.
Θάνατος είναι η οριστική παύση όλων των βιολογικών λειτουργιών που υποστηρίζουν τη διαβίωση ενός οργανισμού. Φαινόμενα που συνήθως επιφέρουν το θάνατο περιλαμβάνουν τα γηρατειά, τον υποσιτισμό, την ασθένεια, και το τραύμα το οποίο περιλαμβάνει την αυτοκτονία, τη δολοφονία και το ατύχημα. Όλοι οι γνωστοί οργανισμοί αντιμετωπίζουν αναπόφευκτα το θάνατο.[1] Τα σώματα των ζωντανών οργανισμών αρχίζουν να αποσυντίθενται λίγο μετά το θάνατο.
Καλόγερος και Θάνατος, υπενθυμίζοντας τη θνησιμότητα και τη βεβαιότητα του θανάτου (Μουσείο Τέχνης Walters)
Ο θάνατος διακρίνεται στον φυσιολογικό, ο οποίος έρχεται με τα βαθιά γεράματα και τον ξαφνικό που οφείλεται σε ασθένεια, φόνο ή δυστύχημα. Με το θάνατο η θερμοκρασία του σώματος πέφτει στους 20 °C, η αναπνοή μαζί με τους χτύπους της καρδιάς σταματά και το πρόσωπο κιτρινίζει. Ορισμένα κύτταρα του ατόμου ζουν και δυο μέρες μετά το θάνατό του. Τα αίτια του θανάτου, στην περίπτωση που δεν προϋπήρξε σοβαρό πρόβλημα υγείας, εξακριβώνει ο ιατροδικαστής.
Στη βιολογία
Μετά το θάνατο, η σορός ενός οργανισμού γίνεται μέρος του Βιογεωχημικού κύκλου.
Γήρας
Σχεδόν όλα τα ζώα που επιβιώνουν τους εξωτερικούς κινδύνους για τη βιολογική τους λειτουργία τελικά πεθαίνουν από το γήρας. Η μόνη γνωστή εξαίρεση είναι η μέδουσα Turritopsis dohrnii, η οποία πιστεύεται ότι είναι αθάνατη, καθώς είναι σε θέση να επιστρέψει από ένα προχωρημένο στάδιο της ζωής της σε ένα πιο πρόωρο. Ο φυσιολογικός θάνατος θεωρείται πλέον διαδικασία, παρά γεγονός και συνθήκες οι οποίες κάποτε θεωρούνταν ενδεικτικές του θανάτου είναι πλέον αναστρέψιμες.
Ενδείξεις θανάτου
Οι ενδείξεις ότι ένας ζωικός οργανισμός δεν είναι πλέον στη ζωή είναι οι εξής:
Παύση της αναπνοής
Καρδιακή ανακοπή (δεν υπάρχει παλμός)
Νεκρική ωχρότητα, ωχρότητα που συμβαίνει στα 15-120 λεπτά μετά το θάνατο
Πτωματική υπόσταση, βαθιά ερυθρή χρώση του δέρματος και των εσωτερικών οργάνων με τη μορφή εκτεταμένων κηλίδων, ακανόνιστου σχήματος.
Αναστολή της παραγωγής θερμότητας και της λειτουργίας των θερμορυθμιστικών μηχανισμών.
Νεκρική ακαμψία, τα άκρα του νεκρού σκληραίνουν και είναι δύσκολο να μετακινηθούν
Αποσύνθεση, η σταδιακή αποικοδόμηση της πολυσύνθετης οργανικής ύλης σε απλούστερες χημικές ενώσεις, υπό την επίδραση διαφόρων μικροοργανισμών, η οποία συνοδεύεται από μια ισχυρή, δυσάρεστη στον άνθρωπο, οσμή.
Φυσική επιλογή
Η σύγχρονη εξελικτική θεωρία βλέπει τον θάνατο ως ένα σημαντικό μέρος της διαδικασίας της φυσικής επιλογής. Θεωρείται ότι οι οργανισμοί που έχουν προσαρμοστεί λιγότερο στο περιβάλλον τους είναι πιο πιθανό να πεθάνουν έχοντας παραγάγει λιγότερους ή μηδενικούς απογόνους, μειώνοντας έτσι τη συμβολή τους στην γενετική των πληθυσμών. Η συχνότητα της αναπαραγωγής, διαδραματίζει εξίσου σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των ειδών επιβίωσης: ένας οργανισμός που πεθαίνει νέος, αλλά αφήνει πολλούς απογόνους, σύμφωνα με τα δαρβινικά κριτήρια, παρουσιάζει πιο εξελιγμένη φυσική κατάσταση από έναν μακρόβιο οργανισμό που αφήνει μόνο έναν απόγονο.
Βιβλιογραφία
Elias, Norbert, «Γιὰ τὴ μοναξιὰ τῶν θνησκόντων » , Λεβιάθαν, 9 (1991), σσ. 23-47
K. Kolenda, «O αθρώπινος προορισμός και ο θάνατος», Επιστημονική Επετηρίδα Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, τομ.25 (1974-1977),σελ.234-247[1]
Γεώργιος Αλεξιάς, «Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ: Η ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ », Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών, τομ. 108-709, (2002), σελ. 229-256[2]
Παραπομπές
Zimmerman, Leda (19 October 2010). «Must all organisms age and die?». Massachusetts Institute of Technology School of Engineering. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 01 November 2010. Ανακτήθηκε στις 05 February 2012.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Περί θανάτου... (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Σοφά λόγια για τον θάνατο
Άνθρωπος, Ανατομία, Φυσιολογία
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
