Ο Λαμαζάρες στο Βερολίνο, 2005

Βιογραφία

Τα πρώτα χρόνια: Ζωγραφική και Ποίηση

(Γαλικία, 1954-1977)
Έργα από τη σειρά Sueño e colorao και Titania e Brao

Ο Λαμαζάρες γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1954 στη Maceira, ένα χωριό στο Lalín (Pontevedra, Γαλικία)∙ η αγροτική περιοχή αφήνει βαθειά σημάδια στη φαντασία και στη δημιουργική ανάπτυξη του. Από το 1963 μέχρι το 1969 επισκέπτεται τη σχολή του φραγκισκανού μοναστηριού του Herbón και αφιερώνεται στην ανάγνωση κλασσικών στα λατινικά και τα ελληνικά. Τέλος της δεκαετιάς του εξήντα ξεκινά να γράφει ποίηση και γίνεται φίλος με τον συγγραφέα Álvaro Cunqueiro, καθώς και τους ζωγράφους Laxeiro και Manuel Pesqueira, οι οποίοι γίνονται οι πρώτοι μέντορες του. Αποφασίζει να αυτοδιδαχθεί τη ζωγραφική και το 1972 ξεκινά το πρώτο του καλλιτεχνικό ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου επικεντρώνεται στους Βίνσεντ βαν Γκογκ, Πάουλ Κλέε, Ρέμπραντ και Χουάν Μιρό, και στους οποίους αργότερα προστέθηκαν οι Antoni Tàpies, Manuel Millares, Alberto Giacometti, Francis Bacon καθώς και η τέχνη του Μεσαίωνα και της Ωκεανίας.

Μετά την επιστροφή του, δουλεύει στη Βαρκελώνη ως εργάτης οικοδομής και συγκεντρώνεται κυρίως στις συλλογές ρωμανικής τέχνης του Μουσείου Marés και του Museu Nacional d'Art de Catalunya. Έπειτα ταξιδεύει στη Μαδρίτη, όπου συναντάται εκ νέου με το δάσκαλό του, Laxeiro. Γνωρίζει επίσης τον ποίητη Carlos Oroza, με τον οποίο η φίλια γίνεται για το ζωγράφο απαραίτητη: η ανταλλαγή μεταξύ ζωγραφικής και ποίησης αποτελεί μια σταθερά στα έργα του.

Το 1973, στην ηλικία μόλις των 19, συμμετέχει με τα έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Το 1975 αναγκάζεται να καταταχθεί στο Ναυτικό στο El Ferrol. Στις 27 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους συγκλονίζεται από την είδηση των τελευταίων εκτελέσεων υπό το καθεστώς του Φράνκο∙ ένας από τους κατηγορούμενους εκτελεσμένους ήταν και ο φίλος του Humberto Baena, 24 ετών από τη Pontevedra. Ο Λαμαζάρες πέφτει σε βαθειά κατάθλιψη και εισάγεται σε ψυχιατρική κλινική, όπου γράφει την ποιητική συλλογή Adibal.

Από τον Εξπρεσσιονισμό και την Arte Povera στη διπρόσωπη Ζωγραφική

(Μαδρίτη-Νέα Υόρκη, 1978-1989)
Mauro, από τη σειρά Gracias vagabundas, στην εθνική πινακοθήκη της Ιορδανίας

Το 1978 μετακομίζει στη Μαδρίτη και συννάπτει στενή φιλία με το ζωγράφο Alfonso Fraile, τον κριτικό τέχνης και ποιητή Santiago Amón και το νευρολόγο Alberto Portera, σύνδεσμο μιας μεγάλης ομάδας καλλιτεχνών –συγγραφέων, σκηνοθετών, μουσικών και ζωγράφων- οι οποίοι συναντιούνται κάθε σαββατοκύριακο στο εξοχικό του στο Mataborricos, όπου το 1979 ο Λαμαζάρες θα πραγματοποιήσει μία υπαίθρια έκθεση.

Η δεκαετία του 80 χαρακτηρίστηκε από την εντάτικη δουλειά και την διάδοση των έργων του: πριν κλείσει τα 30 του ο Λαμαζάρες κατείχε ήδη μία θέση στον ισπανικό και παγκόσμιο καλλιτεχνικό χάρτη. Στα έργα του προβάλλει φιγούρες παιχνιδιάρικες και ονειροπόλες, με εξπρεσσιονιστική διάθεση, έντονα χρώματα και μια δυναμική αυθεντικότητα. Η δουλειά του παρουσιάζεται στη γκαλερί της Juana Mordó στη Μαδρίτη, της Elisabeth Franck στο Βέλγιο και στη Sala Gaspar στη Βαρκελώνη.[1] Μέσω της υποτροφίας Fulbright μετακομίζει για 2 χρόνια στη Νέα Υόρκη, η δουλειά του μεταλάσσεται σε μια καθαρή και προσανατολισμένη προς το υλικό σύλληψη και εκτίθεται στη νεοϋορκέζικη γκαλερί Bruno Fachetti.[2]

Μοιράζει το χρόνο του μέσω Νέας Υόρκης και Σαλαμάνκας. Το 1988 ταξιδεύει στη Μικρά Ασία, για να επισκεφτεί το Ναό του Απόλλωνα στη Δίδυμα, τιμής ένεκεν στον Υπερίων του Hölderlin, και στη Κωνσταντινούπολη. Εκεί εντυπωσιάζεται από τις βυζαντινές εκκλησίες και την αντιπροσωπευτικότητα τους, η οποία αντανακλάται στα καινούρια του έργα μέσω της παράθεσης κομματιών ξύλου στη γκαλερί Miguel Marcos.[3] Το 1990 παράγει μία καινούργια σειρά, η οποία μπορεί να παρατηρηθεί και από τις δυο πλευρές και την ονομάζει bifrontes (διπρόσωπη).

Η γλυπτική τέχνη και τα μεγάλα μεγέθη

(Παρίσι-Μαδρίτη, 1990-2003)
Ο Αντόν Λαμαζάρες στο ατελίε του

Από το 1990 μέχρι το 1991 ο Λαμαζάρες εγκαθίσταται με μία υποτροφία του Cité des Arts στο Παρίσι και το 1991 ανοίγει ένα μεγάλο ατελιέ στη Μαδρίτη, στο οποίο δουλεύει πάνω στις σειρές Gracias vagabundas (Περιπλανόμενες Χάριτες) και Desazón de vagabundos (Ανησυχία των Αλήτων).[4] Το 1993 γνωρίζει προσωπικά τον Tàpies και δημοσιεύει μία εκτενή συνέντευξη μαζί του με αφορμή την απονομή του Χρυσού Λέωντα στη Μπιενάλε της Βενετίας. Προσκεκλημένος του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης της Γαλικίας παραμένει από το Μαϊο μέχρι το Νοέμβρη στη Γαλικία και ζωγραφίζει εκεί τη σειρά Gracias do lugar: Eidos de Rosalía, Eidos de Bama (Γοητεία του Τόπου: Πεδία της Ροζαλίας, Πεδία της Μπαμάς).[5] Από τον Ιούνιο μέχρι το Νοέμβρη του 1997 ζωγραφίζει στη Μαδρίτη τις σειρές Titania e Brao, ένα αφιέρωμα στο καστιλλιανό καλοκαίρι, και έπειτα τη σειρά Pol en Adelán.[6]

Παράλληλα ασχολείται με την εικονογράφηση, όπως για τα πέντε κείμενα του Gustavo Martín Garzo στο βιβλίο El Canto de la Cabeza και για το βιβλίο Itinerarium του Egeria, το οποίο βραβεύθηκε ως το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς από τη Le Monde Diplomatique. Το 2001 πραγματοποιεί μία μεγάλου μεγέθους έκθεση στο λιμάνι της A Coruña με τίτλο Un saco de pan duro (Ένα σακκί σκληρό ψωμί).[7]

Η δουλειά του διακρίνεται και προωθείται απο το Πρόγραμμα «Ισπανική Τέχνη στο Εξωτερικό από το Υπουργείο Εξωτερικών» (SEACEX), μαζί με άλλών καλλιτεχνών όπως οι Antonio Saura, Martín Chirino, Joan Hernández Pijuan, Millares, Pablo Serrano, Jorge Oteiza και Tàpies. Ο Λαμαζάρες ταξιδεύει στη Φλωρεντία και στη Ασίζη για να μελετήσει έργα τέχνης της Αναγέννησης, καθώς και το σύμπαν του Άγιου Φραγκίσκου, του οποίου αφιερώνει τη νέα του σειρά Follente Bemil.[8]

Από το Αφαιρετικό στον ποιητικό Μινιμαλισμό

(Βερολίνο, από το 2004)
Έκθεση των Domus Omnia στο Santiago de Compostela

Ο Λαμαζάρες μετακομίζει στο Βερολίνο το 2004. Μετά το θάνατο του πατέρα του ξεκινά τη σειρά έργων E fai frío no lume (Κάνει κρύο στη φωτιά). Πραγματοποιεί μεγάλες εκθέσεις στη Σλοβενία καθώς και στο μουσείο-εκκλησία Kiscelli στη Βουδαπέστη.[9]
Έκθεση του Λαμαζάρες στη Νέα Υόρκη, 2009

Αργότερα κάνει τη σειρά Domus Omnia[10] και δυο ακόμα συνεργασίες εικονογράφησης με ποιήματα του Oroza: το Deseo sin trámite και το Un sentimiento ingrávido recorre el ambiente.[11] Το 2008 λαμβάνει χώρα η έκθεση του με τίτλο Horizonte sin dueño (Ορίζοντες χωρίς ιδιοκτήτες) στην Εθνική Πινακοθήκη της Ιορδανίας (Αμάν) και η παρουσίαση του γραφιστικού του έργου στο Ινστιτούτο Θερβάντες στη Δαμασκό (Συρία), στην οποία ο ποιητής Taher Riyad του αφιερώνει την ποιητική συλλογή Cantos de Lamazares.

Το 2009 δείχνει τη δουλειά του στη Νέα Υόρκη -στο Queen Sofía Spanish Institute-,[12] και στο Orense της Ισπανίας, στο Κέντρο Τέχνης των Αντιπροσώπων.[13] Παίρνει μέρος σε μια περιοδική έκθεση αφιερωμένη στον ποιητή Vicente Aleixandre και διακρίνεται με το βραβείο Laxeiro για το συνολικό του έργο και την παγκόσμια διάδοση του.

Το 2010 εκτίθεται η δουλειά του στην Εκκλησία του Πανεπιστημίου στο Santiago de Compostela, καθώς και στο διεθνές φεστιβάλ Play-Doc του Tui, όπου προβάλλεται το ντοκυμαντέρ Horizonte sin dueño.[14] Η ταινία που σκηνοθετήθηκε από τα αδέρφια Nayra και Javier Sanz (Rinoceronte Films) κινείται γύρω από τη ζωγραφική, την ποίηση και τη φύση, όπως τα αντιλαμβάνεται ο Αντόν Λαμαζάρες.

Δείτε επίσης

* Αφηρημένη τέχνη
* Εξπρεσιονισμός

Αναφορές

1. ↑ Antón Lamazares: "Cuando pinto trato de expresarme con cosas mínimas, y tocar el alma" (Ισπανικά) (pdf). La Vanguardia
2. ↑ Chirino y Lamazares exponen en Nueva York (Ισπανικά). El País
3. ↑ Fieles a su propia sangre (Ισπανικά) (pdf). ABC
4. ↑ «Utilizo la pintura a bofetadas» (Ισπανικά). El País
5. ↑ Lamazares presenta un montaje "poseído por el hábitat" de Galicia (Ισπανικά). El País
6. ↑ Antón Lamazares: "A mi pintura hay que acercarse a gatas, con mirada de niño"; Territorios de la emoción (Ισπανικά) (pdf). ABC
7. ↑ Apoteosis del exceso (Ισπανικά). El País
8. ↑ Canto de la carne (Ισπανικά). El País La carne no es triste (Ισπανικά) (pdf). ABC El Kama-sutra de Lamazares (Ισπανικά). El Cultural (El Mundo)
9. ↑ Los demonios interiores de Lamazares asaltan el museo Kiscelli de Budapest (Ισπανικά). El País The exhibition of the painter Antón Lamazares (Αγγλικά). Museum Kiscelli
10. ↑ Antón Lamazares expone en SCQ la serie «Domus Omnia» (Ισπανικά). La Voz de Galicia
11. ↑ Carlos Oroza reaparece con un libro ilustrado por Antón Lamazares (Ισπανικά). El País Un sentimiento ingrávido entre Lamazares y Oroza (Ισπανικά). Faro de Vigo
12. ↑ Filmando a Lamazares (Ισπανικά). El País Anton Lamazares at Queen Sofia (Αγγλικά). Village Voice
13. ↑ A construción da alma de Antón Lamazares (Γαλικιανή). El País
14. ↑ Un documental sobre el pintor Antón Lamazares levanta el telón de la sexta edición del festival de cine de Tui (Ισπανικά). La Voz de Galicia

Βιβλιογραφία

* AMÓN, Santiago, "La pintura de Lamazares y la luz crepuscular", Lamazares 1978-1986, La Coruña, Durán, 1986.
* CALVO SERRALLER, Francisco, "La musa en cueros", Madrid, Montenegro, 1986; "Casa de la pintura", Domus Omnia, Madrid, Álvaro Alcázar, 2007.
* CASTRO, Fernando, "Fragmentos de un texto que no pude escribir", Antón Lamazares. Un saco de pan duro, La Coruña, Ayto. de La Coruña, 2001.
* CASTRO, Luisa, "Alma en lunes o la noche de las estrellas que brillan poco", Antón Lamazares. Alma en lunes, Orense, Museo Municipal, 2002.
* FUENTES FEO, Javier, "Inventar y divulgar nuevos secretos. En torno a la pintura de Antón Lamazares", Lamazares, Madrid, SEACEX, 2005.
* GABILONDO, Ángel, "Del verde llover", Antón Lamazares. Gracias do lugar, Santiago de Compostela, CGAC, 1997; "Una conversación entre Ángel Gabilondo y Antón Lamazares" (entrevista), Lamazares, Madrid, SEACEX, 2005.
* LOGROÑO, Miguel, "Todos los ojos del mundo", Reconocimientos. Colección Miguel Logroño, Santander, Museo de Bellas Artes, 2007.
* MARTÍN GARZO, Gustavo, "Jonás y la calabacera", Antón Lamazares. Iles Quén, Madrid, La Caja Negra, 2000.
* MIKUŽ, Jure, "La imagen original bajo las capas del palimpsesto de la conciencia", Lamazares, Madrid, SEACEX, 2005.
* MOURE, Gloria, "Antón Lamazares", Artforum, Nueva York, mayo de 1987.
* MURADO, Miguel-Anxo, "Hermana carne", Follente Bemil, Madrid, Metta, 2003.
* RIVAS, Manuel, "La leyenda de Antón Lamazares", Antón Lamazares, Murcia, Palacio Almudí, 1995.
* SANDOVAL, Michael, "Antón Lamazares. The Vagabond Shaman", Antón Lamazares, Nueva York, Queen Sofía Spanish Institute, 2009.

Εξωτερικοί σύνδεσμο

* Documentary about Lamazares at Play-Doc
* Lamazares at SEACEX
* Works by Lamazares at the Colección Caixanova
* Lume na fonte. Exhibition for the "Xacobeo 2010" in Santiago de Compostela
* La pintura de Lamazares y la luz crepuscular Santiago Amón (Ισπανικά)
* Exhibition catalogue of Domus Omnia & E fai frío no lume (Ισπανικά)
* Η ιστοσελίδα του Αντόν Λαμαζάρες

Ζωγράφοι

Ισπανοί

Εγκυκλοπαίδεια Ισπανίας

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library