Ενέργεια ενεργοποίησης
Στη χημεία και τη φυσική, η ενέργεια ενεργοποίησης είναι η ενέργεια που πρέπει να παρέχεται σε ένα χημικό ή πυρηνικό σύστημα με πιθανά αντιδραστήρια για να οδηγήσει σε: χημική αντίδραση, πυρηνική αντίδραση, ή διάφορα άλλα φυσικά φαινόμενα.
Η ενέργεια ενεργοποίησης (Ea κ) μιας αντίδρασης μετράται σε joules ανά mole (J / mol), kilojoules ανά mole (kJ / mol) ή kilocalories ανά mole (kcal / mol). [6]
Η ενέργεια ενεργοποίησης μπορεί να θεωρηθεί ως το μέγεθος του φράγματος δυναμικού (μερικές φορές ονομάζεται ενεργειακό φράγμα) που διαχωρίζει τα ελάχιστα της πιθανής ενεργειακής επιφάνειας που σχετίζεται με την αρχική και τελική θερμοδυναμική κατάσταση. Για να προχωρήσει μια χημική αντίδραση ή διαίρεση με λογικό ρυθμό, η θερμοκρασία του συστήματος θα πρέπει να είναι αρκετά υψηλή ώστε να υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός μορίων με ενέργεια μετάφρασης ίση ή μεγαλύτερη από την ενέργεια ενεργοποίησης.
Ο όρος ενέργεια ενεργοποίησης εισήχθη το 1889 από τον Σουηδό επιστήμονα Σβάντε Αρρένιους.
Η εξίσωση Αρρένιους δίνει την ποσοτική βάση της σχέσης μεταξύ της ενέργειας ενεργοποίησης και του ρυθμού με τον οποίο προχωρά μια αντίδραση. Από την εξίσωση, η ενέργεια ενεργοποίησης μπορεί να βρεθεί μέσω της σχέσης
\( {\displaystyle k=Ae^{{-E_{\textrm {a}}}/{(RT)}}} \)
όπου το Α είναι ο προεκθετικός παράγοντας για την αντίδραση, το R είναι η καθολική σταθερά αερίου, το Τ είναι η απόλυτη θερμοκρασία (συνήθως σε kelvin) και το k είναι ο συντελεστής ρυθμού αντίδρασης. Ακόμη και χωρίς να γνωρίζουμε το Α, το Ea μπορεί να αξιολογηθεί από τη διακύμανση των συντελεστών ρυθμού αντίδρασης ως συνάρτηση της θερμοκρασίας (εντός της εγκυρότητας της εξίσωσης Αρρένιους).
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
