.
Μαγνητοοπτικά φαινόμενα χαρακτηρίζονται εκείνα που οφείλονται στην επίδραση μαγνητικού πεδίου επί των οπτικών ιδιοτήτων των σωμάτων.
Την πρώτη συσχέτιση των μαγνητικών φαινομένων προς τα οπτικά έκανε ο Φαραντέι το 1848 παρατηρώντας ότι η επίδραση των μαγνητικών πεδίων επί του γραμμικά πολωμένου φωτός προκαλεί στροφή του επιπέδου πόλωσης, η δε γωνία στροφής είναι ανάλογη της έντασης του μαγνητικού πεδίου και του μήκους του φωτιζόμενου σώματος, εξαρτώμενη και από τον δείκτη διάθλασης του σώματος.
Έτσι καθορίζεται η μαγνητοοπτική σταθερά του Βερντέτ, που είναι η γωνία στροφής του επιπέδου πόλωσης, και που αντιστοιχεί σε μήκος σώματος ενός εκατοστόμετρου και έντασης μαγνητικού πεδίου ενός γκάους. Η σταθερά αυτή είναι διάφορη προς τα διάφορα σώματα. Όπως απέδειξε το 1896 ο Ζέεμαν ανάλογο μαγνητοοπτικό αποτέλεσμα προκαλείται και από τον ηλεκτρομαγνήτη.
Τα μαγνητοοπτικά φαινόμενα όπως και τα υπό του Σταρκ, το 1913, ανακαλυφθέντα ηλεκτροοπτικά φαινόμενα (παρόμοια), απετέλεσαν τις πειραματικές βάσεις της ηλεκτρομαγνητικής θεωρίας του φωτός
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
