\( \require{mhchem} \)
To πολυπροπυλένιο είναι ένα θερμοπλαστικό πολυμερές που χρησιμοποιείται σε μια ευρεία ποικιλία εφαρμογών συμπεριλαμβανομένης της συσκευασίας και της επισήμανσης, στα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα (π.χ., σχοινιά, χαλιά κτλπ.), χαρτικά, πλαστικά μέρη και επαναχρησιμοποιούμενα δοχεία διαφόρων τύπων, εργαστηριακό εξοπλισμό και εξαρτήματα αυτοκινήτων. Επιπλέον είναι ένα πολυμερές το οποίο γίνεται από το μονομερές προπυλενίου, είναι τραχύ και ασυνήθιστα ανθεκτικό σε πολλά χημικά διαλυτικά, οξέα και βάσεις.[1]
Χημικές και φυσικές ιδιότητες
Μικρογραφία του πολυπροπυλενίου
Τα περισσότερα εμπορικά πολυπροπυλένιο είναι συμμετρική και έχει ένα ενδιάμεσο επίπεδο της διαύγειας μεταξύ εκείνου του πολυαιθυλενίου χαμηλής πυκνότητας (LDPE) και υψηλής πυκνότητας πολυαιθυλένιο (HDPE). Το πολυπροπυλένιο είναι συνήθως σκληρο και ευέλικτο, ειδικά όταν συμπολυμερή με αιθυλένιο. Αυτό επιτρέπει πολυπροπυλένιο για να χρησιμοποιηθεί ως ένα πλαστικό μηχανικής, με ανταγωνιστικά υλικά, όπως το Ακρυλονιτρίλιο βουταδιενίου στυρολίου (ABS). Το πολυπροπυλένιο είναι οικονομικό, και μπορεί να γίνει διαφανές όταν είναι αχρωμάτιστο, αλλά δεν γίνεται τόσο εύκολα διαφανές σαν το πολυστυρένιο, ακρυλικό, ή ορισμένες άλλες πλαστικές ύλες. Είναι συχνά αδιαφανείς ή χρωματιστό χρησιμοποιώντας χρώμα και έχει καλή αντοχή στην κόπωση.
Η τήξη του πολυπροπυλενίου παρουσιάζεται ως διακύμανση, έτσι, ένα σημείο τήξης καθορίζεται από την εύρεση την υψηλότερη θερμοκρασία ενός θερμιδομετρικού διαγράμματος σάρωσης. Ένα απόλυτο συμμετρικό πολυπροπυλένιο έχει ένα σημείο τήξης 171 °C (340 °F). Ένα εμπορικό πολυπροπυλένιο έχει σημείο τήξης που κυμαίνεται από 160 έως 166 °C (320 - 331 °F), ανάλογα με το υλικό διαύγειας.
Ο ρυθμός ροής τηγμένου (MFR) ή τήξη δείκτη ροής (ΝΧΙ) είναι ένα μέτρο του μοριακού βάρους του πολυπροπυλενίου. Το μέτρο αυτό βοηθά να καθορίσει το πόσο εύκολα θα λιώσει η πρώτη ύλη κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας. Ένα πολυπροπυλένιο με υψηλότερο MFR θα γεμίσει το πλαστικό καλούπι πιο εύκολα κατά τη διάρκεια της έγχυσης ή εμφύσησης της παραγωγικής διαδικασίας. Καθώς λιώνει αυξάνει τη ροή του, ωστόσο ορισμένες φυσικές ιδιότητες όπως η αντοχή στην κρούση, θα μειωθεί.
Υπάρχουν τρεις γενικές κατηγορίες πολυπροπυλενίου: ομοπολυμερή, τυχαίο συμπολυμερη, και συμπολυμερη. Το συμπολυμερη χρησιμοποιείται συνήθως με το αιθυλένιο. Αιθυλενίου-προπυλενίου ή καουτσούκ EPDM προστίθεται ομοπολυμερές πολυπροπυλένιο αυξάνει χαμηλή αντοχή στην κρούση της θερμοκρασίας. Τυχαία πολυμερισμένα μονομερές αιθυλένιο προστίθεται ομοπολυμερές πολυπροπυλενίου μειώνεται το πολυμερές κρυσταλλικότητας και κάνει το πολυμερές πιο διαφανή.
Ιστορία
Το ατακτικό πολυπροπυλένιο (άμορφο) ανακαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα (το 1950) από τον Fontana, ενώ η σύνθεση του ισοστατικού πολυπροπυλενίου (ημι-κρυσταλλικό) το οποίο έχει βιομηχανικές εφαρμογές, έγινε το 1954 από τον Giulio Natta, ο οποίος μοιράστηκε το βραβείο Nobel Χημείας με τον Karl Ziegler το 1963.[2]
Ανακύκλωση
Το πολυπροπυλένιο είναι ανακυκλώσιμο και έχει τον αριθμό "5" και επαναχρησιμοποιείται για δοχεία μαργαρίνης και δίσκους φαγητού για το φούρνο μικροκυμάτων.[3]
Πηγές
http://www.manufacturingterms.com/Greek/PP.html
www.interplast.gr/Downloads/AtlasPlus/03.pdf
«Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2012.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License