.
Ο χλωραργυρίτης (αγγλ. chlorargyrite) είναι χλωριούχο ορυκτό του αργύρου. Το όνομά του προέρχεται από τη σύστασή του: χλώριο και άργυρος.[1] Συνώνυμό του είναι ο κεραργυρίτης.
| Γενικά | |
|---|---|
| Κατηγορία | Χλωριούχα |
| Χημικός τύπος | AgCl |
| Ορυκτολογικά χαρακτηριστικά | |
| Πυκνότητα | 5,5 gr/cm3 |
| Χρώμα | Άχρουν, ανοικτοκίτρινο, γκρίζο,
εξαλλοιούμενο προς πορφυρό - καστανό με την έκθεση στο φως |
| Σύστημα κρυστάλλωσης | Κυβικό |
| Κρύσταλλοι | Μικροί κυβικοί |
| Υφή | Σε παράλληλες ομάδες συμπαγής,
σπανιότερα σταλακτιτική, βοτρυοειδής, ινώδης, σε επιφλοιώσεις |
| Διδυμία | Κατά {111} |
| Σκληρότητα | 2,5 |
| Σχισμός | Όχι |
| Θραύση | Ανώμαλη έως ατελώς κογχοειδής |
| Λάμψη | Ρητινώδης έως αδαμάντινη, ενίοτε κηρώδης |
| Γραμμή κόνεως | Λευκή |
| Πλεοχρωισμός | Όχι. Ισότροπος |
| Διαφάνεια | Διαφανής έως ημιδιαφανής |
Εμφάνιση, παραγενέσεις
Είναι ορυκτό που σχηματίζεται σε ζώνες εξαλλοίωσης αργυρούχων αποθέσεων, απαντώμενο ιδιαίτερα σε ξηρά κλίματα. Η εξαλλοίωση αυτή αποτελεί φυσικό τρόπο εμπλουτισμού κοιτασμάτων αργύρου, τα οποία χωρίς αυτές τις εξαλλοιώσεις θα παρέμεναν ανεκμετάλλευτα.
Ορυκτά με τα οποία σχετίζεται είναι ο αυτοφυής άργυρος, ο ιωδαργυρίτης, ο ατακαμίτης, ο μαλαχίτης, ο ιαροσίτης, ο βαρύτης, ο ασβεστίτης, ο ακανθίτης, ο στεφανίτης και πολλά ορυκτά οξείδια του σιδήρου και του μαγγανίου. Είναι διμορφικός με τον βρωμαργυρίτη.
Απαντάται σε πολλές περιοχές της Γης, σε λίγες όμως εμφανίζεται σε μεγάλους κρυστάλλους ή σε συμπαγείς εκμεταλλεύσιμες μάζες.
Κυριότερες από αυτές είναι στη Σαξωνία (αρκετές περιοχές και στα όρη Χαρτς) της Γερμανίας, στην Ατακάμα και την Αντοφαγάστα της Χιλής, το Joachimstal της Τσεχίας, στην Κορνουάλλη της Αγγλίας, στη Ρωσία (Αλτάια όρη), στην Ιταλία, στην Τσιχουάουα και το Ποτόζι του Μεξικού, στη Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας (μεγάλοι κρύσταλλοι και σημαντικά αποθέματα) και στις Πολιτείες Αϊντάχο, Νεβάδα και Αριζόνα των ΗΠΑ.
Στην Ελλάδα ανευρίσκεται στη νήσο Μήλο (χρυσαργυρούχος απόθεση στην περιοχή «Προφήτης Ηλίας») και στα μεταλλεία Λαυρίου (Καμάριζα, Ιλάριον Νο. 50 και Σούνιο (ορυχεία Νο. 6 και Νο. 19).
Πηγές
Handbook of Mineralogy
Mindat.org
Galleries.com
Webmineral.com
Δείτε επίσης
Κατάλογος ορυκτών
Κατάλογος ορυκτών των μεταλλείων Λαυρίου
Βιβλιογραφία
James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244
Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 039591096X
Walter Schumann, R. Bradshaw, K. A. G. Mills, Handbook of Rocks, Minerals and Gemstones, Houghton Mifflin Harcourt, 1993 ISBN 0395511372
Σημειώσεις
Όνομα εγκεκριμένο από την IMA
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
