.
Κοινή ονομασία του γένους Προκύων, Σαρκοφάγων Θηλαστικών της οικογένειας των Προκυνιδών. Το τυπικό ρακούν της Βόρειας Αμερικής (Προκύων ο πλύντης) είναι ρωμαλέο ζώο, με κοντά πόδια, φουντωτή ουρά, μυτερό ρύγχος και μικρά όρθια αυτιά. Έχει μήκος 75-90 εκ., συμπεριλαμβανομένης και της ουράς 25 εκ., και βάρος περίπου 10 κιλά.
| Ρακούν | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|
||||||||||||||
| Κατάσταση διατήρησης | ||||||||||||||
|
Ελαχίστης Ανησυχίας (IUCN 3.1) |
||||||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||
|
||||||||||||||
| Διώνυμο | ||||||||||||||
| Προκύων ο πλύντης (Procyon lotor) (Linnaeus, 1758) |
Το πυκνό και αδρό τρίχωμά του είναι μολυβί ή μαύρο με καφετιές αποχρώσεις. Πολύ χαρακτηριστική είναι η μαύρη «μάσκα» στην περιοχή των ματιών και η ραβδωτή ουρά που φέρει 5-10 μαύρους δακτυλίους. Τα μικροσκοπικά πόδια, προπαντός αυτά των μπροστινών άκρων, μοιάζουν με λεπτά ανθρώπινα χέρια.
Ζει κυρίως σε δάση κοντά στο νερό, αλλά συμβιώνει ικανοποιητικά και με τον άνθρωπο, φτάνοντας μάλιστα κοντά σε μεγάλες πόλεις. Η εξάπλωσή του, εκτός από τις Η.Π.Α. επεκτείνεται μέχρι και την Νότια Αμερική. Είναι νυκτόβιο και παμφάγο, τρεφόμενο με μικρόσωμα ζώα, καρπούς κ.λπ. Αναρριχάται με ευκολία και συνήθως κρύβεται σε κουφάλες δέντρων. Όταν κάνει πολύ κρύο, κοιμάται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά δεν πέφτει σε γνήσια χειμερία νάρκη. Το θηλυκό γεννά συνήθως 3-4 νεογνά μετά από κύηση 60-73 ημερών.
Πολυπράγμον, μεθοδικό και έξυπνο, το ρακούν είναι αξιαγάπητο κατοικίδιο κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ενώ όσο μεγαλώνει γίνεται νευρικό και οξύθυμο. Λόγω της ιδιαίτερης αδυναμίας του για αυγά νεοσσούς, καλαμπόκι και πεπόνια προκαλεί καταστροφές στην γεωργία και την ορνιθοτροφία. Κυνηγιέται τόσο για την γούνα του όσο και για την σάρκα του. όταν δέχεται επίθεση, το ρακούν αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις.
Γλυκά ρακούν σε δένδρο
Τόσο η επιστημονική ονομασία του τυπικού ρακούν(Π. ο πλύντης/P.lotor) όσο και η γαλλική κοινή του ονομασία(Raton laveur) επισημαίνουν την συνήθεια των ζώων αυτών να «πλένουν» την τροφή τους στο νερό, όταν είναι αιχμάλωτα. Στην φύση ωστόσο τα άγρια ρακούν ποτέ δεν «πλένουν» την τροφή τους. Η παρερμηνεία αυτή δημιουργήθηκε εξαιτίας της ιδιότυπης συμπεριφοράς τους. Συγκεκριμένα στην μεν στεριά, απλώς τρίβουν την λεία τους ανάμεσα στα μπροστινά τους πόδια πριν την καταβροχθίσουν ενώ στα αβαθή νερά ανασκαλεύουν τον πυθμένα αναζητώντας κάτι φαγώσιμο. Η δεύτερη αυτή συμπεριφορά επαναλαμβάνεται κατά την αιχμαλωσία μέσα στην ποτίστρα ως αταβιστική συνήθεια χωρίς σκοπό, η οποία δίνει ακριβώς την εντύπωση του «πλυσίματος» της λείας.
Άνθρωπος, Ανατομία, Φυσιολογία
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
