Τορίνο Φ.Κ.
|
|
Το αρχικό της όνομα ήταν Foot-Ball Club Torino, ενώ αργότερα μετονομάστηκε σε A.C. Torino (Associazione Calcio Torino) και μετά το 1970 σε Torino Calcio. Το 2005 η ομάδα, αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα, αναγκάστηκε να εκμεταλλευτεί το νόμο «Lodo Petrucci», που της επέτρεψε να γλιτώσει από τη χρεοκοπία με την υποχρέωση, όμως, να υποβιβαστεί μια κατηγορία (η Τορίνο έπαιζε εκείνη την χρονιά στη Σέριε Β και είχε καταφέρει να κερδίσει την άνοδο, τερματίζοντας 3η. Με βάση τον συγκεκριμένο νόμο, αναγκάστηκε να ξαναπαίξει στη Σέριε Β). Η ομάδα επανιδρύθηκε, προσωρινά με το όνομα Società Civile Campo Torino και τελικά απέκτησε το Torino Football Club.
Ίδρυση Το ποδόσφαιρο στη πόλη του Τορίνο έφτασε τα τέλη του 19ου αιώνα, από Άγγλους και Ελβετούς κατασκευαστές. Το 1887 είχαν ιδρυθεί οι ομάδες Torino Football and Cricket Club και Nobili Torino, που ανάμεσα σε άλλα αγωνίσματα ασχολούνταν και με το ποδόσφαιρο, το 1891 ιδρύθηκε απο ένωση των δύο αυτών η Internazionale Torino, και λίγο αργότερα, το 1894, δημιουργήθηκε και η Football Club Torinese (FBC Torino) και το 1897 η Γιουβέντους. Η Τορίνο Φ.Κ. ιδρύθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1906. Το πρώτο της όνομα ήταν Foot Ball Club Torino. Η ίδρυσή της έγινε έπειτα από μία συνάντηση στην μπυραρία «Voigt», στην οδό «Peter Micca» στο Τορίνο.[1] Στην ίδρυσή της πήραν μέρος μερικοί παίκτες από τη Γιουβέντους υπό τον πρώην πρόεδρο της, τον ελβετό Αλφρέντο Ντικ (Alfredo Dick). Αυτοί είχαν αποχωρήσει από τη Γιουβέντους, που εκείνη τη χρονιά είχε φτάσει μέχρι τον τελικό του πρωταθλήματος. Η Γιουβέντους, που την προηγούμενη χρονιά είχε κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα, είχε φτάσει μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης με αντίπαλό την Μίλαν. Η απόφαση όμως να μην γίνει ο αγώνας των πλέι-οφ στο Τορίνο αλλά σε ουδέτερο γήπεδο, οδήγησε τους παίκτες της Γιουβέντους σε διαμαρτυρία. Τελικά ο Ντικ αποφάσισε να φύγει από την ομάδα παίρνοντας μαζί του κάποιους από τους ξένους παίκτες της. [2] Ανάμεσα στους ιδρυτές της ήταν ο Ελβετός επιχειρηματίας Hans Schoenbrod (που έγινε και ο πρώτος της πρόεδρος). Το πρώτο της γήπεδο ήταν το Velodromo Umberto I, στη γειτονιά La Crocetta, το οποίο είχε μισθώσει ο Ντικ. Η Τορίνο απέκτησε τους παίκτες της κυρίως από την Τορινέσε (η οποία προέκυψε από την απορόφηση της Ιντερνασιονάλ Τορίνο από την FBC Torino το 1900). Το γεγονός αυτό οδήγησε ουσιαστικά στη διάλυση της δεύτερης, ενώ πια στη πόλη έμειναν μόνο η Τορίνο Φ.Κ. και η Γιουβέντους, από την οποία η Τορίνο προερχόταν εν μέρη. Το ντέρμπυ μεταξύ τους ονομάστηκε «Derby della Mole».[3] Λόγω της προέλευσης του μεγαλύτερου μέρους των παικτών της από την Τορινέσε, που με τη σειρά η ιστορία της, μέσω της Ιντερνασιοναλ Τορίνο φτάνει στην Torino Football and Cricket Club και τη Nobili Torino, η Τορίνο Φ.Κ. κάποιες φορές αναφαίρεται και ως η παλαιότερη ομάδα της Ιταλίας. Οι πρώτες επιτυχίες Το πρώτο επίσημο παιχνίδι της ομάδας δόθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1906 ενάντια στη Προ Βερτσέλλι (Pro Vercelli). Η Τορίνο νίκησε 3-1. Το πρώτο τοπικό ντέρμπυ ήρθε το 1907, στις 13 Ιανουαρίου. Η Τορίνο επικράτησε της Γιουβέντους με 2-1 στο γήπεδό της, ενώ το ίδιο επαναλήφθηκε έναν μήνα μετά, όταν επικράτησε με 4-1 και απέκλεισε τη Γιουβέντους από τη συνέχεια του πρωταθλήματος. Την χρονιά εκείνη η Τορίνο τερμάτησε δεύτερη πίσω από τη Μίλαν. (Η πρώτη νίκη για την Γιουβέντους απέναντι στην Τορίνο ήρθε το 1909, όταν νίκησε στο δεύτερο παιχνίδι του προκριματικού γύρου με 3-1 και την απέκλεισε από τη συνέχεια του πρωταθλήματος). Το 1908 έλαβε μέρος στους πρώτους διεθνής αγώνες στον κόσμο, που διοργάνωσε το περιοδικό La Stampa Sportiva, το τουρνουά «Torneo Internazionale Stampa Sportiva», που διοργανώθηκε στο Τορίνο. Κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό, όπου έχασε από την ελβετική Σερβέτ, με σκορ 3-1.[4] Την επόμενη χρονιά μια μηκτή ομάδα από παίκτες της Τορίνο και της Γιουβέντους πήραν μέρος στη διοργάνωση «Sir Thomas Lipton Trophy», που αντικατέστησε την προηγούμενη, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν στον τελικό.[5] Τον Οκτώβριο του 1926 η Τορίνο μετακόμησε στο στάδιο «Φιλαντέλφια». Το πρώτο πρωτάθλημα για τη Τορίνο ήρθε την περίοδο 1927-1928. Είχε προηγηθεί μια χρονιά όπου η Τορίνο κατάφερε να τερματίσει πρώτη, αλλά το πρωτάθλημα (το οποίο ήταν και το πρώτο εθνικό) δεν απονεμήθη σε καμία ομάδα. Ο λόγος ήταν το παιχνίδι της Τορίνο ενάντια στη Γιουβέντους, όπου η Τορίνο κέρδισε με 2-1 (5 Ιουνίου 1927). Στον αγώνα αυτό ένα μέλος της διοίκησης της Τορίνο φερόταν πως είχε χρηματίσει την ομάδα της Γιουβέντους. Το 1936 θα αλλάξει το όνομά της σε Associazione Calcio Torino, ύστερα από αποφάσεις του φασιστικού κράτους που δοιηκούσε τότε την Ιταλία. Την ίδια χρονιά θα κατακτήσει και το πρώτο της κύπελλο Ιταλίας. Η Μεγάλη Τορίνο Η Μεγάλη Τορίνο (ιταλικά: Il Grande Torino ή Grande Granata) είναι το όνομα που έδωσαν οι Ιταλοί στην θρυλική ομάδα της δεκαετίας του '40. Η ομάδα πέτυχε τόσα πολλά ρεκόρ στην Ιταλία που μερικά διατηρούνται ως τις μέρες μας. Ήταν η πρώτη ομάδα που αγωνίστηκε με το σύστημα 4-4-2 δέκα χρόνια πριν το κάνει η Εθνική Βραζιλίας στο παγκόσμιο κύπελλό του 1958 και 35 χρόνια πριν το total football των Ολλανδών. Η ομάδα ήταν τόσο σπουδαία που 8-9 παίκτες της ήταν και βασικοί στην εθνική ομάδα της Ιταλίας. Στις 4 Μαΐου 1949 η μεγάλη Τορίνο είχε εξασφαλίσει τον 5 συνεχόμενο τίτλο πρωταθλήματος στην Ιταλία και επέστρεφε από ένα φιλικό με την Μπενφίκα στην Λισαβόνα.Το αεροπλάνο όμως που επέβαινε η ομάδα κατέπεσε λόγω κακών καιρικών συνθηκών με αποτέλεσμα το χαμό όλων των παικτών και προπονητών της μεγάλης ομάδας. Η ομάδα παραμένει ακόμα αγαπητή στις καρδιές των αγνών ιταλών ποδοσφαιρόφιλων μια και βοήθησε στην ανάκτηση της χαμένης τους περηφάνιας μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο Η δημιουργία της Grante Torino Το καλοκαίρι του 1939 πρόεδρος της ομάδας αναλαμβάνει ο Φερούτσιο Νόβο (Ferruccio Novo). Ακολουθώντας τις υποδείξεις του Βιτόριο Πότσο, αποφάσισε να εφαρμόσει στην ομάδα το Αγγλικό σύστημα διοίκησης. Στο αρμόδιο προσωπικό της ομάδας τοποθετούνται, μεταξύ άλλων, οι πρώην ποδοσφαιριστές της ομάδας Αντόνιο Τζιάνι και Μάριο Σπερόνι, Στον Ρικάρντο Αγκνισέτα δόθηκε ο ρόλος του γενικού διευθυντή, ο άγγλος Λέσλι Λίβλεϊ έγινε προπονητής ακαδημιών, ενώ η τεχνική καθοδήγηση δόθηκε στον Έρνστ Έγκρι Eρμπστάιν. Ο πρώτος μεγάλος παίκτης που αποκτήθηκε ήταν ο Φράνκο Οσσόλα, από τη Βαρέζε. Το ντεμπούτο του έγινε στις 4 Φεβρουαρίου 1940. Τον Ιούνιο του 1940 η Ιταλία μπαίνει στον Β' παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ο Μπενίτο Μουσολίνι αποφασίζει να συνεχιστεί κανονικά το πρωτάθλημα, καθώς πιστεύει πως ο πόλεμος θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Την περίοδο 1940-41, παρά το ταλέντο του Οσσόλα που πέτυχε 14 γκολ σε 22 αγώνες, η ομάδα στο σύνολό της δεν άλλαξε πρόσωπο. Τερμάτισε 7η με 30 βαθμούς, 9 πίσω από την πρώτη Μπολόνια. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για την επόμενη χρονιά, η Τορίνο αποκτά τους Πιέρο Φερράρις (Ferraris ΙΙ), Ρομέρο Μέντι, Αλφρέντο Μποντόιρα, Φελίτσε Μπορέλ και Γκουλιέλμο Γκαμπέτο. Ο Μπορέλ, ο Τζιανσίτο Ελλένα και ο Ρομπέρτο Κοπέρνικο, πρότειναν η ομάδα να ακολουθήσει το «σύστημα» ή αλλιώς «WM» που είχε εισάγει ο Χέμπερτ Τσάπμαν στην Άρσεναλ (ένα σύστημα 3-2-2-3, που εκμεταλλευόταν καλύτερα τους τότε κανόνες για το οφσάιντ). Νέος προπονητής της ομάδας αναλαμβάνει ο Ούγγρος Αντρέας Κούττικ. Την περίοδο εκείνη (1940-41) η Τορίνο θα τερματίσει 2η πίσω από τη Ρόμα. Το καλοκαίρι του 1942 θα έλθουν στην ομάδα ο Βαλεντίνο Ματσόλα και ο Έτζιο Λόικ από τη Βενέτσια. Έτσι θα δημιουργηθεί η πρώτη πραγματικά μεγάλη ομάδα της Τορίνο, που θα κατακτήσει και το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά (1942-43). Πρωταθλήτρια Το 1943 η Τορίνο τερμάτισε πρώτη, ένα βαθμό μπροστά από την έκπληξη εκείνης της χρονιάς, Λιβόρνο (44 έναντι 43). Στο πρωτάθλημα των 16 ομάδων της σεζόν εκείνης θα δεχτεί μόνο 9 γκολ, ενώ εκτός έδρας σε 16 παιχνίδια θα κάνει 15 νίκες. Την ίδια χρονιά κατέκτησε και το κύπελλο Ιταλίας νικώντας με 4-0 την Βενέτσια, στο Μιλάνο. Το 1944, οι Σύμμαχοι έχουν αποβιβαστεί πια στην Ιταλία και στη χώρα να γίνονται μάχες, με την «Γοτθική Γραμμή» να την χωρίζει στα δύο και τη φασιστική κυβέρνηση να έχει πέσει. Η Ομοσπονδία πάντως θα ορίσει να διεξαχθούν αγώνες, αν και οι μετακινήσεις είναι δύσκολές έπειτα από τους βομβαρδισμούς. Για να αποφύγουν τις κλήσεις των ποδοσφαιριστών των ομάδων στο στρατό, θα δοθούν βεβαιώσεις πως δουλεύουν στις βιομηχανίες της χώρας που ήταν σημαντικές για αυτόν. Έτσι οι παίκτες της Τορίνο δηλώθηκαν ως εργάτες του εργοστασίου της FIAT (της οικογένειας Ανιέλι, μετέπειτα ιδιοκτήτες της Γιουβέντους), ενώ οι παίκτες της Γιουβέντους πηγαίνουν στην Άλμπα, για το εργοστάσιο του τότε προέδρου της ομάδας τους Πιέρο Ντούσιο, Cisitalia. Στην ομάδα έρχονται από τη Φιορεντίνα ο τερματοφύλακας Γκριφάντι και ο Σίλβιο Πιόλα από τη Λάτσιο. Το πρωτάθλημα αυτό διεξήχθη στη βόρια Ιταλία, χωρισμένο σε ομίλους ανά περιοχή, με την Τορίνο (στη περιοχή Πιενμόντ-Λιγουρία) να είναι πολύ δυνατή και να πετυχαίνει μεγάλες σε έκταση νίκες ενάντια στις αντιπάλους της και να φτάνει στην τελική φάση στο Μιλάνο με τις Σπέτσια και Βενέτσια. Τελικά τον ανεπίσημο εκείνο πρωτάθλημα θα καταλήξει στη Σπέτσια, η οποία αγωνίστηκε όχι με τους κανονικούς της παίκτες, αλλά με μια ομάδα πυροσβεστών. [6]. Το 2002 η FIGC αναγνώρισε το πρωτάθλημα ως «διακοσμητικό» για την ομάδα της Σπέτσια. Την περίοδο 1944-45 δεν θα διεξαχθεί πρωτάθλημα. Το 1945, το τέλος του πολέμου στην Ιταλία τη βρίσκει χωρισμένη στα δύο, αφού οι μάχες στη «Γοτθική Γραμμή» είχαν καταστρέψει τις μεταφορές. Η ομοσπονδία θα αποφασίσει το πρωτάθλημα της περιόδου 1945-46 στο μεν βορρά να γίνει με ομάδες που το 1943 συμμετείχαν στη Σέριε Α, στο δε νότο να συμμετέχουν εκτός από ομάδες της Σέριε Α και ομάδες από τη Σέριε Β. Η Τορίνο θα κατακτήσει αυτό το ιδιόμορφο πρωτάθλημα, με την βοήθεια και των νέων της παικτών Βαλέριο Μπατσιγκαλούπο από τη Τζένοα, Άλντο Μπάλλαριν από τη Τριεστίνα, Βιργίλιο Μαρόζο από τη Αλεσσάντρια, Μάριο Ριγκαμόντι από τη Μπρέσια και Εουσέμπιο Καστελιάνο από τη Σπέτσια. Προπονητής της ήταν ο πρώην παίκτης της Λουίτζι Φερρέρο. Στην έδρα της θα καταφέρει να μην χάσει ούτε παιχνίδι, ενώ στους τελικούς της διοργάνωσης θα καταφέρει τη μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη στην ιστορία του Ιταλικού ποδοσφαίρου, νικώντας τη Ρόμα με 7-0 , στη τελική φάση (28 Απριλιού 1946).[7] Το 1946 θα επιστρέψει στην ομάδα ο Μέντι, ενώ θα ενισχυθεί και με τους Ντανίλο Μαρτέλι, Φρανσέσκο Ροσσέτα, Ντάντε Πιάνι και Γκουίντο Τιέγκχι. Το πρωτάθλημα της περιόδου 1946-47, που θα γίνει πια ξανά σε έναν όμιλο (των 20 ομάδων), θα κατακτήσει ξανά η Τορίνο. Θα παραμείνει για άλλη μια χρονιά αήττητη στην έδρα της, ενώ ανάμεσα στα παιχνίδια της εκείνη τη σαιζόν, ξεχωρίζουν οι νίκες της επί της Φιορεντίνα με 7-2 και επί των Τζένοα και Βιτσέντζα με 6-0. Την χρονιά εκείνη έχασε μόνο 3 φορές εκτός έδρας. Την περίοδο 1947-48 στην Τορίνο προπονητής θα αναλάβει ο Μάριο Σπερόνε. Η ομάδα θα κατακτήσει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα, χωρίς να χάσει αγώνα στην έδρα της, σε 20 αγώνες από τους οποίους νίκησε τους 19. Από τις νίκες της ξεχωρίζει το 10-0 ενάντια στη Αλεσσάντρια. Τερμάτισε το πρωτάθλημα με 65 βαθμούς, ρεκόρ περισσότερων βαθμών για τα πρωταθλήματα στην Ιταλία πριν την εισαγωγή του συστήματος των 3 βαθμών για τη νίκη, ενώ σε 40 αγώνες σημείωσε 29 νίκες. Τελείωσε το πρωτάθλημα σημειώνοντας το αριθμό-ρεκόρ των 125 γκολ σε μία σεζόν (μέσος όρος 3,125 ανά αγώνα), ενώ δέχτηκε μόνο 33. Την ίδια περίοδο η εθνική ομάδα της Ιταλίας, στην οποία προπονητής ήταν ο Βιτόριο Πότσο θα βασίζεται στην Τορίνο. Σε αγώνα στις 11 Μαΐου του 1947, όπου η Ιταλία επιβλήθηκε με 3-2 της Ουγγαρίας, η αρχική ενδεκάδα της αποτελούνταν από δέκα παίκτες της Τορίνο και τον πορτιέρο της Γιουβέντους Σεντιμέντι, καθώς ο Πότσο αποφάσισε να μην ξεκινήσει ο βασικός Βαλέριο Μπατσιγκαλούπο. Την περίοδο 1948-49 προπονητής της ομάδας αναλαμβάνει ο άγγλος Λέσλι Λίβεσλεϊ, ενώ τεχνικός διευθυντής ορίστηκε ο Έρνστ Έρμπστάιν. Ανάμεσα στους παίκτες που ήρθαν στην ομάδα ήταν ο Τζούλιο Σούμπερτ, ο Πιέρο Οπέρτο και ο Ρούμπενς Φαντίνι. Τερμάτισε για μία ακόμα φορά στη πρώτη θέση, με 60 βαθμούς. Τέσσερις αγωνιστικές πριν από το τέλος εκείνου του πρωταθλήματος συνέβη η τραγωδία στη Σουπέργκα. Η τραγωδία Τον Μάιο του 1949 η Τορίνο μετέβη στην Πορτογαλία για ένα φιλικό παιχνίδι με τη Μπενφίκα. Ο Ζοζέ Φερέιρα, που είχε αγωνιστεί παλαιοτέρα στο Καμπιονάτο με τη Τζένοα και ήταν προσωπικός φίλος του Ματσόλα, αποφάσισε να κλείσει την καριέρα του. Αποφάσισε πως θα ήθελε να παίξει για τελευταία φορά ενάντια στην ομάδα της Τορίνο και παρακάλεσε τον Ματσόλα να μεσολαβήσει για το παιχνίδι. Η Τορίνο ζήτησε και πέτυχε από την Ιταλική Ομοσπονδία την μετάθεση του αγώνα με την Ιντερ για τις 30 Απριλίου. Στις 3 Μαΐου βρέθηκαν στη Λισαβόνα για το παιχνίδι με τη Μπενφίκα, το οποίο τελείωσε με σκορ 4-3 υπέρ των Πορτογάλων.[8] Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν από τη Λισαβόνα για να επιστρέψουν στην Ιταλία, ενώ ενδιάμεσα πραγματοποίησαν μια στάση στη Βαρκελώνη. Στην Πορτογαλία παρέμειναν ο πρόεδρος Φερούτσιο Νόβο και ο τραυματίας Σάουρο Τομά. Οι καιρικές συνθήκες ήταν κακές και η ορατότητα περιορισμένη. Το αεροσκάφος τους ήταν ένα Fiat G.212CP της Avio Linee Italiane. Κατά τη διάρκεια της πτήσης και ενώ το αεροπλάνο βρισκόταν σχεδόν πάνω από το Τορίνο πετώντας μέσα σε μία καταιγίδα, αναγκάστηκε να κατέβει σε χαμηλό ύψος λόγο περιορισμένης ορατότητας. Τότε, στις 17:05, προσέκρουσε στους πλαϊνούς τοίχους της βασιλικής της Σουπέργκα που βρίσκεται στην κορυφή ενός διπλανού λόφου. Από την σύγκρουση σκοτώθηκαν 31 άτομα: οι 18 παίκτες της ομάδας, 2 τεχνικοί, 3 άνθρωποι της διοίκησης, 1 μεταφραστής, το 4μελές πλήρωμα του αεροσκάφους και 3 δημοσιογράφοι που κάλυπταν τον αγώνα. Οι αρχές απέδωσαν το δυστύχημα στο συνδυασμό της κακής ορατότητας, το προβληματικό σήμα με το οποίο επικοινωνούσαν με το αεροδρόμιο του Τορίνο και σε ένα λάθος χειρισμό του πιλότου.[9] Η κηδεία των θυμάτων έγινε δύο μέρες αργότερα συμμετείχαν περίπου μισό εκατομμύριο άτομα. Λίγες μέρες αργότερα η Ρίβερ Πλέιτ του Αλφρέντο Ντι Στέφανο αποφάσισε να δώσει ένα φιλικό αγώνα προς τιμήν των 18 ποδοσφαιριστών. Την Τορίνο αντιπροσώπευσε μια μικτή ομάδα με Ιταλούς παίκτες, ενώ ο αγώνας έληξε 2-2. Στους 4 αγώνες που απόμεναν για την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, και ενώ δεν είχε εξασφαλίσει μαθηματικά τον τίτλο, αγωνίστηκε με την ομάδα των εφήβων της. Οι αντίπαλές ομάδες της χρησιμοποίησαν και αυτές τις αντίστοιχες ομάδες τους και έτσι οι έφηβοι της Τορίνο, κάνοντας 4 νίκες έδωσαν το πρωτάθλημα στην ομάδα τους.[10][11] Στο σημείο που έγινε το δυστύχημα τοποθετήθηκε αργότερα μνημείο προς τιμήν των θυμάτων. Τα επόμενα χρόνια Μετά την τραγωδία της Σουπέργκα, ο ομάδα δεν κατέφερε να επανέλθει στην προηγούμενη κατάσταση.[12] Μετά από μία δεκαετία στη Σέριε Α, στην οποία δεν πέτυχε κάτι ιδιαίτερο, η Τορίνο υποβιβάστηκε το 1959 στη Σέριε Β. Τότε προπονητής ανέλαβε ο Ούγγρος Ιμρε Σένκεϊ που με τη βοήθεια των Ντένις Λο και Τζο Μπέικερ κατάφερε να φέρει ξανά την ομάδα στη πρώτη κατηγορία την επόμενη χρονιά. Η ομάδα από το 1960 μέχρι τα τέλη του 80 είχε καλά αποτελέσματα στη Σέριε Α, ανάμεσά τους και ένας ακόμα τίτλος την περίοδο 1975-76. Επίσης κατέκτησε δύο φορές το κύπελλο Ιταλίας το 1968 και το 1971. Πρωταγωνιστές στο πρωτάθλημα του 1976 ήταν ο Παολίνο Πουλίτσι και ο Γκουστάβο Γκρατσιάνι. Την επόμενη χρονιά έπαιξε στο κύπελλο πρωταθλητριών, όπου αποκλείστηκε από την Γκλάντμπαχ, στον δεύτερο γύρο της διοργάνωσης. Το 1970 άλλαξε το όνομά της σε Torino Calcio. Το 1984 τερματίζει 2η πίσω από τη Βερόνα, ενώ το 1987 υποβιβάζεται ξανά στη Σέριε Β. Επιστρέφει ξανά στη Σέριε Α άμεσα και το 1991 κατακτά το Κύπελλο Mitropa Cup, ενώ την περίοδο 1991-92 κάνει τη σημαντικότερη διάκριση της σε διεθνές επίπεδο όταν θα φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου UEFA, όπου το έχασε από τον Άγιαξ σε διπλούς αγώνες (2-2, 0-0). Την επόμενη χρονιά θα κατακτήσει άλλο ένα Κύπελλο Ιταλίας. Την περίοδο του 1990 άφησε το γήπεδο «Κομουνάλε», στο οποίο είχε μετακομίσει από το «Φιλαδέλφια» τα προηγούμενα χρόνια, και μετακόμισε και αυτή στο «Ντελε Άλπι», μαζί με τη Γιουβέντους. Στις επόμενες χρονιές η Τορίνο υποβιβάστηκε ξανά στη Σέριε Β. Την περίοδο 2004-05 τερμάτισε 3η στη Σέριε Β, κερδίζοντας την άνοδο τη πρώτη κατηγορία. Η ομάδα όμως αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και μαζί με την Μεσίνα που είχε και αυτή παρόμοια προβλήματα δεν μπορούσε να πάρει άδεια από την FIGC για να συμμετέχει στο επόμενο πρωτάθλημα. Η Μεσίνα κατάφερε τελικά να πάρει άδεια, αλλά όχι και η Τορίνο. Τότε, για να γλιτώσει την χρεοκοπία, αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τον νόμο «Lodo Petrucci». Η ομάδα γλίτωσε από τη χρεοκοπία αλλά αναγκάστηκε να παίξει ξανά στη δεύτερη κατηγορία. Τότε άλλαξε και το όνομά της καταλήγοντας στο σημερινό Torino Football Club (Torino FC). Την ομάδα απέκτησε ο Ουμπέρτο Καΐρο, ενώ τελικά κατάφερε να ανέβει κατηγορία στο τέλος της σεζόν. Το 2006 μετακόμισε στο Ολυμπιακό στάδιο του Τορίνο. Στις αρχές του 2010, ήρθαν στο φώς της δημοσιότητας πληροφορίες, ότι παίκτες της ομάδας εμπλέκονται σε «στημένο» αγώνα, το 2009, με την Κροτόνε. Από την ομάδα διέψευσαν το δημοσίευμα.[13] Χρώματα και Σύμβολα Το χρώμα των εμφανίσεων της ομάδας είναι το γκρενά. Για την επιλογή του χρώματος αυτού έχουν ακουστεί διάφορες εκδοχές. Κατά μια από αυτές, το χρώμα επιλέχθηκε από τον Αλφρέντο Ντικ που ήταν οπαδός της Σερβέτ. Υπάρχει όμως και η εκδοχή πως το χρώμα επιλέχθηκε προς τιμήν του προέδρου και ποδοσφαιριστή της Ιντερνατιονάλ Τορίνο, Δούκα του Αμπρούτζι, ενώ, τέλος, μία εκδοχή θέλει το χρώμα να προκύπτει ύστερα από το πλύσιμο των φανελών που χρησιμοποιούσαν αρχικά (στα χρώματα της Τουρινέσε) μαζί με τα μαύρα σορτς και τις κάλτσες. Προς τιμήν της Μεγάλης Τορίνο, για πολλά χρόνια η δεύτερη εμφάνιση της Ρίβερ Πλέιτ (όχι συνεχόμενα) ήταν η γκρενά. Το 1914 η Τορίνο επισκεύθηκε για την Λατινική Αμερική για αγώνες στη Βραζιλία και την Αργεντινή. Ανάμεσα σε αυτούς αγωνίστηκε και με την ομάδα της Κορίνθιανς, για την οποία ήταν οι πρώτοι διεθνής αγώνες. Το 1948 η Τορίνο επισκεύθηκε ξανά την Βραζιλία όπου αγωνιστίστηκε ξανά με την Κορίνθιανς. Μετά την τραγωδία της Σουπέργκα, η Κορίνθιανς έδωσε ένα φιλικό αγώνα με την Πορτουγκέζε πρός τιμήν των θυμάτων, στον οποίο εμφανίστηκε με γκρενά φανέλες. Το σήμα της ομάδας είναι ο όρθιος στα δύο πόδια ταύρος, που εικονίζεται και στο επίσημο έμβλημα του Τορίνο. Οπαδοί Οι οπαδοί της Τορίνο ήταν οι πρώτοι που απέκτησαν επίσημο σύνδεσμο φιλάθλων στην Ιταλία. Αυτό έγινε το 1950 όταν ίδρυσαν την «Gruppo Sostenitori Granata», ενώ αργότερα δημιουργήθηκαν και άλλοι σύνδεσμοι της ομάδας.[12] Έδρα Η πρώτη έδρα της ομάδας ήταν το «Velodromo Umberto I». Το ποδηλατοδρόμιο χρησιμοποιήθηκε από το πρώτο παιχνίδι με τη Γιουβέντους το 1907 μέχρι τον Ιανουάριο του 1909. Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν διάφορες έδρες: το «Lato Ferrovia», το «Lato Crocetta» και το «Stradale Stupinigi». Την περίοδο 1925-26 αγωνίστηκαν στο «Motovelodromo di Corso Casale», εν αναμονή της μετακόμησής τους στο στάδιο «Φιλαδέλφια» (Filadelfia). Τον Οκτώβριο του 1926 μετακόμησαν τελικά στο «Φιλαδέλφια», με το πρώτο παιχνίδι να είναι ενάντια στη Φορτιτούντο Ρόμα. Εκεί αγωνίστηκαν μέχρι το 1958. Τότε αγωνίστηκαν για στο «Στάδιο Βιτόριο Πότσο», που ήταν πιο γνωστό ως «Comunale». Το 1990 μετακόμησαν στο «Delle Alpi», ενώ το «Comunale» αποφασίστηκε να μετατραπεί στο Ολυμπιακό Στάδιο του Τορίνο, για τους χειμερινους Ολυμπιακούς αγώνες του 2006, και μετονομάστηκε σε «Ολύμπικο» . Μετά τους αγώνες, η Τορίνο επέστρεψε στο «Ολύμπικο». Τίτλοι Η Τορίνο Φ.Κ. έχει κατακτήσει 7 φορές το πρωτάθλημα Ιταλίας και 5 φορές το κυπελλό Ιταλίας. Στο διεθνή χώρο η μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας ήταν η παρουσία της στον τελικό του Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1992 όπου στο διπλό τελικό έχασε το τρόπαιο απο τον Άγιαξ στα εκτός έδρας γκολ. Ιταλία * Πρωταθλήματα Ιταλίας (Serie A): 1927-28, 1942-43, 1945-46, 1946-47, 1947-48, 1948-49, 1975-76 * Κύπελλα Ιταλίας (Coppa Italia): * 1936: Τορίνο ΦΚ - Αλεσάντρια: 5-1 * Serie B: * (Πρωταθλήτρια):1959-60, 1989-90, 2000-01 Σημείωση: Η Τορίνο κέρδισε και το πρωτάθλημα 1926-27, όμως αργότερα αυτό κρίθηκε άκυρο. Επίσης κέρδισε το 2005 και το 2006 την πρόκριση στη Σέριε Α σε αγώνες play-off. Διεθνή * Mitropa Cup: 1990-91 * Memorial Pier Cesare Baretti: 1990 Η ομάδα των νέων της έχει κατακτήσει αρκετές φορές το πρωτάθλημα και το κύπελλο που διοργανώνεται για την αντίστοιχη κατηγορία κάθε χρόνο, ενώ κατέχει και στις δύο αυτές διοργανώσεις το ρεκόρ περισσότερων τίτλων. Παραπομπές 1. ↑ Storia Torino Fc - La Fondazione, Επίσημος Ιστότοπος Τορίνο (Ιταλικά)
* Επίσημη Ιστοσελίδα ομάδας
<-- Search -->
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License |
|
|
|
|
|