.
Ταϊβάν
Η Δημοκρατία της Κίνας (Παραδοσιακά κινέζικα: 中華民國, Απλοποιημένα κινέζικα: 中华民国, Τσανγκ Κουά Μιν Κουό), γνωστότερη ως Ταϊβάν (Παραδοσιακά κινέζικα: 臺灣 ή 臺灣, Απλοποιημένα κινέζικα: 台湾)και παλαιότερα ως Εθνικιστική Κίνα ή Φορμόζα, είναι μια νησιωτική χώρα της Ανατολικής Ασίας με έκταση 35.980 km² και πληθυσμό (κατατάσσεται 49η) 22.974.347[3]. Πρωτεύουσα της χώρας είναι η Ταϊπέι, αλλά επίσημη πρωτεύουσα θεωρεί τη Ναντζίνγκ, την οποία διεκδικεί από την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Επίσημη γλώσσα είναι η Βορειοκινεζική (Μανδαρινική). Η Δημοκρατία της Κίνας δεν αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος από τις περισσότερες χώρες και διεθνείς οργανισμούς, αλλά ως επαρχία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Ως ανεξάρτητη έχει αναγνωρισθεί μόνο από 24 κράτη. Στις 12 Απριλίου του 2008 η Κίνα και η Ταϊβάν είχαν συνάντηση υψηλού επιπέδου, στο περιθώριο οικονομικής διάσκεψης. Συναντήθηκαν ο Πρόεδρος της Κίνας Χου Ζιντάο με τον εκλεγμένο αντιπρόεδρο της Ταϊβάν, Βίνσεντ Σιου. Ήταν η πρώτη συνάντηση αυτού του επιπέδου από το 1949[6]. Το Νοέμβριο του ιδίου χρόνου οι διαπραγματευτές των δύο χωρών υπέγραψαν ιστορική συμφωνία για τριπλασιασμό των αεροπορικών ταξιδιών και απευθείας εμπόριο.
Ιστορία
Αρχαιότητα
Στην Κίνα αναπτύχθηκε ένας από τους παλαιότερους πολιτισμούς του πλανήτη και ο πρώτος σημαντικός πολιτισμός της ανατολικής Ασίας. Οι Κινέζοι ανάπτυξαν την κατασκευή των κεραμικών και την κατασκευή της πορσελάνης περίπου από το 5.000 έως το 3.000 π.Χ. Το 16ο με 11ο αιώνα π.Χ. υπάρχουν αρκετές αποδείξεις ότι η Κίνα είχε οργανωθεί σε κράτος. Από την εποχή αυτή χρονολογείται η πρώτη κινεζική δυναστεία, η δυναστεία των Σανγκ ή Γιν. Σύμφωνα με την παράδοση, ο αυτοκράτορας Φου - Χι (2200 π.Χ.) εφηύρε τη γραφή κι ήταν και ο πρώτος νομοθέτης. Ο Σεν - Νουνγκ έβαλε τις βάσεις της γεωργίας και της ιατρικής. Ο αυτοκράτορας Χουάνγκ - Τι έφτιαξε το ημερολόγιο, ενώ η γυναίκα του δίδαξε πρώτη την τέχνη της εκτροφής του μεταξοσκώληκα. Ακολουθεί η δυναστεία των Χσια και κατόπιν η δυναστεία των Τσόου (1.050 - 221 π.Χ.). Σε όλους τους τομείς τις επιστήμης υπάρχει σημαντική ανάπτυξη αυτή την εποχή. Η οργάνωση του κράτους ανταποκρινόταν σε εκείνη που είχε η Ευρώπη του Μεσαίωνα. Την τελευταία περίοδο της δυναστείας των Τσόου αναπτύχθηκαν σημαντικά οι αντιλήψεις για την κοινωνική και πολιτική ζωή, ενώ η γεωργία, με την ανακάλυψη του σιδήρου, αναπτύχθηκε πολύ. Την εποχή αυτή θα πρέπει ν' αναφερθεί ο Κομφούκιος και η διδασκαλία του, που άφησε τη σφραγίδα του στις κατοπινές εξελίξεις της Κίνας. Το 221 π.Χ. ένας ηγεμόνας, ο Τσιν Σι Χουάνγκ - Τι, κατάφερε να ενώσει όλα τα βασίλεια της Κίνας και να στεφθεί αυτοκράτορας. Ο ηγεμόνας αυτός πολέμησε με τους Ούννους και αποπεράτωσε το μεγάλο Σινικό τείχος. Καθιέρωσε ακόμη για όλη την Κίνα ενιαία μέτρα και σταθμά. Παράλληλα όμως έδωσε εντολή να καταστραφούν τα βιβλία και τα κείμενα του Κομφούκιου, πράγμα που τον έκανε πολύ μισητό. Τελικά το 206 π.Χ. ξέσπασε επανάσταση και στην εξουσία ανέβηκε άλλη δυναστεία, οι Χαν.
Μεσαίωνας
Οι Χαν επανέφεραν τη διδασκαλία του Κομφούκιου, αναγνωρίζοντας τον κομφουκιανισμό ως επίσημο θρησκευτικό δόγμα του κράτους. Οι αντιθέσεις, όμως, μεταξύ του Βορρά και του Νότου οδήγησαν στην κατάργηση της δυναστείας των Χαν και στην διαίρεση της Κίνας σε τρία βασίλεια, που υπόφεραν πολύ από τις συνεχείς επιθέσεις των Τούρκων και των Μογγόλων. Το 608 μ.Χ. την εξουσία καταλαμβάνει ο Γκαουζού, εγκαθιδρύοντας τη δυναστεία Τανγκ, κατα τη διάρκεια της βασιλείας της οποίας ο βουδισμός έγινε μία από τις κυριότερες θρησκείες, ενώ προχώρησε και σε αναδασμό της γης. Το 1279 μ.Χ. η Κίνα υποδουλώνεται στους Μογγόλους μέχρι το 1368. Για τη ζωή της Κίνας κάτω απ' την κυριαρχία των Μογγόλων μας μιλούν οι διηγήσεις του Μάρκο Πόλο. Την ίδια εποχή αρχίζουν να καταφτάνουν και οι διάφοροι ιεραπόστολοι. Οι Μογγόλοι ίδρυσαν τη δυναστεία των Γιάν, που επέβαλε μερικές αξιόλογες μεταρρυθμίσεις.
Χάρτης της Ταϊβάν
Το 1368 μέχρι το 1644 ανέβηκε η δυναστεία των Μινγκ με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί η χώρα και να υποταχθεί στους Μαντσουριανούς, που πήραν την εξουσία και ίδρυσαν τη δυναστεία των Τσινγκ, που βασίλευσε απ' το 1644 μέχρι το 1912. Στη διάρκεια της δυναστείας αυτής η Κίνα γνώρισε νέα επέκταση των συνόρων της. Μερικοί από τους αυτοκράτορες της δυναστείας των Τσινγκ προστάτεψαν τα γράμματα και τις τέχνες, αλλά η δυναστεία οδήγησε την Κίνα σε απομόνωση στην προσπάθειά της να αποφύγει την αλλοίωση του πολιτισμού της από την εισαγωγή του ευρωπαϊκού. Στις αρχές, όμως, του 19ου αιώνα άρχισε οικονομική, πολιτική και κοινωνική παρακμή της χώρας.
19ος αιώνας
Την ίδια εποχή οι Άγγλοι, στην προσπάθειά τους να πετύχουν τη διάλυση του κινεζικού κράτους, άρχισαν να εισάγουν και να διαδίδουν στους Κινέζους το όπιο. Όταν, το 1840, οι Κινέζοι αντέδρασαν, άρχισε ο πόλεμος που έμεινε στην Ιστορία γνωστός σαν ο "πόλεμος του οπίου". Τελικά οι Κινέζοι νικήθηκαν και αναγκάστηκαν να δεχτούν το εμπόριο του οπίου, να παραχωρήσουν στην Αγγλία το Χονγκ Κονγκ και να επιτρέψουν στα αγγλικά εμπορικά πλοία να χρησιμοποιούν πέντε λιμάνια.
Το 1844 οι ΗΠΑ και η Γαλλία πέτυχαν καινούρια προνόμια και παραχωρήσεις σε βάρος της Κίνας. Μέσα σε λίγα χρόνια η Κίνα έχασε πολλές κτήσεις και επαρχίες της από τους Ευρωπαίους. Παράλληλα, η οικονομική διείσδυση των Ευρωπαίων γίνεται μεγαλύτερη, με αποτέλεσμα η οικονομία της να εξαρτάται αποκλειστικά από τις ευρωπαϊκές εμπορικές εταιρείες.
20ος αιώνας
Πολλοί φωτισμένοι διανοούμενοι προσπαθούν να δώσουν νέα ώθηση και οργάνωση του κράτους. Ξεσπούν διάφορες λαϊκές εξεγέρσεις που καταστέλλονται από τις συντηρητικές δυνάμεις, όπως η εξέγερση των Μπόξερ το 1900. Τελικά οι διάφορες επαναστατικές τάσεις ενώθηκαν και ίδρυσαν το Κουομιτάνγκ. Το 1912 καταλύεται η αυτοκρατορία κι η χώρα ανακηρύσσεται δημοκρατία στις 12 Μαρτίου στην πόλη Ναντζίνγκ με πρόεδρο τον Σουν Γιάτ Σεν.
Παράλληλα, στην Κίνα υπήρχαν διάφοροι τοπικοί κυβερνήτες, οι οποίοι εξουσίαζαν μια ορισμένη περιοχή ο καθένας και εισέπρατταν τους φόρους για λογαριασμό τους, με ιδιωτικούς στρατούς και που ο καθένας τους προσπαθούσε να επεκτείνει την περιοχή του σε βάρος των άλλων, υποδαυλιζόμενος από τους Ευρωπαίους. Την οξύτητα αυτή σταμάτησε το 1927 ο Τσανγκ Κάι Σεκ, όταν με το Κουομιτάνγκ κατέλαβε την εξουσία.
Οι Ιάπωνες, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες αυτές, εισέβαλαν στη Μαντζουρία το 1931 και ίδρυσαν το κράτος του Μαντζουκούο. Η ηγεσία του Κουομιτάνγκ, αντί να οργανώσει την αντίσταση της χώρας, στράφηκε εναντίον των οπαδών του Μάο Τσε Τουνγκ και έτσι επήλθε η διάσπαση του Κουομιτάνγκ. Τελικά οι Ιάπωνες, το 1937, κατέλαβαν ολόκληρο το βόρειο τμήμα της χώρας. Στο διάστημα μεταξύ του 1937 και του 1942 έγιναν πολλές προσπάθειες να ενωθούν τα δύο κινήματα του Κουομιτάνγκ κι εκείνου στο οποίο είχε την ηγεσία το κομμουνιστικό κόμμα, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Το 1946 οδηγήθηκαν σε σύγκρουση, που τέλειωσε με τη νίκη του Μάο Τσε Τουνγκ ενώ ο Τσάνγκ Κάι Σεκ πέρασε στο νησί Ταϊβάν και ίδρυσε την Δημοκρατία της Κίνας. Mεταξύ ενός και δύο εκατομμύρια πρόσφυγες από την ηπειρωτική Κίνα ακολούθησαν τον ίδιο, προσθέτοντας στoν προηγούμενo πληθυσμό περίπου έξι εκατομμύρια.
Κυβέρνηση της Ταϊβάν
Το Κουομιτάνγκ από αυτό το σημείο και μετά ήλεγχε την Ταϊβάν, το Κινμέν και της νήσους Ματσού, μαζί με τις νήσους Πράτας και Νάνσα, αλλά υποστήριζε ότι στην πραγματικότητα διοικούσε ολόκληρη τη Κίνα. Από την άλλοι οι κομμουνιστές υποστήριζαν ότι αυτοί διοικούσαν τη Κίνα, μαζί με τη Ταϊβάν, και δεν υπήρχε δημοκρατία της Κίνας. Εξαιτίας των απειλών των κομμουνιστών στην ηπειρωτική Κίνα, η κυβέρνηση της δημοκρατίας της Κίνας κατέστη όλο και πιο δικτατορική, επιβάλλοντας το 1949 στρατιωτικό νόμο που ίσχυε μέχρι το 1987, ως τρόπος για να καταστείλουν την αντιπολίτευση. Αυτή η περίοδος έγινε γνωστή ως λευκή τρομοκρατία.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και 1970, η δημοκρατία της Κίνας διατήρησε ένα αυταρχικό καθεστώς ενώ η ταχεία οικονομική ανάπτυξη, γνωστή ως θαύμα της Ταϊβάν, ήταν το αποτέλεσμα του φορολογικού καθεστώτος, ανεξάρτητο από την ηπειρωτική Κίνα, και υποστηριχθεί, μεταξύ άλλων, από τις ΗΠΑ με ζήτησε ταϊβανέζικων προϊόντων και επιχορηγήσεις. Απότελεσμα αυτών των δράσεων ήταν η Ταϊβάν να γίνει η δεύτερη πιο ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομία της Ασίας μετά την Ιαπωνία.
Το 1987, ο στρατιωτικός νόμος άρθηκε. Η διαδικασία εκδημοκρατισμού οδήγησε τελικά στις πρώτες άμεσες προεδρικές εκλογές με καθολική συμμετοχή όλων των ενήλικων πολιτών με τον εκλογικό νόμο του 1996, με την εκλογή του Λι Τενγκ-ούι, του ανθρώπου που άρχισε των εκδημοκρατισμό της χώρας.
Πολιτικά
Τα γεγονότα ή τα δεδομένα που περιγράφει το λήμμα έχουν μεταβληθεί και χρειάζεται ενημέρωση με πιο πρόσφατες πληροφορίες.
Αίτιο: Πραγματοποιήθηκαν προεδρικές και βουλευτικές εκλογές το 2012
Παρακαλούμε βελτιώστε το λήμμα ενημερώνοντάς το, μη ξεχνώντας να αναφέρετε και αξιόπιστες πηγές. Μπορεί να υπάρχουν πληροφορίες και στη σελίδα συζήτησης του λήμματος.
Η χώρα είναι ημι-προεδρική δημοκρατία και αρχηγός κράτους είναι ο Πρόεδρος, ενώ αρχηγός κυβέρνησης είναι ο Πρωθυπουργός, που είναι ο επικεφαλής του κόμματος που έχει την πλειοψηφία στη Βουλή.
Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση και η νομοθετική από την κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο. Το πολιτικό σύστημα κυριαρχείται από δικομματισμό. Στην εξουσία εναλλάσσονται το Δημοκρατικό Προοδευτικό Κόμμα, το οποίο είναι υπέρ της ανεξαρτησίας και το συντηρητικό Κουομιντάνγκ (KMT), το οποίο υποστηρίζει την επανένωση με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη και σήμερα η Δημοκρατία της Κίνας (ROC) έχει τη δικαιοδοσία για την Ταϊβάν, την Κεμόι, τα Ματσού και τα νησιά Πεσκαδόρες, όπως επίσης και για πολλά άλλα νησιά.
Η διακυβέρνηση γίνεται με βάση το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Κίνας (του 1947 ). Σημαντικές τροποποιήσεις στο Σύνταγμα έλαβαν χώρα το 1991. Νωρίτερα, υπήρχε μονοκομματικό καθεστώς, που σήμαινε ότι την αποκλειστική διακυβέρνηση της χώρας είχε το Κουομιντάνγκ.
Ως το 1991 η Δημοκρατία της Κίνας διεκδικούσε την κυριαρχία όλης της Κίνας και του Θιβέτ. Το 1991 ο Πρόεδρος Λι Τενγκ Χούι ανεπίσημα εγκατέλειψε αυτή τη διεκδίκηση. Ωστόσο, η Εθνοσυνέλευση της Δημοκρατίας της Κίνας δεν ενέκρινε ποτέ τον καθορισμό των συνόρων ανάμεσα στις δύο χώρες, ανοίγοντας το δρόμο για επίσημη ανεξαρτησία της Ταϊβάν.
Τα σύνορα με την Κίνα και το γεγονός ότι η τελευταία θεώρησε αιτία πολέμου το θέμα της ανεξαρτησίας, αποτελούν ακόμα και σήμερα τα μείζονα πολιτικά ζητήματα.
Το 2006 εξαιτίας εμπλοκής του Προέδρου σε σκάνδαλο, η Αντιπολίτευση ("Ολογάλαζος Συνασπισμός", υπέρ του Κουομιντάνγκ) κινήθηκε για να καθαιρέσει τον Πρόεδρο. Η σχετική πρόταση μομφής όμως δεν πέρασε στο Κοινοβούλιο εξαιτίας ανεπαρκών θετικών ψήφων γι' αυτήν.[7] Ακολούθησαν απεργίες διαμαρτυρίας και κατηγορίες εναντίον του Προέδρου για διαφθορά. Τον Οκτώβριο του 2006 απέτυχε και η δεύτερη προσπάθεια να ανατραπεί ο Πρόεδρος με πρόταση μομφής[8]
Στις 22 Μαρτίου του 2008 πρόεδρος εξελέγη με 58,4% των ψήφων ο Μα Γινγκ-Τζέου από το κόμμα Κουομιντάνγκ. Στις 12 Ιανουαρίου 2012 επανεξελέγη για δεύτερη φορά. Την θέση του αντιπροέδρου ανέλαβε ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός της χώρας, Γου Ντεν-γι.
Σχέσεις με Πεκίνο
Οι πρώτες απευθείας συνομιλίες αντιπροσώπων του Πεκίνου και της Ταϊπέι για πρώτη φορά έπειτα από 13 χρόνια, έλαβαν χώρα στις 12 Ιουνίου του 2008[9].
Στις 13 Ιουνίου υπογράφηκε στο Πεκίνο ιστορική συμφωνία για την έναρξη τακτικών αεροπορικών πτήσεων ανάμεσα στις δύο χώρες.[10] Κατά συνέπεια, στις 15 Δεκεμβρίου του 2008 εγκαινιάστηκαν οι πρώτες αεροπορικές συνδέσεις ανάμεσα στην Κίνα και την Ταϊβάν, με το δρομολόγιο Σενζέν- Ταϊπέι, ενώ ακολούθησε ένα ακόμα δρομολόγιο από την Ταϊπέι προς τη Σαγκάη.[11]
Εθνοσυνέλευση και συνταγματικές αναθεωρήσεις
Η Εθνοσυνέλευση της Δημοκρατίας της Κίνας εξελέγη για πρώτη φορά στην Κίνα το 1947 και οι εκλογές των μελών της έγιναν το 1947-48. Ως το 1991 η θητεία τους ήταν αόριστη.
Η δεύτερη Εθνοσυνέλευση, που εξελέγη το 1991 απαρτιζόταν από 325 μέλη, τα οποία εκλέγονταν με άμεση ψηφοφορία από το κόμμα. Το 1994 το Σύνταγμα αναθεωρήθηκε και άνοιξε ο δρόμος για εκλογή του Προέδρου από το λαό. Αυτή έγινε για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 1996. Το 2005 η Εθνοσυνέλευση αυτοκαταργήθηκε με δική της απόφαση, καθώς επικύρωσε τη συνταγματική τροποποίηση που "πέρασε" η Βουλή (Yuan).
Ηγέτες
Πρόεδρος είναι ο Μα Γινγκ-Τζέου από το Κουομιντάνγκ από τις 20 Μαΐου 2008. Αντιπρόεδρος είναι ο Γου Ντεν-γι από τις 14 Ιανουαρίου 2014.
Αντιπρόεδρος της Γιουάν είναι ο Τσιου-Ι Ζεν, από το Δημοκρατικό Προοδευτικό Κόμμα (DPP).
Κυβέρνηση
Δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι και όσες έχουν συμπληρώσει το 20ό έτος της ηλικίας τους[3].
Η Yuan (LY), εξελέγη για πρώτη φορά το 1947 και είχε 773 έδρες. Το 1998 τα μέλη της ήταν 225. Στις βουλευτικές εκλογές του 1992, του 1995 και του 2001, το κόμμα DPP κέρδισε τις εκλογές και σταμάτησε το μονοπώλιο του Κουομιντάνγκ στην εξουσία.
Το 1998 και το 2008, όμως, το Κουομιντάνγκ κατήγαγε μεγάλες εκλογικές νίκες.
Προεδρικές εκλογές 2008
Στις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 22 Μαρτίου του 2008 προσήλθαν στις κάλπες περισσότεροι από 17 εκατομμύρια ψηφοφόροι[12].Ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης Μα Γινγκ-Τζέου που τάσσεται υπέρ μιας προσέγγισης με το Πεκίνο και υπέρ των μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, αναδείχθηκε νικητής των εκλογών. Ο Μα Γινγκ-Τζέου του κόμματος Κουομιντάνγκ (KMT) κέρδισε με 58,4% των ψήφων, τον αντίπαλό του, Φρανκ Χσιέχ, υποψήφιο του κυβερνώντος Προοδευτικού Δημοκρατικού Κόμματος (DPP), ο οποίος έμεινε στο 41,5%.H συμμετοχή στις εκλογές ήταν της τάξης του 76,33%[13].
Αποτελέσματα προεδρικών εκλογών 2008
Κόμμα Υποψήφιος Ψήφοι
Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Σύνολο ψήφων Ποσοστό
Naval Jack of the Republic of China.svg Κουομιντάνγκ (KMT) Μα Γινγκ-Τζέου Βίνσεντ Σιου 7.658.724 58,45%
Προοδευτικό Δημοκρατικό Κόμμα (DPP) Φρανκ Χσιέχ Σου Τσενγκ-Τσανγκ 5.445.239 41,55%
Βουλευτικές εκλογές 2008
Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 12 Ιανουαρίου του 2008, το κόμμα Κουομιντάνγκ, το οποίο είναι υπέρ της επανένωσης της Ταϊβάν με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας , κατήγαγε συντριπτική νίκη, εξασφαλίζοντας 81 επί συνόλου 113 εδρών στο Κοινοβούλιο έναντι μόλις 27 για το κυβερνών κόμμα DPP του Προέδρου Τσεν. Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν 58,5%[14].
Δημοψηφίσματα
Δύο δημοψηφίσματα έλαβαν χώρα στην Ταϊβάν, ταυτόχρονα με τις βουλευτικές εκλογές, στις 12 Ιανουαρίου του 2008. Το ένα αναφερόταν στο προσωρινό δικαστικό σύστημα και στο χειρισμό των περιουσιών που απέκτησε το Κουομιντάνγκ, ενώ το δεύτερο ήταν ένα αντι-δημοψήφισμα, που ζήτησε το Κουομιντάνγκ και αφορούσε τη διαφθορά στην πολιτική. Και τα δύο δημοψηφίσματα δεν επισημοποιήθηκαν λόγω χαμηλής συμμετοχής των ψηφοφόρων (κάτω του 50%), παρά το γεγονός ότι όσοι και όσες ψήφισαν, ενέκριναν και τις δύο προτάσεις. Στις 22 Μαρτίου του 2008 διεξήχθησαν άλλα δύο δημοψηφίσματα. Εξαιτίας χαμηλής συμμετοχής, ακυρώθηκαν τα δύο δημοψηφίσματα, τα οποία διεξήχθησαν παράλληλα με τις εκλογές. Σε ένα από αυτά οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να εγκρίνουν την είσοδο της χώρας στον ΟΗΕ.
Δημογραφία
Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 77,96 χρόνια (75,12 χρόνια οι άνδρες και 81,05 οι γυναίκες).[3]
Διοικητική διαίρεση
Η Δημοκρατία της Κίνας σήμερα διοικεί την επαρχία Φουτζιάν (Fujian ή Fukien). Αυτή περιλαμβάνει 20 υπεράκτια νησιά, ανάμεσά τους τα Κεμόι και Ματσού. Επίσης, διοικεί την επαρχία της Ταϊβάν (περιλαμβάνει το ομώνυμο νησί και τα νησιά Πεσκαδόρες) και κεντρικά δύο πόλεις.
Η πιο κοινή διαίρεση είναι - 16 κομητείες (sian, ενικός και πληθυντικός), 5 δήμοι* (shih, ενικός και πληθυντικός) και 2 ειδικοί δήμοι** (Jhihsia Shih, ενικός και πληθυντικός):
Changhua, Chiayi, Chiayi*, Keelung*, Hsinchu, Hsinchu*, Hualien, Yilan, Kaohsiung, Kaohsiung**, Miaoli, Nantou, Penghu, Pingtung, Taichung, Taichung*, Tainan, Tainan*, Taipei, [Taipei**, Taitung, Taoyuan και Yunlin. Η επαρχιακή πρωτεύουσα είναι στο Χωριό Jhongsing.
Επικοινωνίες και μεταφορές
Η οδήγηση γίνεται στην δεξιά πλευρά του δρόμου.
Βιβλιογραφία
Δημήτρης Κιτσίκης, Συγκριτική Ιστορία Ελλάδος-Κίνας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, Αθήνα, Ηρόδοτος, 2007, ISBN 978-960-8256-65-1
Παραπομπές
↑ Το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Κίνας υιοθετήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1946 και τέθηκε σε ισχύ στις 25 Δεκεμβρίου του 1947. Αναθεωρήθηκε τα έτη 1991, 1992, 1994, 1997, 1999, 2000 και 2005.
↑ Συμπεριλαμβάνει τα νησιά Πεσκαδόρες, Ματσού και Κεμόι.
↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 CIA World Factbook
↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 "World Economic Outlook Database". ΔΝΤ. Οκτώβριος 2009. Ανακτήθηκε την 18-10-2009. Σημείωση: Το ΔΝΤ αναφέρει τη Δημοκρατία της Κίνας ως «Ταϊβάν Επαρχία της Κίνας»
↑ Ανεπίσημος υπολογισμός καθώς η Ταϊβάν δεν αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ. Επίσημα τα στοιχεία για την Ταϊβάν συνυπολογίζονται για τον δείκτη της Κίνας.
↑ in.gr Πρώτη συνάντηση κορυφής Κίνας-Ταϊβάν μετά την κρίση του 1949 , 12 Απριλίου 2008
↑ "Taiwan's Chen Survives Key Vote". BBC. 27-06-2006.
↑ "Second recall bid fails in Taiwan". BBC. 13-10-2006.
↑ Εξπρές Κίνα: απευθείας συνομιλίες αντιπροσώπων του Πεκίνου και της Ταϊπέι για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια, 12 Ιουνίου 2008
↑ Καθημερινή, Ιστορική συμφωνία συνεργασίας Κίνας - Ταϊβάν , 13 Ιουνίου 2008
↑ Το Βήμα, Εγκαινιάστηκαν οι πρώτες άμεσες αεροπορικές συνδέσεις Κίνας-Ταϊβάν, 15 Δεκεμβρίου 2008.
↑ Ελευθεροτυπία, Εκλογές στην Ταϊβάν υπό το άγρυπνο βλέμμα του Πεκίνου, 22/03/2008
↑ http://vote2008-3.nat.gov.tw/zh-tw/T1/s00000000000.html
↑ Rulers, Ιανουάριος 2008
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
