και ο πρώτος ξένος λόγιος, ο Ολλανδός Emo of Friesland, υπήρξε ο πρώτος σπουδαστής από την Ευρώπη, ο οποίος έφθασε το 1190. Ο επί κεφαλής τού πανεπιστημίου αποκλήθηκε πρύτανις (chancellor «καγκελάριος») το 1201, τα δε κολέγια αναγνωρίστηκαν ως universitas ή νομικό πρόσωπο (σωματείο, corporation) το 1231. Οι φοιτητές σχημάτισαν τις δικές τους ενώσεις με γεωγραφικά κριτήρια και χωρίστηκαν σε δύο «εθνότητες», τους Βορείους (περιλαμβανομένων όσων προέρχονταν από τη Σκωτία) και τους Νοτίους (περιλαμβανομένων όσων προέρχονταν από την Ιρλανδία και την Ουαλία). Τους κατοπινούς αιώνες η γεωγραφική προέλευση εξακολούθησε να επηρεάζει τη συνταύτιση αρκετών φοιτητών με συγκεκριμένο κολλέγιο ή φοιτητικό οίκο (hall) στην Οξφόρδη. Τον 13ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στην Οξφόρδη μέλη διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων, όπως Δομινικανοί, Φραγκισκανοί, Καρμηλίτες και Αυγουστινιανοί. Οι εν λόγω ιερωμένοι απέκτησαν επιρροή και χρηματοδοτούσαν τη συντήρηση φοιτητικών οίκων.

Τον καιρό εκείνο, ιδιώτες ευεργέτες ίδρυσαν κολλέγια, με σκοπό να αποτελέσουν αυτόνομες κοινότητες λογίων. Μεταξύ των πρώτων ευεργετών ήταν ο Τζων ντε Μπάλιολ (John de Balliol), πατέρας τού κατοπινού βασιλιά τής Σκωτίας Ιωάννη (1248-1314). Το κολλέγιο Μπάλιολ φέρει το όνομά του. Άλλος διάσημος ευεργέτης ήταν ο Ουόλτερ ντε Μέρτον (Walter de Merton), Λόρδος καγκελάριος (Πρόεδρος στη Βουλή των Λόρδων) της Αγγλίας και στη συνέχεια Επίσκοπος του Ρότσεστερ, ο οποίος διατύπωσε σειρά κανόνων για τη λειτουργία των κολλεγίων. Το κολλέγιο Μέρτον έγινε πρότυπο τέτοιων ιδρυμάτων τόσο στην Οξφόρδη όσο και στο Καίμπριτζ. Έπειτα από αυτό, ολοένα και περισσότεροι φοιτητές προτιμούσαν τη διαμονή σε κολέγια αντί σε φοιτητικούς ή ευκτηρίους οίκους.
Το περίφημο κολλέγιο Trinity

Η στροφή προς τη γνώση που συνδέθηκε με την Αναγέννηση άσκησε αξιοσημείωτη επίδραση στην Οξφόρδη από το τέλος τού 15ου αιώνα και εξής. Σημαίνοντες λόγιοι της περιόδου εκείνης στο πανεπιστήμιο ήταν ο William Grocyn, ο οποίος συνέβαλε στην αναβίωση των σπουδών για την Ελληνική γλώσσα, και ο Τζων Κόλετ (John Colet), γνωστός για τις Βιβλικές πραγματείες του.

Μετά την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση και τη διακοπή των σχέσεων με την Καθολική εκκλησία, σημειώθηκε μεταβολή στη μέθοδο διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο και στροφή από τον μεσαιωνικό σχολαστικισμό στην αναγεννησιακή εκπαίδευση, παρ' ότι αυτό συνεπαγόταν απώλεια εκτάσεων και εσόδων από ιδρύματα του πανεπιστημίου. Το 1636 ο πρύτανης Ουίλιαμ Λωντ (William Laud), Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι, προχώρησε σε κωδικοποίηση του καταστατικού τού πανεπιστημίου. Οι κανόνες που θέσπισε αποτέλεσαν, ως επί το πλείστον, τον κανονισμό τού πανεπιστημίου ώς τα μέσα τού 19ου αιώνα. Ο Λωντ υπήρξε επίσης υπεύθυνος για τη χορήγηση της χάρτας που εξασφάλιζε προνόμια για τις πανεπιστημιακές εκδόσεις Oxford University Press, ενώ σημαντική ήταν και η συνεισφορά του στη Βιβλιοθήκη Μπόντλιαν (Bodleian Library), την κύρια βιβλιοθήκη τού πανεπιστημίου.
Χάρτης της Οξφόρδης, 1605

Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης υπήρξε το κέντρο τού Βασιλικού Κόμματος (Royalist Party) κατά τον αγγλικό εμφύλιο πόλεμο (1642-1649), ενώ η ίδια η πόλη ευνοούσε μάλλον την αντίπαλη Κοινοβουλευτική (Parliamentarian) παράταξη και υπόθεση. Ο στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης Όλιβερ Κρόμγουελ (Oliver Cromwell), πρύτανις του πανεπιστημίου από το 1650 ώς το 1657, απέτρεψε το επαπειλούμενο κλείσιμο των Πανεπιστημίων τόσο της Οξφόρδης όσο και του Καίμπριτζ από τους Πουριτανούς, οι οποίοι θεωρούσαν την πανεπιστημιακή εκπαίδευση επικίνδυνη για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Εντούτοις, από τα μέσα τού 18ου αιώνα και εξής, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ελάχιστα αναμίχθηκε στις πολιτικές διαμάχες.

Κατά τον 19ο αιώνα έλαβαν χώρα αρκετές μεταρρυθμίσεις. Σε αυτές περιλαμβάνεται η αντικατάσταση των προφορικών εισιτηρίων εξετάσεων από γραπτές, μεγαλύτερη ανοχή προς τους σχισματικούς τής Αγγλικανικής Εκκλησίας (English Dissenters), καθώς και η ίδρυση τεσσάρων γυναικείων κολεγίων. Οι γυναίκες έγιναν δεκτές ως πλήρη μέλη τού πανεπιστημίου και απέκτησαν τη δυνατότητα λήψεως τίτλων σπουδών από το 1920. Ακόμη, αν και η Οξφόρδη παραδοσιακά έστρεφε την προσοχή στην κλασική παιδεία, το εκπαιδευτικό της πρόγραμμα επεκτάθηκε κατά τον 19ο αιώνα σε άλλους τομείς, στους οποίους τώρα περιλαμβάνονται οι Θετικές Επιστήμες και η Ιατρική.

Ο κατάλογος των διακεκριμένων λογίων τού Πανεπιστημίου τής Οξφόρδης είναι εξαιρετικά μακροσκελής και περιέχει πολλούς οι οποίοι κατόπιν συμμετείχαν ενεργά στη Βρετανική πολιτική σκηνή, στις επιστήμες και στη λογοτεχνία. Αφότου ιδρύθηκε το 1823, η Ένωση της Οξφόρδης (Oxford Union), ιδιωτικός σύνδεσμος που ασχολείται με κοινωνικές δραστηριότητες, συγκαταλέγει μεταξύ των μελών της αρκετούς από τους πλέον σημαίνοντες Βρετανούς πολιτικούς ηγέτες.
Οργάνωση
Το κτήριο Radcliffe Camera, αναγνωστήριο της Μποντλιανής Βιβλιοθήκης στην καρδιά τής Οξφόρδης

Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης περιλαμβάνει 39 κολλέγια με ξεχωριστή εσωτερική διάρθρωση και δραστηριότητες. Επί κεφαλής τού πανεπιστημίου είναι ο πρύτανης (Chancellor), συνήθως διακεκριμένος πολιτικός, ο οποίος εκλέγεται διά βίου από τα μέλη τής Συνόδου (Convocation), σώματος που αποτελείται από το σύνολο των αποφοίτων τού πανεπιστημίου. Ο αντιπρύτανης (Vice-Chancellor), o οποίος διατηρεί αυτή τη θέση για τέσσερα χρόνια, είναι ο εκτελεστικός διοικητής τού πανεπιστημίου. Εκτός από τη Σύνοδο, τα άλλα σώματα που διευθύνουν τις δραστηριότητες του πανεπιστημίου είναι: ο Παλαιός Οίκος Συνελεύσεων (Ancient House of Congregation), o οποίος απονέμει τίτλους· το Εβδομαδιαίο Συμβούλιο (Hebdomadal Council), το οποίο κωδικοποιεί τη λειτουργία τού πανεπιστημίου· και η Συνέλευση του Πανεπιστημίου (Congregation of the University), η οποία εξετάζει και αποφαίνεται σχετικά με την πολιτική που προτείνεται από το Εβδομαδιαίο Συμβούλιο.
To περίφημο κολλέγιο Christ Church

Το πανεπιστήμιο διενεργεί εξετάσεις και απονέμει τίτλους σπουδών. Η επιτυχία σε δύο εξεταστικά σύνολα αποτελεί προϋπόθεση για τον πρώτο τίτλο. Οι πρώτες εξετάσεις αποκαλούνται Honour Moderations ("Mods") ή Προκαταρκτικές Εξετάσεις (Preliminary Examinations ή "Prelims") και διεξάγονται συνήθως μετά το πρώτο (ή κάποτε το δεύτερο) έτος σπουδών. Το δεύτερο εξεταστικό σύνολο αποκαλείται Honour School και διεξάγεται στο τέλος τής προπτυχιακής σειράς μαθημάτων. Οι επιτυχόντες λαμβάνουν τίτλους πρώτης, δεύτερης ή τρίτης βαθμίδας, ανάλογα με την επίδοσή τους στις εξετάσεις. Σε όλα τα αντικείμενα σπουδών τού πανεπιστημίου απονέμονται επίσης μεταπτυχιακοί ή ερευνητικοί τίτλοι επιπέδου Μάστερ ή Διδακτορικού διπλωματος.

Οι επί κεφαλής των κολλεγίων είναι γνωστοί με διάφορους τίτλους, ανάλογα με το κολλέγιο: επιστάτης (warden), κοσμήτωρ (provost), διευθυντής (principal), πρόεδρος, πρύτανης (rector) ή διοικητής (master)[2]. H προπτυχιακή εκπαίδευση εποπτεύεται από δύο κοσμήτορες (proctors), οι οποίοι εκλέγονται ετησίως και ανά δύο κολλέγια εκ περιτροπής. To διδακτικό προσωπικό των κολλεγίων, εταίροι και προγυμναστές (fellows, tutors), είναι από κοινού γνωστοί με τον όρο dons ("υφηγητές", η πλησιέστερη απόδοση), αν και η λέξη σπανίως χρησιμοποιείται από τα ίδια τα μέλη τού πανεπιστημίου. Εκτός από τις εγκαταστάσεις καταλυμάτων και τα εστιατόρια, τα κολλέγια προσφέρουν στα μέλη τους κοινωνικές, πολιτιστικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες.

Η επίσημη εκπαίδευση παρέχεται στους προπτυχιακούς φοιτητές με τη μορφή πανεπιστημιακών παραδόσεων οργανωμένων ανά τμήμα. Επιπρόσθετα, κάθε φοιτητής συνεργάζεται με έναν η περισσότερους προγυμναστές (tutors), οι οποίοι είναι υπεύθυνοι να εποπτεύσουν την ακαδημαϊκή πρόοδό του. Από το 1902 όσοι φοιτητές προέρχονται από χώρα τής Κοινοπολιτείας, καθώς και από συγκεκριμένες άλλες χώρες, έχουν τη δυνατότητα να φοιτήσουν στην Οξφόρδη με τη χορηγία τής φημισμένης υποτροφίας Rhodes.
Διοίκηση
Φθινόπωρο στον Βοτανικό Κήπο τής Οξφόρδης

Το κύριο νομικό σώμα τού Πανεπιστημίου είναι η Συνέλευση (Congregation), η οποία αποτελείται από όλους τους πανεπιστημιακούς που διδάσκουν στο εν λόγω ίδρυμα. Η Σύνοδος (Convocation), η οποία συνίσταται από όλους τους αποφοίτους τής Οξφόρδης, ήταν στο παρελθόν το κύριο νομικό σώμα τού Πανεπιστημίου και ώς το 1949 εξέλεγε δύο μέλη τού Κοινοβουλίου. Οι αρμοδιότητες της Συνόδου είναι πλέον περιορισμένες: η κυριότερη είναι η εκλογή τού πρυτάνεως (Chancellor), που αποτελεί ως επί το πλείστον συμβολική θέση[3]. Η Σύνοδος εκλέγει επίσης τον Καθηγητή Ποιήσεως (Professor of Poetry).

To εκτελεστικό σώμα τού Πανεπιστημίου είναι το Συμβούλιο (Council), το οποίο αποτελείται από τον αντιπρύτανι, τους επί κεφαλής των τμημάτων και άλλα μέλη (τα οποία εκλέγονται από τη Συνέλευση), καθώς και από παρατηρητές τής Ένωσης των Φοιτητών (Student Union). Ώς το 1969 οι κανονισμοί προέβλεπαν επίσης τη λειτουργία τού Παλαιού Οίκου Συνελεύσεων (Ancient House of Congregation), o οποίος είχε διατηρηθεί παρά τις μεταρρυθμίσεις τού 19ου αιώνα με μοναδικό σκοπό και αρμοδιότητα την απονομή τίτλων. Έκτοτε οι τίτλοι απονέμονται από τη Σύνοδο, αλλά ώς το 1994 ακόμη ανακοινωνόταν ότι απονέμονταν από τον Παλαιό Οίκο.
Ακαδημαϊκό έτος
Το θέατρο Σέλντον (Sheldonian Theatre), χτισμένο από τον Σερ Κρίστοφερ Ρεν μεταξύ των ετών 1664-1668, όπου εδρεύει η Σύνοδος του Πανεπιστημίου και στο οποίο διεξάγονται συναυλίες και τελετές αποφοιτήσεως

Το ακαδημαϊκό έτος υποδιαιρείται σε τρεις περιόδους, η κάθε μια από τις οποίες διαρκεί οκτώ εβδομάδες. Η περίοδος Michaelmas διαρκεί από τον Οκτώβριο ως τον Δεκέμβριο, η περίοδος Hilary από τον Ιανουάριο ώς τον Μάρτιο και η περίοδος Trinity από τον Απρίλιο ώς τον Ιούνιο. Επειδή πρόκειται για τις βραχύτερες περιόδους φοιτήσεως μεταξύ των βρετανικών πανεπιστημίων, ο φόρτος εργασίας που κατανέμεται σε κάθε μια είναι ιδιαίτερα αυξημένος. Αναμένεται από τους φοιτητές να προετοιμάζονται εντατικά κατά τη διάρκεια των τριών διακοπών (Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι).

Στην εσωτερική ιδιόλεκτο του πανεπιστημίου, η αναφορά στις ημερομηνίες κάθε περιόδου γίνεται με αρίθμηση των εβδομάδων τους. Έτσι η πρώτη εβδομάδα κάθε περιόδου αποκαλείται «1η εβδομάδα», η δε τελευταία «8η εβδομάδα». Εφόσον οι περισσότεροι μεταπτυχιακοί φοιτητές συνηθίζουν να παραμένουν στα κολέγια κατά τη διάρκεια των διακοπών, η αρίθμηση των εβδομάδων περιλαμβάνει και εκείνη την περίοδο, μέχρι που φθάνει στην «14η εβδομάδα», η οποία αποκαλείται επίσης «0ή εβδομάδα» της επόμενης περιόδου.
Εισαγωγή στο πανεπιστήμιο
Διαδικασία

Η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης βασίζεται εξ ολοκλήρου στην ακαδημαϊκή αξία τού αιτούντος[4], αν και εξακολουθούν να υπάρχουν αντιγνωμίες ως προς την αναλογία των υποψηφίων που γίνονται δεκτοί έχοντας αποφοιτήσει από ιδιωτικά σχολεία. Η διαδικασία εισαγωγής των προπτυχιακών φοιτητών ανήκει στη δικαιοδοσία των επί μέρους κολλεγίων, τα οποία προσπαθούν από κοινού να διασφαλίσουν ότι οι καλύτεροι θα εισαχθούν στο πανεπιστήμιο ανεξαρτήτως του αν θα γίνουν δεκτοί από το κολλέγιο της προτίμησής τους. Πρόσφατα τα κολλέγια υπέγραψαν συμφωνία Κοινού Πλαισίου (Common Framework), η οποία θέτει τις αρχές και τη διαδικασία που πρέπει να τηρείται από όλα τα ιδρύματα. Η επιλογή φοιτητών βασίζεται στα αποτελέσματα των εξετάσεων, σε γραπτές εργασίες τού υποψηφίου, σε συνεντεύξεις που δίδονται στους εκπαιδευτές/προγυμναστές τού κολλεγίου και, ορισμένες φορές, σε γραπτή δοκιμασία εισαγωγής πριν από τη συνέντευξη. Λαμβάνονται υπ' όψιν επίσης οι συστάσεις τού σχολείου προελεύσεως. Λόγω του μεγάλου όγκου αιτήσεων και της απευθείας εμπλοκής των σχολών στην εισαγωγή, οι φοιτητές δεν μπορούν να υποβάλουν αίτηση το ίδιο έτος τόσο στην Οξφόρδη όσο και στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, εκτός αν πρόκειται για δεύτερο προπτυχιακό δίπλωμα.

Η εισαγωγή των μεταπτυχιακών φοιτητών εξετάζεται πρώτα από το τμήμα στο οποίο θα φοιτήσουν και κατόπιν από το κολλέγιο με το οποίο είναι συνδεδεμένοι.

Πρόσβαση

Επί μεγάλο χρονικό διάστημα το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης παρέμενε προνόμιο μικρής μερίδας τής ανώτερης κοινωνικής ελίτ. Μολονότι αυτό δεν ισχύει πλέον, η πολιτική τού Πανεπιστημίου σχετικά με τα κριτήρια εισαγωγής εξακολούθησε να αποτελεί θέμα δημόσιας αντιπαράθεσης[5]. Αν και το Πανεπιστήμιο καταβάλλει αξιοσημείωτες προσπάθειες να προσελκύσει φοιτητές από την εργατική τάξη, η είσοδος στην Οξφόρδη παραμένει βασικός στόχος πολλών ιδιωτικών και επίλεκτων κρατικών σχολείων, η δε ελλιπής αντιπροσώπευση μαθητών από πολυκλαδικά δημόσια σχολεία (comprehensive schools) παραμένει αμφιλεγόμενο ζήτημα[6]. Το 2007 το Πανεπιστήμιο επιδίωξε να βελτιώσει τη διαδικασία εισαγωγής φοιτητών, ώστε να λαμβάνονται υπ' όψιν οι ακαδημαϊκές επιδόσεις των σχολείων από τα οποία προέρχονται οι αιτούντες[7].

Οι σπουδαστές που προέρχονται από κρατικά σχολεία και κολλέγια γίνονται δεκτοί σε ποσοστό ανάλογο προς τους εισαγομένους από ανεξάρτητα σχολεία (ποσοστό 25% και 32% αντίστοιχα το 2006), αλλά η πλειονότητα των μαθητών που εισάγονται από κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα προέρχεται από επίλεκτα κλασικά σχολεία (grammar schools) και όχι από πολυκλαδικά δημόσια σχολεία [8]. Μόνο οι μισές περίπου αιτήσεις προέρχονται από τον κρατικό τομέα, αν και το πανεπιστήμιο χρηματοδοτεί πρωτοβουλίες για την προσέλκυση φοιτητών από αυτόν τον χώρο (π.χ. Oxford Access Scheme, Target Schools, FE Access Initiative[9]). Αρκετά κολλέγια έχουν επίσης προχωρήσει στα δικά τους χρηματοδοτικά προγράμματα και προσφέρουν οικονομική υποστήριξη. Το Πανεπιστήμιο έχει εισαγάγει ένα σύστημα ελέγχου οικονομικής ευχέρειας, το οποίο ισχύει από το 2006 (Oxford Opportunity Bursaries), με σκοπό την οικονομική ενίσχυση όσων έχουν ανάγκη.
Το Ασμόλειο Μουσείο (Ashmolean Museum) είναι το παλαιότερο στη Μ. Βρετανία

Αξίζει να σημειωθεί ότι από την ίδρυση της Εκκλησίας τής Αγγλίας ώς το 1866 απαιτείτο να είναι κάποιος μέλος τής συγκεκριμένης εκκλησίας, προκειμένου να λάβει το πτυχίο ΒΑ από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ενώ οι αποκαλούμενοι «ετερόδοξοι» έγιναν δεκτοί ως υποψήφιοι για μεταπτυχιακό δίπλωμα MA από το 1871. Η γνώση τής Αρχαίας Ελληνικής αποτελούσε απαίτηση για φοίτηση ώς το 1920, η δε γνώση τής Λατινικής ώς το 1960. Οι γυναίκες έγιναν δεκτές ως φοιτήτριες το 1920.
Υποτροφίες και οικονομική υποστήριξη

Υπάρχουν αρκετές δυνατότητες για να λάβουν οι φοιτητές οικονομική βοήθεια κατά τη διάρκεια των σπουδών τους στην Οξφόρδη. Από το 2006 έχει συσταθεί ειδικό πρόγραμμα υποτροφιών (Oxford Opportunity Bursaries), το οποίο παρέχεται σε κάθε Βρετανό φοιτητή στο προπτυχιακό επίπεδο. Το πρόγραμμα προσφέρει συνολικά περίπου 10.235 £ για τρία έτη φοιτήσεως, πράγμα που το καθιστά το πλέον γενναιόδωρο πρόγραμμα υποτροφιών βρετανικού πανεπιστημίου[10]. Επιπλέον, τα κολέγια προσφέρουν επίσης επί μέρους υποτροφίες σε φοιτητές που πληρούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις[11].

Οι φοιτητές που επιτυγχάνουν στις πρώτες εξετάσεις ανταμείβονται από τα κολέγιά τους με υποτροφίες, κανονικά ως χορηγίες κληροδοτημάτων.
Υποσημειώσεις

↑ About Oxford University. Oxford University. Ανακτήθηκε στις 2006-07-02.
↑ Η απόδοση των τίτλων στην Ελληνική δυσχεραίνεται από την απουσία αντίστοιχων θέσεων ή αξιωμάτων στα ελληνικά πανεπιστήμια. Οι Έλληνες φοιτητές τής Οξφόρδης, αβέβαιοι για την ακριβή απόδοση, συνήθως χρησιμοποιούν τον αγγλικό όρο αμετάφραστο. Επιχειρήθηκε η εγγύτερη απόδοση, ακόμη και εις βάρος τής συνέπειας ή της ομοιομορφίας.
↑ Στη θέση αυτή εξελέγη το 2003 ο διπλωμάτης Λόρδος Κρις Πάτεν (Chris Patten), o οποίος διετέλεσε τελευταίος κυβερνήτης τού Χονγκ Κονγκ πριν από την επιστροφή του στην Κίνα.
↑ Απαιτήσεις Εισαγωγής, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, 2006. Accessed 6 March 2007.
↑ Χαρακτηριστική υπήρξε το 2000 η υπόθεση της Λόρα Σπένς (Laura Spence): [1]
↑ Should Oxford discriminate in favour of state school students? - Telegraph
↑ Oxford digs deeper to seek out the best students | UK news | The Observer
↑ Στατιστικές Εισακτέων 2006, University of Oxford Gazette, 2007.
↑ Συνεργασία με Σχολεία και Κολλέγια, University of Oxford Gazette, 2006.
↑ Oxford Opportunity Bursaries. University of Oxford. Ανακτήθηκε στις 9 October 2007.
↑ Shepherd, Jessica (22 March 2007). "Oxford targets bright young things of eastern Europe". The Guardian (UK). Ανακτήθηκε στις 9 October 2007.

Βιβλιογραφία

Annan, Noel, The Dons: Mentors, Eccentrics and Geniuses Harper Collins (London 1999)
Betjeman, John, An Oxford University Chest, Miles (London 1938).
Brooke, Christopher and Roger Highfield, Oxford and Cambridge, Cambridge University Press (Cambridge 1988).
Casson, Hugh, Hugh Casson's Oxford, Phaidon (London 1988).
Catto, Jeremy (ed.), The History of the University of Oxford, Oxford University Press (Oxford 1994).
De-la-Noy, Michael, Exploring Oxford, Headline (London 1991).
Feiler, Bruce, Looking for Class: Days and Nights at Oxford and Cambridge, Perennial (New York 2004).
Fraser, Antonia (ed.), Oxford and Oxfordshire in Verse, Penguin (London 1983).
Knight, William (ed.), The Glamour of Oxford, Blackwell (New York 1911).
Hibbert, Christopher, The Encyclopaedia of Oxford, Macmillan (Basingstoke 1988).
Horan, David, Cities of the Imagination: Oxford, Signal (Oxford 2002).
Miles, Jebb, The Colleges of Oxford, Constable (London 1992).
Morris, Jan, Oxford, Faber and Faber/OUP (London 1965/2001).
Morris, Jan, The Oxford Book of Oxford, Oxford Univ. Press (Oxford 2002).
Seccombe, Thomas and H. Scott (eds.), In Praise of Oxford (2 τόμ.), Constable (London 1912).
Snow, Peter, Oxford Observed, John Murray (London 1991).
Tames, Richard, A Traveller's History of Oxford, Interlink (New York 2002).
Thomas, Edward, Oxford, Black (London 1902).
Tyack, Geoffrey, Blue Guide: Oxford and Cambridge, Black (New York 2004).
Dimitris Caldinis, "Learn your English college!", Write - Village (Athens 2005)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ιστότοπος του Πανεπιστημίου τής Οξφόρδης
Oxford Blueprint: Ενημερωτικό φυλλάδιο του Πανεπιστημίου τής Οξφόρδης
Oxford University Gazette
Oxford University Press
Εικονική περιήγηση στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
Άλμπουμ φωτογραφιών από τα κολλέγια του Πανεπιστημίου
Oxford City Council tourism site — Χάρτες τού Πανεπιστημίου και της πόλης
Oxford University Information
Oxford Information
Τουριστικός οδηγός στην Οξφόρδη
BBC: Το Μουσείο τής Οξφόρδης
Oxford City Guide Περιεκτικός οδηγός τής Οξφόρδης.