Το Θέατρο Καμπούκι (歌舞伎) είναι ένα είδος παραδοσιακού Γιαπωνέζικου θεάτρου. Το Καμπούκι είναι γνωστό για την τυποποίηση (στυλιζάρισμα) του δράματος και για τις πολυτελείς ενδυμασίες των ηθοποιών. Το ιδεόγραμμα του Καμπούκι από τα αριστερά προς τα δεξιά μεταφράζεται σε τραγούδι (歌), χορός (舞), και ικανότητα (伎). Το Καμπούκι μπορεί λοιπόν να μεταφραστεί σαν την τέχνη του τραγουδιού και του χορού. Το Καμπούκι μπορεί επίσης να μεταφραστεί σαν το θέατρο της πρωτοπορίας ή το περίεργο θέατρο [1] . Η έκφραση Καμπούκιμονο (歌舞伎者) αναφέρεται σε άγριες συμμορίες εκκεντρικών νέων των πόλεων που ντυνόταν περίεργα με εκκεντρικκές κομμώσεις.

Ιστορία

Το Καμπούκι έχει αλλάξει δραματικά από τις πρώιμες ενσαρκώσεις του μέχρι σήμερα.
Η ιδρύτρια του Καμπούκι Ιζούμο νο Οκούνι φορώντας μία κατάνα και έναν χριστιανικό σταυρό

1603–1629: Γυναικείο Καμπούκι

Η ιστορία του καμπούκι ξεκινά το 1603 όταν η Οκούνι, μία μίκο (νέα γυναίκα στην υπηρεσία ενός ναού Σίντο) του Ιζούμο Τάισα ξεκίνησε να χορεύει ένα νέο στυλ δράματος στην κοίτη του ποταμού στο Κυότο [2] [1]. Για αυτό το λόγο το καμπούκι γράφεται και "歌舞妓" (χορεύσουσα και τραγουδούσα πόρνη) κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο.

Το ραντεβού μετξύ ενός άντρα καιένός νέου , ίσως ενός ηθοποιού Καμπούκι. Οι νέοι ηθοποιοί Καμπούκι ήταν περιζήτητοι από άντρες που επιζητούσαν σούντο

Όταν το Καμπούκι είχε αποκτήσει φήμη, άντρες ηθοποιοί αντικατέστησαν τις γυναίκες όταν αυτές απαγορεύτηκε να συμμετέχουν στο θέατρο. Μαζί με αυτήν την αλλαγή επήλθε μία αλλαγή και στη δραματολογία που επιδίωκε να δώσει έμφαση στο φύλο, στην δραματοποίηση των ρόλων ενώ ο χορός έπεσε σε δεύτερη μοίρα [2]. Οι εκτελέσεις των έργων ήταν εξίσου άσεμνες. Οι ηθοποιοί ήταν αναμεμιγμένοι στην πορνεία. Συχνά καβγάδες ξεσπούσαν για κάποιον νέο ηθοποιό. Οι Σογκούν κατήργησαν τη συμμετοχή νέων ηθοποιών το 1652.[3].

Μετά το 1653: Αντρικό Καμπούκι

Από το 1653, μόνο ώριμοι άνδρες επιτρεπόταν να εκτελούν παραστάσεις kabuki, το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε σε ένα ιδιαίτερα εκλεπτυσμένο και στυλιζαρισμένο είδος θεάτρου και ονομάστηκε γιαρό καμπούκι (野郎歌舞伎, δηλαδή, Αντρικό Καμπούκι ). Η μεταμόρφωση αυτή του ύφους οφείλεται εν μέρει και από το κωμικό θέατρο Κιογκέν όπως επιβληθηκε από τους σογκούν της εποχής [1].

Το όνομα γιαρό τελικά εγκαταλέιφθηκε αλλά όλοι οι ρόλοι παιζόταν από άντρες. Οι άντρες ηθοποιοί που ειδικευόταν στους γυναικείους ρόλους ονομαζόταν οναγκάτα ή ογιάμα (女形). Τα επόμενα χρόνια οι οναγκάτα προερχόταν από 3 κυρίως οικογένειες. Δύο βασικοί τύποι ρόλων δημιούργήθηκαν: αραγκότο (σκληρός τύπος) που ξεκίνησε από τον Ιτσικαουα Νταντζουρό (1660–1704) στο Έντο, και γουαγκότο (ελαφρύς τύπος) από τον Σακάτα Τοτζουρό (1647–1709) στις περιοχές του Κυότο και της Οζάκας. Το αραγκότο ήταν πιο ζωηρός τρόπος απόδοσης στην οποία ο ηθοποιός υπερέβαλλε στις κινήσεις του, στα κοστούμια και στη φωνή. Το γουαγκότο ήταν πιο κατάλληλο για τραγικές ρομαντικές ιστορίες και ήταν πιο ρεαλιστικός τρόπος παράστασης [4].
Ηθοποιός Καμπούκι, του Κατσουκάουα Σουνσό (1726–1792)

1673–1735: Η περίοδος Τζενρόκου

Κατά τη διάρκεια της Τζενρόκου, το καμπούκι άνθισε. Η δομή των έργων στυλιζαρίστηκε ακόμα περισσότερο. Συμβατικοί ρόλοι επίσης δημιουργήθηκαν. Το Καμπούκι συνδλέθηκε με το νιτζιο τζορούρι (κουκλοθέατρο) και αλληλοεπηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό [2]. [5] poses and mask-like kumadori make-up[6]. Στα μέσα του 18ου αιώνα το Καμπούκι έχασε τη λάμψη του για ένα διάστημα με το μπουνράκου να παίρνει τη θέση του σαν κύριος τρόπος διασκέδασηςστην Ιαπωνία στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις [2].

Η ανασύσταση του Καμπούκι στην περίοδο Μέιτζι

Οι τεράστιες κοινωνικές αλλαγές που ξεκίνησαν το 1868 με την πτώση των σογκούν Τοκουγκάουα, η εξαφάνιση της τάξης των σαμουράι και το άνοιγμα της Ιαπωνίας στη Δύση βοήθησαν στην ανασύσταση του Καμπούκι. Το Καμπούκι άρχισε να προσαρμόζεται στους μοντέρνους καιρούς και συντομα έγινε ξανά δημοφιλής με τις ανώτερες κοινωνικά τάξεις. Το 1887 δόθηκε μάλιστα παράσταση προς τιμήν του αυτοκράτορα [7]

Πολλά θέατρα Καμπούκι καταστράφησαν κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου και οι σύμμαχοι κατήργησαν προσωρινά την λειτουργία των εναπομείναντων μετά τον πόλεμο. Παρόλα αυτά η κατήργηση ήρθε το 1947 και οι παραστάσεις ξεκίνησαν ξανά.

Κύρια θέατρα σε λειτουργία

* Κυότο: Μιναμι-ζά
* Οζάκα: Σοτσικού-ζα
* Τόκυο: Καμπούκι-ζα, Εθνικό Θέατρο Τόκυο

Αναφορές

1. ↑ 1,0 1,1 1,2 "Kabuki" in Frederic, Louis (2002). Japan Encyclopedia. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.
2. ↑
3. ↑
4. ↑ Frederic, Louis (2002). "Aragoto", "Wagoto". Japan Encyclopedia. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.
5. ↑ "Mie". Kabuki Jiten. Accessed 09 Feb 2007.
6. ↑ Kincaid, Zoe (1925). Kabuki: The Popular Stage of Japan. London: MacMillan and Co. pp21–22.
7. ↑ Shōriya, Asagoro. Χρονολογία Καμπούκι του 19ου αιώνα (Accessed 18 Dec 2006.)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

* Kabuki Story 2001 Japan Festival Award
* WebJapan Kabuki Fact Sheet
* Kabuki 21
* Listen to music sample of KOKAJI and MUSUME DOJOJI (After clicking on this link, scroll down page)

Θέατρο