Ελευθερία πανοράματος, είναι μια πρόβλεψη στους νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας σε διάφορες δικαιοδοσίες που επιτρέπει τη λήψη φωτογραφιών ή βίντεο, ή δημιουργία άλλων εικόνων (όπως πίνακες ζωγραφικής), από κτίρια ή κάποιες φορές γλυπτά και άλλα καλλιτεχνικά έργα που είναι μόνιμα τοποθετημένα σε δημόσιο χώρο, χωρίς παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων που μπορεί να ισχύουν για αυτά τα έργα, και τη δημοσίευση αυτών των εικόνων.[1] Οι ρήτρες και/ή η νομολογία για την ελευθερία πανοράματος περιορίζουν το δικαίωμα του κατόχου των πνευματικών δικαιωμάτων να αναλάβει δράση για παράβαση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας από τους δημιουργούς και τους διανομείς αυτών των εικόνων. Είναι μια εξαίρεση στον κανόνα ότι ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπει την δημιουργία και τη διανομή των παράγωγων έργων. Η φράση προέρχεται από τον Γερμανικό όρο Panoramafreiheit.
Νόμοι ανά τον κόσμο
Πολλές χώρες έχουν παρόμοιες διατάξεις που περιορίζουν το πεδίο εφαρμογής του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας προκειμένου να επιτρέπονται ρητά οι φωτογραφίες που περιλαμβάνουν σκηνές των δημόσιων χώρων ή σκηνές που έχουν φωτογραφηθεί από δημόσιους χώρους. Άλλες χώρες, όμως, διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό στην ερμηνεία της αρχής.[1]
Ευρωπαϊκή Ένωση
Έκταση της ελευθερίας πανοράματος σε χώρες της Ευρώπης.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Οδηγία 2001/29/ΕΚ προβλέπει τη δυνατότητα των κρατών μελών να μπορούν να έχουν ρήτρα ελευθερίας πανοράματος στους νόμους πνευματικών δικαιωμάτων τους, αλλά δεν απαιτεί έναν τέτοιο κανόνα.[2]
Η Panoramafreiheit ορίζεται στο άρθρο 59 του γερμανικού νόμου για την πνευματική ιδιοκτησία,[3] στο τμήμα 62 του Copyright, Designs and Patents Act 1988 του Ηνωμένου Βασιλείου [4] και υπάρχει σε διάφορες άλλες χώρες.[5]
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν επίσης ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιταλία [6] και η Ισλανδία,[7] όπου εξακολουθεί να μην υπάρχει καθόλου ελευθερία πανοράματος. Στην Ιταλία, παρά τις πολλές επίσημες διαμαρτυρίες[8] και μια εθνική πρωτοβουλία[9] με επικεφαλής τον δικηγόρο Guido Scorza και το δημοσιογράφο Luca Spinelli (ο οποίος επεσήμανε το ζήτημα),[6] η δημοσίευση φωτογραφικών αναπαραγών των δημόσιων χώρων εξακολουθεί να απαγορεύεται, σύμφωνα με την παλιά ιταλική νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων[10][11]
Ορισμένες χώρες, όπως η Γαλλία ή το Βέλγιο, δεν έχουν συνολική άδεια για την δημιουργία εικόνων μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, όπως ένα έργο αρχιτεκτονικής ή γλυπτικής, σε δημόσιους χώρους και να επιτρέπονται εικόνες των έργων πνευματικής ιδιοκτησίας μόνον υπό ρήτρες "περιστασιακής ενσωμάτωσης". Στη Γαλλία, η άδεια του δημιουργού, αλλά όχι του ιδιοκτήτη, συνεπώς απαιτείται αν το έργο δεν χρησιμοποιείται μόνο δευτερευόντως ή ως φόντο για την εικόνα αλλά σκόπιμα ή ως κεντρικό και ουσιαστικό θέμα του.[12]
Η Ελευθερία Πανοράματος παγκοσμίως (χώρες με ελευθερία πανοράματος μόνο για μη εμπορικούς σκοπούς επίσης εμφανίζονται με κόκκινο).
Δισδιάστατα έργα
Η ακριβής έκταση αυτής της άδειας για λήψη φωτογραφικών σε δημόσιους χώρους, χωρίς να χρειάζεται ανησυχία για τα έργα που περιλαμβάνονται στην εικόνα διαφέρει από χώρα σε χώρα.[1] Στις περισσότερες χώρες, αυτό ισχύει μόνο για τις εικόνες των τρισδιάστατων έργων [13] που είναι μόνιμα εγκαταστημένα σε ένα δημόσιο χώρο, με "μόνιμα" τυπικά να σημαίνει "για τον φυσικό χρόνο ζωής του έργου".[14][15] Στην Ελβετία, ακόμη και η λήψη και δημοσίευση εικόνων δισδιάστατων έργων, όπως τοιχογραφίες και γκράφιτι επιτρέπεται, αλλά αυτές εικόνες δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον ίδιο σκοπό, όπως τα πρωτότυπα.[14]
Δημόσιος χώρος
Πολλοί νόμοι έχουν ανεπαίσθητες διαφορές σε σχέση με το δημόσιο χώρο και την ιδιωτική περιουσία. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η θέση του φωτογράφου είναι άσχετη στην Αυστρία,[1] στη Γερμανία η άδεια ισχύει μόνο αν η εικόνα λήφθηκε από δημόσιο χώρο, και χωρίς καμία περαιτέρω βοήθεια, όπως σκάλες, πλατφόρμες ανύψωσης, αεροπλάνα κλπ.[3] Υπό ορισμένες συνθήκες, η περιεχόμενο της σχετικής άδειας επεκτείνεται επίσης σε πραγματικά ιδιωτικούς χώρους, π.χ. σε ελεύθερα προσβάσιμα από το κοινό ιδιωτικά πάρκα και κάστρα χωρίς έλεγχο εισόδου, ωστόσο, με τον περιορισμό ότι ο ιδιοκτήτης μπορεί στη συνέχεια να απαιτήσει μια αμοιβή για την εμπορική χρήση των εικόνων.[16]
Τέλος, σε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης οι νόμοι πνευματικών δικαιωμάτων περιορίζουν αυτό το δικαίωμα σε μόνο μη εμπορικές χρήσεις των εικόνων.[17]
Όπως φαίνεται στον παραπάνω χάρτη, υπάρχουν επίσης διεθνείς διαφορές στο συγκεκριμένο ορισμό του «δημόσιου χώρου». Στις περισσότερες χώρες, αυτός περιλαμβάνει μόνο υπαίθριους χώρους (για παράδειγμα, στη Γερμανία),[3] ενώ ορισμένες άλλες χώρες περιλαμβάνουν επίσης εσωτερικούς χώρους, όπως δημόσια μουσεία (αυτή είναι για παράδειγμα, είναι η περίπτωση στο Ηνωμένο Βασίλειο [4] και τη Ρωσία).[18]
Παραπομπές
Seiler, D.: Gebäudefotografie in der EU – Neues vom Hundertwasserhaus Αρχειοθετήθηκε 2016-06-04 στο Wayback Machine., in Photopresse 1/2 (2006), σελ. 16.
N.
Seiler, D.: Fotografieren von und in Gebäuden Αρχειοθετήθηκε 2007-09-30 στο Wayback Machine., in visuell 5/2001, σελ. 50.
Lydiate, H.: Advertising and marketing art: Copyright confusion Αρχειοθετήθηκε 2011-10-27 στο Wayback Machine..
Koetz, D.: Erlaubnis zum Ablichten von Sehenswürdigkeiten, in Photographie 10/2002.
Spinelli, L.
Salvör Gissurardóttir Bannað að birta mynd af Hallgrímskirkju, blog entry.
Grillini, F. «Diritto di panorama». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2008.
Scorza, G., Spinelli, L., Dare un senso al degrado Αρχειοθετήθηκε 2009-07-08 στο Wayback Machine..
Legge 22 aprile 1941 n. 633.
Decreto Legislativo 22 gennaio 2004, n. 42.
«Article L.112-2 du Code de la propriété intellectuelle» (στα Γαλλικά). Legifrance.gouv.fr. 1 Ιουλίου 1992. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2012.
See e.g.
Rehbinder, M.: Schweizerisches Urheberrecht 3rd ed., σελ. 158, Stämpfli Verlag, Berne, 2000.
Dix, B.: Christo und der verhüllte Reichstag Αρχειοθετήθηκε 2012-02-08 στο Wayback Machine.[dead link], 21 Φεβρουαρίου, 2002.
«Decision of the German Federal Court in favour of the Stiftung Preußische Schlösser und Gärten, December 17, 2010». Juris.bundesgerichtshof.de. 17 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2012.
See e.g. for Russia: Elst, M.: Copyright, Freedom of Speech, and Cultural Policy in the Russian Federation, σελ. 432f; Martinus Nijhoff, Leiden/Boston, 2005; ISBN 90-04-14087-5.
Elst σελ. 432, footnote 268.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
